Ik haat die mensen zo erg. Ik lag als puber in het ziekenhuis met een blinde darm ontsteking. Mijn klasgenoten die mij
gepest en gehaten hadden, waren ineens heel lief. Ze gingen mee in de hype dat ik zielig was. Ze stuurden me kaartjes
in het ziekenhuis.
Toen ik weer beter werd en niet meer zielig was, gingen diezelfde meisjes mij weer haten en pesten
op school. Als ik moest huilen keken ze blij met een glimlach. Dus het is not done om iemand te laten huilen en om
gemeen te doen als iemand een blinde darm ontsteking heeft, maar het is ineens wél heel stoer om te doen als zij weer
beter is?
Toen kwam mijn populaire broer bij mij op school en toen hadden ze me ineens altijd al gemogen. Nu zijn
we meer dan tien jaar verder en nu willen ze me vol kapsones niet terug groeten in het centrum. Zij zijn zo zwak. Ze waaien
met alle winden mee en ze slikken de hele tijd hun eigen woorden weer in om ze vervolgens weer uit te kotsen (ze spreken
zichzelf constant tegen). In goede tijden hadden ze me altijd al gemogen en als je populariteit weer omslaat hebben dezelfde
mensen je altijd al gehaten. Zij zijn gewoon zielig en hebben een laag zelfbeeld.