1. #136
    MVC Lid

    Reacties
    977
    04-09-2019

    Upppppppppp :'( wayooooooow

    Senna met haar getuite lippen en haar strakke kleding die zo haar bloedvaten nog zouden af knellen.

  2. #137
    Storyteller ❤

    Reacties
    4.786
    11-01-2011

    "Ik heb je verwaarloosd en bedrogen. We zijn met een verkeerde start begonnen. Het spijt me,.. ik heb me echt als een monster gedragen en dat zal nooit meer gebeuren ok?". Zei hij. Ik keek hem verward aan. Had hij weer gedronken? Was hij ziek? Had hij de loterij gewonnen? Wat was er met deze man. "Eh.. ok". Zei ik kortaf, maar meer uit verwardheid. "Nee, ik meen het! Weet je, ik ga het bewijzen! Vanavond gaan we uit eten. Jij en ik! Niemand om ons heen". Zei hij weer. Ik kon mijn oren niet geloven. Ik stond voor de man die ik het meest haatte en wel kon vermoorden. Wat is hij van plan? Was hij wel iets van plan? Ik snapte het niet. "Kom, ik heb iets voor je gekocht.." hij liep naar de huiskamer en haalde een klein, doosje tevoorschijn. Hij opende het en in het midden van het doosje zat een gouden ringetje. Simpel, maar mooi afgewerkt. "We zijn zo... idioot bezig. Althans ik.. ik heb je dingen aangedaan die je me nooit zal vergeven en dat begrijp ik. Maar.. misschien is dit een nieuw begin. En ohja..". Hij pakte iets uit zijn broekzak. "Kijk.. een reisje naar eh Parijs. Ik heb het geboekt. Vandaag. We vertrekken zodra je uitbetaald krijgt. Mijn inkomen is helaas opgegaan aan de vaste lasten hier thuis. Maar maak je geen zorgen. Ik heb wat gespaard." Zei hij. Ik bekeek het foldertje en het zag er magisch uit. De Eifeltoren, lichtjes, romantiek,.. het was te mooi om waar te zijn. Ik trok snel mijn hand uit die van hem terug. Hier zat iets achter. Dat moest haast wel! Hij spande zijn kaken en werd weer kalm. "Heus, Naima ik probeer te veranderen. Geef me de tijd. Zodra je ziet dat ik de mist in ga, dan heb je mijn zegen. Dan gaan we uit elkaar. Beloofd." Zei hij. En bij deze woorden werd mijn interesse opgewekt. Ok, als ik dat als compensatie mocht gebruiken, als hij de mist in ging dan was het in orde. In mij achterhoofd spookte de gedachte dat er iets mis was. Maar ik wilde geloven in de goedheid van een persoon. Ik wilde echt geloven dat hij zou veranderen. Dat hij veranderde omdat hij iedereen weg joeg. Zelfs zijn moeder notabene. Wellicht heeft hij écht het licht van de tunnel gezien. Ik knikte en hij schoof de ring om mijn ringvinger. Hij nam een stapje dichtbij en kuste mijn voorhoofd. "Ok, ik ken een leuke restaurant! Je gaat het geweldig vinden, ik heb om zeven uur in de avond gereserveerd". Zei hij met een glimlach. Ik knikte en glimlachte terug. En toen liep hij richting de badkamer.

    Ik stond stokstijf en probeerde de woorden en zinnen die ik zojuist heb gehoord tot me door te laten dringen. Ineens, zo uit het niet is hij poeslief? Dit alles klonk te mooi om waar te zijn. Ik moest Rabia bellen. Het feit dat ik mijn baan kwijt was, was ik allang vergeten. Dit is een totaal andere wending. Dit is serieus. Dit is totaal niet Abdel die ik ken. Die avond trok ik een jeans aan en een capuchon. Ik maakte mijn haren los, maar toen weer in een knot. Abdel was bezig in de slaapkamer. Toen ik bij de hal aankwam zag ik hem staan. Hij zag er netjes uit. Hij is zelfs naar de kapper gegaan. Zijn baardje is eraf en hij zag er gek genoeg verzorgd uit? "Oh". Was zijn opmerking toen hij me zag. Ik keek verbaast. "Oh?". Zei ik op mijn beurt. "Heb je.. heb je niks leukers?". Zei hij ineens. Ik keek hem verward aan. Ok, ik was al compleet van de kaart van zijn bizarre houding, maar dit? "Hoe bedoel je iets leuks?". Vroeg ik. "Nou een jurkje ofzo. Iets anders." Zei hij. Ik kon wel omvallen van verbaastheid. Is dit een tweelingbroer van Abdel? Want dit is niet de Abdel die ik ken! Die zou me namelijk allang en breed vernederd hebben, me absoluut niet met zulke lieve woorden bezaaien en al helemaal niet, absoluut niet en totaal niet uit eten nemen! "Kom, eh we gaan even snel langs een winkel. Je hebt gelijk. Ik.. het is mijn fout. Ik koop nooit wat leuks voor je." Zei hij ineens. Hij pakte me bij de hand en sleurde me mee naar buiten. In het centrum liepen we een winkelcentrum in en Abdel liep rechtstreeks langs een dameszaak. Alsof hij hier al eerder was geweest. Zo zelfverzekerd liep hij ernaar toe. Ik liep als een mak lammetje achter hem aan en was benieuwd naar zijn volgende daad. Hij snuffelde en zocht tussen wat rekken totdat er een verkoopster op ons afliep. "Kan ik u ergens mee helpen". Ze bukte om iets op te pakken wat Abdel met een zwaai op de grond liet vallen. "Eh nee, ik roep wel als ik je nodig heb". Zei abdel. De verkoopster keek ons aan en liep stilletjes weg. "Ik weet precies wat leuk staat bij jou lichaam". Zei hij. Ik keek op toen hij een zwarte jurkje uit de rekken toverde. Off shoulder en tot aan de knieën. Het stond op de puntje van mijn tong om te vragen of hij echt niet dronken was, of hij echt niet high was! Daarentegen pakte ik het jurkje, stapte ik erin en liep het pashokje uit. "Zooo staat je goed." Hij griste het prijskaartje eruit en liep ermee naar de kassa. Ik bekeek mezelf in de spiegel. "Oh hij staat je goed! Je vormen komen er mooi uit!". Zei dezelfde verkoopster nadat ze me bekeek. Ja mijn billen en borsten! Die hoeven niet te zien zijn. Gauw liep ik naar Abdel die al stond af te rekenen. "Abdel dit trek ik niet aan!". Zei ik. Abdel keek me aan en zuchte. "Doe normaal Naima, je ziet er eh.. goed uit!". Met deze woorden liep hij de winkel uit. Ik pakte mijn tas met de oude kleren erin en liep achter hem aan. Dit meende hij niet! Ik kreeg ineens bekijks. Bijna elke man die langsliep, keek wel om. Ik schaamde me dood en kapot. "Kom je nog?". Zei hij. Ik zuchte en liep richting de auto. In het restaurant voelde ik me super ongemakkelijk. Alles was raar. Alles was ongemakkelijk. Abdel die ineens poeslief is, Abdel die me in zulke kleding over straat liet lopen! Abdel die een reisje naar Parijs heeft geboekt. Ik leek wel gek om het allemaal te geloven, maar wat kon ik anders? Wie weet heeft hij echt het licht gezien. Ik pakte een sjaaltje en deed die over mijn benen heen. Het was een restaurant gelegen in een drukke winkelstraat. Wij zaten precies bij het raam waar we uitzicht hadden op het winkelend publiek. Ineens zag ik hem staan. Youssef. Hij stond met een man te praten en was druk in gesprek. Automatisch gleden mijn gedachten naar het feit dat ik niet meer mag werken bij hem. Arme Esma. Hoe zou zij het hebben opgevangen. Ik sloot mijn ogen en prikte in een aardappelpartje. Na ons bezoek aan het restaurant wilde Abdel zo snel mogelijk weg. Hij liep snel richting de auto en ik volgde hem. Uit mijn ooghoek zag ik Youssef nog steeds staan. Druk verwikkeld in een gesprek. Toen ik in de auto ging zitten en mijn gordel deed zag ik zijn blik. Zijn blik die de mijne kruiste. Hij had me gezien...

  3. #138
    Storyteller ❤

    Reacties
    4.786
    11-01-2011

    Citaat Geplaatst door Justmyself. Bekijk reactie
    Upppppppppp :'( wayooooooow

    Senna met haar getuite lippen en haar strakke kleding die zo haar bloedvaten nog zouden af knellen.

    “We are, as a species, addicted to story. Even when the body goes to sleep, the mind stays up all night, telling itself stories.”
    - Jonathan Gottschall -


  4. #139
    MVC Lid

    Reacties
    977
    04-09-2019

    Wayoooow spannendddddd..

    Abdel heeft echt iets gesnoven, want dit kan echt niet. Hij is opeens 180° veranderd. Hmm ik ruik iets louche.

  5. #140
    uitgedoofde ster

    Reacties
    673
    08-11-2002

    Hij wil haar overhalen mee te gaan naar Marokko, daar aangekomen laat hij haar achter. Dat is het. Mannen
    Oftwel wil hij haar gebruiken voor iets anders.
    Alleen verloren zielen weten wat het is om teruggevonden te worden.

  6. #141
    MVC Lid

    Reacties
    3.620
    31-07-2019

    Up!
    Married and children!

  7. #142
    MVC Lid

    Reacties
    3.620
    31-07-2019

    Citaat Geplaatst door speedygirl Bekijk reactie
    Hij wil haar overhalen mee te gaan naar Marokko, daar aangekomen laat hij haar achter. Dat is het. Mannen
    Oftwel wil hij haar gebruiken voor iets anders.
    Of hij gaat haar nu in elkaar slaan omdat ze blote kleding aanhad.
    Married and children!

  8. #143
    Storyteller ❤

    Reacties
    4.786
    11-01-2011

    Hoi lieverds, sorry was er even tussenuit, ik ga gauw verder ❤❤

    “We are, as a species, addicted to story. Even when the body goes to sleep, the mind stays up all night, telling itself stories.”
    - Jonathan Gottschall -


  9. #144
    Storyteller ❤

    Reacties
    4.786
    11-01-2011

    De volgende dag werd ik stipt om zes uur wakker. Zoals altijd. Abdel was gaan werken en hij liet een briefje achter op het bed. "Pak je spullen in lieverd, we vertrekken vanavond dan zijn we op tijd met inchecken in het hotel". Ik stond fier overeind. Wat??? Nu al? Ik dacht dat hij wilde wachten totdat ik uitbetaalt zou krijgen? Zoveel vragen had ik. Ik stond op uit bed en begon te ijsberen in de kamer. Wat moest ik nu doen? Gauw liep ik naar de kamer van Marwa en pakte ik de mobiel en zette het ding snel in elkaar. Rabia heeft me wel tien keer geprobeerd te bellen zag ik aan de voicemal en gek genoeg heeft Youssef mij ook twee keer gebeld. Ik keek naar de tijd dat hij me belde en dat was ruim voordat ik met Abdel naar het restaurant ging. Wat moest hij nog van mij? Ik belde snel Rabia op voor advies. "Godzijdank! Je leeft nog!". Klonk Rabia. "Ik wilde gisteren echt langskomen weet je dat! Samen met de politie!". Zei ze. "Sorry Rabia, ik kon niet opnemen en had me telefoon uitgezet en verstopt. Alles gaat goed, maar ik eh... moet je wel zien. Ik moet je spreken!". Zei ik. "Rustig, kalm.. waar ben je??". Vroeg ze. "Ik ben thuis. Kan je alsjeblieft naar die hoekje komen waar we vaak kwamen voordat we naar school gingen?". Vroeg ik. "Naima, lieverd ik ben nu aan de andere kant van Nederland. Kan je vanmiddag??". Vroeg ze. "Shit!". Vloekte ik. "Wat is er dan, kan je het me vertellen tenminste. Oh mijn.. je bent toch niet zwanger van dat monster?". Zei Rabia geschrokken. "Eh nee nee! Ik.. Abdel is ineens sinds gisteren zo raar aan het doen. Zo lief ineens. We gaan zelfs zo naar Parijs!". Zei ik. Rabia zweeg even.. "Naar Parijs? En hoe bedoel je ineens lief?". Vroeg Rabia. En toen vertelde ik haar alles. Van het shoppen voor die halfblote jurk tot aan het briefje op bed. "Luister, Naima. Ik vind het ook bizar, maar eh kan hij gewoon denk je echt niet veranderd zijn?". Zei Rabia. Haar antwoord viel me tegen. Ik had totaal iets anders verwacht. "Rabia, hij heeft letterlijk lekker wijf tegen die heks van een Senna gezegd en een half uur later heeft hij spijt van alles? Van alle martelingen, vernederingen, mishandelingen?? Dat kan toch niet?". Zei ik. "Nee, dat klopt inderdaad.". Zei Rabia. "Ok, wat je ook doet, neem cash mee en je mobiele telefoon ok? Als je toch gaat dan kunnen we contact houden als er iets gebeurt ok?". Zei Rabia. Ik stemde erin mee en hing op. Gauw legde ik mijn telefoon in de oplader en bekeek het ietwat gespaarde geld wat ik had. Tweehonderd euro! Wow, jeetje hier red ik het niet mee. Ik moest meer hebben. Dan maar niet wachten op de uitbetaling en wellicht een voorschot van Youssef krijgen. Ik belde hem op en na een paar seconden werd er opgenomen. "Naima.." Zei hij. "Hoi Youssef. Ik zag dat je mij gebeld had." Zei ik kortaf. "Naima, ik moet je mijn excuses aanbieden. Ik had je niet zo mogen sms'en. Het spijt me. Ik eh hoop dat je het wel begrijpt." Zei hij. Ik wist niet wat hij daarmee bedoelde. "Wat moet begrijpen?". Vroeg ik. "Nou eh, dat je hier niet mee kan werken". Zei hij vervolgens. Ik zweeg. Dit gesprek had geen nut. Ik moest geld hebben, ophalen en wel snel! "Geen probleem, ik begrijp het. Ik heb alleen een verzoek". Zei ik. "En dat is?". Zei hij. "Ik wil graag vandaag uitbetaald krijgen in plaats van einde van de maand". Zei ik. Ik verwachte een dikke, vette nee te horen, maar integendeel. "Kom maar naar kantoor, prima". Zei hij en hing op.

    Zo gauw als ik kon kleedde ik me om. Het jurkje flikkerde ik in de prullenbak, maar later haalde ik het toch eruit. Stel dat ie ernaar gaat vragen. Ik nam dezelfde route als de allereerste keer en kwam wederom uit bij hoge gebouwen. Gauw liep ik door de draaideur en liet de receptioniste weten dat ik voor zijn bedrijf kwam. Ze deed de poortjes open en ik liep door naar een mega hal. Onderweg liet ik de woorden van Rabia bezinken. Ik zou vanavond al in Parijs zijn. Samen met hem. Ik sloot mijn ogen, haalde diep adem en liep naar de opgegeven plek. Na een lange rit in de lift ben ik eruit gegaan en direct naar hem toe gelopen. Ik kwam uit in wederom een wat mindere grote hal en omringd door allerlei deuren. In het midden stond een enorme bloempot met allerlei kleuren bloemen. Voorzichtig liep ik naar zijn kantoor en tikte op de deur. "Binnen". Zei hij. Ik liep naar binnen en zag hem zitten in zijn bureaustoel. Mijn ogen bleven gebrand op de schoonheid die hij bevatte. Ik zag eruit als pipo de clown daarentegen. Zijn witte overhemd sloot strak om zijn bovenlichaam waardoor je zijn afgetrainde lichaam goed zag. Hij stond meteen op en kwam naar me toe lopen. "Naima, kom even zitten". Zei hij, terwijl hij de deur sloot en niet wenste gestoord te worden. Ik ging aan tafel zitten en hij kwam tegenover mij zitten. "Zo, ehm ik weet niet waar ik moet beginnen. Ik vind het ten eerste jammer dat het zo moet gaan. Ik bedoel.. je moet het bekijken vanuit mijn visie. Alles wat je op het contract had neergezet was gelogen Naima. Je huisadres, je.. ziekenfonds zelfs. Het enige wat waar was, is je naam. Ik probeer ergens te begrijpen waarom je daarover loog, maar ik kom er maar niet op. Ik dacht misschien kan jij het uitleggen?". Zei hij. Ik keek in zijn saffierblauwe ogen. Hoe moet ik nou tegen deze ogen liegen? Was ik het nou niet beu? Beu van mezelf steeds te moeten liegen. Ik hoefde hem niks uit te leggen. Hij heeft zijn gelukkige huisvrouw Senna en dochtertje en ik heb mijn levenloze, leven die gek genoeg een wilde wending heeft gekregen. Ik kom voor mijn geld. Althans Abdel zijn geld. Ik zweeg dus en zei geen woord. Youssef keek me aan en weer weg. "Ik snap jou niet, maar goed. Geld zei je? Ik ga het halen voor je. Alles draait om geld tegenwoordig". Hij stond op en ik keek hem boos aan. "Pardon??". Zei ik. Youssef stond stil. "Hoe durf jij dat te zeggen! Denk je dat het mij om geld gaat? Denk je werkelijk waar zo over mij? Ik, die notabene op je dochtertje paste?". Zei ik vol ongeloof. Deze uitbrander sloeg nergens op. Ik moest hier wegwezen en niet gaan discusserren met Youssef. Hij heeft zijn leven. Ik de mijne. Basta!

  10. #145
    Storyteller ❤

    Reacties
    4.786
    11-01-2011

    Citaat Geplaatst door Justmyself. Bekijk reactie
    Wayoooow spannendddddd..

    Abdel heeft echt iets gesnoven, want dit kan echt niet. Hij is opeens 180° veranderd. Hmm ik ruik iets louche.

    “We are, as a species, addicted to story. Even when the body goes to sleep, the mind stays up all night, telling itself stories.”
    - Jonathan Gottschall -


  11. #146
    Storyteller ❤

    Reacties
    4.786
    11-01-2011

    Ik zag aan het gezicht van Youssef dat hij nogal geschrokken was van mijn tegen reactie en een beetje rood werd. Wellicht had hij spijt van zijn absurde uitspraak. Hij liep zijn kantoor uit en kwam een paar minuten later naar binnen met een envelopje in zijn hand. "Ik betaal je cash. Via de bank duurt het te lang." Zei hij zachtjes. Ik stond op en nam het geld aan. Ik stopte het weg en wilde weg lopen. Ik durfde amper in zijn ogen te kijken. Waarom was ik boos op deze goede man? Hij heeft me een baan aangeboden, hij gaf me die kans. En ik? Ik heb enkel gelogen tegen hem. Maar wat moest ik anders? Ik ben een gebroken vrouw. Waarom zou hij iemand die kapot was van binnen en buiten nog willen aannemen? "Ik heb je zien huilen." Zei hij ineens. Hij leunde op zijn bureau met zijn handen in zijn broekzakken. Zijn benen over elkaar en een haarlok danste door de ventilatie boven zijn bureau, in zijn gezicht. "Waar?". Vroeg ik. Ik loog niet, ging niet in de verdediging. Ik wilde enkel weten waar. "Camera". Zei hij. Ik liet mijn hand zakken die op het punt stond de klink naar de beneden te drukken om naar buiten te gaan. Ik draaide me om. "Jij en je camera's.. fijn dat je alleen op mij let. Als je beter zou opletten, dan had je andere problemen gezien. Bijvoorbeeld je dochtertje die elke keer na schooltijd huilend naar huis kwam". Siste ik hem toe. Ik moest ineens denken aan vandaag. Natuurlijk heeft hij me gezien. Ik jankte als een klein kind waarvan de lolly afgepakt was, aan de keukentafel. Youssef stond rechtop. "Suggereer je nu dat ik een slechte vader ben?". Vroeg hij. Zijn gezicht trok een andere blik. Bazig en boos. "Nee, maar je vriendin wel. Die bakt er namelijk niets van". Zei ik. Youssef werd roder in zijn gezicht. "Kijk eens aan, de verlegen, bescheiden Naima is veranderd in een prater! Een persoon met een mening, en wat voor één!". Zei hij. Ik keek hem aan en op dat moment kon het me allemaal geen moer meer schelen. Ik was toch mijn werk kwijt, mijn mening deed er toch niet toe en meneer heeft alleen zijn speren op mij gericht! "Ik heb mijn eigen mening ja! Ik heb me altijd koest en rustig gehouden om het werk wat je me aanbood nooit kwijt te raken! Want ik zal je vertellen Youssef, dat baantje betekende alles voor mij! Het was mijn vrijheid, bij jou thuis kon ik eindelijk ademen. En sorry, als ik je lastig heb gevallen met beelden waarop jij zag dat ik jankte of dat ik niet goed genoeg was in het poetsen van jou huis of.. of dat je me niet met Esma vertrouwde, omdat je klagerige, zeurende diva vriendin het vast en zeker heeft gezegd. Ik heb een hel van een leven en jou nare opmerkingen kan ik er absoluut niet bij hebben." Zei ik in één volle adem. Alles kwam eruit. Youssef keek me aan met een blik die ik nooit gezien had bij hem. Hij wreef over zijn voorhoofd en ging vervolgens zitten. "Kan je mij dan nu vertellen, aangezien je nu toch zo eerlijk bent over van alles, waarom je gehuild hebt..". Zei hij zachtjes. Ik probeerde tegen de tranen te vechten. Maar eigenlijk deed het er niet meer toe. Dit was onze laatste keer samen. Behalve Rabia en de familie van Abdel wist niemand wat ik meemaakte. Ik wilde Youssef alles toevertrouwen. Niet zozeer omdat ik naar hulp snakte. Dat heb ik ooit gedaan ja, maar nu ben ik gewend dat hulp er voor mij nooit in zal zitten. Youssef stond op en liep naar mij toe. "Ik wist het wel." Zei hij ineens. Ik keek hem aan. "Wat.. wat wist je?". Zei ik. "Naima, ik ben niet dom. Een blinde zou nog opmerken dat je.. pff laat ook maar". Zei hij. "Nee, ik wil weten wat je daarmee bedoelt". Zei ik.

    Youssef liep naar de grote raam die een uitzicht had op zowat de halve stad. Hij bleef even staan en draaide zich om. "Je wordt geslagen, door je man". Zei hij. Ik voelde me benen zwaar worden. Was het zo overduidelijk? Was het zo.. opvallend? "Plus, het feit dat je zwijgt. Daar is het antwoord al." Zei hij. Ik keek weg en voelde me misselijk. Alsof ik elke moment kon overgeven. Mijn buik voelde zwaar aan alsof er een steen inzat. Ik duizelde en ineens kwam Youssef naar me toe lopen en ving me net op. Ik belande in zijn sterke armen en voor hem leek ik een licht veertje. Zonder moeite of wat dan ook, tilde hij me op en bracht hij me naar zijn bureaustoel. En toen.. toen kwamen ze. Achter elkaar. Meer en meer. De tranen stroomde over mijn wangen. Youssef haalde wat tissues en gaf me er een paar van. "Mijn moeder.. ik herken veel van jou in mijn moeder." Zei hij vervolgens. Ik durfde hem amper aan te kijken. "Wat bedoel je?". Vroeg ik. "Precies zoals ik het zeg. Mijn moeder werd vroeger veel geslagen door mijn vader. Ze zweeg, pikte het, loog erover. We zagen alles. Mijn zus en ik. Zoiets zie ik meteen. Ik was ermee opgegroeid Naima." Zei hij. Hij stond op en liep de kantoor uit. Ik huilde door en daarna veegde ik mijn tranen weg. Ik voelde verlichting. Ineens voelde mijn hoofd wat kalmer. Wat zeg ik? Veel kalmer! Veel lichter, veel meer opgelucht. Youssef kwam naar binnen met een flesje water. Hij gaf het aan mij en ging weer zitten. "Je weet wat je moet doen,..". Zei hij. Ik keek hem aan. "Wat?". Ik snapte het niet. "Wegwezen.. je moet daar weg." Zei hij. Zijn blik was serieus, echt bloedserieus. "Nee, ik.. ik kan niet.. het gaat beter. Het gaat wat beter tussen ons.". Zei ik. In mijn achterhoofd wist ik dat, dat onzin was. Mijn reinste onzin! Ik dacht aan Abdel ineens. Parijs! Ik moest weg. Ik moest weg hier. Ik heb mijn zegje gedaan en moest vertrekken. Ik stond op en mijn handen trilden. "Naima, je begaat een fout. Blijf hier. Ik.. ik ga je helpen". Zei Youssef. Ik wilde hardop ja zeggen! Eindelijk, dit is de hulp die ik wilde, waar ik om smeekte, waar ik dua om deed, elke dag, nacht! Hij pakte mijn hand vast. "Ga niet hetzelfde lot onder als mijn moeder". Zei hij met een trillende stem. Ik keek hem in zijn ogen. "Wat is er met je moeder gebeurt?". Vroeg ik. "Ze is vermoord. Door mijn vader."

  12. #147
    Storyteller ❤

    Reacties
    4.786
    11-01-2011

    Ik schrok en deinste achteruit. "Wat..?". Ik kon het niet geloven. Welke, wie,.. Waarom?? "Mijn moeder wilde op een dag weglopen. Ze had alles gepland. Ze had ons naar school gebracht zogenaamd, maar we zaten bij onze tante. De zus van mijn moeder. Ma is naar huis gegaan en is de laatste spulletjes gaan pakken. Op dat moment kwam mijn vader het huis binnen en hij was... laat ik maar zeggen dat hij drugs gebruikte. Hij had geen geld en wilde iets om te kopen. Ma had geen geld. Ze kregen een woordwisseling, pa duwde haar en ze kwam.. ze kwam hard terrecht met haar achterhoofd op een hoek van de raamkozijn die van steen was. Ze was op slag dood Allahirhamha." Ik hoorde het verhaal aan en kreeg een brok in mijn keel. Ik liep naar Youssef toe. Zijn ogen waren vochtig. Ik legde mijn armen om zijn hals en drukte hem tegen me aan. Zo bleef ik even staan totdat ik zijn handen op mijn rug voelde. Een moment later keken we elkaar diep in de ogen en zo uit het niets, drukte hij zijn lippen op die van mij..

    Snel als ik kon deinste ik naar achteren. "Sorry.. sorry.. Naima." Hij verontschuldigde zich wel een honderd keer. "Eh het is ok." Zei ik. Hij liep naar zijn bureau en leunde er weer tegenaan. "Je hebt gelijk." Zei ik. "Zodra ik terug ben van Parijs, dan ga ik daar weg." Zei ik. Youssef keek me verbaast aan. "Parijs?". Vroeg hij. Ik knikte. "Hij was ineens zo lief gisteren. We zijn zelfs uit eten geweest.. dat hebben we nooit gedaan." Zei ik. Youssef keek me aan. "Dat weet ik". Zei hij. Ik was allang en breed vergeten dat ik Youssef natuurlijk ook in het centrum zag. Vergeten door de indrukwekkende kus. Ik kreeg ineens een ongemakkelijk gevoel. Een kus? Nu pas besefte ik het me. Dit is zina! Dit is niet ok. "Ik eh ga nu..". Zei ik. Youssef keek me aan en knikte. "Zodra je terug bent, bel me". Zei hij. Ik knikte en liep weg. Ik liep snel weg en met mijn vingers raakte ik mijn lippen aan. Die kus was magisch, maar totaal niet ok. Ik schaamde me en ging sneller lopen.

    In de lift kreeg ik het nog eens benauwd en hartstikke warm. Ik moest nog een flinke aantal verdiepingen naar beneden. Ik dacht aan Youssef. Zijn arme moeder meskina. Waar ben ik toch mee bezig? Wie weet wat Abdel in zijn hoofd gaat halen als we écht in Parijs arriveren? Aan de ene kant, Youssef kende nu mijn verhaal. Althans de helft ervan. Ik heb niet gezegd dat ik notabene door dezelfde man ook nog eens verkracht was! Dat wilde en durfde ik niet. Ik haalde diep adem. Ik moest weggaan bij Abdel. Dat was zeker. Ik wilde niet eindigen als de moeder van Youssef. Maar aan de ene kant wilde ik ook geen argwaan wekken bij Abdel. Dit moest slim gespeeld worden. Ik zou meegaan naar Parijs. Ik had nu cash geld bij me en ga hem vertellen dat ik alvast de helft ben uitbetaald. De helft houdt ik in mijn zak. Bij terugkomst, als hij aan het werk is, loop ik voorgoed weg! Dat was het plan. In mijn hart voelde ik me wat lichtelijker, minder bang en minder benauwd. Ik zou eindelijk vertrekken! Ik wilde een sprongetje maken in de lift, maar de liftdeuren gingen open en Senna stapte erin. Ze keek me verschrikkelijk vies aan en ik zag dat ik al op de begane grond was. Ik stapte uit en ze maakte een soort boogje om me heen. Ik keek haar aan en liep daarna weg...

  13. #148
    Storyteller ❤

    Reacties
    4.786
    11-01-2011

    Citaat Geplaatst door Noeniie Bekijk reactie
    Up.

    “We are, as a species, addicted to story. Even when the body goes to sleep, the mind stays up all night, telling itself stories.”
    - Jonathan Gottschall -


  14. #149
    MVC Lid

    Reacties
    3.620
    31-07-2019

    Zo erg, ik zag dat er een vervolg was. En toen zeiden de kinderen; mama ik heb honger. Ging toch even twijfelen, eerst eten geven of lezen hahaha zo erg. Toch eerst eten gegeven gelukkig.
    Married and children!

  15. #150
    MVC Lid

    Reacties
    977
    04-09-2019

    Ik zag eruit als pipo de clown daarentegen whahahaha zalig!!

    Oh eindelijk heeft ze niet meer gelogen tegen Youssef! I'm so proud girl. Pfff... Heftig.. ik wist wel dat er een zotte chemie was tussen die twee... Hahaha..Vergeten door de indrukwekkende kus stoute Naima!!!

    Uppp bangelijke schrijfster ❤️

    Pfff.. ik heb een dubbelgevoel bij dat trip naar Parijs. Ze moet gewoon niet gaan..