Aan ons den Arbeid: de Marokkanen van de beschuitfabriek ⵣ (Video)
'Aan ons den Arbeid' schetst een beeld van een veranderend Nederland aan de hand van de geschiedenis van een oer-Hollandse beschuitfabriek.
Veertig jaar geleden werden wegens grote personeelstekorten de eerste Marokkaanse gastarbeiders met open armen ontvangen in Nederland. Die generatie is nu met pensioen. Hoe kijken zij terug op hun leven in Nederland?
Deze documentaire geeft een stem aan een weinig gehoorde generatie gastarbeiders die vroeger in de Hooimeijer beschuitfabriek in Barendrecht werkte – een fabriek waarvan de vader van de regisseur directeur was. In de inmiddels verlaten en vervallen fabriek maken de oud-directeur, de Marokkaanse en de Nederlandse werknemers duidelijk hoe het er destijds aan toeging. Een film over onze recente industriële geschiedenis, werkethos, een veranderend Nederland en de aanvankelijke naïviteit van onze multiculturele samenleving.
In de jaren zeventig wonen de analfabete Marokkaanse werknemers met z’n allen in een pension naast de fabriek. Ze zijn geliefd bij hun chefs: “Ik heb wel eens geopperd: ik wou dat ik allemaal Marokkanen had! De eerste tijd zeker omdat ze heel gedienstig waren. Je kon ze altijd maar pakken.” Gaandeweg verandert dat, als de jongere jongens vernederlandsen en de ouderen hun gezinnen laten overkomen. De jongeren maken het laat in de plaatselijke disco en zijn ziek van de dood van Bob Marley, de vaders moeten hun aandacht verdelen tussen werk en gezin.
In latere jaren eist de zware arbeid zijn tol en maakt automatisering veel personeel overbodig. De mannen kijken terug met verwondering: “Waarom hebben ze ons geen Nederlands geleerd? Dan was het nu veel beter. Ze zeiden, ga eerst maar werken. Nu zeggen ze: ga eerst maar Nederlands leren.” En met enige heimwee naar de jaren zeventig, toen “Nederlanders en Marokkanen net vrienden waren”.
link is kapot, deze site moet echt werken aan die goto.marokko.nl zooi
‘One reason is that intelligence is expensive—the brain devours about 20% of our daily calories, though it accounts for just 2% of our body weight—and what better way to find the enormous array of fats, amino acids, vitamins and minerals these fastidious organs require, than by feasting on animals which have already painstakingly collected or made them.
Veertig jaar geleden ??? begin jaren 70 had je een marokkaanse basis school in amsterdam een voetbal club ,een marokkaans gemeenschap met kinderen tot boven de 18 jaar
eerste generatie hadden ook namen gegeven aan plaatsten in amsterdam, albert cuypmarkt was soek 16, dapper markt soek 3 , soek el 7efra was bos en lommer markt .generatie van nu zegt gewoon de naam
Mooi om te zien hoe onze voorouders deze land rijk hebben gemaakt.. en nu we niet meer nodig zijn worden we behandeld als tweederangsburgers ... Hollanders gunnen elkaar alleen ..
Geplaatst door -Malena-
'Aan ons den Arbeid' schetst een beeld van een veranderend Nederland aan de hand van de geschiedenis van een oer-Hollandse beschuitfabriek.
Veertig jaar geleden werden wegens grote personeelstekorten de eerste Marokkaanse gastarbeiders met open armen ontvangen in Nederland. Die generatie is nu met pensioen. Hoe kijken zij terug op hun leven in Nederland?
Deze documentaire geeft een stem aan een weinig gehoorde generatie gastarbeiders die vroeger in de Hooimeijer beschuitfabriek in Barendrecht werkte – een fabriek waarvan de vader van de regisseur directeur was. In de inmiddels verlaten en vervallen fabriek maken de oud-directeur, de Marokkaanse en de Nederlandse werknemers duidelijk hoe het er destijds aan toeging. Een film over onze recente industriële geschiedenis, werkethos, een veranderend Nederland en de aanvankelijke naïviteit van onze multiculturele samenleving.
In de jaren zeventig wonen de analfabete Marokkaanse werknemers met z’n allen in een pension naast de fabriek. Ze zijn geliefd bij hun chefs: “Ik heb wel eens geopperd: ik wou dat ik allemaal Marokkanen had! De eerste tijd zeker omdat ze heel gedienstig waren. Je kon ze altijd maar pakken.” Gaandeweg verandert dat, als de jongere jongens vernederlandsen en de ouderen hun gezinnen laten overkomen. De jongeren maken het laat in de plaatselijke disco en zijn ziek van de dood van Bob Marley, de vaders moeten hun aandacht verdelen tussen werk en gezin.
In latere jaren eist de zware arbeid zijn tol en maakt automatisering veel personeel overbodig. De mannen kijken terug met verwondering: “Waarom hebben ze ons geen Nederlands geleerd? Dan was het nu veel beter. Ze zeiden, ga eerst maar werken. Nu zeggen ze: ga eerst maar Nederlands leren.” En met enige heimwee naar de jaren zeventig, toen “Nederlanders en Marokkanen net vrienden waren”.
Oud filmpje maar ik kende hem nog niet.
Heel mooi om te zien hoe ze leefden en grappig haha
Ken je vijand
• Zijn naam: Iblis. Zijn belofte: Hij belooft ellende
• Wat hem doet huilen:Heel vaak neerknielen
• Zijn valstrik: De vrouwen
• Zijn hobby: Mensen misleiden en doen afdwalen
Mooi om te zien hoe onze voorouders deze land rijk hebben gemaakt.. en nu we niet meer nodig zijn worden we behandeld als tweederangsburgers ... Hollanders gunnen elkaar alleen ..
Niet alleen opbouw, ook oorlogen voeren.
Maar hé, stank voor dank.
eerste generatie hadden ook namen gegeven aan plaatsten in amsterdam, albert cuypmarkt was soek 16, dapper markt soek 3 , soek el 7efra was bos en lommer markt .generatie van nu zegt gewoon de naam
haha souk el 7efra Adam strijder
‘One reason is that intelligence is expensive—the brain devours about 20% of our daily calories, though it accounts for just 2% of our body weight—and what better way to find the enormous array of fats, amino acids, vitamins and minerals these fastidious organs require, than by feasting on animals which have already painstakingly collected or made them.
'Aan ons den Arbeid' schetst een beeld van een veranderend Nederland aan de hand van de geschiedenis van een oer-Hollandse beschuitfabriek.
Veertig jaar geleden werden wegens grote personeelstekorten de eerste Marokkaanse gastarbeiders met open armen ontvangen in Nederland. Die generatie is nu met pensioen. Hoe kijken zij terug op hun leven in Nederland?
Deze documentaire geeft een stem aan een weinig gehoorde generatie gastarbeiders die vroeger in de Hooimeijer beschuitfabriek in Barendrecht werkte – een fabriek waarvan de vader van de regisseur directeur was. In de inmiddels verlaten en vervallen fabriek maken de oud-directeur, de Marokkaanse en de Nederlandse werknemers duidelijk hoe het er destijds aan toeging. Een film over onze recente industriële geschiedenis, werkethos, een veranderend Nederland en de aanvankelijke naïviteit van onze multiculturele samenleving.
In de jaren zeventig wonen de analfabete Marokkaanse werknemers met z’n allen in een pension naast de fabriek. Ze zijn geliefd bij hun chefs: “Ik heb wel eens geopperd: ik wou dat ik allemaal Marokkanen had! De eerste tijd zeker omdat ze heel gedienstig waren. Je kon ze altijd maar pakken.” Gaandeweg verandert dat, als de jongere jongens vernederlandsen en de ouderen hun gezinnen laten overkomen. De jongeren maken het laat in de plaatselijke disco en zijn ziek van de dood van Bob Marley, de vaders moeten hun aandacht verdelen tussen werk en gezin.
In latere jaren eist de zware arbeid zijn tol en maakt automatisering veel personeel overbodig. De mannen kijken terug met verwondering: “Waarom hebben ze ons geen Nederlands geleerd? Dan was het nu veel beter. Ze zeiden, ga eerst maar werken. Nu zeggen ze: ga eerst maar Nederlands leren.” En met enige heimwee naar de jaren zeventig, toen “Nederlanders en Marokkanen net vrienden waren”.