1. #1
    MVC Lid

    Reacties
    16
    18-11-2014

    Verwacht het onverwachte 2.0

    Dames,

    Hierbij start eindelijk de 2.0 versie van mijn verhaal.
    Wellicht aan de late kant...mijn welgemeende excuses hiervoor.
    Ik zie graag jullie reacties tegemoet.
    Veel leesplezier!!

    Groetjes,
    Inthehouse

  2. #2
    MVC Lid

    Reacties
    16
    18-11-2014

    Amal’s perspectief

    Mijn ogen vielen steeds dicht. Ik moest vechten tegen mijn slaap. Ik nam weer een slok van mijn redbull blikje. Tegen het scherm aan van mijn laptop zat Fouad naar mij te kijken via mijn telefoon. Vluchtig keek ik naar de tijd op mijn scherm. 03.00.
    ‘Broer, dit halen we niet.’ Zei ik met gefronste wenkbrauwen en nam meteen een slok van mijn redbull.
    ‘ Niet zo slurpen, wesh drink je lucht?’ zei Fouad met een gestreste blik terwijl zijn blik niet van zijn scherm afweek.
    ‘ Hoelang nog?’ Vroeg ik.
    ‘ Zolang als nodig is. Deze man gaat knock out. I promise.’

    We hadden urenlange gesprekken gehad aan de telefoon. Fouad en ik. Ik was Rayan zowat vergeten door dit hele project. Stekelenburg moest uitgeschakeld worden. Ik wilde dit project in mijn eentje afmaken.

    ‘ Fouad, ik ga slapen. Ik kan niet meer.’ Zei ik toen zelfs dat blikje redbull niks meer voor me deed.
    ‘ Oke, ik zie je morgen.’
    ‘ Bel me wakker, ik ga niet wakker worden denk ik.’ Zei ik gapend.
    ‘ Wanneer lichten we Rayan in?’ vroeg Fouad. Ik keek hem met groten ogen aan.
    ‘ Rayan…was hem vergeten..’ zei ik geschrokken.
    ‘ Hij zal ook moeten tekenen he. We moeten wel..’
    ‘ Ik bespreek het eerst met Bilal.’ Zei ik treuzelend.
    ‘Tijd tikt. Amal.’
    ‘ Push me niet zo, bel me wakker, we zien elkaar morgen. Allahie3awen, sla alles op.’ Ik sloot zonder zijn antwoord af te wachten het facetime gesprek af. Ik sloot alles af en sprong me bed in na een warme douche.

    ‘ Amallll, je telefoon!!!’ riep me moeder van beneden. Ik pakte mijn telefoon van de grond.
    ‘ Hmm.’ Zei ik schor.
    ‘ Sta op ik zie je zo.’ Zei Fouad met een even gebroken stem.
    Ik sleepte mezelf de douche in. Wat een ochtend. Wat een dag.
    Ik kwam er aangekleed en opgemaakt uit. Samen met mijn koffiebeker en mijn telefoon liep ik met een grote portie zelfmedelijden naar de auto.
    We hadden een vergadering. Onze vergadering. Bedacht door Fouad. Ingepland door Fouad. En wie mag alles op deze slechte timing leiden….precies. Amal.

    Iedereen stormde naar binnen. De ene chagrijnig. De ander slaapwandelend. Baderdinne en Bilal stoeiend. In pak. Zie je het voor je? Twee volwassen mannen in pak maar dan met het gedrag van middelbare school jochies? Jezus.
    En als laatst kwam Rayan binnen. Onze Rayan. Hij zag er goed uit, vergeleken met mij onder mijn concealer dan. Ik denk dat hij als een roosje heeft geslapen.

    ‘Goeiemorgen allemaal, welkom, neem plaats. Bilal en Baderdinne uit elkaar graag.’ Zei ik als een basisschooldocent. Er werd gelachen en gemompeld. Ik kon ondanks mijn ochtendhumeur mijn lach niet onderdrukken.
    ‘ Om te beginnen wil ik jullie voorstellen aan mijn stagiaire, oftewel mijn compagnon, Fouad. Sommige hebben al eens met hem gesproken en sommige hebben hem nog niet gezien. Ik wil hem even in de schijnwerpers zetten omdat hij zich in een hele drukke maar ook zeker een korte periode heeft weten te bewijzen. Hij heeft mij bijgestaan bij enorm veel verschillende taken en ik zou hem dan ook graag na zijn stageperiode een baan aan willen bieden. Dit met wederzijdse goedkeuring van Rayan natuurlijk.’ Bilal en Baderdinne begonnen luidruchtig te fluiten en te klappen. Fouad keek bescheiden naar de trotse en lachende gezichten en nam die verlegen in ontvangst. Hij stond op en liep op me af. Hij gaf me een knuffel en schudde mij de hand.
    ‘Bedankt voor deze mooie en vroege verassing, Amal, Rayan, twee hele bijzondere en sterke mensen die in hele korte tijd een hele indruk op mij hebben achter gelaten. Ik neem graag het aanbod aan. Bij deze wil ik mezelf dan ook welkom heten binnen het bedrijf.’ Zei hij met een ondeugende maar bescheiden grijns van oor tot oor. Weer werd er hard geklapt. Ik gaf hem een knuffel. Rayan stond op en gaf hem een knuffel. Bilal en Baderdinne gingen in de rij staan. Iedereen gaf hem een hand of een knuffel. De nederlandse collega’s drie kussen. We waren een. Een team. Een familie. En daar hoort hij bij.

    Na het hele emotionele ceremonie begonnen Fouad en ik met de presentatie over het hotel en waarom het financieel een goede reden is om Stekelenburg uit te kopen. Ik gooide mijn argumenten en tnawies in de strijd evenals Fouad. Ik dacht ondertussen, als niemand het een goed idee vindt dan geef ik wel Fouad de schuld. Maar verbazingwekkend genoeg was iedereen onder de indruk en enthousiast hierover.
    Meteen nam Rayan de leiding. Hij begon met een plan van aanpak. Hij heeft ons, Fouad en ik, erop gezet als leiding en eindverantwoordelijke. Onder ons hadden we groepjes in twee die allemaal iets zouden oppakken. Het hele bedrijf zou zich ermee bezighouden en hiervoor inzetten. Fouad en ik zouden wekelijks bij Rayan komen en evalueren hoe het gaat met de zaken. De hele tijd had ik een bepaalt trots gevoel in me. Ik kon het de hele tijd niet verklaren, tot ik opzij naar Rayan keek, toen begreep ik waar het gevoel vandaan kwam. Vertrouwen. Ik hoefde niet eerst een verklaring af te leggen. Hij vertrouwde me. Hij nam mijn idee serieus. Nouja.. Fouad’s idee maargoed. Dat weet Rayan niet.

    Thuis aangekomen vloog ik na het bidden mijn bed in. Het huis was leeg. Dit was mijn moment voor een dutje. Na een uurtje werd ik wakker gebeld door Rayan.
    ‘Ja.’ Zei ik slaperig. Een lacherige stem aan de andere kant van de lijn…
    ‘Haloo’. Zei ik boos.
    ‘Kom je?’ vroeg hij.
    ‘Naar?’
    ‘Je ouders zijn hier he..’ zei hij. Alsof ik mijn ouders aan het zoeken was.
    ‘Ik lig goed hier.’ Zei ik.
    ‘ Dus je wist niet waar je ouders waren en je gaat gewoon slapen?’
    ‘Precies Rayan. Fijne avond.’ Zei ik en hing op. Meteen viel ik weer in slaap.

    Ineens voelde ik een zwaargewicht naast me op het bed. Ik schrok wakker. Bilal lag naast me te snurken. Deze man. Hoe komt hij aan sleutels? Hij had zijn ene arm om mij heen geslagen. Alleen al zijn arm was mijn hele lichaamsgewicht. Zelfs draaien kon ik niet. Ik keek opzij naar mijn telefoon. Ik kon net met mijn vinger het scherm aanraken om te kijken hoe laat het is.
    20.30. 2 gemiste oproepen van Rayan. 1 van Selma. Ze wilde waarschijnlijk dat ik zou komen. En 3 van Bilal. Voor ik kon bedenken of ik zou gaan naar Selma viel ik weer als een blok in slaap. Ik werd even later wakker en schoof dichter tegen Bilal aan. Beschermengel ofzo. Deze man komt op de momenten wanneer ik hem het meest nodig heb maar dan op de meest bizarre manieren staat hij mij bij.

  3. #3
    MVC Lid

    Reacties
    16
    18-11-2014

    De volgende dag werd ik met spierpijn wakker. Ik drukte geïrriteerd mijn wekker uit.
    Ik keek snel naast me. Bilal was gelukkig weg. Hij had mij geapt.
    ‘Slaaplekker kleine. Ik had je nodig maar je sliep, in stilte ben je er ook voor me.’ Ik glimlachte. Grote man, kleine hart.
    Ik sleurde mezelf weer langs de hele ochtendroutine heen. Dit keer nam ik de tijd om te ontbijten. Uitgebreid. Eitje, koffie. Alles kwam nu goed aan.

    Ik reed naar kantoor. Toen ik niemand zag op het parkeerterrein kwam ik tot de conclusie dat het vandaag zaterdag was. Ik schaamde me dood. Terwijl ik alleen was. Het was half 9 in de ochtend. Echt alleen Amal krijgt zoiets voor elkaar.
    Ik belde Bilal op. Slaperig nam hij op.
    ‘Yo’
    ‘Uhm ik kom naar je toe, ontbijtje voor je maken.’ Zei ik snel. Hij lachte. Daarna hoorde ik hem weer snurken. Ik reed naar mijn huis. Zijn huis dus.
    Ik deed de deur open en liep zachtjes naar de keuken. Ik pakte eieren en begon met het maken van na3na3 thee.
    Toen ik alles op tafel had neergelegd hoorde ik voetstappen in de gang.
    ‘Bilal.’ Riep ik om te laten weten dat ik er was. Hij kwam de keuken in met alleen een short aan. Hij omhelsde me en leunde met zijn hoofd tegen mijn schouder aan.
    ‘Yek labas?’ vroeg ik toen ik merkte dat hij helemaal tegen me aanleunde.
    ‘Ja, ben zo moe.’ Zei hij schor.
    ‘Ga je opfrissen en kom eten.’ Zei ik op een moederlijke manier. Hij leunde nog meer voorover.
    ‘Hallo, wesh ben je stoned ofzo?’
    ‘Amal.’
    ‘Ja?’
    ‘Ik sliep gisteren bij jou he.’
    ‘Iknow. Ik werd wakker.’
    ‘Vond je het erg?’
    ‘Nee. Je weet dat ik er altijd voor je ben toch.’
    ‘Oke.’ Zei hij. Hij liet me los en liep naar zijn kamer.
    Vaag. Maar oke. Soms heeft Bilal een beetje liefde nodig die je geeft aan een klein kind. Ik moest lachen in mezelf.

    Nadat we gegeten hadden begon Bilal weer bij te komen.
    ‘Eindelijk terug op aarde?’
    ‘Yep pff was echt goed outt gegaan.’ Zei hij lachend. Zijn ogen lachte niet mee.
    ‘Waarom kwam je gisteren naar me toe Bilal?’
    ‘Je ouders waren bij mijn ouders, ik wist dat je alleen was, en ik had behoefte aan..gewoon…rust enzo.’
    ‘Rust heb je ook hier, dat was niet waar je voor kwam.’ Zei ik.
    ‘Ik zit ergens mee, maar je was zo uitgeput en je hebt het nu zo druk met het project. Laat zitten joh.’ Zei hij alsof het niks is.
    ‘Jij gaat nu praten. Nu.’
    ‘Oke kijk. Er is een jongen. Een hele goeie vriend van mij. Hij is met mij opgegroeid. Ewa die jongen heet Jabir. Ja zodoende eigenlijk.’ Hij zat er omheen te draaien.
    ‘Je bent niet straight met me.’
    ‘Ik wil hem zeg maar, je weet toch, broeders enzo, ik wil hem onderdak bieden.’ Zei hij terwijl hij beschamend naar de grond keek.
    ‘Ik heb jou nog nooit gehoord over een Jabir?’
    ‘Hij was een tijdje uit beeld.’
    ‘Uit beeld?’ vroeg ik in de war.
    ‘Ja hij zat zeg maar even ergens anders.’ Zei Bilal stotterend.
    ‘Bilal, kom ter zake. Waarom heeft Jabir geen huis? Is het een van die criminele matties van je uit het verleden?’
    ‘Hij zat vast ja, maar hij is geen crimineel.’ Zei hij meteen.
    ‘Nu komt hij vrij?’ vroeg ik verbaasd. Hij knikte.
    ‘En nu wil jij hem onderdak bieden?’
    ‘Ja Amal. Hij heeft mij in die tijd geholpen. Hij heeft dingen voor mij gedaan waar je u tegen zegt.’
    ‘Heeft hij je onder druk gezet?’ vroeg ik.
    ‘Nee ik sprak zijn broer laatst, hij zei dat hij niet naar huis mag komen van zijn vader, en zijn broer heeft geen eigen huis.’
    ‘Ik moet hier even over nadenken, Bilal.’ Zei ik verward.
    ‘Toen het Hatim was hoefde je niet na te denken he, nu het om mijn beste vriend gaat moet je erover nadenk?’ vroeg Bilal zwaar geïrriteerd.
    ‘Jou beste vriend ja. Niet die van mij.’
    ‘Hatim is ook niet jou beste vriend.’ Zei Bilal.
    ‘Nee maar je kan Hatim niet vergelijken met die vriend van je?!’
    ‘Hij heeft zijn straf uitgezeten, voor de overheid is hij clean.’
    ‘Wie zegt dat het daarom gaat?’ vroeg ik boos.
    ‘Waar gaat het jou dan om? Heh?’
    ‘Weet jij veel wat voor een persoon het is, of hij weer die pad opgaat en of hij geen vijanden heeft die hem dood willen hebben.’ Zei ik eerlijk.
    Bilal begon te lachen. Zo een minachtende lach.
    ‘Ga je mee? Dan mag je hem leren kennen en ondervragen.’ Zei Bilal.
    ‘Waarom wil je hem zo graag helpen. Kosten wat het kost?’ vroeg ik nadat ik een tijdje voor me uit staarde.
    Bilal stond op van de bank en liep naar mij toe. Hij legde zijn handen op mijn stoelleuning en keek me diep in mijn ogen aan. Hij kreeg vochtige ogen.
    ‘Amal, deze jongen…’ Zijn stem brak. Hij slikte en keek weg.
    ‘Hij zit onschuldig vast voor mij.’
    ‘Wat..’ mijn mond viel open.
    ‘In die tijd, dat ik je liet helpen door mij, jij dacht dat alles was opgelost. Je had maar een kwart opgelost Amal. Als Jabir het niet was geweest, dan was ik degene die nu vrij zou komen. De echte dader heb je al in huis, in je leven.’ Zei hij. Hij keek mij recht in mijn ogen aan. Ik schrok. Ik duwde hem van me af. Wie the fuck is Bilal?

  4. #4
    sabr✨

    Reacties
    33
    05-03-2020

    Ga door! Je gaat net zo goed moree
    Fa inna ma’al usri yusra✨

  5. #5
    MVC Lid

    Reacties
    16
    18-11-2014

    Hij was aan het huilen. Dit is dus wat hij al die jaren met zich meedroeg. Dit is waarom hij zonder iets te zeggen iedere keer in mijn armen viel.
    ‘Weet Rayan dit?’
    Bilal schudde zijn hoofd. Ik gaf hem een servetje.
    ‘Wanneer komt hij vrij?’
    ‘Morgen.’
    ‘Ik wil met je mee.’ Zei ik. Hij knikte en ontweek mijn blik.
    ‘Ik ga naar de gym. Even dit verwerken enzo.’ Zei ik maar en stond op. Bilal stond op en liep op me af. Hij wou me een knuffel geven maar ik deed een stap naar achteren.
    ‘Sorry. Het spijt me.’ Zei hij zacht.
    ‘Beslama.’
    Ik liep naar de auto en begon te huilen. Ik voel me zo geflasht door Bilal. Al die jaren. Hij was gewoon schuldig aan iets. En dan is het nog niet eens alles. Waar die schuldig aan is, dat is een andere klap in het gezicht. En Jabir. Die gast. Zogenaamd hij heeft niks gedaan en gaat de gevangenis in? Hoezo? Was dat het waard. Familie kwijt.
    Nietsbegrijpend reed ik naar huis. Mijn moeder had familie uitgenodigd. Een sadaqa etentje. Alsof ik daarop zat te wachten. Selma en Walid waren er al. Selma was mijn moeder aan het helpen. Walid lag languit met mijn vader op de bank. Ik kan hier met niemand over praten besefte ik net. Ik pakte mijn sporttas en riep vaag dat ik ging trainen.

    Zwetend en puffend probeerde ik weer op adem te komen. Al mijn boosheid eruit gegooid. Ik voelde me leeg en rustig. Ik keek naar mezelf in de spiegel en staarde mezelf aan.
    Bilal. Ik dacht nergens anders meer aan.
    Ik kreeg een telefoontje van Selma die zei dat mensen er al waren. Ze gingen zo eten.
    Ik liep naar de kleedkamer en kleedde me om. Ik liep naar de auto en reed weer naar huis. Voor de deur keek ik een tijdje levenloos voor me uit voor ik uitstapte.

    Ik groette iedereen snel en liep meteen naar de douche. Ik nam een uitgebreide douche en deed mijn natte haren in een knot. Ik deed een marokkaanse huisjurk aan. Ik voelde even weer die zomerse marokko vibe. Ik lachte triest door mijn tranen heen toen ik dacht aan de tijden daar met Bilal. De grap van dit alles is, als ik het er met Selma over heb dan heb ik het over haar broertje en met Rayan precies hetzelfde. Ik kan niks zeggen. Tegen niemand niet. Walid zal mij verbieden met Bilal om te gaan. Bilal is mijn alles. Ik hoorde beneden de stemmen van Tarik, Rayan, Walid, Baderdinne en Hatim. Ja ik herken ieder zijn stem. Behalve die van Bilal. Ik liep naar beneden en groette de jongens die in de keuken zaten. Alleen mijn moeder en Selma waren daar bezig met het eten.
    ‘Sorry mama. Ik was bij Bilal. En daarna ben ik gaan trainen.’ Zei ik terwijl ik haar van achter omhelsde.
    ‘Is niet erg, ik had meer dan genoeg aan Selma en Walid.’ Zei ze lief.
    Ik ging naast Baderdinne zitten.
    ‘Waar is Bilal?’ vroeg ik zachtjes.
    ‘Weet ik niet, waarschijnlijk trainen ofzo.’ Zei Baderdine.

    Na het eten stond de tv aan. Het nieuws stond aan. Niemand keek echt tv en ik was Bilal een beetje vergeten. Ik was aan het kletsen met Safae en Selma. Najoua was er godzijdank niet.
    Ineens werd mijn aandacht getrokken door een naam die me bekend voorkwam. Jabir el. … is vermoedelijk wegens goed gedrag eerder vrijgesproken. De brandende auto heeft wellicht te maken met de eerdere liquidatie op die dag maar dat kan niet in verband worden gebracht met een of andere wraakactie op J. el … want die zit momenteel vast. Of het een waarschuwing is voor iemand anders is vooralsnog onduidelijk. De politie heeft geen commentaar en is nog bezig met onderzoek.’ Als verstijft keek ik naar de tv. Gaat het hier over Jabir Jabir. Die van Bilal die in mijn huis moet komen wonen? Niemand had aandacht voor de tv. Ik kreeg spontaan buikpijn van de zenuwen. Mijn adem stokte in mijn keel toen ik zag dat ook Baderdine strak naar de televesie keek. Zou hij iets weten over Bilal’s verleden?

    Ik werd met een schrik wakker toen mijn telefoon zondagochtend om 09.00 overging.
    ‘Hallo.’ Zei ik zonder naar me scherm te kijken.
    ‘Hey Amal.’ Zei Bilal. Ik was meteen klaarwakker.
    ‘Hey.’ Zei ik terwijl ik rechtop in bed ging zitten en in mijn ogen wreef.
    ‘uhm. Hoe gaat het?’ vroeg hij voorzichtig.
    ‘Hamdoullah met jou?’
    ‘Hamdoullah. Slecht geslapen. Maar ja.’
    ‘Ik als een blok. Ik ga slapen van stress.’ Zei ik met een glimlach. Ik hoorde hem ook glimlachen.
    ‘Zie ik je over een half uurtje?’ zei hij.
    ‘Ja ik ga de douche in.’
    ‘Isgoed ik haal je op.’ Zei hij. Ik hing op en ging snel douchen. Ik maakte me moeder wakker en zei dat ik even wegging.

    Beneden stond Bilal in trainingspak en petje op mij te wachten.
    Hij zag er moe uit.
    Hij wist niet of hij me een hand moest geven of een knuffel. Ik hief mijn beide armen op en sloeg die om zijn nek. Hij trok me naar zich toe en gaf me een kus op me wang.
    ‘Ik heb zoveel spijt dat…’
    ‘Stil. We gaan het daar niet meer over hebben. Niet nu. Kom we gaan je vriend ophalen.’ Zei ik. Ik heb hem nodig. Niet nu. Nu ik hem nodig heb.

    Bij de gevangenis aangekomen parkeerde hij de auto. Ik keek gefascineerd naar het gebouw als een klein kind. Ik heb dit nog nooit eerder in het echt gezien.
    ‘Ben je hier weleens naar binnen geweest?’ vroeg ik bijna fluisterend.
    Bilal knikte.
    ‘Maandelijks.’
    ‘Wow.’
    De deuren gingen open. Net als in films. Ik voelde me stoer dat ik een gedetineerde ging ophalen. Snel sprak ik mezelf streng toe. Hier is niks stoers aan. Een gespierde jongen met pikzwart haar en kleding alsof hij zo uit het leger is gestapt liep op ons af. Hij was bijna een kop groter dan Bilal. Hij had een donkere baard. Een beetje net als die imaams bijna. Het was een beetje lang. Bilal liep op hem af. Ze omhelsde elkaar en lieten elkaar niet meer los. Eerst keek ik verbaasd toe. Vervolgens voelde ik me ongemakkelijk worden. Ze lieten elkaar maar niet los. Ik voelde me in een film. Die jongen veegde snel zijn tranen af. Ineens keken ze me allebei aan. Ik begreep dat ik me moest voorstellen. Ik stak onzeker mijn hand uit. Hij nam mijn hand aan.
    ‘Jabir.’
    ‘Amal.’
    ‘Sellam wa3alaikoum.’
    ‘Wa3alaikoum sellam.’ Ik keek meteen weg. Hij had een grote tas bij zich. Zijn jas had hij om zijn arm heen. Hij keek om naar de gevangenis. Hij keek toen weer naar mij en naar Bilal en begon toen langzaam naar de auto te lopen.

    ‘Is hij praktiserend?’ vroeg ik zacht aan Bilal. Bilal keek naar zijn baardje.
    ‘Ik weet het eigenlijk niet zo goed.’ Zei hij even onzeker.
    ‘We gaan even ergens samen wat drinken eerst, Amal is dat goed? Dan kan je Jabir een beetje leren kennen.’ Zei Bilal die de auto startte en mij via de spiegel aankeek. Je begrijpt nu wel dat ik als een klein kind achterin zat.
    ‘Ja prima.’ Zei ik terwijl ik uit het raam naar buiten keek.
    Kort daarna parkeerde Bilal weer bij een coffee company.
    Ik liep naar binnen met beide heren achter me aan. In gedachten zat ik met mezelf te overleggen hoe ik me zou opstellen tegenover Jabir. Hij was groot en trok de aandacht. Mensen keken ook als eerst naar hem bij het binnenkomen. Ik nam ergens plaats en de rest volgde.

    ‘Ik ga even bestellen.’ Zei Bilal die ons vroeg wat we wilde. Ik dacht alleen maar. Laat me niet alleen. Niet met deze grote…monster.
    Gewoon jezelf zijn Amal.
    ‘Hoe gaat het met je Jabir.’ Vroeg ik maar. Hij keek me aan. Ik moest moeilijk slikken.
    ‘Goed Hamdoullah, ik mag niet klagen he.’ Zei hij met een glimlach. Hij was knap. Pff. Dacht ik ondeugend.
    ‘Zijn jullie een stel?’ vroeg Jabir na een ongemakkelijke stilte.
    ‘Bilal en ik?’
    ‘Ja.’
    ‘Nee nee hij is mijn beste vriend.’
    ‘Hij woont dus in jou huis?’
    ‘Ja..’
    ‘Heeft hij je verteld over mij…’
    ‘Alleen dat je een huis nodig hebt. En…’ ik viel stil.
    ‘Ik ben onschuldig.’ Zei hij toen hij wist wat ik wilde zeggen.
    ‘Waarom ben je dan niet vrijgesproken?’
    ‘Mijn advocaat kon en wilde, maar ik werkte niet mee.’
    ‘Omdat je iemand in bescherming nam.’
    ‘Ja.’ Hij keek stug naar beneden en nam een gesloten houding aan.
    ‘Ik laat Bilal extra kopie maken van de sleutels, tot die tijd geef ik je mijn sleutels.’ Zei ik snel om het onderwerp te veranderen. Hij knikte.
    ‘Bedankt dat ik…’
    ‘Je hoeft me niet te bedanken.’ Zei ik snel. Hij hoeft niemand te bedanken voor een paar jaar niet.

  6. #6
    sabr✨

    Reacties
    33
    05-03-2020

    Citaat Geplaatst door inthehouse2 Bekijk reactie
    Hij was aan het huilen. Dit is dus wat hij al die jaren met zich meedroeg. Dit is waarom hij zonder iets te zeggen iedere keer in mijn armen viel.
    ‘Weet Rayan dit?’
    Bilal schudde zijn hoofd. Ik gaf hem een servetje.
    ‘Wanneer komt hij vrij?’
    ‘Morgen.’
    ‘Ik wil met je mee.’ Zei ik. Hij knikte en ontweek mijn blik.
    ‘Ik ga naar de gym. Even dit verwerken enzo.’ Zei ik maar en stond op. Bilal stond op en liep op me af. Hij wou me een knuffel geven maar ik deed een stap naar achteren.
    ‘Sorry. Het spijt me.’ Zei hij zacht.
    ‘Beslama.’
    Ik liep naar de auto en begon te huilen. Ik voel me zo geflasht door Bilal. Al die jaren. Hij was gewoon schuldig aan iets. En dan is het nog niet eens alles. Waar die schuldig aan is, dat is een andere klap in het gezicht. En Jabir. Die gast. Zogenaamd hij heeft niks gedaan en gaat de gevangenis in? Hoezo? Was dat het waard. Familie kwijt.
    Nietsbegrijpend reed ik naar huis. Mijn moeder had familie uitgenodigd. Een sadaqa etentje. Alsof ik daarop zat te wachten. Selma en Walid waren er al. Selma was mijn moeder aan het helpen. Walid lag languit met mijn vader op de bank. Ik kan hier met niemand over praten besefte ik net. Ik pakte mijn sporttas en riep vaag dat ik ging trainen.

    Zwetend en puffend probeerde ik weer op adem te komen. Al mijn boosheid eruit gegooid. Ik voelde me leeg en rustig. Ik keek naar mezelf in de spiegel en staarde mezelf aan.
    Bilal. Ik dacht nergens anders meer aan.
    Ik kreeg een telefoontje van Selma die zei dat mensen er al waren. Ze gingen zo eten.
    Ik liep naar de kleedkamer en kleedde me om. Ik liep naar de auto en reed weer naar huis. Voor de deur keek ik een tijdje levenloos voor me uit voor ik uitstapte.

    Ik groette iedereen snel en liep meteen naar de douche. Ik nam een uitgebreide douche en deed mijn natte haren in een knot. Ik deed een marokkaanse huisjurk aan. Ik voelde even weer die zomerse marokko vibe. Ik lachte triest door mijn tranen heen toen ik dacht aan de tijden daar met Bilal. De grap van dit alles is, als ik het er met Selma over heb dan heb ik het over haar broertje en met Rayan precies hetzelfde. Ik kan niks zeggen. Tegen niemand niet. Walid zal mij verbieden met Bilal om te gaan. Bilal is mijn alles. Ik hoorde beneden de stemmen van Tarik, Rayan, Walid, Baderdinne en Hatim. Ja ik herken ieder zijn stem. Behalve die van Bilal. Ik liep naar beneden en groette de jongens die in de keuken zaten. Alleen mijn moeder en Selma waren daar bezig met het eten.
    ‘Sorry mama. Ik was bij Bilal. En daarna ben ik gaan trainen.’ Zei ik terwijl ik haar van achter omhelsde.
    ‘Is niet erg, ik had meer dan genoeg aan Selma en Walid.’ Zei ze lief.
    Ik ging naast Baderdinne zitten.
    ‘Waar is Bilal?’ vroeg ik zachtjes.
    ‘Weet ik niet, waarschijnlijk trainen ofzo.’ Zei Baderdine.

    Na het eten stond de tv aan. Het nieuws stond aan. Niemand keek echt tv en ik was Bilal een beetje vergeten. Ik was aan het kletsen met Safae en Selma. Najoua was er godzijdank niet.
    Ineens werd mijn aandacht getrokken door een naam die me bekend voorkwam. Jabir el. … is vermoedelijk wegens goed gedrag eerder vrijgesproken. De brandende auto heeft wellicht te maken met de eerdere liquidatie op die dag maar dat kan niet in verband worden gebracht met een of andere wraakactie op J. el … want die zit momenteel vast. Of het een waarschuwing is voor iemand anders is vooralsnog onduidelijk. De politie heeft geen commentaar en is nog bezig met onderzoek.’ Als verstijft keek ik naar de tv. Gaat het hier over Jabir Jabir. Die van Bilal die in mijn huis moet komen wonen? Niemand had aandacht voor de tv. Ik kreeg spontaan buikpijn van de zenuwen. Mijn adem stokte in mijn keel toen ik zag dat ook Baderdine strak naar de televesie keek. Zou hij iets weten over Bilal’s verleden?

    Ik werd met een schrik wakker toen mijn telefoon zondagochtend om 09.00 overging.
    ‘Hallo.’ Zei ik zonder naar me scherm te kijken.
    ‘Hey Amal.’ Zei Bilal. Ik was meteen klaarwakker.
    ‘Hey.’ Zei ik terwijl ik rechtop in bed ging zitten en in mijn ogen wreef.
    ‘uhm. Hoe gaat het?’ vroeg hij voorzichtig.
    ‘Hamdoullah met jou?’
    ‘Hamdoullah. Slecht geslapen. Maar ja.’
    ‘Ik als een blok. Ik ga slapen van stress.’ Zei ik met een glimlach. Ik hoorde hem ook glimlachen.
    ‘Zie ik je over een half uurtje?’ zei hij.
    ‘Ja ik ga de douche in.’
    ‘Isgoed ik haal je op.’ Zei hij. Ik hing op en ging snel douchen. Ik maakte me moeder wakker en zei dat ik even wegging.

    Beneden stond Bilal in trainingspak en petje op mij te wachten.
    Hij zag er moe uit.
    Hij wist niet of hij me een hand moest geven of een knuffel. Ik hief mijn beide armen op en sloeg die om zijn nek. Hij trok me naar zich toe en gaf me een kus op me wang.
    ‘Ik heb zoveel spijt dat…’
    ‘Stil. We gaan het daar niet meer over hebben. Niet nu. Kom we gaan je vriend ophalen.’ Zei ik. Ik heb hem nodig. Niet nu. Nu ik hem nodig heb.

    Bij de gevangenis aangekomen parkeerde hij de auto. Ik keek gefascineerd naar het gebouw als een klein kind. Ik heb dit nog nooit eerder in het echt gezien.
    ‘Ben je hier weleens naar binnen geweest?’ vroeg ik bijna fluisterend.
    Bilal knikte.
    ‘Maandelijks.’
    ‘Wow.’
    De deuren gingen open. Net als in films. Ik voelde me stoer dat ik een gedetineerde ging ophalen. Snel sprak ik mezelf streng toe. Hier is niks stoers aan. Een gespierde jongen met pikzwart haar en kleding alsof hij zo uit het leger is gestapt liep op ons af. Hij was bijna een kop groter dan Bilal. Hij had een donkere baard. Een beetje net als die imaams bijna. Het was een beetje lang. Bilal liep op hem af. Ze omhelsde elkaar en lieten elkaar niet meer los. Eerst keek ik verbaasd toe. Vervolgens voelde ik me ongemakkelijk worden. Ze lieten elkaar maar niet los. Ik voelde me in een film. Die jongen veegde snel zijn tranen af. Ineens keken ze me allebei aan. Ik begreep dat ik me moest voorstellen. Ik stak onzeker mijn hand uit. Hij nam mijn hand aan.
    ‘Jabir.’
    ‘Amal.’
    ‘Sellam wa3alaikoum.’
    ‘Wa3alaikoum sellam.’ Ik keek meteen weg. Hij had een grote tas bij zich. Zijn jas had hij om zijn arm heen. Hij keek om naar de gevangenis. Hij keek toen weer naar mij en naar Bilal en begon toen langzaam naar de auto te lopen.

    ‘Is hij praktiserend?’ vroeg ik zacht aan Bilal. Bilal keek naar zijn baardje.
    ‘Ik weet het eigenlijk niet zo goed.’ Zei hij even onzeker.
    ‘We gaan even ergens samen wat drinken eerst, Amal is dat goed? Dan kan je Jabir een beetje leren kennen.’ Zei Bilal die de auto startte en mij via de spiegel aankeek. Je begrijpt nu wel dat ik als een klein kind achterin zat.
    ‘Ja prima.’ Zei ik terwijl ik uit het raam naar buiten keek.
    Kort daarna parkeerde Bilal weer bij een coffee company.
    Ik liep naar binnen met beide heren achter me aan. In gedachten zat ik met mezelf te overleggen hoe ik me zou opstellen tegenover Jabir. Hij was groot en trok de aandacht. Mensen keken ook als eerst naar hem bij het binnenkomen. Ik nam ergens plaats en de rest volgde.

    ‘Ik ga even bestellen.’ Zei Bilal die ons vroeg wat we wilde. Ik dacht alleen maar. Laat me niet alleen. Niet met deze grote…monster.
    Gewoon jezelf zijn Amal.
    ‘Hoe gaat het met je Jabir.’ Vroeg ik maar. Hij keek me aan. Ik moest moeilijk slikken.
    ‘Goed Hamdoullah, ik mag niet klagen he.’ Zei hij met een glimlach. Hij was knap. Pff. Dacht ik ondeugend.
    ‘Zijn jullie een stel?’ vroeg Jabir na een ongemakkelijke stilte.
    ‘Bilal en ik?’
    ‘Ja.’
    ‘Nee nee hij is mijn beste vriend.’
    ‘Hij woont dus in jou huis?’
    ‘Ja..’
    ‘Heeft hij je verteld over mij…’
    ‘Alleen dat je een huis nodig hebt. En…’ ik viel stil.
    ‘Ik ben onschuldig.’ Zei hij toen hij wist wat ik wilde zeggen.
    ‘Waarom ben je dan niet vrijgesproken?’
    ‘Mijn advocaat kon en wilde, maar ik werkte niet mee.’
    ‘Omdat je iemand in bescherming nam.’
    ‘Ja.’ Hij keek stug naar beneden en nam een gesloten houding aan.
    ‘Ik laat Bilal extra kopie maken van de sleutels, tot die tijd geef ik je mijn sleutels.’ Zei ik snel om het onderwerp te veranderen. Hij knikte.
    ‘Bedankt dat ik…’
    ‘Je hoeft me niet te bedanken.’ Zei ik snel. Hij hoeft niemand te bedanken voor een paar jaar niet.
    Yallah keep going!!
    Fa inna ma’al usri yusra✨

  7. #7
    MVC Lid

    Reacties
    16
    18-11-2014

    Ik keek naar mijn huisdeur toen Bilal mijn straat in reed.
    ‘Bilal, Jabir. Ik ga ervandoor.’ Zei ik. Jabir gaf me een hand. Bilal gaf me een box. Ik deed de deur open en liep naar het raam waar Jabir zat.
    ‘Als je iets nodig hebt, wat dan ook, je kan me via Bilal altijd bereiken. Owja. Ik heb een kat. Ik hoop dat dat niks uitmaakt.’ Jabir schoot in de lach. Wat een schattige lachje. Ik herstelde me snel toen ik hem aanstaarde.
    ‘Ik hoop dat het voor die kat niks uitmaakt. Is zijn territorium. Shoukran. Bedankt voor je aanbod.’ Zei hij verlegen. Ik zwaaide en liep naar binnen.

    Jabir… wat een gast. Ik liep naar binnen en ging een beetje aan het werk in de woonkamer op de laptop.
    Ik kon aan niks anders meer denken dan aan Jabir. Ik wilde meer over hem weten.
    Ik zocht op internet naar informatie over hem.
    Hij had vastgezeten voor een gewelddadige overval. Ik kon nergens vinden of er doden waren gevallen. Maar ik neem aan dat dit dan Bilal is geweest. Of hun allebei dat kan ook.
    Ik besloot vroeg naar bed te gaan.



    De volgende dag was het maandag. We waren vrij. Vanwege een feestdag. Ik zou met Selma naar de stad gaan maar ik had er oprecht geen zin in.
    Walid was bij ons, iets regelen met mijn vader. Ik zou met hem meerijden. Ik ging recht op het bed zitten en keek naar mezelf in de spiegel.
    ‘Wat wil je Amal?’ vroeg ik hardop.
    Diep vanbinnen. Heel erg diep van binnen wilde ik naar Bilal toe. Met hem praten en begrijpen wat hij heeft gedaan.
    Ik wilde hem bellen maar bedacht me dat Jabir daar ook zou zijn.
    Wat een kutsituatie. Maar ik voelde me rotter als ik hem helemaal niet sprak.
    Walid kwam mijn kamer in.
    ‘Ewa ben je nog steeds niet aangekleed?’
    ‘Nee, ik wil niet naar de stad.’ Zei ik. Hij kwam naast me op het bed zitten en keek me van opzij aan.
    ‘Je bent niet vrolijk vandaag?’
    ‘jawel, alleen ik wil niet naar de stad.’
    ‘Dat hoeft toch ook niet? Je kan ook lekker bankhangen bij mij thuis.’ Zei hij terwijl hij mijn haren uit mijn gezicht streek.
    ‘Ook daar wil ik niet naartoe.’ Zei ik. Hij legde zijn hand over mijn schouders en trok me naar zicht toe. Ik legde mijn hoofd tegen zijn borst aan.
    ‘Wat wil je dan lieverd.’
    ‘Ik wil naar Bilal toe.’
    ‘Maar..?’
    ‘Hij heeft een vriend over de vloer en ik ken hem niet.’
    ‘Dan bel je hem en vraag je of hij vandaag nog tijd met je wil doorbrengen. Jullie zien elkaar elke dag?’ vroeg hij niets begrijpend.
    ‘Ja maar..’
    ‘Maar wat?’
    ‘Hij heeft daar niet zoveel zin in denk ik. Normaal zocht hij me op enzo.’
    ‘Ja maar misschien komt het door die vriend, dat betekent niet dat hij jou niet wilt zien. Bel hem hij komt rennend naar je toe.’
    ‘Oke. Ik bel Selma af. Vindt je niet erg toch?’
    ‘Nee tuurlijk niet gek. Als je maar wel vanavond langskomt.’
    ‘Promise.’ Zei ik met een glimlach terwijl ik omhoog keek. Hij kneep in mijn wang.
    ‘Ik zie je dan vanavond ja.’
    ‘Ja isgoed.’
    Meteen toen Walid de deur achter zich dicht deed belde ik Bilal op.
    ‘Hey, wat doe je?’ vroeg ik aan hem.
    ‘Ik ben net wakker. Jij?’
    ‘Ook zoiets. Wilde samen wat gaan doen.’ Zei ik meteen.
    ‘Ow ik ben met Jabir.’
    ‘Ow. Ik wilde je zien.’
    ‘Ow. Ja ik zou hem dus helpen met een paar dingen regelen. Hij is net een dag vrij Amal. Hij kan nog niet alles zelf regelen.’
    ‘Klopt. Oke. Geen probleem.’
    ‘Kom je straks naar Walid. Hij heeft iedereen uitgenodigd.’ Vroeg Bilal na een lange stilte.
    ‘Ja jij?’
    ‘Ja ik ook.’
    ‘Ben je boos op me ofzo?’ vroeg ik onzeker.
    ‘Op jou? Nee hoezo?’
    ‘Je belde me niet en wilt me niet zien.’
    ‘Ik ben net wakker kleintje. En ik wil je wel zien, niet van die rare dingen roepen alsjeblieft. Ik heb je de situatie uitgelegd toch?’ ik was stil.
    ‘Tot vanavond.’ Zei ik.
    ‘Amal ga je nu zo doen?’
    ‘Nee ik doe niks. Ik vroeg iets en je gaf antwoord. Dan is het onderwerp klaar toch?’
    ‘Hmm. Oke. Tot vanavond dan.’ Zei hij en hij hing ook meteen op. Ik schrok ervan. Waarom doet hij zo afstandelijk? Het deed me pijn. Ik appte Walid.
    ‘Hij wil niet met mij afspreken. Door die vriend.’
    ‘Schatje, kom vanavond naar mij dan zien jullie elkaar alsnog. Beste vrienden hebben het soms druk met andere dingen is niet erg.’
    ‘Voor mij wel.’
    ‘Hahah. Kom op. Je moet hem een beetje ruimte geven, hij is er altijd voor jou.’

  8. #8
    sabr✨

    Reacties
    33
    05-03-2020

    Kom op ga door
    Fa inna ma’al usri yusra✨

  9. #9
    MVC Lid

    Reacties
    3
    22-03-2020

    Uppp

  10. #10
    MVC Lid

    Reacties
    3
    19-03-2016

    Upppp

  11. #11
    sabr✨

    Reacties
    33
    05-03-2020

    Uppp
    Fa inna ma’al usri yusra✨

  12. #12
    MVC Lid

    Reacties
    16
    18-11-2014

    In de avond reed ik naar Walid toe. Iedereen was er al. Bilal ook. Hij had Jabir mee. Lekker dan. Ik groette iedereen en ging naar Selma toe. Ze stond borrelhapjes klaar te maken.
    ‘Rayan al gezien?’ vroeg ze meteen. Ik schudde mijn hoofd.
    ‘Is ie niet bij de jongens?’ vroeg ze verbaasd.
    ‘Nee?’
    ‘Dan is ie waarschijnlijk in mijn kamer.’
    Ik liep naar boven. Ik had even geen zin in Bilal zijn hoofd. Voelde me aan de kant geschoven.
    Boven trof ik Rayan aan. Hij lag op het bed van Selma en Walid. Hij staarde naar het plafond. Ik klopte zachtjes op de deur en liep naar binnen. Hij keek me aan en keek weer terug naar het plafond.
    ‘Interessante plafond?’ vroeg ik hem.
    ‘Ja. Al die stipjes kijken me allemaal aan.’ Zei hij sarcastische.
    ‘Ow, zeg dan dat ze niet zolang moeten staren.’ Hij glimlachte terwijl hij naar boven keek.
    ‘Niet zo lang kijken, mag niet van Amal.’ Zei hij terwijl hij op zijn zij ging liggen en mij nu recht aankeek. Ik deed de deur dicht en ging naast hem liggen.
    ‘Luisteren ze naar je?’
    ‘Ja ze schamen zich nu jij erbij bent.’
    ‘Beter voor ze.’ Zei ik lacherig.
    ‘Wat brengt jou hier?’ vroeg hij terwijl hij me in mijn ogen aankeek.
    ‘Is mijn recht toch, om hier te komen?’
    ‘Ja. Zeker wel. Alleen ben je niet zoveel meer met mij bezig.’
    ‘Vindt je dat erg?’
    ‘Eigenlijk wel.’ Zei hij.
    ‘Je weet ook dat ik dat niet bewust doe toch?’
    ‘Nee iknow. Je bent gedreven. Ik vind dat mooi om te zien en als jou bedrijfsleider moet ik daar trots op zijn. Maar ik ben ook het priveleven van jou. En daar ben ik minder blij mee.’
    ‘Je had natuurlijk nooit geweten dat jou eigen woorden tegen je gebruikt zouden worden.’ Zei ik met een ondeugende glimlach.
    ‘Welke woorden?’
    ‘Zakelijk en prive dien je gescheiden te houden.’ Zei ik hem na. Hij schoot in de lach.
    ‘Dat jij dat onthouden hebt.’
    ‘Tuurlijk. Je gaf me kippenvel.’
    ‘Omdat ik zo mooi ben?’ vroeg hij zogenaamd zelfverzekerd.
    ‘Nee omdat je eng was sukkel. Je was zo een workaholic zonder emoties.’
    ‘Echt? Kwam ik zo op jou over?’
    ‘Ja man. Je was geen leuke man.’
    ‘Ik weet het. Ik dacht dat werk alles was. En dat straalde ik ook uit naar jullie.’
    ‘Je dacht?’
    ‘Ja.’
    ‘Wat denk je nu dan?’
    ‘Ik denk nu dat er naast carrière iets machtiger is wat zorgt voor die echte geluk.’
    ‘Wat dan?’
    ‘Geluk. Familie. Liefde.’
    ‘Grotere waarde dan geld.’
    ‘Ja. Ik zet jou nu boven mijn bedrijf. Een paar jaar geleden zou ik mezelf uitgelachen hebben.’ We schrokken allebei van zijn uitspraak. Ik keek hem recht aan. Hij beet op zijn lip en ging recht liggen. Hij keek weg en staarde naar het plafond.
    ‘Oeps. Je liet een stukje van je ziel vallen.’ Zei ik fluisterend. Hij keek me niet aan.
    ‘Oeps. Dat had ik nooit mogen weten. Jeetje wat nu?’ zei ik ondeugend.
    ‘Amal…’
    ‘Rayan.’
    ‘Niet stoer voelen.’
    ‘Hahahahahaha sorry?’
    ‘Niet te hoog voelen alsjeblieft.’ Zei hij terwijl hij zijn ogen dichtkneep. Ik legde mijn hand op zijn beide wangen en kneep erin.
    ‘Ik zal je uitleggen, ik voelde me allaang hoog. Voor jou uitspraken al.’ Zei ik lachend.
    ‘Ow zo. Ga je nu zo doen?’
    Hij begon me te kietelen.
    ‘Niet doen!!! Hou op ahahah doe normaal!’ riep ik.
    ‘Wat zei je?’
    ‘Hou hahahaha op ahahah.’
    ‘Ik hoor geen uwe hoogheid..?’
    ‘Uwe hoogheid!! Alsjeblieft! Stooop.’
    ‘Zo mag ik het horen.’ Zei hij zelfvoldaan.
    ‘Hou je bek hoor.’
    ‘Nee hoor. Ik ga nu iedereen op het werk vertellen dat je me uwe hoogheid hebt genoemd.’ Zei Rayan.
    ‘Ow nee hoor dat doe je niet. Anders vertel ik iedereen dat ik voor jou belangrijker ben dan je eigen bedrijf.’ Zei ik het spelletje vies spelend.
    ‘Ga je me nou lopen chanteren?’
    ‘Nadat jij mij begon te chanteren, uwe hoogheid.’ We schoten allebei in de lach.
    ‘Weetje Amal…’
    ‘Nou…Rayan…’
    ‘Je bent me er eentje.’
    ‘Jij bent me er ook eentje.’ Zei ik terwijl ik op mijn andere zij ging liggen.
    ‘Ow nu keer je weer je rug naar me toe.’ Zei hij. Ik draaide alleen me hoofd om.
    Ik wist dat hij niet alleen dit moment bedoelde.
    ‘Als ik me rug naar je toekeer, dan is dat voor jou een mooi moment om achter me te staan en me het gevoel te geven dat je daar bent.’ Zei ik terwijl ik snel wegkeek.
    Hij glimlachte. Ik hoorde het. Hij trok me naar zich toe en sloeg een arm om me heen.
    ‘Zo? Bedoel je?’
    ‘Ja zo.’ Zei ik.
    ‘Maar dan altijd.’ Zei ik er zachtjes bij.
    ‘Ik snap het.’ Zei hij. Ik sloot me ogen en genoot van het moment. Ik voelde de ademhaling van Rayan. Zijn hartslag.
    ‘Slaap je?’ vroeg ik.
    ‘Hmm…’
    ‘Laat maar.’ Ik sloot mijn ogen en viel door hem ook in slaap.

  13. #13
    MVC Lid

    Reacties
    78
    15-10-2012

    Uppp

  14. #14
    sabr✨

    Reacties
    33
    05-03-2020

    Ga door uppp
    Fa inna ma’al usri yusra✨

  15. #15
    MVC Lid

    Reacties
    16
    18-11-2014

    Ik werd wakker gemaakt door een trillende telefoon. Ik greep de telefoon vast en keek op het schermpje. “Najoua”
    Huh waarom belt zij mij? Ik heb haar al maanden niet gesproken. Toen de oproep verdween zag ik een onbekende achtergrond op mijn telefoon. Toen ik de telefoon omdraaide zag ik dat het de telefoon van Rayan was. Najoua belt niet mij, maar Rayan. Ik werd misselijk van de schrik. Ik keek hem vies aan. Hij sliep nog.
    “Kan je me terugbellen, we moeten praten.” Stond er even later op de app.
    Ik greep mijn telefoon en appte Fouad.
    ‘Najoua belde Rayan net!!’ Met hoofdletters.
    Hij belde me meteen op. Ik liep mijn kamer uit. Ik rende naar beneden naar de keuken waar iedereen zat. Ik deed de tuindeur open. Ik had het ineens benauwd.
    ‘Hey..wat is er?’
    ‘Wow sliep je?’ vroeg ik toen ik zijn schorre stem hoorde.
    ‘Ja. Jij toch ook?’
    ‘Ja klopt. Heb je mijn app gelezen?’
    ‘ Ja wat is daarmee, hij had je toch al verteld waarom hij contact heeft?’
    ‘Ja klopt maar…’
    ‘Maar niks Amal. Ik weet dat het pijn doet om dat te zien enzo maar hij is wel open en eerlijk met jou geweest.’
    ‘Klopt.’
    ‘Nou dan?’
    ‘Het is niet leuk Fouad. Om dit zo te zien.’
    ‘Dus nu moet je je gevoelens even ergens uiten? Of vertrouw je hem weer niet?’
    ‘Ik moet gewoon even mijn gevoel uiten.’
    ‘Zet je er boven mop. Hij is transparant geweest. Je kan zo gewoon aan hem vragen waarom zij belde.’
    ‘Oke.’
    ‘Wees gewoon open en eerlijk. Aan die opgekropte gevoelens hebben we beide niks. Je gaat jezelf alleen maar gek lopen maken.’
    ‘Klopt. Je hebt gelijk.’ Ik zuchtte diep.
    ‘Ga maar weer slapen Fouad. Ik was beetje impulsief bezig.’
    ‘Oke Amal. Hou je rustig en vraag het gewoon aan hem.’
    ‘Oke. Doe ik. Slaaplekker Fouad.’
    ‘Jij ook straks kleintje.’ Ik hing op en schrok van een schaduw naast me.
    ‘Je vriendje?’ vroeg Jabir met een sigarettenpakje in zijn hand.
    ‘Nee. Rook je?’ zei ik.
    ‘Af en toe.’
    ‘Ow oke.’
    ‘Wie is Fouad als ik vragen mag?’
    ‘Eigenlijk een collega. Maar we zijn goed bevriend geraakt.’
    ‘Net zoals meerdere jongens he.’ Ik keek hem met een scheve wenkbrauw aan. Hij schoot in de lach.
    ‘Is gewoon een constatering, geen oordeel ofzo.. het is mij gewoon opgevallen.’ Zei hij met dat leuke lachje.
    ‘Kennelijk…’
    ‘Geen meisjes meisje?’ vroeg hij na een lange stilte. Wat overigens totaal niet ongemakkelijk was. Meer fijn. Rustig.
    ‘Niet echt…ik kan het sneller vinden met jongens.’
    ‘Hoe ga je dat doen als je getrouwd bent?’
    ‘I don’t know. Zie ik dan wel.’
    ‘Zie je dan wel? Je bouwt een band met iemand op he. Die kan je toch niet zomaar verbreken?’ hij keek me onderzoekend aan.
    ‘Ik zeg ook niet dat ik het ga verbreken. Ik zeg dat zie ik dan wel.’
    ‘Dus Fouad is niet je vriendje he?’
    ‘Je gelooft me niet?’
    ‘Jawel..waarom zou ik het niet geloven. Ik geloof je zeker wel.’ Zei hij terwijl hij zijn sigaretje uittrapte.
    ‘Heb jij een vriendin?’ vroeg ik aan hem.
    ‘Nee. Vrijgezel.’
    ‘Ow oke.’
    ‘Ja. Waarom vraag je dat?’
    ‘Gewoon. Zodat we quitte staan. Jij vraagt me ook naar prive dingen.’ Hij schoot weer in de lach.
    ‘Je moet me terugpakken yek?’
    Ik glimlachte ondeugend.
    ‘Zo kun je het wel stellen ja..’ zei ik.
    ‘Ik ga naar binnen.’ Zei ik toen ik het een raar situatie vond. Jabir en ik alleen in de tuin.
    ‘Ik ook. Ik kwam niet voor jou hoor als je dat soms dacht.’
    ‘Nee voor een sigaretje. Maak je geen zorgen.’ Zei ik sarcastisch.
    ‘Geloof wat je wilt geloven.’
    ‘Ik geloof je, waarom zou ik je niet geloven. Ik geloof je zeker wel.’ Zei ik ondeugend. Hij schoot in de lach doordat hij gepakt is met zijn eigen woorden.
    ‘Jij bent een gevaarlijke jij..’ zei hij. Ik keek hem aan. Zijn baardje was wat korter als de vorige keer.
    ‘Waarom kijk je zo?’ vroeg hij.
    ‘Niks. Gewoon.’ Zei ik schouderophalend en liep de keuken weer in. Hij liep achter me aan. Niet eens even een paar minuten wachten ofzo. Niemand had wat in de gaten gelukkig. Ik nam plaats naast Bilal. Bilal keek opzij naar mij.
    ‘Wat deed je in de tuin?’ vroeg hij zacht.
    ‘Bellen.’
    ‘Met Jabir?’
    ‘Nee hij was gaan roken.’
    ‘Ow.’ Zei hij alleen terwijl hij in me ogen staarde. Ik keek terug. Ik heb alleen een gezellig praatje gemaakt meer niet. Ik ga dus ook niet wegkijken, dacht ik stug.