1. #166
    Storyteller ❤

    Reacties
    4.786
    11-01-2011

    Ik rook de geuren van kruiden, stro, warmte, zweet en hem. De geur van de duivel. We waren aangekomen in Marokko. De douane was hij zonder moeite langs gekomen in Spanje. In de boot mocht ik geen kick geven. Zelfs naar de wc liep hij mee. Ik raakte in paniek en huilde een uur lang op de wc. Nu zitten we hier in dit land en alhoewel ik het Arabisch een beetje beheerste, Abdel kon daarentegen iedereen met zijn vlotte babbels om zijn vinger winden. Douaniers, politie, kortom alles. Mijn vader werd altijd kwaad op mij als ik alleen maar Nederlands sprak in huis. "Vergeet je eigen taal niet, ooit kom je voor een situatie te staan in Marokko en dan ga je jezelf nog flink achter de oren krabben, Naima!". Oh lieve vader, je moest eens weten hoe gelijk je heb gehad! We stonden bij de Marokkaanse douane. Na een aantal auto's voor ons waren wij aan de beurt. "Selaamoe'ailakom". Knikte de douanier. Ze stonden met z'n drieën naar ons te kijken. Abdel bleef uiteraard kalm en braaf. Met deze mensen moest je geen heibel zoeken. Dat weet ik uit de wilde verhalen van Rabia. Zo moesten zij een keer alle bagage eraf halen en er weer op gooien omdat één van de douaniers daar gewoon zin in had. Ze konden erg onmenselijk zijn en hard. "Wie is dat?". Knikte één van de douaniers naar Abdel. Er werd vlot arabisch gesproken en ik probeerde mee te luisteren en te begrijpen. "Dat is mijn vrouw." Zei Abdel. "Kun je dat bewijzen?" Vroeg de douanier. Abdel keek hem met grote ogen aan. Natuurlijk kon hij dat niet. We hebben amper een Nederlandse huwelijksakte laat staan een Marokkaanse akte! Daar heb je niet aan gedacht hè sukkel! Dacht ik in mezelf. De douanier werd ongeduldig en vroeg Abdel uit te stappen en ik ook. Ik was bang, maar ergens blij. Zou dit de ondergang van Abdel zijn? Zou het nu eindelijk afgelopen zijn. Ik ben in goede handen nu. Hamdoulilah. Een douanier liep naar mij toe en begon me vragen te stellen. Wat is je naam? Waar is je paspoort? Wat is de achternaam van je vader en moeder? En uiteindelijk, is dit je man? Ik antwoorde op alles maar bij die laatste vraag zweeg ik. Abdel keek me aan. Ik werd tegen de auto geduwd en de douanier begon me te betasten. Althans te fouilleren, maar de manier hoe hij het deed was walgelijk en ik kromp in elkaar. Zover het sprookje dat ik dacht, dat ik in goede handen was!. "Jullie zijn getrouwd en hebben niets om het te bewijzen. Ook geen foto's?". Zei de douanier. En inderdaad, ook geen foto's! Wie zou er nou foto's maken van onze vreselijke schijnhuwelijk! Ik schudde mijn hoofd en de douanier kneep voordat hij naar Abdel liep stevig in mijn billen. Ik kon wel janken! "En jij? Ook geen foto's en papierwerk, walow? Hoe moeten wij geloven dat jullie wettelijk getrouwd zijn. Je snapt dat daar een straf op staat toch? Wat denk je dat je uit Hollanda komt en je die kafir regels naar ons land mee kan nemen?". Zei de douanier. Het was ironisch. Zo zat hij mij te betasten en zo gaf hij een preek over regels. Het was tevens walgelijk en onredelijk. De andere twee douaniers genoten van de show. "Jij kan instappen, ik ga even een woordje babbelen met jou.. wat het ook is". Zei één van de douaniers. Ik knikte en ging gauw de auto in. Abdel keek me aan en was vuurrood. Hij pakte zijn tas uit de auto en toen hij dat deed wist ik meteen wat ze verlangde. Geld. Na tien minuten kwam hij terug en ging zitten. Hij klemde zijn handen om het stuur en reed met volle vaart weg...

  2. #167
    Storyteller ❤

    Reacties
    4.786
    11-01-2011

    Ik snapte niet hoe deze auto al die wegen kon verdragen. Het was nou ook weer niet een super nieuwe auto, maar echt een wrak. Ergens hoopte ik dat we pech zouden hebben in deze hitte en ik stiekem weg zou lopen en ik met mijn gammele Arabisch ergens voor hulp zou zoeken. We stopten niet. Ik wist amper waar hij de energie vandaan haalde om zo aan één stuk door de rijden. Het was ook logisch in zijn ogen. Hij wilde mij dumpen en zo gauw mogelijk weer weg, dat was het idee. Ik keek uit het raam en zag veel mensen. Het was druk, warm en ik voelde me ontzettend klef en vies. Ik moest wel zeggen dat ik naar de wc moest. Ik moest mijn tas pakken en dan stiekem weglopen. Ik heb genoeg keuzes door mijn vingers laten gaan. En alsof hij mijn gedachten kon lezen stopte hij aan de kant om water te kopen. Nadat hij twee flesjes kocht gooide hij eentje op mijn schoot en reed weg. "Ik moet echt naar de wc." Zei ik. Hij gaf geen antwoord. "Ik moet nu echt gaan!". Zei ik op hogere toon. Hij klemde zijn vuisten meer op het stuur en keek me aan. "Je houdt het maar op! We zijn er over 150 km!". Snauwde hij me toe. Ik keek hem aan. Zielige, verrotte monster dat je bent. Vloekte ik. Diep van binnen hoopte ik dat mijn ouders mij echt zouden zoeken. Dat Rabia echt iets zou doen of ondernemen en zou weten dat er iets mis was. Met moeite hield ik mijn plas vast en kreeg er zelfs buikpijn van. "Ik moet echt gaan, ik doe het in mijn broek!". Zei ik. Hij zuchte en stopte bij een winkeltje. Zo gauw ik kon stapte ik uit en ging naar de wc. Ik voelde mij van alle kanten bekeken en sommige mannen draaiden zich helemaal om. Zo gauw ik kon, ging ik plassen en toen ik klaar was liep ik het toilet uit. Abdel wachtte bij de ingang. "Ewa azin.. waar ga je heen? Kom naast mij zitten. Ik wil je". Allemaal opmerkingen die ik tegen mijn hoofd geslingerd kreeg. Ik werd doodsbang van deze enge figuren en liep sneller naar de auto. Ik wist dat Marokko geen appeltje eitje was wat dit betreft en realiseerde me dat ik alleen over de straten lopen en zwerven geen goed idee was. Gauw stapte ik in. "En nu houd je je bek dicht". Snauwde Abdel. Ik deed mijn gordel om en we reden weg. Twee uur laten verscheen de bord Kenitra. Abdel nam een afslag en reed een woonwijk in en toen weer uit. Voor ons waren alleen bomen, landschap en nog eens bomen. De grote stad lieten we achter. Het was in een buitenwijk of dorp in de buurt van Kenitra realiseerde ik mij. Ik probeerde alles te onthouden. Na een uur rijden door gebergte en smalle paden arriveerden we bij een klein huisje. Ernaast stond nog een kleiner huisje en we werden met een welkomst comité van ezels, kippen en geiten ontvangen. Abdel stapte uit en commandeerde mij ook uit te stappen. Voorzichtig stapte ik uit en een aantal hanen en kippen waren nieuwsgierig naar de nieuwkomer. Abdel deed de kofferbak open en ik pakte mijn tas. Hij pakte zijn tas en we liepen naar het huisje. Hij klopte drie keer toen er werd open gedaan door een oude dame. "Oma selaamoe3alaikom, ik ben het Abdel". De oude dame fronste haar wenkbrauwen en ze keek mij van top tot teen aan. "Oma.." Zei Abdel. De vrouw keek hem aan en ineens deed ze deur wijder open. "Abdel! Mijn lieve kleinzoon. Ik had je niet herkend! Marhba.. marhba". De oude vrouw zette een stap opzij om ons binnen te laten. Ze verwees ons naar een kleine huiskamer en ik keek, nadat ik plaats nam op een oude, muffe bank om me heen. De muren waren oud, en het verf was eraf gebladerd op sommige vlakken. Het rook naar stro en.. schapen. Er waren twee raampjes en er kwam geen sprankje wind naar binnen. Bloedheet dat het was. De oude vrouw kwam naar binnen met een dienblad en twee glazen water. Haar handen trilde ontzettend en nog even en de glazen zouden bijna op de grond vallen. Abdel nam het snel over. Zijn oma liep weer de woonkamer uit en ik keek hoe hij in één teug het water naar achter kieperde in zijn mond. "Waarom al deze moeite? Als je me zo vreselijk haat, waarom dump je mij gewoon niet in Nederland? Waarom breng je mij gewoon niet terug naar mijn ouders? Ik ga de politie niet inlichten over wat je hebt gedaan! Al zou mijn moeder het wel in haar hoofd halen, dan zou ik het ontkennen! Besef je wel dat je het nu alleen erger hebt gemaakt door me hiernaar toe te ontvoeren?". Zei ik tegen Abdel. Hij keek me aan en zette zijn glas weg. "Ontvoeren? Maak dat maar de overheid hier in Marokko wijs!". Zei hij. "Eerst maak je mij leven tot een hel en nu vraag je je af waarom je hier zit!". Snauwde hij nog toe. Ik keek hem met vol ongeloof aan. Meende hij dit nou? Ik klemde mijn hand om het glas en wilde hem breken. "Jou leven tot een hel?? Wie heeft hier wie verkracht! Jij idioot!". Gilde ik. Abdel wilde net opstaan toen zijn oma binnen kwam. "Abdel, yek labas? Ik ben zo onbeleefd om te vragen wie dat mooie meisje is". De oude vrouw keek me vriendelijk aan. "Dat is.. mijn vrouw oma." Zei abdel. Ik keek hem aan. Dat is iets wat ik hem nooit heb horen zeggen. "Je vrouw? Ik.. weet nergens van. Heeft jou moeder dit voor mij achter gehouden?". Zei ze. Ze ging zitten en keek teleurgesteld en een beetje verdrietig. "Eh ja, oma.. het is.. een lang verhaal. Eh kan ik ergens douchen en bidden?". Zei hij. Zijn oma stond meteen op meskina. "Jazeker, ik ga de ketel op het vuur zetten voor warm water." Ze sjoffelde naar buiten en Abdel stond op en pakte zijn tas. "Wen er maar aan, dit is je nieuwe huis. En mijn oma kan wel hulp gebruiken zoals je ziet." Zei hij en hij liep de huiskamer uit. Ik was al in paniek en begon meer en meer paniekerig te worden. Ik stond op en pakte mijn tas en zocht naar mijn mobiel. Gauw pakte ik het uit één van de sokken en zette ik het in elkaar. Op dat moment kwam zijn oma naar binnen en verstopte ik het snel weer. Gelukkig zag ze het niet. "Dus jij bent de verborgen dame, die met mijn kleinzoon is gehuwd." Ze ging zitten en keek me van top tot teen aan. Ik knikte en zei niks. Ze trok haar wenkbrauwen op en ruimde de glazen af en ging weer verder. Ik pakte mijn mobiel eruit en zette het aan. Na een paar seconden kreeg ik de melding dat ik geen bereik had! Ik probeerde Rabia en Youssef te bellen, maar ik had gewoonweg geen bereik. Toen realiseerde ik me iets. Dit kaartje werkte hier niet! Ik moest een Marokkaanse simkaartje kopen, maar waar in hemelsnaam! Ik zette mijn mobiel uit en verstopte hem weer in mijn tas. Ik stond op en keek om mij heen. Abdel was aan het douchen, zijn oma wist niks.. Waarom loop ik nu niet weg? Ik liep de huiskamer uit. Zijn oma was druk in de keuken bezig.Toen ik mij echter omdraaide om naar buiten te lopen keek ik naar een totaal onbekend gezicht...

  3. #168
    uitgedoofde ster

    Reacties
    673
    08-11-2002

    Citaat Geplaatst door pureglossy Bekijk reactie
    Een oud lid van 2002, heerlijk om de oude garde voorbij zien te komen ik ben ook sinds 2002 lid hier. Dit is alleen een andere gebruikersnaam. Remember, yasmina.nl roze lay-out?
    Ik zie het nog levendig voor mij: roze-paarse lay out, deed pijn aan je ogen
    Ik kom zo nu en dan eens binnenspringen maar het is hier vaak "doodse stilte"
    Alleen verloren zielen weten wat het is om teruggevonden te worden.

  4. #169
    Storyteller ❤

    Reacties
    4.786
    11-01-2011

    Citaat Geplaatst door speedygirl Bekijk reactie
    Ik zie het nog levendig voor mij: roze-paarse lay out, deed pijn aan je ogen
    Ik kom zo nu en dan eens binnenspringen maar het is hier vaak "doodse stilte"
    Ja haha maar ik mis die tijden enorm joh. Het is hier inderdaad echt leeg gelopen. ik mis de oude garde echt. Inderdaad doodse stilte

    “We are, as a species, addicted to story. Even when the body goes to sleep, the mind stays up all night, telling itself stories.”
    - Jonathan Gottschall -


  5. #170
    Storyteller ❤

    Reacties
    4.786
    11-01-2011

    "Wie ben jij?". Vroeg ze. Ik keek naar haar. Ze had een smal gezichtje en haar ogen waren reebruin. Haar gezicht getint door de zon en ze had haar hoofddoek anders om. Zoals mama weleens doet als ze brood aan het kneden was. "Dat is onze gast, Mouna! Schaam je haar zo te ontvangen, schaam je!". Hoorde ik vanachter. De oma van Abdel kwam de keuken uit en gebaarde Mouna zich te excuseren. "Het spijt me, marhbabiek". De dame keek naar de grond, verontschuldigde zich en liep langs me naar de keuken. "Dat is Mouna, het nichtje van Abdel. Mijn zoon Hamid is de broertje van zijn vader. Die is Allahirahmoe overleden bij een treinongeluk, op weg naar werk. Zijn vrouw woont hiernaast en Mouna is haar dochter". Zei de oude vrouw. Ik keek haar aan en zei Allahirahmoe. "Kom.. kom kind ga je douchen. Ik ga de ketel opwarmen. Je zal wel moe zijn van zo'n lange reis. Als Abdel het me van te voren vertelde dat jullie zouden komen, dan had ik zelfs slingers opgehangen, mijn kind. Een nieuwe familie lid is altijd welkom". Zei ze. Ze klonk erg vriendelijk en haar woorden deden me goed. Abdel heeft mij ontvoerd, lieve oude dame. Dat is waar je gestoorde neefje toe in staat is, en nog veel meer, zei ik hardop in gedachten.

    Ik nam een douche en voelde me wat frisser. Ik kamde mijn haren naar achter en trok een lange pyjama aan die ik mee had vanuit Nederland. Ik heb een uur staan huilen en hoopte uit de bodem van mijn hart dat mijn ouders op zoek naar mij waren. Dat Rabia iets zou ondernemen of Youssef. Nadat ik klaar was liep ik naar de huiskamer waar Abdel als een koning op de bank languit lag. Zijn oma zat tegenover hem en ik ging ook zitten. "Oma.. Naima.. is hier om u te helpen". Zei Abdel ineens. De oude vrouw keek verbaast naar hem en toen naar mij. "Eh.. waarmee?". Zei ze. Abdel zat rechtop. "Nou met van alles waarmee u hulp nodig heeft. Huishouden, eh koken.. noem maar op". Zei Abdel. "Ik ga morgen weer terug namelijk". Zei hij. De oude vrouw keek nog verbaaster dan ze al was. "Eh, dat is toch niet nodig. Ik kan het allemaal zelf wel aan. Je oma is fit en gezond nog. Eh.. en heeft het arme meisje zelf geen familie die haar mist? Dit is geen plek voor haar mijn kind." Zei zijn oma. Ik keek haar aan en de tranen sprongen me in de ogen. Zelfs zij snapt er geen bal van. "En eh.. Mouna komt mij vaak helpen. Abdel blijf nog even met je vrouw, maar ik zie het nut er niet van in." Zei ze. Ze was duidelijk overdonderd en ze zat totaal niet te wachten op een onbekend persoon in haar huis. Abdel zuchte. "Ok, kan ze dan hier even blijven. Ik ga wat dingen in Nederland regelen en dan kom ik terug of.. ik boek een ticket voor haar." Zei hij. Leugens, leugens en nogmaals leugens. Hij wilde zijn oma opzadelen met mij. De oude vrouw fronste haar wenkbrauwen. "Wat voor zaken? Kan je die niet van hieruit regelen?". Zei ze. Abdel werd iets boos. "Oma, kunt u mij die plezier doen?". Zei hij met een klemmende toon. Zijn oma keek hem wat bangerig aan en even later knikte ze. "Goed.. goed.. als dat zo belangrijk voor je is". Ik kreeg het benauwd. Hij zou me hier achterlaten in deze krot. Zelfs de kippen en geiten kwamen naar binnen! Ik keek naar Abdel en hij naar mij. "Als ik haar maar over iets hoor klagen, dan ben je er geweest". Zei hij. Ik keek meteen weg en zag Mouna gauw langslopen. "Mouna,.. Mouna ben jij dat? Kom je neef groeten!". Zei de oude vrouw. Even later ging de deur dicht. Mouna was weg. Abdel humde en ging slapen..

  6. #171
    Storyteller ❤

    Reacties
    4.786
    11-01-2011

    De oude vrouw keek me aan en wenkte me op te staan. Ze deed de deur dicht en we liepen naar een klein kamertje waar twee matrassen klaar lagen. "Ik wist wel dat jullie zouden overnachten, dus heb ik dit alsvast klaargezet. Het is geen luxe, maar het is iets". Zei ze. Ze keek me aan en legde een hand op mijn schouder. "Ik weet niet wat er gebeurt is, dat hij tot deze idiote beslissing is gekomen. Het is jammer dat Hamid overleden is, anders had hij zeker anders gehandeld. Zijn oom.. kon hem niet uitstaan." Zei ze en liep weg. Ik begon te huilen en veegde de tranen weg. Ik pakte mijn tas en haalde mijn mobiel eruit. Weer geen bereik! Verdomme! Ik werd niet goed. Ik was duizelig van de lange reis en stress onderweg. En nu zat ik hier! In een totaal onbekende dorp en mensen. Ik stond op en verstopte mijn mobiel ergens. Ik ging op het matras liggen om te brainstormen hoe ik hier weg moest komen. Een paar uur later voelde ik getik aan mijn hoofd. Ik deed mijn ogen voorzichtig open en Abdel stond naar mij te kijken. Snel schrok ik wakker en ging meteen zitten. "Jij vuile trut!". Zei hij. Voordat ik überhaupt nog iets kon vragen of zeggen kreeg ik een klap in mijn gezicht. "Wat is dit???". Hij trok me bij mijn haren en liet mij de mobiel zien. Vuile hufter! Heeft zijn oma het toch gezien en verteld of heeft hij zitten snuffelen terwijl ik aan het slapen was. Ik was immers in een wel erg diepe slaap. Ik hield mijn lippen stijf op elkaar. "Ga je nog antwoord geven!". Zei hij woest. Ik wist niet wat ik moest zeggen. Hij zette de telefoon aan en bladerde erdoorheen. "Waarom zit er geen simkaart aan? Waar is die??". Snauwde hij. Ik was zelf al vergeten dat ik de simkaart elders had verstopt. "Ik.. ik heb geen nummer. Ik heb hem onderweg gekocht voor als ik mijn moeder wilde bellen". Loog ik. Hij keek neidig en brak de telefoon in tweeën. Daar gaat mijn laatste redmiddel! "Vuile trut en waarmee heb je het gekocht?". Schreeuwde hij. Ik kreeg wederom een klap van hem en zijn oma kwam ineens naar binnen lopen. "Abdel.. abdel hsoema.. wat ben je aan het doen? Je bent niet redelijk bezig. Laat haar los". Smeekte ze. Ik keek hem aan en hij liet me eindelijk los. Hij liep naar mijn tas en kieperde het helemaal om. Hij verschoof kasten en andere meubelen om te zoeken wat hij wilde vinden maar tevergeefs. Het geld heb ik gelukkig ergens anders bewaart. Hij kwam weer naar me toe en greep me bij me haar. Hij sloeg me zo hard totdat zijn oma gilde dat hij moest vertrekken. "Wegwezen nu... nu! Je bent geen haar beter dan je moeder! Jallah wegwezen!". Abdel keek me duivels aan. "Ik ga je pakken en vermoorden. Ik beloof het je! Iedereen die hier woont ken ik goed. Zodra ze zien dat je ook maar iets van plan bent, hoef ik alleen te bellen vanuit Nederland. Rotwijf. Hier hoor jij thuis! Denk je dat ik achterlijk ben. Denk je dat Abdel een idioot is. Je gaat zien..". Zei hij. Met deze dreigende woorden verliet hij de kamer en uiteindelijk ook het huis. Hij gaf plankgas en reed met volle snelheid weg...

    "Och arme kind..". De oma van Abdel bekeek mijn gehandhaafde gezicht en deed de plukken uit mijn gezicht weghalen. Ik begon als een klein kind te janken en pakte de telefoon die hij aan diggelen op de grond stuk had gemaakt. Het was onmogelijk om daar iets nog van de maken. "Kom maar mee naar de huiskamer. Het is al goed. Hij is weg en in sha Allah blijft hij weg. Maak je geen zorgen". Zei ze met een vriendelijk stem. En ik weet niet wat het was, maar ik storte mezelf in haar armen en begon te huilen. Ik wilde haar niet loslaten en gewoon voor altijd zo blijven zitten. Ze kalmeerde en troostte mij. Een totaal onbekende vrouw. Dit had mijn moeder moeten doen. "Kom kind, ik heb kip gemaakt, lust je dat?". Zei ze. Ik keek haar aan en knikte. "Jallah kom." Ze stond op en liep de kamer uit. Ik bleef even zitten en snikte mijn tranen weg. Ik ruimde de bende op die hij had aangericht en zag ineens uit het raam een schaduw. Ik liep ernaar toe en ik zag Mouna zitten onder een olijvenboom. Ze huilde en zat met haar benen opgetrokken en haar gezicht in haar handen. Toen ze mij zag stond ze meteen op en liep meteen met haar armen over elkaar weg. Het begon al aardig te schemeren en nadat we samen hadden gegeten ruimde de oma van Abdel alles af. Ik wist amper hoe ze heette. Ik wilde opstaan om te helpen, maar ze zei dat ik gewoon kon blijven zitten. "Mag ik vragen hoe u heet?". Vroeg ik. Ze keek me aan terwijl ze de glazen opruimen. Mijn naam is Hadja Rkia. De.. de vader van Abdel is één van mij zonen". Zei ze. Dat laatste had ik al begrepen. Na het afruimen kwam ze in de huiskamer zitten..

  7. #172
    Storyteller ❤

    Reacties
    4.786
    11-01-2011

    "Abdel is een apparte man, moge God mij vergeven voor deze uitspraak". Zei ze ineens nadat ze op de bank ging zitten. Ik keek haar aan. Ik wist amper dat Abdel een oma nog had. Ik wist en weet eigenlijk zoveel niet. "Hij was al een probleem jongen toen hij klein was.. maar hij heeft ook zo zijn zachte kanten. Alhoewel, hij verbaast mij wel erg met deze komst. Niemand hoeft voor mij te zorgen. Het gaat goed". Zei ze. Ik knikte en keek weg. "Hoe zijn jullie samen gekomen? Ik bedoel, wat hij net deed was niet gezond, waarover maakte jullie ruzie?". Zei ze. Ik schraapte mijn keel. Ik kan haar toch niets zeggen over alle ellende die ik heb doorgemaakt. Ik sloot mijn ogen en haalde mijn schouders op. "Ik weet niet, het lot denk ik dan maar". Zei ik. "Ah mektab.. ja daar ontkom je niet aan." Zei ze. "Ik ben nogal moe kind, van deze nogal hectische dag. Er ligt een deken en kussen voor je klaar". Zei ze. Ik knikte en bedankte haar voor de genomen moeite.

    Ik liep tien minuten later ook naar de kleine kamer en nestelde mezelf op het matras die op de grond lag. Ik probeerde op alle manier de telefoon te fixen maar tevergeefs. Uit woede maakte ik het ding nog meer kapot en smeet het op de grond. Ik dacht aan mijn ouders. Hoe erg ik ook mijn moeder haatte, op dit moment miste ik haar zo. Ik keek om me heen. Hier zat ik dan. De nachtmerries die ik kreeg, de woorden van Marwa, werden werkelijkheid. Ik hoopte dat zij er ook achter zou komen. Zij wist immers dat hij dit idiote plan allang al wilde uitvoeren. Iedereen haatte hem zo erg! Zijn eigen DNA! Zijn eigen bloed, en zelfs zijn oma sidderde van angst voor hem. Het licht ging uit in het huis en het was pikkedonker. Ik ging liggen en begon zachtjes in mezelf te huilen...

    De volgende dag opende ik mijn ogen en een dun lichtstreepje scheen door het raam. Het was belachelijk heet en ik zweette behoorlijk door de warme, klamme nacht. Langzamerhand stond ik op en zag dat de tas van Abdel weg was. Hij was vertrokken. Dat moet vast midden in de nacht zijn gebeurt. Ik keek uit het raam en zag een aantal mensen praten buiten en wederom zag ik Mouna. Dat meisje was volgens mij echt gek. Ze stond weer onder diezelfde boom en plukte wat olijven eruit. Ik raapte de deken op en vouwde het dubbel. De kamer maakte ik aan kant, maar goed zoveel was er niet om op te ruimen. Ik draaide de kraan open in de badkamer, althans een kleine hokje met een gootsteen en het ding maakte rare geluiden en begon een bruine drab te sputteren. Gauw draaide ik de kraan dicht. Ik liep naar keuken en vulde de ketel zelf. Hadja Rkia kwam naar binnen en hielp me met het opwarmen. "Heb je goed geslapen?". Vroeg ze. Ik knikte en bedankte haar voor de hulp. "Straks komt mijn schoondochter op bezoek, ze willen jou graag ontmoeten". Glimlachte ze. Ik knikte alleen maar en liep naar de badkamer om te douchen. "Eh.. Naima toch?". Zei ze toen ik weg wilde lopen. "Ja Hadja, mijn naam is Naima". Ze glimlachte en keek naar de ketel. "Ik.. eh weet niet hoe dat in Hollanda gaat, maar wij douchen hier één keer per week. Het water.. is eh moeilijk te krijgen en op mijn oude leeftijd kan ik moeilijk naar de put lopen". Zei ze met een beschaamd gezicht. Ik keek haar aan en knikte. Natuurlijk, wat dacht ik wel niet. Draai de kraan maar lekker open in Nederland. Als je naar de wc gaat, doucht, tanden poetst of gewoon voor de lol. Alles kan en mag. Hier is het andere koek. Ik goot het hete water over mijn lichaam en haalde wat zeep tevoorschijn die ik mee had genomen. Ik spoelde mijn haren uit en lichaam af en droogde mezelf af. Naderhand ben ik naar de keuken gegaan en was Hadja al druk bezig met het ontbijt maken. De keuken was niet bijzonder. Een kleine aanrecht met twee gaspitten. Het zag er verschrikkelijk armoedig uit en ik kreeg medelijden met deze lieve, oude vrouw. Kinderen, op Hamid na, allemaal in het buitenland en niemand die even dacht, goh laat ik mijn moeder van een fatsoenlijke woonomgeving voorzien. Haar handen trilden en ze pakte een dienblad. "Laat mij maar". Zei ik. Ze keek me aan en glimlachte. "Goed". Ik pakte de dienblad aan en zette zelf de thee. "De buurjongen komt straks de gasfles ophalen en vullen en brengt hem dan terug voor het avondeten." Zei ze. Ik knikte en zorgde ervoor dat het ontbijt klaar was. We gingen samen ontbijten en ik ruimde af.

    Toen Hadja Rkia haar salaat ging bidden, ben ik naar de kleine kamer gegaan en zocht ik het geld wat ik verstopt had. Godzijdank lag het daar nog. Er zat een gat in de vloer en daarin had ik het gepropt. Abdel zou er nooit achter gekomen zijn aangezien er een vloerkleed op lag en daarop een kastje. Ik bekeek de inhoud nogmaals en zag dat alles in orde was. En ik wilde die hond nog de helft geven! Wat ben ik blij dat ik dat niet gedaan heb. Het was 2100 euro. Daarmee zou ik een plan moeten bedenken, een nieuwe telefoon moeten kopen en vervoer en een ticket. Hoe ik dat zou doen, was me een raadsel. De eerste stap was dit geld omwisselen, maar waar? Dit is een kleine dorp. Hebben ze hier wel winkels? Ineens schoot me iets te binnen. Abdel is er niet! Dus dan ben ik alleen, vrij en mag en kan ik staan waar ik wil. Eindelijk begon ik een beetje het licht in de tunnel te zien...

  8. #173
    Storyteller ❤

    Reacties
    4.786
    11-01-2011

    Veel lees plezier

    “We are, as a species, addicted to story. Even when the body goes to sleep, the mind stays up all night, telling itself stories.”
    - Jonathan Gottschall -


  9. #174
    MVC Lid

    Reacties
    3.620
    31-07-2019

    Ben benieuwd hoe ze daar wegkomt. Hoop echt op een vervolg morgen...
    Married and children!

  10. #175
    uitgedoofde ster

    Reacties
    673
    08-11-2002

    Met behulp van Mona die volgens mij ook door Abdel werd verkracht
    Alleen verloren zielen weten wat het is om teruggevonden te worden.

  11. #176
    uitgedoofde ster

    Reacties
    673
    08-11-2002

    Citaat Geplaatst door pureglossy Bekijk reactie
    Ja haha maar ik mis die tijden enorm joh. Het is hier inderdaad echt leeg gelopen. ik mis de oude garde echt. Inderdaad doodse stilte
    Ja dat was toen echt een dorp hier. Echte gesprekken met inhoud, verhaal hoekje zat vol lezers. Echt jammer
    Alleen verloren zielen weten wat het is om teruggevonden te worden.

  12. #177
    Storyteller ❤

    Reacties
    4.786
    11-01-2011

    Citaat Geplaatst door Emiras Bekijk reactie
    Ben benieuwd hoe ze daar wegkomt. Hoop echt op een vervolg morgen...
    Ik ga verder lieverd

    “We are, as a species, addicted to story. Even when the body goes to sleep, the mind stays up all night, telling itself stories.”
    - Jonathan Gottschall -


  13. #178
    Storyteller ❤

    Reacties
    4.786
    11-01-2011

    Citaat Geplaatst door speedygirl Bekijk reactie
    Met behulp van Mona die volgens mij ook door Abdel werd verkracht
    Who know's

    “We are, as a species, addicted to story. Even when the body goes to sleep, the mind stays up all night, telling itself stories.”
    - Jonathan Gottschall -


  14. #179
    Storyteller ❤

    Reacties
    4.786
    11-01-2011

    Citaat Geplaatst door speedygirl Bekijk reactie
    Ja dat was toen echt een dorp hier. Echte gesprekken met inhoud, verhaal hoekje zat vol lezers. Echt jammer
    Gouden tijden, wajow.. ik weet nog dat ik gek was op kookhoekje met kitchenprincess ken je die nog? Jeetje wat een recepten heb ik eruit geslagen in de keuken door haar verhalen rubriek was ook echt leuk, en uit het oog verloren (zelfzoek acties die je dan las )

    “We are, as a species, addicted to story. Even when the body goes to sleep, the mind stays up all night, telling itself stories.”
    - Jonathan Gottschall -


  15. #180
    Storyteller ❤

    Reacties
    4.786
    11-01-2011

    "Naima.. naima..". Mijn naam werd geroepen en gauw stopte ik alles weer veilig weg. Ik stond op en liep direct naar de huiskamer. "Ja Hadja". De oude vrouw deed de voordeur open en een jongeman van in de 25 keek mij aan. "Dit is Said, de buurjongen waarover ik je vertelde. Hij komt de gasfles ophalen en terug brengen." Zei ze. De jongeman keek, maar negen van de tien keer tilde hij zijn hoofd amper op. Zo verlegen was hij. Hij was lang en breed gebouwd en was getint door de zon. Hij keek op naar mij en keek weer snel weg. Zijn ogen waren reebruin en haren gitzwart en opgeschoren. Hij droeg sandalen en een jeans en een wit shirt. "Aangenaam mevrouw". Zei hij terwijl hij naar binnen liep nog steeds met zijn hoofd naar beneden. Ik liet hem erlangs en Hadja begeleide hem naar de keuken. Hij pakte het zware ding zonder enige moeite op en knikte gedag. Ik keek hem na en hij zette het ding in een oude truck. Heel snel wisselde hij een blik en reed langzaam weg. Ik sloot de deur en ging bij Hadja zitten in de huiskamer. "Said is een lieve jongen, hij helpt mij altijd met kleine en grote klussen. Het is een wees. Zijn ouders zijn beiden overleden Allahirahmoe." Zei ze. Ik was geschrokken. Wat erg voor hem meskin. "Hoe.. hoe zijn ze overleden?". Vroeg ik. Hadja ging verzitten op de bank. "Aan een ziekte. Ineens hadden ze beiden hoge koorts. Allahwa3lam. Ze konden in ieder geval niets doen. Er werd toen gezegd dat ze aan een gevaarlijk bacterie overleden waren. Een bacterie die in het water leeft en van dat water hadden ze gedronken. Allahwa3lam. Het is moeilijk voor die jongen. Het is nu alweer 15 jaar terug kind. Wellicht hadden ze geleefd als ze de middelen hadden die we nu hebben. Allahwa3lam. Hij is enig kind en woont nu bij zijn tante hier verderop." Zei ze. Ik zweeg na het horen van dit verhaal en had letterlijk kippenvel. Meskin. Ik realiseerde me dat sommige mensen het nog moeilijker hadden als ik. "Ik snap Abdel niet. Jij bent zo mooi maschAllah en lief, ik snap niet waarom hij jou achtergelaten heeft. Hij krijgt problemen met jou familie zo. Dit is geen goede zet van hem". Zei Hadja. Ik keek haar aan. Als ik haar het hele verhaal zou vertellen, zou ze nog een hartstilstand krijgen. Maar aan de ene kant. Ze verdiende het om de waarheid achter deze verschrikkelijke monster te weten. Echter zweeg ik en nam een slok van de thee met sheeba die ze had gemaakt.

    Een uur later klonk er hard gebonk. Hadja schrok overeind. "A3oedoebillah, ik heb nog gezegd niet te hard bonken op de deur...". Ze stond op en mompelde door. Ineens verschenen er onbekende mensen in de huiskamer. Jonge meiden en twee oudere vrouwen. Ook Mouna kwam naar binnen. Ze fluisterde en keken me aan. "Jullie zijn onbeleefd." Zei Hadja toen ze binnenkwam. De dames gingen ineens gauw zitten en keken me aan. "Is dit de vrouw van Abdel?". Zei één van de oudere dames. "Ja, dat is ze.. kan je voorstellen Meryam? Dat mens heeft het gewoon achtergehouden voor haar eigen schoonmoeder..". Zei Hadja. En met dat mens bedoelde ze weer mijn schoonmoeder. De vrouwen legde een hand op hun mond van schrik. "Wat onrespectvol van haar! Ze had je heus wel mogen inlichten dat haar zoon gehuwd is..". Zei Meryem. Kennelijk de vrouw van Hamid. De overleden zoon van Hadja. "Ewa, wat moet ik zeggen. Jallah ik ga koffie maken en thee." Zei Hadja. Ik stond gauw op en iedereen keek me aan. "Geen zorgen, ik maak het zelf wel". Zei ik tegen Hadja. Eerlijk gezegd wilde ik uit deze menigte en gestaar. Het werd me teveel en ik kreeg het benauwd ervan. Hadja knikte en ging weer zitten. "Mouna, ga haar helpen jallah". Zei Meryem. De moeder van Mouna. Mouna stond echter met tegenzin op en liep achter me aan. In de keuken pakte ik alles wat ik nodig had en Mouna keek me alleen aan. "Je kan gewoon gaan zitten in de huiskamer hoor, ik heb geen hulp nodig". Zei ik. Ik kreeg de zenuwen van haar gestaar. "Prima". Zei ze en ze liep weg. Vreemd mens..