Niet lang geleden, kwamen drie vrienden naar New York City.
Ze besloten om in een hotel te verblijven gedurende hun bezoek. Zo gebeurde het dat ze een kamer kregen op de 60ste verdieping.
Het beleid van het hotel was dat iedere nacht na 00:00 uur 's nachts de liften gesloten werden vanwege veiligheidsredenen.
De volgende dag, huurden de drie vrienden een auto en gingen eropuit om de stad te verkennen. Ze genoten van films, concerten en andere dingen de hele dag door. Op een gegeven moment, herinnerden zij dat ze terug moesten gaan naar het hotel voor middernacht. Toen ze aankwamen, was het al over twaalven. De liften waren gesloten. Er was geen andere weg om terug naar hun kamer te gaan behalve de trap op helemaal tot de 60ste verdieping.
Plotseling kreeg een vriend een idee. Hij zei, "De eerste 20 verdiepingen, zal ik grapjes vertellen om ons bezig te houden. Dan kan een ander verhalen met wijsheid vertellen de volgende 20 verdiepingen. Uiteindelijk kan de laatste persoon 20 verdiepingen met droevige verhalen vullen."
Dus een van de vrienden begon met de grappen. Met gelach en plezier, bereikten zij de 20ste verdieping. daarna begon een andere vriend verhalen te vertellen vol met wijsheid. Dus leerden zij heel wat, terwijl zij de 40ste verdieping bereikten. Nu was het tijd voor de droevige verhalen. Dus de derde vriend begon, "Mijn eerste droevig verhaaltje is dat ik de kamersleutel in de auto heb achtergelaten."
wat is het moraal van dit verhaal? Dit verhaal lijkt op ons levenscyclus. De eerste twintig jaren van ons leven spenderen wij de tijd met grappen en genieten van wat dan ook. Dan nadat we 20 zijn geworden, gaan wij werken, trouwen, krijgen kinderen en dit is de tijd dat wij onze wijsheid gebruiken. en als we 40 zijn geworden, zien we uiteindelijk de witte haren en beginnen we te denken dat ons leven aan een eind is gekomen en de droefheid/spijt begint.
Het is beter dat we het begin van ons leven starten met de dood te herinneren dan dat we op het eind van ons leven ons erop voorbereiden wanneer weinigen van ons nog de energie hebben om Allah azza wa jall volledig te gehoorzamen
Welk slaaptype ben jij, een wolf, beer, dolfijn of leeuw?
Een nachtuil en een vroege vogel kenden we al wel. Maar wist je dat er ook andere diersoorten zijn om jouw slaappatroon mee te vergelijken?
Volgens de Amerikaanse slaapdokter Dr. Michael Breus zijn er vier types slapers: de wolven, beren, dolfijnen of leeuwen. Test hier welk type jij bent.
Natuurlijk heb je ochtend- en avondmensen, en zij die zich tussen deze twee in bevinden. Maar volgens de Amerikaanse slaapdokter Dr. Michael Breus dekken die termen niet helemaal de lading.
Los van die voorkeur speelt ook jouw persoonlijkheid nog parten, en de hoeveelheid slaap die je individueel nodig hebt. Hij deelt daarom onze slaappersoonlijkheden in vier types in, hij heeft gekozen voor de leeuw, de dolfijn, de wolf en de beer. Rekening houden met welk type je bent, kan helpen om tot een beter slaappatroon te komen.
Uit de test kwam naar voren dat ik een leeuw ben
Doe hier de test,
https://m.hln.be/nina/fit-gezond/sla...ource=whatsapp
Ik ben een wolf.
Legum omnes servi sumus ut liberi esse possimus.
We hebben nu een leeuw en een wolf.
Legum omnes servi sumus ut liberi esse possimus.
"Kijk nog eens naar de rivier," zegt de moeder tegen haar kleine meid. De kleine is inmiddels gestopt met ijsberen en is gaan zitten op een boomstronk.
"Zie je dat het water blijft stromen, ondanks dat er heel veel rotsen in de rivier liggen? En aan het einde van de rivier stroomt het water over in een prachtige waterval." De kleine knikt even om vervolgens haar verontwaardiging te uiten. "Ja, maar de rivier doet ook maar wat het moet doen. Ik ben toch zeker geen waterval of een rivier?" Ze kijkt haar moeder boos aan. Een vleugje wanhoop op haar gezicht verraadt dat ze toch open staat voor een antwoord.
"Lieverd, jij bent natuurlijk ook helemaal geen rivier. Maar wat nou als je alle gevoelens die je nu zo opkropt en voor jezelf houdt, ziet als een rivier. Je gevoelens doen wat ze horen te doen. Ze zijn er gewoon. Dat jij ze wil verstoppen betekent dat je de rotsen veel groter maakt dan ze in werkelijkheid zijn, waardoor de rivier niet meer kan stromen in een prachtige waterval. Het water verzamelt zich en moet uiteindelijk toch ergens heen, liefje."
De moeder strijkt even door het haar van de kleine dat inmiddels iets rustiger is gaan ademen. Het briesen is gestopt. De kleine kijkt observerend naar de rivier en ziet inderdaad hoe mooi het water stroomt langs al die kleine rotsen. Waar ze in eerste instantie dacht dat het water maar een natte zachte boel was, kan de kleine nu de sterke kant ervan bewonderen. Een doorzettingsvermogen die ze goed zou kunnen gebruiken.
Ze is zelfs een beetje jaloers op de rivier. Even lijkt ze bereid zich over te geven aan haar gevoel totdat ze een knoop in haar maag begint te voelen. "Maar wat nu als het stromen pijn doet? Als het voelen pijn doet en ik heel boos en verdrietig ben?" vraagt ze haar moeder. "Als het stromen pijn doet, dan is dat oké. Dat mag. En lieverd, ik weet dat het nu heel raar klinkt en je het misschien nog niet kunt geloven maar ook dat gaat voorbij.
Kijk nog eens naar de eerste rots." De kleine kijkt naar de rots waar inmiddels een mooi wit vogeltje is komen te zitten. "Zie jij daar dezelfde waterdruppels als vijf minuten geleden?" De kleine kan het niet goed zien maar weet dat ze haar hoofd moet schudden. "Door het te laten stromen, gaat het voorbij."
Een stilte volgt waarin de kleine en haar moeder naar de glinsteringen op het water kijken. Wanneer moeder even opzij kijkt, ziet ze dat het gezicht van de kleine nat is van de tranen. Ze glimlacht, pakt het hand van de kleine beet en fluistert zachtjes in haar oor: "Wat een mooie waterval."