1. #1
    Storyteller ❤

    Reacties
    4.786
    11-01-2011

    Doodse stilte.

    Het verhaal is af!

    Zeg me niet dat alles goed komt. Zeg me niet hoe sterk ik ben. Hoe de zon schijnt na de regen. Hoe je mijn gevoel herkent.

    Ik ben zo moe van blijven lopen. Altijd door. Mezelf voorbij. Ik ben zo moe van blijven hopen. Op de zon. Op kerend tij.

    Leen me alsjeblieft je schouder. Laat me schuilen. Hou me vast. Mag ik even bij je huilen? Totdat sterk zijn me weer past.



    “We are, as a species, addicted to story. Even when the body goes to sleep, the mind stays up all night, telling itself stories.”
    - Jonathan Gottschall -


  2. #2
    Storyteller ❤

    Reacties
    4.786
    11-01-2011

    "Heb je het gehoord?". Ik keek naar mijn vriendin. Half kauwend op een slap frietje en een hand die naar een blikje cola zero grijpt, zodat ze snel een slok kan nemen om de laatste nieuwe roddels te vertellen. Ik schudde mijn hoofd. Ze keek me aan waarop ze precies hetzelfde deed. "Waarom ben ik de enige die alle nieuwtjes hoort, en jij niet". Zei ze met rollende ogen en daar gaat weer een handjevol slappe friet richting haar mond. Tja, wat kan ik zeggen, Rabia mijn vriendin is inderdaad van alles op de hoogte. Misschien komt het, omdat ze overal is. Ze is altijd aanwezig en ze kent iedereen gewoon.. de hele stad! Rabia nam weer een slok en liet een flinke boer. "Ahh gatverdamme Rabi, tfoe gem". Ik maakte heen en weer gebaren met mijn hand en stond op. "Ho.. ho.. waar ga je naartoe?". Zei ze half grinnikend. "Naar huis, wat denk je zelf. Als pa erachter komt dat ik hier zit dan ben ik dood!". Snauwde ik. School was al twee uur geleden voorbij, maar soms gebruikte we samen een leugen om te zeggen dat de lessen nog niet voorbij zijn. Wie controleert ons nou? Mijn broers, Hamid en Ilyas zijn beide getrouwd en wonen buiten de stad en ik ben een nakomeling. Letterlijk een ongelukje. Ma had twee zoons en dat was genoeg voor haar. Maar jaren later kwam ik, met een leeftijdsverschil tussen mijn middelste broer Ilyas en ik van tien jaar. Surprise mom. Rabia kwam echt uit een groot nest. Ze is de vierde van de acht kinderen die haar moeder heeft. Over controleren gesproken, Rabia werd vaak gecontroleerd. Wellicht kwam dat omdat ze een tikkeltje losbandig is. Ze houdt geen blad voor haar mond, en heeft overal een mening op. Hoe dan ook, ze was mijn beste vriendin. We zijn beiden zeventien. Zij is begin Maart jarig en ik eind Maart. Hoe mooier kan het zijn?
    "Ja... vertel dan!". Zei ik. Rabia schrok op en ineens moest ze lachen. "Ok, ok.. ik moet je wat zeggen. Je weet toch vorige week toen je met mij naar huis liep." Begon ze. Ik knikte hevig en dacht terug aan die dag. "Ewa, luister mijn buurjongen vind jou echt een stuk!". Ik stond stil en keek haar aan. "Wwat?". Zei ik. Rabia begon hard te lachen. "Tfoe heks! Je houdt me voor de gek! Be3ed jallah..". Ik liep met grote passen door. Ik voelde me enigzins stom, maar werd nog bozer toen ik haar verschrikkelijk aanstekelijke lach hoorde. "Naima... stop nou! Stop!". Schreeuwde ze. Ik wilde er niks van weten, maar eigenlijk vroeg ik mijzelf meer af waarom ik hier zo boos om werd. Rabia maakte altijd van die geintjes en ik lachte altijd mee. "Naima, pff safi.. luister wollah ik meen het!". Zei ze. Ik stond stil en keek haar met dicht geknepen ogen aan. "Hou op Rabia, en weet je.. ik heb niet eens interesse!". En nou moest ik hard lachen. Rabia keek boos omdat ik haar niet echt serieus nam. Hoe moet je haar ook serieus nemen! Zo ligt ze in eens deuk en zo kon ze je bloedserieus aankijken. "Kijk, echt.. ik zweer het je". Rabia maakte wat vage, gebaren en keek serieus. Ok, nu is ze echt serieus. Dit is de Rabia die het echt meende. "Zal ik jullie koppelen?". Zei ze met een grote cupido glimlach. Ik lachte en werd een beetje rood. "Eh nee joh ben je gek! Als me broers dit te weten komen, ben ik dood. En jij ook. Dat weet je". Zei ik naar de grond kijkend. Ik meende er natuurlijk geen zak van. Broers? De mijne woonden in Timboektoe zowat. Die hebben de grote stad achtergelaten voor het plattelandsleven. Althans zo noem ik de plekken waar ze verhuist zijn. "Weet je loop met me mee naar huis". Suggereerde Rabia, "Dan zie je 'm vanzelf!". Ik twijfelde, maar wat had ik te verliezen. Het allerergste wat er gebeuren kon was dat het een lelijkerd was, die de buurjongen van Rabia is. Zij zal er meer last van overhouden als ik, dacht ik nogal gemeen. Ik trok me schouders op en we liepen richting haar wijk. Ze stak een arm onder die van mij en we liepen fluitend en grinnikend naast elkaar.

  3. #3
    Storyteller ❤

    Reacties
    4.786
    11-01-2011

    "Blijf hier staan". Rabia wees met haar wijsvinger naar een portiek. Ik snapte er niks van. Zodra Rabia een beetje uit beeld was, raakte ik in paniek. Wat dacht ik wel? Wat doe ik hier? Het was net alsof iemand iets met me gedaan had. Ik volgde op commande alle eisen van Rabia. Het meelopen naar huis, het gekoppel met een wildvreemde. Wat doe ik hier? Ik kreeg ineens een paniek aanval en begon te zweten. Ik durf te zweren dat ik bijna kon janken. Vriendjes? Ik heb nooit vriendjes gehad. Ik lieg, als ik zeg dat ik nooit sjans heb gehad, maar dit.. dit gaat te ver! Een stem zei ineens, wegwezen Naima! Op dat moment hoorde ik de stem van Rabia en een andere voor mij onbekende stem. Deze stem was duidelijk van een man. Ik keek naar achteren en kon nog weggaan. Maar het was alsof mijn benen versteend waren. Ik kon me niet bewegen. De stemmen werden luider en plotsklaps leek ik weer te bewegen. Zo gauw als ik kon liep ik vlot naar de andere kant van de straat en begon ik als een gek te hollen. Weg van deze straat, weg van deze wijk. Weg van die onbekende dude en van Rabia. Waarom gaat ze zelf niet met hem! Waarom wil ze hem aan mij koppelen? Hoe meer vragen ik stelde, hoe voldaner ik was dat ik weg ben gelopen! Een paar minuten later hoorde ik mijn mobiel overgaan. Het was Rabia natuurlijk. Ik zuchte en nam niet op. Straks bel ik haar wel, nu wil ik naar huis. Ik pakte mijn gewoonlijke route en iets meer als een half uur later was ik thuis. Ma was aan het koken en pa was bezig aan de keukentafel iets in elkaar te zetten. "Selaam pa en ma..". Zei ik. Ik hoorde hoe ze me terug groette en ik ging meteen naar mijn kamer. Ik kwakte mijn rugtas op de grond en pakte mijn mobiel. Vier oproepen gemist en twee berichten. Alle vier de oproepen zijn van Rabia, de twee berichten ook. "Waarom ben je weg gelopen!!!" en de laatste bestond uit gevloek. Rabia was duidelijk boos en ineens bekroop me een schuldgevoel. Had ik dan moeten blijven? Misschien was het niet eens zo erg geweest? Pfff deze gedachten maakte mij gek, het allerergste was, hoe kan ik Rabia morgen onder ogen komen? Ik wilde me ziekmelden. En dat deed ik ook. Met een slap excuus zei ik tegen mijn ouders dat ik hoofdpijn had en buikpijn. Ik wees naar mijn pak maandverband in de kamer en ma begreep het. Die dag kreeg ik geen belletje van Rabia of berichtje. De schuldgevoel in mij werd alleen groter. Het was hierna weekend, dan zou ze niet meer zo boos op mij zijn en zou ze zoals vanouds straks hier voor de deur staan, één en al giechelend en vol verhalen en roddels, maar daar was niks minder van waar. Rabia heeft niet gebeld, ge'appt niks. Zelfs toen ik belde nam ze niet op, bij de tweede keer stond haar mobiel uit. Ik had haar goed boos gemaakt. Was het dan zo belangrijk voor haar dat ik die jongen moest leren kennen? Ik zuchtte en miste mijn vriendin. Ik heb het goed verpest. Dus verzamelde ik de volgende dag alle moed, pakte dit keer de fiets en reed richting school. Het was maandag, nieuwe schooldag en week. Hoe lang kan ik haar ontwijken? Ik was al vroeg op school en het werd steeds drukker. Toen de bel ging, liep ik naar de klas waar we les hadden en hoorde het gelach van Rabia. Ik zuchtte en haalde diep adem. Ik liep de klas binnen en Rabia keek me ineens aan met een blik die ik nog nooit gezien had. Normaal zaten we naast elkaar, maar dit keer had ze een ander plekje gekozen. Ik mompelde iets met kinderachtig en ze keek me ineens aan. "Jij bent kinderachtig Naima. Mij zo'n streek leveren!". Zei ze. De hele klas draaide zich om naar mij. "Moet je je daarom ineens als een bitch gedragen Rabia? Hoe belangrijk kan die idioot zijn dat je hem tussen ons laat komen!". Snauwde ik terug. "Je hebt geen respect! Dat ontbreekt aan jou. Je bent een verwend nest". Zei ze. Sommige leerlingen joelden voor meer, ik zweeg. De docent klapte in zijn handen en legde iedereen het zwijgen op.

    In de pauze zat ik alleen en zag ik Rabia lachen en praten alsof er niks aan de hand was. Het deed me nogal pijn. Misschien heeft ze toch haar best gedaan om deze ontmoeting tussen mij en die jongeman te regelen. En stond ze voor paal toen ik er niet was. En Rabia kennende was nou eenmaal een regeltante. Ik kneep mijn ogen dicht en liep naar haar toe. Mijn lippen wilde het niet zeggen, maar uiteindelijk was daar het magische woord. "Sorry". Zei ik. Rabia draaide zich om. "Eh wat?". Zei ze. "Kom op Rabi je hebt me wel gehoord!". Rolde ik met mijn ogen. "Echt niet! Ik hoorde niks". Zei ze. "Sorry ok! Ik realiseer me dat het niet ok was. Ik had niet weg moeten lopen maar ik verstijfde ok! Je kent me, ik heb geen vriendjes gehad of wat dan ook. Logisch toch?". Zei ik. Rabia legde een arm op mijn schouders en grinnikte. "Ok.. ik snap het helemaal. Maar ik stond echt voorschut man!". Zei ze. Ik moest erom lachen. "Luister, hij wil je desondanks echt ontmoeten. Je moet hem spreken. Kijk als het niet klikt, pech toch?". Zei Rabia. Ik wilde het liefst dat ze zweeg over deze gast, maar ik had mijn vriendin terug en dat telde. Ook al betekende het dat ik hem zou ontmoeten. En terwijl we samen naar de volgende les liepen, bekroop me een angstig, naar gevoel. Ik weet niet wat het was, maar het was weer goed tussen mij en Rabi. Meer telde niet.

  4. #4
    Storyteller ❤

    Reacties
    4.786
    11-01-2011

    Let me know als ik door moet gaan dames

    “We are, as a species, addicted to story. Even when the body goes to sleep, the mind stays up all night, telling itself stories.”
    - Jonathan Gottschall -


  5. #5
    MVC Lid

    Reacties
    983
    25-01-2009

    Mooi! Keep it up!

  6. #6
    Storyteller ❤

    Reacties
    4.786
    11-01-2011

    Citaat Geplaatst door Nassir_88 Bekijk reactie
    Mooi! Keep it up!
    Allright! Haha

    “We are, as a species, addicted to story. Even when the body goes to sleep, the mind stays up all night, telling itself stories.”
    - Jonathan Gottschall -


  7. #7
    MVC Lid

    Reacties
    97
    19-05-2020

    Citaat Geplaatst door pureglossy Bekijk reactie
    Let me know als ik door moet gaan dames
    Shöne, you go girl ❤️
    Quod

  8. #8
    Storyteller ❤

    Reacties
    4.786
    11-01-2011

    Het was woensdag. Vandaag zou ik meelopen met Rabia naar huis en zou ze me voorstellen aan die wildvreemde jongen. Het was belachelijk, het klonk belachelijk. Het was trouwens ook totaal niets voor Rabia. Ja, we maakte er vaak grappen over. Vriendjes en uitgaan en dit en dat. Maar daar bleef het ook bij. Echt iets ondernemen, echt iets met een jongen doen was een gedachte die we gauw weg moffelde. Het was een taboe. Waarom vond Rabia het dit keer dan wel zo belangrijk dat ik deze man zou ontmoeten. Ik wilde niet weer de zwakke gans zijn en overkomen en liep met zelfverzekerde passen naast mijn vriendin. Waar ben ik bang voor? Ik ben niet verplicht iets met hem te drinken, of te eten of ook maar iets te doen. Met deze gedachte rechte ik mijn rug en streek ik gauw mijn haren naar achteren die door de keiharde wind heen en weer werden geslagen. Ik had een skinny jeans aan en zwarte laarsjes. Het was hartje winter dus droeg ik een dikke, zwarte jas met capuchon. Ik had wat lipstick op gedaan en wat blush. Voor iemand die niet zoveel interesse had in deze dag, heb ik wel mijn best gedaan bedacht ik me. "Ok, hier blijven staan en Naima.. als je wegloopt..". Zei Rabia. Ik onderbrak haar en ging dood van de zenuwen. "Ga nou maar Rabia. Ik loop niet weg!". Snauwde ik. Rabia keek nog een keer achterom en liep vlot naar een portiek. Pal naast die van hun. Ik slikte een paar keer en ondanks dat het vandaag zeker -6 ofzo was, had ik het Spaans benauwd. Ik wilde mijn zenuwen niet laten zege vieren en liep de portiek een beetje op en af. Kreeg Rabia zelf geen problemen, door me hier naartoe te brengen? Waar zijn haar broers en zussen en haar vader? Ik keek de straat in en zag dat de auto van haar vader nergens te bekennen is. Mijn oog viel ineens op Rabia die haastig de trap afkwam en daarachter nog een gedaante. Ik slikte nog een keer en bleef dit keer stokstijf staan. Ik hoorde haar voetstappen naderen. Voordat ik het wist trok ze me mee de hoek om. "Eh wat doe je!". Zei ik tegen Rabia. Ze gaf geen kick en we liepen door en door totdat we zeker een paar straten verder waren. "Naima, ik kan je toch niet in mijn straat kennis met hem laten maken. Dat is te gevaarlijk!". Zei ze. Ik zweeg en trok mijn schouders op. "Ehhem". Ik hoorde iemand nep zijn keek schrapen en keek achterom. "Eh, Naima dit is Abdel. Abdel dit is Naima". Zei Rabia vlot. Hij stak zijn hand uit. Ik gaf hem een trillende hand terug. Zijn hand voelde warm aan. De mijne kon er zo vanaf vallen van de kou. "Eh hoi." Zei hij kortaf. Ik knikte alleen maar. "Ik ga naar huis, eh succes verder". Zei Rabia. En voordat ik nog iets kon vragen of zeggen verdween ze de straat half rennend uit. Het was een ongemakkelijke situatie. Ik had het nog kouder en wist niet wat ik hiermee aan moest. Toen brak hij het ijs. "Zo dus jij bent Naima, eh jammer dat je vorige keer verdwenen was. Ik wilde je nog als vermist opgeven". Hij lachte wat gespannen. Ik glimlachte terug. Wat een eeuwenoude grap en als het uit zijn mond kwam, klonk het niet eens zo grappig. "Eh ja, zenuwen". Stamelde ik. Hij bewoog ongemakkelijk. Vijf minuten lang stonden we zwijgzaam om ons heen te kijken. Er viel me ineens een diepe litteken op bij zijn hals. Hij zag dat het opviel en trok meteen zijn rits wat hoger op. Litteken was niet meer zichtbaar. "Eh, ik eh ga maar weer eens..". Zei ik. Hij keek op en knikte. Zonder gedag te zeggen liep ik vlot door alsof ik een maaltijd vol hete pepers had gegeten en ik naarstig op zoek was naar een wc. Ik klemde mijn benen en zette flinke stappen richting de hoofdweg waar ik mijn tram kon nemen richting huis. Ik voelde zijn ogen prikken in mijn rug. Hoe dan ook, het waren de meest vijf ongemakkelijkste minuten ever! In de tram pakte ik mijn mobiel en begon Rabia te appen. "Nou ik ben al weg, hij is wel heel erg verlegen maar goed. Laten we dit vergeten. Het is en wordt niks "

  9. #9
    Storyteller ❤

    Reacties
    4.786
    11-01-2011

    Niet even later ging mijn mobiel over. Rabia. Pff ik begon haar vermoeiend te vinden maar ik heb het geprobeerd en het is niks. Ik nam op en Rabia begon te tieren. Ik kreeg vragen aan mijn hoofd geslingerd alsof ik werd ondervraagd voor een vreselijke misdrijf die ik begaan had. Ik liet haar uitrazen. Baraka, ik ben dit zat. Ik heb haar, haar zin gegeven en me aan mijn woord gehouden. Rabia vond het niet kunnen dat ik hem ik hem heb laten staan. Ik had op z'n minst iets met hem kunnen gaan drinken. Pff wat bezielt haar! Drink lekker zelf iets met hem! Ik stapte uit en liep naar huis. Thuis aangekomen was het heerlijk warm en ging ik gauw douchen en mijn moeder helpen met het avondeten. Toen ik mijn huiswerk ging maken, zag ik mijn mobiel trillen. Een vreemd nummer verscheen op het beeldscherm en ik twijfelde of ik moest opnemen. Nadat de nummer ophing en voor een tweede keer belde, nam ik op. Een stem die ik al eerder op de dag hoorde, sprak mij aan. "Selaam met Abdel. Eh hoe is het?". Ik was stokstijf, maar stond gauw op om naar de deur te gaan en die dicht te maken. "Ehh.. Abdel? Hoe kom je aan dit nummer?". Vroeg ik met een trillende stemmetje. Ik dacht meteen aan Rabia. Ik dacht het en hij zei haar naam. Wat een trut! Die bitch! Wilde ik uitgillen. Dit is echt laag van haar en gewoon niet ok! "Eh Naima ben je er nog?". Hoorde ik aan de andere kant van de telefoon. Nou hij praat in ieder geval wat meer als vanmiddag bedacht ik me. "Eh.. ja ik ben er. Ik eh kan nu niet praten." Zei ik maar kortaf. "Oh shit sorry, eh kan ik je later bellen?". Vroeg hij. Ik wist niet wat ik antwoorden moest. Ik wilde eigenlijk nee zeggen, nee natuurlijk niet! Bel me gewoon niet! Maar ik wist dat, dat hard overkwam en ik zei "Prima, ik kan straks wel even praten". En toen hing ik op. Grrr, ik kon die rot Rabia wel vermoorden! Ik was zo boos! Hoe durft ze mijn nummer weg te geven aan hem. Ik plofte op mijn bed en hoorde licht getik op de deur. Gauw stond ik op en mijn handen beefden. Mijn mobiel had ik nog in mijn hand. "Gaat het Naima? Met wie was je aan het praten?". Vroeg mijn moeder. "Eh ik eh was met Rabia aan het praten". Antwoorde ik. Ik kreeg een behoorlijke schuldgevoel. Ook nog eens liegen tegen mijn moeder hierover. "Hm ok, hou aub een beetje afstand van dat kind. Kom eten". Ik knikte poeslief en stopte mijn mobiel weg. Mijn moeder heeft eigenlijk een hekel aan Rabia. Nou een hekel is een groot woord, maar ze vind dat ze een slechte invloed op mij heeft. En zoals ik al zei Rabi heeft gewoon een soort naamsbekendheid in deze grote stad en haar moeder ook. Het liefst ziet me moeder me dus niet samen met haar. Ik trok me er bar weinig van aan. Zolang pa niks zei, heeft ma niet te bemoeien met mijn vriendinnen vond ik. Ik struinde de gang op en liep naar de keuken. Tijdens het eten moest ik steeds aan Abdel denken. Hij was niet lelijk, maar ook niet moeders mooiste. Super verlegen en ik schat 'm zeker rond de 25. Hij had een korte, opgeschoren kapsel en was echt een standaard Marokkaan. Hoe dan ook, ik moest hem uit mijn hoofd zetten. Morgen zou ik een nieuwe nummer kopen en Rabia eens flink de les lezen!

    Aangekomen op mijn kamer, nadat ik de afwas had gedaan en had opgeruimd, pakte ik meteen mijn mobiel. Ik zag al meteen een oproep gemist. Hij was het. Ik bedacht me dat ik Rabia nog moest bellen. Ik zou haar zo verrot uitschelden. Nadat ik haar nummer zocht, flikkerde mijn beeldscherm licht op. Hij belde weer. Ik sloot mijn ogen en deed de deur gauw dicht. "Hey, je hebt opgenomen". Hoorde ik hem aan de telefoon. Ik zuchte diep. "Eh ja.. waarom zou ik niet opnemen?". Loog ik. "Eh nee, ik had je al gebeld en je eh nam niet op, vandaar." Zei hij. Ik voelde een soort vage vibe, zijn stem klonk wat gespannen en het leek erop dat hij het echt jammer vond dat ik niet de eerste keer opnam. "Eh ja, ik was eh eten". Stamelde ik. Hij begon te praten over wat hij deed, waar hij uit Marokko vandaan kwam en bleef maar praten. Ik herkende de Abdel van vanmiddag nergens meer terug in het gesprek. MHij bleef maar praten. Hij werkte als supermarkt manager bij een plaatselijke supermarkt. Heeft zijn school niet echt af kunnen maken omdat zijn vader overleed. Hij was de oudste van de zes en had een soort van verantwoordelijkheids gevoel tegenover de rest van het gezin. De leidraad en chef van de familie. Ik had het met hem te doen. Hij leek ineens erg fragiel en ik was nou eenmaal een persoon die snel emotioneel kon worden en trok het me erg aan. "Jeetje, wat een verhaal". Zei ik toen hij klaar was. "Eh en jij?". Zei hij daarna. Tja, wat moest ik vertellen? Ik ben nog maar zeventien jaar, wat voor obstakels en hobbels had ik mee gemaakt die ik delen moest met hem. Ik wilde natuurlijk ook niet laten merken dat ik een saaie knurft was. Ik begon daarom te vertellen over mijn broers, familie, school. Hij luisterde oprecht aandachtig, en dat deed me goed. Gek genoeg. We hingen na een uur bellen op en ergens vond ik het gesprek zelfs fijn en voor herhaling vatbaar. Zou er dan toch hier iets uit groeien? Ik moest erom lachen en trok mijn pyjama aan. Ik was niet eens meer boos op Rabia dat ze mijn nummer had gegeven.

  10. #10
    Storyteller ❤

    Reacties
    4.786
    11-01-2011

    Citaat Geplaatst door Wakeup Bekijk reactie
    Shöne, you go girl ❤️
    Welcome

    “We are, as a species, addicted to story. Even when the body goes to sleep, the mind stays up all night, telling itself stories.”
    - Jonathan Gottschall -


  11. #11
    MVC Lid

    Reacties
    983
    25-01-2009

    Citaat Geplaatst door pureglossy Bekijk reactie
    Het was woensdag. Vandaag zou ik meelopen met Rabia naar huis en zou ze me voorstellen aan die wildvreemde jongen. Het was belachelijk, het klonk belachelijk. Het was trouwens ook totaal niets voor Rabia. Ja, we maakte er vaak grappen over. Vriendjes en uitgaan en dit en dat. Maar daar bleef het ook bij. Echt iets ondernemen, echt iets met een jongen doen was een gedachte die we gauw weg moffelde. Het was een taboe. Waarom vond Rabia het dit keer dan wel zo belangrijk dat ik deze man zou ontmoeten. Ik wilde niet weer de zwakke gans zijn en overkomen en liep met zelfverzekerde passen naast mijn vriendin. Waar ben ik bang voor? Ik ben niet verplicht iets met hem te drinken, of te eten of ook maar iets te doen. Met deze gedachte rechte ik mijn rug en streek ik gauw mijn haren naar achteren die door de keiharde wind heen en weer werden geslagen. Ik had een skinny jeans aan en zwarte laarsjes. Het was hartje winter dus droeg ik een dikke, zwarte jas met capuchon. Ik had wat lipstick op gedaan en wat blush. Voor iemand die niet zoveel interesse had in deze dag, heb ik wel mijn best gedaan bedacht ik me. "Ok, hier blijven staan en Naima.. als je wegloopt..". Zei Rabia. Ik onderbrak haar en ging dood van de zenuwen. "Ga nou maar Rabia. Ik loop niet weg!". Snauwde ik. Rabia keek nog een keer achterom en liep vlot naar een portiek. Pal naast die van hun. Ik slikte een paar keer en ondanks dat het vandaag zeker -6 ofzo was, had ik het Spaans benauwd. Ik wilde mijn zenuwen niet laten zege vieren en liep de portiek een beetje op en af. Kreeg Rabia zelf geen problemen, door me hier naartoe te brengen? Waar zijn haar broers en zussen en haar vader? Ik keek de straat in en zag dat de auto van haar vader nergens te bekennen is. Mijn oog viel ineens op Rabia die haastig de trap afkwam en daarachter nog een gedaante. Ik slikte nog een keer en bleef dit keer stokstijf staan. Ik hoorde haar voetstappen naderen. Voordat ik het wist trok ze me mee de hoek om. "Eh wat doe je!". Zei ik tegen Rabia. Ze gaf geen kick en we liepen door en door totdat we zeker een paar straten verder waren. "Naima, ik kan je toch niet in mijn straat kennis met hem laten maken. Dat is te gevaarlijk!". Zei ze. Ik zweeg en trok mijn schouders op. "Ehhem". Ik hoorde iemand nep zijn keek schrapen en keek achterom. "Eh, Naima dit is Abdel. Abdel dit is Naima". Zei Rabia vlot. Hij stak zijn hand uit. Ik gaf hem een trillende hand terug. Zijn hand voelde warm aan. De mijne kon er zo vanaf vallen van de kou. "Eh hoi." Zei hij kortaf. Ik knikte alleen maar. "Ik ga naar huis, eh succes verder". Zei Rabia. En voordat ik nog iets kon vragen of zeggen verdween ze de straat half rennend uit. Het was een ongemakkelijke situatie. Ik had het nog kouder en wist niet wat ik hiermee aan moest. Toen brak hij het ijs. "Zo dus jij bent Naima, eh jammer dat je vorige keer verdwenen was. Ik wilde je nog als vermist opgeven". Hij lachte wat gespannen. Ik glimlachte terug. Wat een eeuwenoude grap en als het uit zijn mond kwam, klonk het niet eens zo grappig. "Eh ja, zenuwen". Stamelde ik. Hij bewoog ongemakkelijk. Vijf minuten lang stonden we zwijgzaam om ons heen te kijken. Er viel me ineens een diepe litteken op bij zijn hals. Hij zag dat het opviel en trok meteen zijn rits wat hoger op. Litteken was niet meer zichtbaar. "Eh, ik eh ga maar weer eens..". Zei ik. Hij keek op en knikte. Zonder gedag te zeggen liep ik vlot door alsof ik een maaltijd vol hete pepers had gegeten en ik naarstig op zoek was naar een wc. Ik klemde mijn benen en zette flinke stappen richting de hoofdweg waar ik mijn tram kon nemen richting huis. Ik voelde zijn ogen prikken in mijn rug. Hoe dan ook, het waren de meest vijf ongemakkelijkste minuten ever! In de tram pakte ik mijn mobiel en begon Rabia te appen. "Nou ik ben al weg, hij is wel heel erg verlegen maar goed. Laten we dit vergeten. Het is en wordt niks "
    book werk!

  12. #12
    DareDevil

    Reacties
    6.660
    14-03-2013

    Sorry dat ik je stoor..

    .Want ik hou van boeken,lezen..

    Maar ik moet omwegen maken

    Gekke tijden en spijtig genoeg moet ik en iedereen inschakelen..

    Alles heeft een reden..


  13. #13
    Storyteller ❤

    Reacties
    4.786
    11-01-2011

    De volgende dag op school tikte ik Rabia aan. "Omg! Je bloost als een gek! Zie je! Het klikt he.. vertel me alles!". Gilde Rabia in de schoolkantine. Ik siste dat ze stil moest zijn en trok haar aan haar arm. We zaten aan een leeg tafeltje en ik vertelde haar alles. Rabia trok een zwijmelend gezicht. "Je bent verliefd". Terwijl ze dat zei sloeg ze hard op de tafel. "Mevrouw Benchikri!". Een luide stem van een docent galmde door de kantine. Rabia keek geschrokken en gniffelde. "Sorry meester,..." ze keek hem aan met een sip gezicht en hij mompelde wat. "Kom snel onze les is gestart!". Zei ik. Rabia liep de andere kant op. "Rabi kom!" Zei ik. "Neee hell no, ik ga met Karim naar de bios. Die les kan me gestolen worden, maar shhht zeg niks..". Ze hieldt haar wijsvinger voor haar lippen en vertrok. Ik stond paf. Sinds wanneer heeft ze iets met Karim? Karim zat twee klassen hoger en die jongen kuste elke dag zijn spierballen. Enge macho! Ik kende Rabia zo niet! Ik zuchte en haaste me naar de les. Tijdens de les ging mijn mobiel over. Het was Abdel. Waarom belde hij nou en op dit moment? Ik drukte hem weg en keek weer naar de docent die bezig was iets uit te leggen. Weer gaat mijn telefoon over. Het getril klonk hard in de stille klas en dit viel de docent op. "Naima, wil jij je mobiel nu inleveren?". Zei hij. Ik voelde me betrapt en pakte het ding uit mijn tas. Die sukkel van een Abdel ook!

    De les was voorbij en ik liep naar de bureau van de leraar. "Zo Naima, ik heb hier een aantekening van gemaakt. Dit is totaal niets voor jou, bellen tijdens de lesuur". Zei hij. "Sorry meester, ik nam niet op. Hij ging alleen over". Zei ik. "Dat maakt me niets uit. Je belt en wordt niet gebeld tijdens mijn les. Volgende week is het toetsweek, focus je daarop". Ik knikte en pakte mijn mobiel en liep weg. Voordat ik mijn telefoon aan de docent gaf had ik hem op stil gezet. Ik keek in mijn mobiel en zag zes oproepen gemist van Abdel. Ik schrok van het aantal keer dat hij gebeld had en belde hem terug. "Hallo, abdel?". Zei ik nadat hij opnam. "Eh hey, Naima.. sorry dat ik je zo vaak belde maar ik wilde weten hoe het met je ging". Zei hij. Ik beet op mijn onderlip om niet woedend te worden. Serieus zo vaak gebeld om uiteindelijk te vragen hoe het gaat. Ik dacht dat hij in de fik stond ofzo! Pff. Ik antwoorde dat het goed ging. "Wil je straks wat gaan eh drinken?". Vroeg hij. Ik stond weer stijf. Drinken? Met hem? Ik wilde niet zoals een saaie persoon overkomen en dacht aan Rabia. Zij is met Karim naar de bios. Wat zij kan, ken ik ook! Volmondig zei ik ja. Ik stopte mijn telefoon weg en ging naar de afgesproken plek waar hij naartoe zou komen. Ik wachtte een minuut of tien toen ik een auto de hoek om zag rijden. Het was een oude barrel en het gepuf en gekreun van de auto hoorde je al van ver. Hij stopte voor mijn neus en deed de deur van binnen open voor mij. Eigenlijk wilde ik niet eens instappen. Eigenlijk wilde ik niet eens met deze man zijn! Waarom en wat doe ik hier dan! Een stemmetje in mijn hoofd bleef spoken en deze vragen afvuren. Ik keek hem aan en gooide mijn rugtas op de achterbank. Er lagen lege blikjes op de achterbank en wat losse papiertjes. Had hij niet eens het fatsoen om deze auto op te ruimen vroeg ik me af. Ik vind het nogal een afknapper. Hij reed door en uit mijn ooghoek zag ik een klasgenootje kijken. Gelukkig zaten de lessen erop maar haar blik stond vast gebrand op mijn netvlies. Na een paar minuten rijden stopte Abdel bij een soort Turkse snackbar. Gaan we serieus hier iets drinken? Ik keek naar buiten en stapte uit. Hij liep naast mij en probeerde mijn hand te pakken. Gauw stopte ik mijn hand in mijn jaszak en mompelde dat het koud was. Hij vond het niet leuk, maar wat hij vind kon me niet zoveel schelen. Het feit dat hij me hier naar toe nam om iets te drinken was echt serieus een domper. "Eh wat wil je drinken?" Vroeg hij. Ik keek in de vitrine van de ijskast en koos een AA'tje. Hij trok zijn wenkbrauwen op en zei dat er best veel suiker in zat. Ironisch koos hij een blikje cola regular uit. "Er is niet veel keus hè". Antwoorde ik. Hij keek me aan en rekende de drankjes af. Hij liep weer naar buiten en ik volgde hem als een schaap die zijn kudde volgde. We zaten in de auto en gulzig dronk hij zonder bismillah te zeggen zijn blikje leeg. "Zo ik had echt dorst. Ben nogal zenuwachtig. Zo'n mooie dame als jij in mijn auto." Zei hij ineens. Ik moest erom glimlachen. Dit was totaal een andere Abdel. Niet meer verlegen en veel spraakzamer. Hij starte de auto en reed een eindje verder. Hij reed en reed maar door en er kwam geen einde aan. Ik voelde me ineens totaal verwijderd van de stad en keek om me heen. "Eh waar gaan we naartoe?". Zei ik. Hij keek me aan en glimlachte. "Dat is een verassing". Antwoorde hij. Ik slikte een paar keer en voelde of mijn telefoon nog in mijn zak zat. Gelukkig.. ik keek weer opzij en zag hem recht vooruit kijken. Totdat hij ineens abrupte remde en we in een totaal onbekende gebied zaten. Het was er stil. Doodse stilte. Je hoorde niks en zag niemand. Ik probeerde het raampje naar beneden te draaien maar het lukte me niet. Ineens voelde ik een hand op mijn knie. Ik keek naar hem en haalde zijn hand weg. "Eh wat doe je??". Zei ik. Hij keek ineens heel raar uit zijn ogen. Ze spuwde vuur. Het gezicht van Abdel veranderde in een demon. Een gulzige demon die hier voor een doel naartoe gereden was. Gauw probeerde ik mijn mobiel te pakken en voordat ik het wist trok hij de gordel strak om mijn keel totdat ik bijna geen lucht kreeg. "Als je een kick geeft ben je dood! Hoor je me?" Zei hij. Ik snakte naar adem en beet op zijn hand toen ik enigzins los kwam. Hij gilde van de pijn en trok mijn hoofd naar achteren. Ik gilde en hij deed zijn hand voor mijn mond. Ik wist dat het een verloren zaak was. Ik wist niet waar ik was. Ik wist helemaal niks. Ik haatte mezelf! Waarom ben ik ingestapt! Waarom heb ik hem gebeld! Waarom! Waarom heeft Rabia hem in mijn leven gelaten! Ik voelde tranen opkomen. Ik kon niks, ik kon amper auto rijden. Hij heeft de perfecte plek gekozen om mij iets aan de doen. Voordat ik het wist rukte hij mijn jas open en trok hij aan mijn riem. Hij wilde mij verkrachten en daarna vermoorden. Uit angst gilde ik hard en sloeg ik met alles wat ik in me had. Maar hij was groter en sterker en niemand kon me horen. Ik werd slapper en slapper. Mijn energie had ik erdoor heen gejaagd in schreeuwen en slaan. En voordat ik nog iets kon zeggen voelde ik een vlijmscherpe steek. Ik deed mijn ogen dicht en voelde zijn adem in mijn hals. Als een roofdier die zijn prooi aan het opeten was. Ik begon te jammeren van de pijn en hard te huilen. Uiteindelijk duwde ik hem van me af en ik trok me in een foetushouding. Hij stapte ineens uit en deed zijn kleding goed. Ik pakte mijn rugtas en klom de auto zowat uit. Ik kon amper mijn benen bewegen en lichaam. Ik wilde lopen en lopen en nooit meer achterom kijken. "Kom hier!" Gilde hij. Ik schrok van zijn stem en hij trok me de auto in. Ik wist het zeker, hij gaat me nu vermoorden. "Als je dit tegen iemand zegt ben je dood hoor je me? En doe nou niet alsof je er niet van genoot." Hij trok me de auto uit en gooide de rugtas op de grond. Met piepende banden scheurde hij weg en bleef ik als een hoopje achter. Ik huilde en huilde. Ik voelde me vies en durfde amper op te staan. Na een uur stond ik uiteindelijk op en streek mijn kleren glad. Ik liep en liep totdat ik bij een tankstation kwam. Ik liep naar binnen en vroeg aan de kassa medewerker waar ik was. De man kwam vanachter de kassa "Gaat alles goed mevrouw?". Hij bekeek me van top tot teen en ik huilde hard. Hij probeerde dichtbij te komen maar zodra hij dat deed rende ik weg. Zo hard als ik kon, straten in en uit totdat ik drie kwartier later voor mijn voordeur stond.

  14. #14
    MVC Lid

    Reacties
    97
    19-05-2020

    Hahaha grappig stukje !!
    Quod

  15. #15
    Storyteller ❤

    Reacties
    4.786
    11-01-2011

    Citaat Geplaatst door Nassir_88 Bekijk reactie
    book werk!
    Laat me maar weten als ik verder moet gaan! Even de verhalenrubriek wat leven inblazen

    “We are, as a species, addicted to story. Even when the body goes to sleep, the mind stays up all night, telling itself stories.”
    - Jonathan Gottschall -