Gisteren was ik op bezoek bij familie en ja hoor.. Je kan het al raden; het onderwerp trouwen kwam weer ter sprake. Vrouw van mijn oom zei op een gegeven moment van ja alles op zijn tijd he. Er zijn vrouwen die pas op hun 45, 50ste trouwen enzovoort. En blijkbaar kende ze iemand die op haar 49ste getrouwd is. Het is inderdaad mektab dat sommige erg oud trouwen maar toch haat ik het wanneer sommige mensen me dit zeggen.
Ik wil niet erg oud trouwen dan hoeft het echt niet meer voor mij. Mijn biologische klok is tegen dan al lang gestopt met tikken.. En al zou ik alsnog de kans krijgen om oud zwanger te kunnen worden, ik pas want wil een moeder worden en geen oma van 50+. Er zijn nog andere dames die zich hieraan irriteren dus houd aub op met te zeggen dat er nog hoop is op je 45+.
Want dit is allesbehalve een troost. Het zet me juist tot denken en het maakt me depressief om mezelf als 50-jarige bruid te zien ofzo.
Ondertussen heb ik echt de hoop opgegeven en focus ik me op carrière en taalcursussen die mijn carrière een mogelijke boost kunnen geven. Ik geloof echt niet meer dat ik nog zal trouwen en begint me zelfs minder te interesseren omdat ik er moe van geworden ben. Al die zorgen hebben me uitgeblust. Met een krop in mijn keel heb ik dit geaccepteerd en heb het een plaatstje gegeven. Ben nu op zoek naar hetgeen de wereld me nog allemaal kan aanbieden.