1. #151
    Storyteller ❤

    Reacties
    4.786
    11-01-2011

    Citaat Geplaatst door Noeniie Bekijk reactie
    Wanneer krijgen we een mega grote vervolg? ^^
    Zal het plaatsen schat beloofd

    “We are, as a species, addicted to story. Even when the body goes to sleep, the mind stays up all night, telling itself stories.”
    - Jonathan Gottschall -


  2. #152
    Storyteller ❤

    Reacties
    4.786
    11-01-2011

    Citaat Geplaatst door Emiras Bekijk reactie
    Zo erg, ik zag dat er een vervolg was. En toen zeiden de kinderen; mama ik heb honger. Ging toch even twijfelen, eerst eten geven of lezen hahaha zo erg. Toch eerst eten gegeven gelukkig.
    Hahaha first the kids.. ik weet wat je bedoelt

    “We are, as a species, addicted to story. Even when the body goes to sleep, the mind stays up all night, telling itself stories.”
    - Jonathan Gottschall -


  3. #153
    Storyteller ❤

    Reacties
    4.786
    11-01-2011

    Citaat Geplaatst door Justmyself. Bekijk reactie
    Ik zag eruit als pipo de clown daarentegen whahahaha zalig!!

    Oh eindelijk heeft ze niet meer gelogen tegen Youssef! I'm so proud girl. Pfff... Heftig.. ik wist wel dat er een zotte chemie was tussen die twee... Hahaha..Vergeten door de indrukwekkende kus stoute Naima!!!

    Uppp bangelijke schrijfster ❤️

    Pfff.. ik heb een dubbelgevoel bij dat trip naar Parijs. Ze moet gewoon niet gaan..
    Dank je wel lieverd! Much love for you! Always ❤❤❤

    “We are, as a species, addicted to story. Even when the body goes to sleep, the mind stays up all night, telling itself stories.”
    - Jonathan Gottschall -


  4. #154
    Storyteller ❤

    Reacties
    4.786
    11-01-2011

    Citaat Geplaatst door Morri Bekijk reactie
    Uppp
    Helloo

    “We are, as a species, addicted to story. Even when the body goes to sleep, the mind stays up all night, telling itself stories.”
    - Jonathan Gottschall -


  5. #155
    Storyteller ❤

    Reacties
    4.786
    11-01-2011

    Thuis aangekomen was Abdel er Godzijdank niet. Ik liep snel naar de kamer van Marwa en haalde de spullen tevoorschijn die ik nodig had. Ik pakte een tas en stopte daar wat kleding in en dingen die ik nodig zou moeten hebben. Snel liep ik naar de slaapkamer en nam mijn anticonceptie mee. Die moest ik al helemaal niet vergeten! Het was weliswaar voor een paar dagen dus wilde ik niet teveel mee zeulen. Een uur later kwam Abdel naar binnen en hij keek boos. Maar toen hij mij zag trok hij snel een vriendelijk gezicht. "Lieverd! Zo jij bent er klaar voor!". En hij wierp een blik op de tas die ik klaar had gemaakt. Ook een tas van hem had ik klaar gemaakt. "Ik ga even douchen en dan gaan we ok?". Zei hij. Ik keek hem aan. "Ben je niet moe van het werken dan? We kunnen ook morgen gaan als je wilt? Ik... ik vind het geen probleem hoor." Zei ik. Abdel glimlachte en kwam een stap dichterbij. Hoe je het went of keert, ik kromp altijd in elkaar als hij me ook maar met één vinger aanraakte. "We gaan zodra ik gedoucht heb, goed?". Zei hij. Ik knikte en hij liep weg naar de slaapkamer. Ik liep naar de keuken en begon te ijsberen. Is dit wel verstandig? Is dit wel safe? Is dit wel.. ok? Flitsen van het gesprek van Youssef en mij daarstraks flikkerdere door me hoofd. Zijn moeder.. ik zag een bloedmooie vrouw met diepblauwe ogen voor me neus. Ik probeerde me zijn moeder voor te stellen. Wat een zonde! Wat een rotvader! Ik sloot mijn ogen en dacht aan het plan. Ik mocht geen argwaan bij Abdel opwekken. Dan zou ik eindigen als.. ik maakte de zin in gedachten amper af. Abdel riep me en ik ging naar hem toe. "De auto staat voor de deur, kan je alvast de tassen erin doen?". Zei hij. Ik knikte en deed wat hij vroeg. Even later was hij klaar en sloot de voordeur af. Ik zat al in de auto en probeerde net als hem te glimlachen. Denk aan je plan, Naima! Geen argwaan wekken. Voor je het weet ben je vrij! Verlost van deze duivel. Zei een stemmetje in mijn hoofd. Abdel gaf gas en we reden weg.

    Naar Parijs was het zes uur rijden. Dit is de eerste keer dat ik met de auto naar een totaal ander land zou gaan. Als we vroeger op vakantie gingen, gingen we altijd met het vliegtuig. Ik probeerde onderweg dingen te onthouden, zoals verkeersborden en namen. Het was teveel om te onthouden. Ergens voelde ik me goed. Een totaal andere klimaat, land, wereld. Abdel leek totaal geconcentreerd op de weg. Hij sprak weinig en keek af en toe naar mij en glimlachte. Er viel eigenlijk ook niet veel te praten. Ik wilde deze dagen achter de rug hebben en hem zijn zin geven. Het plan, dat was voor nu mijn doel. Ik hield Rabia op de hoogte. Zij wist ervan. Hamdoulilah, eindelijk verlossing...

  6. #156
    Storyteller ❤

    Reacties
    4.786
    11-01-2011

    Het was tegen de nacht. Abdel begon zelfs op de snelweg in te dutten en af en toe claxoneerde er zelfs iemand als hij zwieberde over de snelweg. "Is het niet handig als we ergens even uit gaan rusten?". Zei ik. Abdel keek me aan. Zijn ogen waren van de slaap bloed doorlopen. Hij humde en knikte, "Je hebt gelijk, ik zoek een tankstation en we gaan even slapen". Ik keek hem vol ongeloof aan. Ik had gelijk? Nou ja, ik was al blij dat hij aan de kant zou gaan. Tien kilometer verderop stond er een tankstation. Hij reed van de snelweg af en zocht een plekje om te slapen. "Ik moet plassen". Zei ik tegen hem. Hij keek me aan en wees naar de tankstation. "Ik ga ook meteen tanken dan ga ik mee". Zei hij. Ik knikte en stapte uit. Abdel tankte en we liepen samen richting de winkel. Ik ging gauw plassen en Abdel rekende af. Ik had zo'n honger en wilde wat kopen, maar ik durfde niet. Sterker nog, ik had nog de helft cash voor Abdel van wat ik gewerkt had. Dat zou ik hem morgen wel geven. In de auto viel Abdel meteen in slaap. En ook ik, viel na een paar minuten in slaap.

    "Naima, naima.. geef antwoord! Alsjeblieft.. Naima.." Ik deed mijn ogen open en keek in de ogen van Youssef. Ik probeerde te praten, maar het lukte me niet. Me lippen waren stijf op elkaar geperst en ik ik zag dat Youssef huilde. Ik voelde zijn armen om mij heen. Een paar seconden later zag ik dat ik in zijn armen lag. Toen ik opzij keek, lag ik in een plas bloed. "Naima, alsjeblieft! Ik wil jou ook niet verliezen!". Klonk Youssef weer. Wat was er met hem aan de hand. Ik geef toch antwoord! Waarom hoort hij me niet. Plotseling voelde mijn lichaam vreemd en gevoelloos aan. Alsof ik eruit werd getrokken. En nu... nu zie ik mezelf! Mijn ogen gesloten en in een plas bloed. Youssef die me in zijn armen vasthield en hard huilde en mijn naam noemde.. wat is dit?? Hoe...

    Ik deed mijn ogen van schrik open. Ik begon snel te ademen en kreeg het benauwd! "Is alles goed?". Zei een stem naast mij. Ik keek naar links en zag Abdel. Zijn gezicht was weer streng en bitter. "Geef antwoord.." Zei hij. Ik ging even verzitten en het licht scheen fel in mijn ogen. We reden op de snelweg zag ik. Ik keek op het klokje van de auto en zag dat het al negen uur was. Waren we al in Parijs? Ik snapte het niet. Ik hoorde van Rabia dat het ongeveer zes uurtjes naar Parijs rijden was. Zij gingen immers altijd met de auto. "Eh ja het gaat wel goed..". Antwoorde ik. "Mooi". Zei hij kortaf. Ik keek uit het raam en om mij heen. Bomen, bomen en nog eens bomen. En ontzettend veel Franse kentekens. "Zijn we er bijna?". Vroeg ik. Abdel zweeg. Ik kreeg geen antwoord. Ik sloot mijn ogen en dacht aan de enge droom die ik gehad heb. Wat deed Youssef daarin? En ik in een plas bloed? Ik kreeg een rilling over mijn lichaam. Tegen elf uur nam Abdel een afslag om te tanken. "Blijf zitten, ik kom er zo aan." Zei hij. "Maar ik moet echt nodig naar het toilet". Zei ik. Hij keek me aan. "Opschieten dan". Zei hij. Ik stond gauw op en liep naar binnen. Het was een mega grote tankstation en ik zag Abdel in de kassa rij staan. Gauw liep ik naar de wc en ging ik plassen en mijn mond spoelen en haren naar achteren fixen. Ik liep weer terug naar de auto en Abdel wachtte me al op. Hij had wat broodjes gehaald en glimlachte weer. "Ik dacht, je hebt vast wel honger". Zei hij. Ik nam het broodje aan en we reden weer weg. Ik verbaasde me waarom het zo lang duurde dat we niet in Parijs waren..

  7. #157
    Storyteller ❤

    Reacties
    4.786
    11-01-2011

    Tours - Bordeaux gaf een bord aan. Ik fronste mijn wenkbrauwen. Bordeaux? Ik moest even goed brainstormen waar dat nou ook al weer was. Ik sloot mijn ogen en dacht aan alle aardrijkskunde lessen op school. En als er een vak was waar ik een hekel aan had, was het die vak wel! Ineens schoot het me te binnen! Bordeaux.. dat is zowat in de buurt van Spanje! Wat? Wat moeten we daar? Ik probeerde kalm te blijven. Nee, dit is absurd. We gaan naar Parijs. Natuurlijk werden de snelwegen bezaaid met borden van steden. Dat is toch normaal? Ik kreeg precies die steen in mijn maag gevoel zoals gisteren bij Youssef. Ik keek naar Abdel die wederom geconcentreerd aan het rijden was. Ik durfde amper de vraag te stellen. Stel dat hij me iets wil aandoen! Of hier bij zo'n tankstation gaat achterlaten! Ik verzamelde moed en kracht bij elkaar en keek hem aan. "Zijn we nog niet in Parijs?". Vroeg ik. Hij keek me aan en lachte toen heel hard. Zo hard dat we bijna van de snelweg af raakte. "Oh Naima.. je bent ook echt een ezelskind!". Zei hij. Ik schrok van deze opmerking. "Je dacht toch echt niet dat ik met jou een romantische tijd zou beleven in Parijs?". Hij schaterde het uit in de auto. Ik kromp ineen en dacht aan de woorden van Marwa! "Wat bedoel je..". Vroeg ik. Abdel lachte alleen maar harder en harder..

    Toen ik de bord zag van Bordeaux waar we over 267 km zouden zijn, werd het realistisch. Het gebulder van Abdel in combinatie met het zien van de realiteit zorgde ervoor dat ik een black out kreeg. Ik rilde en greep naar het stuur. Ik gilde dat hij moest stoppen en Abdel hield het stuur stevig vast. Ik vloekte en schold hem helemaal uit. Dan ging ik maar dood! Auto's achter ons toeterden en sommige deden hun raampje open om met gebaren te laten weten dat we levensgevaarlijk bezig waren. Maar het kon me niet schelen. Ik heb mezelf de dood ingejaagd. Ineens voelde ik een dreun tegen mijn hoofd. Abdel sloeg mij met een vuist en toen werd alles wit..

    Ik opende mijn ogen. Het felle zonlicht kaatste in mijn gezicht door de ruit van de auto heen. Ik was dizzy en gevoelloos. Nog steeds bomen en nog eens bomen. Dit is het. Dit is wat Marwa zei. Ze had al die tijd gelijk. "Waarom loop je niet weg, wat doe je hier nog!". Haar woorden zweefden in mijn hoofd. Waarom heb ik dat niet gedaan. Waarom! Ik keek opzij en had last van mijn nek en hoofd. Abdel reed nog steeds in volle vaart. Hoe kon ik geloven dat hij ergens het witte licht van de tunnel zag. Het is en blijft een monster! Hoe kon ik het ooit in gedachten halen om hem te zien als iemand die zou veranderen. Hij heeft gelijk, ik ben een ezelskind. Parijs.. parijs! Wat dacht ik wel niet! Waar was ik met mijn hoofd. Dit is mijn nachtmerrie die ik had. Ik zal als de moeder van Youssef eindigen. Ik was in die droom, de moeder van Youssef. Ik zal als haar eindigen. Ik begon te huilen. Maar tranen, die hielpen niet. Die hebben mij nooit geholpen. Het plannetje wat ik had, was in een rookpluim opgelost. Het was Marokko, en daar zou hij me achterlaten. In Nederland zou hij zijn leven opnieuw beginnen met iemand anders. Een andere slachtoffer. En ik zou verotten in Marokko. Waar zijn mijn ouders! Mijn broers! Wat voor laffe, domme familie heb ik. Dit is geen familie.. dit is..

    "De volgende keer dat je zo'n actie durft te doen, ga ik je een lesje leren". Zei hij opeens. Ik werd opgewekt uit mijn gedachten. Ik zweeg. Ik zweeg uit angst voor hem. Voor wat hij wilde doen of zou gaan doen als ik maar één woord repte. Ik dook in elkaar en had mezelf voorgesteld bij de eerste benzinepomp weg te lopen. Zodra hij zou gaan tanken, zou ik vertrekken. Ik zou het wel redden in dit vreemde land voor mij. Als ik maar weg was. Zover mogelijk bij hem vandaan! Echter, hij is niet dom. Toen hij ging tanken, sloot hij de deuren af. Ik kon er niet uit. Hij heeft de auto zo neergezet dat ik amper om hulp kon roepen. En claxoneren? Dat zou mijn ondergang zijn. Als dat het al niet was. Abdel kwam de winkel uit en liep met snelle passen naar de auto toe. Snel nam hij plaats achter de stuur en reed weg. Na een lange stilte keek ik hem aan. "Je weet dat mijn ouders me gaan zoeken. Ik hoop dat je slim genoeg bent om dat beseffen?". Zei ik. Abdel keek me aan. "Je ouders? Sorry hoor.. ik heb het verkeerd verstaan. Zijn dat ouders? Ten eerste, als ze echte ouders waren zouden ze hun dochter wel opvoeden niet met Jan en allemaal de auto in te stappen, en zouden ze je niet bij mij smijten uit wanhoop en vrees voor hun naam". Zei hij. "En ik zal je nog wat vertellen. Het is jou schuld. Alles is jou schuld. Sinds de dag dat je ingetrokken bent bij ons, is ieder zijn leven naar de klote. We waren geen perfect gezin, maar sinds jou komst is het erger geworden tfoe3lik!". En hij spuwde op me gezicht. Ik veegde de druppels weg en keek uit het raam. "Ik weet wat je twee jaar geleden gedaan hebt. Ik zag die papieren onder het bed. Ben je die vergeten te verstoppen? Ik heb gelezen dat je al eerder een poging tot verkrachting hebt gedaan. Helaas moest ik er wel aan geloven. En nog iets, Rabia, met wie je zogenaamd wilde trouwen. Die heb ik gesproken! Ze weet alles! En als je mij maar ook iets naars aandoet of dat ik niet terug ben in Nederland, gaat ze de politie inschakelen." Zei ik. Het was er zo in een paar fractie van een seconden eruit. Dreigementen vanuit mijn kant. Ik blufde, ja Rabia was ervan op de hoogte, maar politie? Nee. Ik dacht, althans wij dachten dat ik wel na een paar dagen terug zou keren. Dit is ontvoering! Abdel werd rood en nam met bijna 150 km per uur een afslag. Hij reed maar door en door totdat we bij een industrieterrein arriveerde. Ineens greep hij me bij de keel en ik stikte. Hij hield mijn keel zo klem, dat ik amper kon ademen of smeken dat hij moest stoppen. "Luister bitch, de eerst volgende keer dat jij mij gaat lopen dreigen ben je dood. Als ik straks terug ga en ik merk dat er maar iets met de politie gedaan wordt. Al zie ik ze rijden in mijn straat, dan hoef ik alleen maar te bellen naar Marokko en ben je voer voor die zwerfhonden daar. Begrepen?". Ik knikte snel en hij liet los. Ik snakte naar adem en begon te hoesten totdat mijn longen er pijn van deden. Ik kroop in elkaar en begon te janken. Ik had hem onderschat. Ik wist dat hij gevaarlijk was, in woorden. In dreigen en schelden en tieren en vloeken. Maar dat hij echt de ballen had mij te vermoorden... ik stikte zowat! En het leek hem totaal niets te doen. Ik moest iets bedenken en gauw, maar nu moest ik mij koest houden. Ik moest meewerken. Ik moest iets bedenken anders was ik ten dode opgeschreven! ...

  8. #158
    uitgedoofde ster

    Reacties
    673
    08-11-2002

    Ik wist het!
    Alleen verloren zielen weten wat het is om teruggevonden te worden.

  9. #159
    MVC Lid

    Reacties
    977
    04-09-2019

    Pfff.. typisch domwijf Naima.. nu pas valt haar Frank!!! Klaar tis gedaan.. ze wordt hondenvoer..

  10. #160
    MVC Lid

    Reacties
    977
    04-09-2019

    Citaat Geplaatst door pureglossy Bekijk reactie
    Dank je wel lieverd! Much love for you! Always ❤❤❤
    ❤️❤️❤️❤️❤️❤️

    Moge Allah je rijkelijk belonen!

  11. #161
    Wandering Soul

    Reacties
    432
    20-01-2017

    Citaat Geplaatst door Justmyself. Bekijk reactie
    Pfff.. typisch domwijf Naima.. nu pas valt haar Frank!!! Klaar tis gedaan.. ze wordt hondenvoer..
    Don't fall in love with words.

  12. #162
    Storyteller ❤

    Reacties
    4.786
    11-01-2011

    Citaat Geplaatst door Justmyself. Bekijk reactie
    Pfff.. typisch domwijf Naima.. nu pas valt haar Frank!!! Klaar tis gedaan.. ze wordt hondenvoer..
    Ik ga altijd stuk om jou reacties heerlijk mens ben je

    ❤❤

    “We are, as a species, addicted to story. Even when the body goes to sleep, the mind stays up all night, telling itself stories.”
    - Jonathan Gottschall -


  13. #163
    Storyteller ❤

    Reacties
    4.786
    11-01-2011

    Citaat Geplaatst door Justmyself. Bekijk reactie
    ❤️❤️❤️❤️❤️❤️

    Moge Allah je rijkelijk belonen!
    Ameen lieverd, jou ook lieverd

    “We are, as a species, addicted to story. Even when the body goes to sleep, the mind stays up all night, telling itself stories.”
    - Jonathan Gottschall -


  14. #164
    Storyteller ❤

    Reacties
    4.786
    11-01-2011

    Citaat Geplaatst door speedygirl Bekijk reactie
    Ik wist het!
    Een oud lid van 2002, heerlijk om de oude garde voorbij zien te komen ik ben ook sinds 2002 lid hier. Dit is alleen een andere gebruikersnaam. Remember, yasmina.nl roze lay-out?

    “We are, as a species, addicted to story. Even when the body goes to sleep, the mind stays up all night, telling itself stories.”
    - Jonathan Gottschall -


  15. #165
    Storyteller ❤

    Reacties
    4.786
    11-01-2011

    Ik staarde naar mijn laptop. Mijn blik leek gebrand op het beeldscherm. Waarom,.. Waarom huilde ze nu weer? Wat was er toch met dat arme meisje dat ze zo verdrietig is en mager en... ik sloot mijn ogen en deed de laptop dicht. Ik wilde haar ermee confronteren, maar ik kon het niet. Gauw sloot ik alles af en ging ik weg. Ik dacht spontaan aan mama. Mijn lieve moeder, die nu al twintig jaar geleden overleden was. Wat mis ik je zo mama. Spontaan dacht ik aan Naima en mijn hart stond zowat bijna stil. Dat is het! Het kan niet anders!

    Ik liep snel naar de auto en ging meteen wegrijden. Hoe kan ik het gemist hebben! Die blauwe plekken, die lip, die snee! Ze wordt geslagen. Hoe kan ik deze signalen niet gezien hebben. Ik moest haar snel spreken. Ik gaf gas en na een half uur reed ik de oprit op toen ik een onbekende auto zag wegrijden. Ik zag duidelijk Naima zitten. Ze keek verdwaasd en bang en ik zag hem zitten. Precies diezelfde man van vorige keer op de camera. Haar man. Ik bleef even staan toen ik rechtsomkeer maakte. Ik volgde de auto langzaam en na drie kwartier zag ik Naima uitstappen. Woonde ze hier? Wat vreemd. Gauw pakte ik mijn laptop en bekeek ik het contract. Nee.. dit is totaal een andere straat. Waarom heeft ze hierover gelogen? Ik doorzocht het contract en kwam tot de conclusie dat ze over alles gelogen had. Hoe kon ik zo... ik zuchte en ineens keek ik in haar angstige ogen. Vol verdriet en verwardheid. Ik moest een list bedenken om haar te laten praten. Ze was zo introvert en bescheiden. Ik smste haar met een leugen. Dat ze niet meer kon schoonmaken en ik erachter ben gekomen dat ze gelogen had. Ik hoopte op een smsje terug of belletje, maar helaas. Ik reed weg en moest het enkel afwachten.

    "Lieverd je bent zo stil, is alles goed?" Ik keek opzij en zag Senna voor me zitten. Ik knikte en ze kuste me. Sinds ik thuis was gleden mijn gedachten alleen af naar Naima. Er was iets met haar en ik wilde weten wat het was. Ik wilde haar helpen, omdat ik mijn moeder niet kon helpen. Ik sloot mijn ogen en stond op. "Wat is er Youssef, je hebt je kopje koffie amper aangeraakt". Zei Senna. Ik glimlachte "Ik heb echt slaap, ik ben nogal moe". Senna keek me beduusd aan en tilde haar wenkbrauwen op. "Is de schoonmaakster er trouwens morgen ook, want misschien kan ze aan de tuin werken". Zei senna, terwijl ze een bladzijde van een mode tijdschrift omsloeg. Ik zette een stap terug en keek haar aan. "Weet je Senna, je hebt nu zeeën van tijd. Waarom doe jij dat niet?". Ze liet zowat de tijdschrift uit haar handen vallen en keek me vaag aan. Ik liep naar de slaapkamer en trok mijn kleren uit. Ik ben meteen in slaap gevallen. In de ochtend werd ik vroeg wakker en heb ik Esma gewekt. Ze vroeg of Naima kwam en ik wist gewoonweg niet meer wat ik moest zeggen. Ze was dol op haar en ik heb Esma nog nooit sinds de dood van haar moeder zo opgewekt gezien. Ze keek er zelfs naar uit als Naima hier weer kwam werken. Ik bracht haar uiteindelijk naar school en ging weer naar het bedrijf. Nog steeds geen belletje of sms'je van Naima. Ik pakte mijn mobiel en belde tweemaal. Haar telefoon stond uit. Ik probeerde me te concentreren tijdens de vergadering en zocht afleiding met andere collega's. Maar mijn moeder spookte door mijn hoofd alsof ze mij wilde waarschuwen. Of alsof ik iemand moest waarschuwen. Terug op kantoor werd ik gebeld. Ik keek op en zag Naima op de beeldscherm. Gauw nam ik op. Meskina, ze dacht echt dat ze ontslagen was. Ik had afgesproken met haar op kantoor. Eindelijk, ik zou haar confronteren. Een uur later werd er zachtjes aangetikt op mijn deur. "Binnen". Zei ik. Ze kwam voorzichtig naar binnen en sloot de deur. Ik keek haar aan. Mager, haren in een knot alweer, en ze had een te groot.. ja wat is dat.. jurkje? aan.. het was begin September en ze droeg een sjaal om haar nek. Vast om de blauwe plekken te verdoezelen. Ze keek me met grote ogen aan en nooit heb ik echt naar haar op deze manier gekeken als vandaag. Haar ogen waren groot en amandelvormig, maar tegelijkertijd straalde ze iets zwoels uit. Haar kleur was totaal geen bruin, geen blauw, geen groen of grijs maar amberkleurig. Honing en olijf. Iets in die trant. Haar houding was lief en zorgzaam, maar met die blik kon ze iedereen zo omver blazen. Ik kreeg het er zelfs een beetje warm van. Haar lippen waren vol en als ze praatte kreeg ze apparte kuiltjes in haar wangen. Ik wilde het niet hardop zeggen, maar Naima is een beeldschone dame. Ik wist niet hoe ik haar moest confronteren. Laat ik me maar eens eerst normaal gedragen. Ik provoceerde haar en het was me gelukt. En toen.. toen zei ik het en haar stilte, haar lange stilte was het antwoord op mijn opmerking. Ze werd meskina geslagen. Dit is de waarschuwing die mijn moeder in mijn gedachten gaf. Ze huilde tranen met tuiten en viel bijna flauw. Ik tilde haar op en ze woog niks! Ik schrok er zelfs van. Gauw zette ik haar achter mijn bureau en ben ik water gaan halen. "Mike, ik wil even niet gestoord worden op kantoor. Als er telefoontjes zijn, vraag of ze later terug gebeld mogen worden". Zei ik tegen een collega in de hal. Hij knikte en ik liep meteen naar kantoor. Naima huilde nog steeds en ik probeerde haar te troosten. Het eerste wat ik zei is dat ze moest vertrekken. Alhoewel, natuurlijk heb ik makkelijk praten, maar dat waren precies de woorden die ik tegen mijn moeder moest zeggen. Ik laat Naima niets overkomen. Niet weer. En ik weet niet wat ze met mij deed dat ik haar zo moest beschermen, maar ik weet zeker dat de dood van yemma een rol erin speelt. Dit mag niemand overkomen, en nu ken ik iemand die dit meemaakte, hoe kan ik haar dan niet beschermen? Ik moest mezelf bloot geven zodat ze weet dat het serieuze shit is. Zodat ze weet dat het verkeerd af kan lopen en ik vertelde haar over mijn moeder. In de hoop dat ze zo verstandig is weg te gaan. Pa was ook geniepig. Zodra ma het had over een scheiding of weggaan, was hij weer poeslief maar niet voor lang. Daarna veranderde hij weer in een monster. Ik wist zeker dat Naima dit ook ervaarde. Ik wilde dat ze er niet in zou trappen. Ik moest dit stukje van mijzelf wel vertellen. Naima schrok duidelijk en mijn ogen werden vochtig. Ze liep naar mij toe en ik kon er niets aan doen! Het was zwaar aantrekkingskracht en troost. Voordat ik het wist kuste ik haar. Ik schrok zelf van deze actie laat staan zij! Snel liep ze naar achteren en keek mij geschokt aan. "Het spijt me, sorry, sorry.." ik wist niet waar ik kijken moest. Ik had gewoon een getrouwde vrouw gekust! Ik schaamde me diep. Naima keek me aan en zei de woorden waarnaar ik op zoek was. "Ik ga weg. Zodra ik uit Parijs kom ga ik weg bij hem." Ik keek haar aan en vond dat moedig van haar. Ik gaf aan dat ze mij zodra ze terug is kon bellen. Ze liep de deur uit en ik ging op de bank zitten. Wat dacht ik wel niet! Ik sloot mijn ogen en sloeg mezelf op mijn voorhoofd. Ik pakte mijn mobiel om nog een keer excuses te maken, maar daar had ik amper tijd voor. Senna liep meteen naar binnen en keek me aan. "Wat deed die schoonmaakster hier?"