Bilal deed raar. Dat stond vast. Hij wilde me ook zeker niet in de buurt hebben van Jabir. Maar ik ben van de wraak. Als hij me geen aandacht meer geeft en zomaar op mij kan switchen ga ik doen wat hij absoluut niet wil. In de buurt van Jabir zijn dus.
Selma en ik begonnen met de tafel te dekken en legde alle hapjes klaar. Iedereen zat aan tafel. Ik ging naast Walid en Jabir zitten. Bilal zat tegenover mij. Rayan kwam slaapdronken naast Bilal zitten en legde zijn telefoon op tafel. Hij keek niet betrapt en gedroeg zich ook niet vreemd. Waarschijnlijk heeft hij haar al gebeld. Ik staarde naar mijn lege glas en besefte dat ik echt een gaar leven heb. Er is nooit duidelijkheid bij mij in mijn leven. En waarom heb ik alleen maar jongens als vrienden. Nooit kan ik terecht over zulke dingen bij ze. Selma ja, maar het gaat over haar broer. Zij gaat nooit objectief kunnen blijven.
Ik schrok van de elleboog van Walid die mij aanstoot. Iedereen keek me aan.
‘Ja? Wat?’ vroeg ik aan iedereen die me zat aan te staren.
‘Welke drinken je wilt..Uhm..’ zei Jabir zacht.
‘Ow ik hoef niks dankje.’ Zei ik naar de tafel kijkend. Iedereen was aan het praten en eten. Op een gegeven moment pakte ik een fles en schonk drinken voor mezelf in. Weer keek iedereen me verbaasd aan.
‘Nu wil ik wel.’ Zei ik schouderophalend.
‘Wil je wat eten lieverd?’ vroeg Bilal ineens superlief. Ik schrok van zijn omgekeerde persoonlijkheid. Jabir staarde me aan.
‘Nee.’ Zei ik kortaf. Jabir is knaaappp. Maar dat terzijde. Ik hoef niks omdat Bilal dat vroeg.
Uit het niets begon me maag te knorren. Walid en Jabir keken me allebei aan en keken toen weer naar elkaar. Beide pakte ze een bord van de tafel en legde het voor mij neer.
‘Of je eet of ik voer je.’ Zei Walid. Selma keek op omdat ze Walid dwingend hoorde praten.
Ik pakte snel iets en stopte het in mijn mond. Rayan zat druk te appen in zijn telefoon met gefronste wenkbrauwen. Waar dat over gaat… Najoua zeker.
‘Maar vertel Jabir. Wat brengt jou hier in deze stad?’ vroeg Walid ineens. Ik stikte in mijn slok drinken. Bilal keek me geschrokken aan. Jabir kneep zijn handen samen tot een vuist. Leugens. Leugens.
‘Werkzoekende man.’ Zei Jabir kortaf.
‘Oh serieus. Bilal waarom heb je niks gezegd man. Ik kan kijken of ik iets voor je kan betekenen!’ zei Walid enthousiast.
‘Serieus? Thanks man. We gaan dan zeker om de tafel.’ Zei Jabir met een bescheiden lachje.
‘Ja man, sterk. Ik laat je weten waar en wanneer. Bilal stuur me zo even zijn nummer.’ Zei Walid. Daarom heb ik dus jongens als vrienden. Zo een hoge gunfactor, lekker oppervlakkig. Alsof we elkaar al jaren kennen.
‘Ja isgoed.’ Zei Bilal terwijl hij in zijn glas kneep tot zijn knokkels wit werden. Ik keek hem aan. Hij keek terug. Jabir zag dat en keek van mij naar Bilal. Iets zegt me dat wij eerst om de tafel gaan zitten. En ik heb daar eigenlijk geen zin in.
Volgende dag stond ik vroeg en uitgerust wakker. Ik dacht ik ga even rennen vandaag. Zo gedacht zo gedaan. Na het rennen ben ik naar huis gegaan en heb ik gedoucht en me omgekleed. Ik belde Rayan en sprak in dat ik wat later ben.
Mijn telefoon ging over. Ik dacht dat het Rayan was maar het was Fouad.
‘Yo.’
‘Amal, rij is langs mij.’
‘Want?’
‘Zit zonder auto even.’
‘Ben er met een kwartier.’
Ik toeterde voor de deur van Fouad. Hij kwam aangelopen met twee koffie to go.
‘Oehhh ik loevv’ zei ik enthousiast.
‘Hahah, maar wie zei is voor jou?’ zei hij ondeugend.
‘Ik zei dat, net nu.’ Zei ik terwijl ik eentje uit zijn hand griste.
‘Geniet ervan eh rare vogel.’
‘Thanks sukkel.’ zei ik terwijl ik hem dankbaar aankeek.
Aangekomen op werk had Fouad ineens de gedrevenheid gekregen om het project af te ronden. Hij wilde ineens het hele proces versnellen. We hadden een spoedvergadering ingepland met Rayan en ik liet Fouad het woord doen. Ik stond hier namelijk niet achter.
‘Tijd is geld, geld is tijd, we moeten nu afronden klaar.’ Zei Fouad na zijn speech. Rayan keek met een opgetrokken wenkbrauw mijn kant op.
‘Hij heeft dit waarschijnlijk samen met zijn koffie bedacht net in de auto, ik heb hier geen weet van.’ Zei ik terwijl ik mijn handen ophief.
‘Bilal? Baderdine?’ vroeg Rayan.
‘Hij heeft wel sterke argumenten man. Maar nee ik wist hier ook niks van.’ Zei Bilal.
‘Ik sluit me bij Bilal aan.’ Zei Baderdine
‘Meeste stemmen gelden dan.’ Zei Fouad vastbesloten.
‘Ik…tja. Kom met een plan. Een haalbaar plan en ik stem in.’ Zei Rayan geforceerd. Ik bleef stil.
‘Amal heb jij hier nog iets aan toe te voegen?’ vroeg Rayan.
‘Ik sta achter hem. Ik geloof in hem.’ Zei ik even vastbesloten als de blik van Fouad die naar me keek.
‘Dan neem jij de leiding neem ik aan. En begeleid je de jongens hierin.’ Zei Rayan tegen mij. Ik knikte en stond op. We gingen brainstormen op mijn kantoor en kwamen er niet meer uit tot we alles vastgesteld hadden op papier. Zelfs eten en koffie werd gebracht door Souraya.
Tegen half 10 in de avond waren we klaar. Ik was uitgeput en zei dat ik naar huis zou gaan.
Werkweek was voorbij gevlogen. Resultaten waren bijna allemaal bereikt. Daar was ik blij mee. Stekelenburg hebben we weten te dumpen. Uitgekocht weliswaar, maar van hem zijn we af. Het project is nu echt van mij. En als het hotel er staat. Staat er een bedrijf van mij. Dankzij Fouad.