Een taxichauffeur,die aankwam bij het huis vanwaar hij was gebeld,toeterde. Na een paar minuten te hebben gewacht,toeterde hij opnieuw. Aangezien dit zijn laatste rit zou zijn van die dag,dacht hij erover om weg te gaan en het op te geven...Toen veranderde hij van gedachten,stapte uit de auto en belde aan. “Nog één minuut “ antwoordde een breekbare en oude stem aan de andere kant van de deur. De man kon het geluid horen van iets dat over de vloer gesleept werd. Na enkele ogenblikken ging de deur open.
In de deuropening verscheen een kleine vrouw van ongeveer negentig jaar oud, gekleed als een elegant personage uit een jaren veertig film. Ze had een kleine koffer bij zich. Het huis leek al jaren onbewoond te zijn. Alle meubels waren bedekt met lakens. Er hing geen klok aan de muur, geen enkele decoratie, geen enkele persoonlijke voorwerp. Er was alleen een kartonnen doos met foto’s. “ Kunt u mijn koffer in de auto zetten?” vroeg de vrouw aan de taxichauffeur.
Hij zette het in de kofferbak en kwam terug om de oude vrouw te helpen. Ze stak haar arm in die van de man en samen liepen ze langzaam richting de taxi. De oude vrouw bedankte hem voor zijn vriendelijkheid. “Graag gedaan”,antwoordde hij. “Ik probeer altijd mijn passagiers te behandelen zoals ik zou willen dat mijn moeder behandeld zou worden”. “U bent werkelijk een goede man”, zei de vrouw.
Toen ze de auto instapten gaf ze het adres en voegde eraan toe: “Kunt u door het centrum rijden?” “Het is niet handig om dat te doen,het is niet de kortste weg…” antwoordde de man. “Oh, dat maakt niet uit,ik heb geen haast...Ik ga naar de hospice” antwoordde de vrouw met een trillende stem en natte ogen. “Ik heb niemand meer en de artsen zeggen dat ik nog maar kort te leven heb”. De taxichauffeur stopte de auto en de taximeter. “Waar zou u naartoe willen gaan?” vroeg hij de vrouw.
De volgende twee uur,reed de auto de hele stad door. De vrouw liet de taxichauffeur zien waar ze als portier gewerkt had...Vervolgens liet ze hem stoppen bij het park waar zij en haar man elkaar voor het eerst kusten...Toen gingen ze de buurt door waarin ze hadden gewoond toen ze pas getrouwd waren...Ze stopten voor een meubelfabriek waar vroeger een dansvloer was waar de vrouw als meisje plezier had...Soms vroeg ze hem langzamer te rijden bij een bijzonder gebouw of hoek en ging ze zitten,zonder iets te zeggen…
De zon ging langzaam onder en ineens zei ze: “Ik ben moe. Het is tijd om te gaan”. Ze bereikten het adres in stilte. Het was een klein gebouw met een oprijlaan. Twee medewerkers kwamen naar buiten zodra de auto stopte. Ze waren zorgzaam en begripvol ten opzichte van de vrouw en hielpen haar bij elke beweging. Het leek of ze haar hadden opgewacht. De chauffeur pakte de koffer van de vrouw uit de kofferbak en wendde zich tot haar. Ze zat al in een rolstoel en vroeg hem: “Hoeveel krijgt u van me?” “Niets” antwoordde de man. “Maar dit is uw werk,dat moet toch betaald worden” antwoordde de oude vrouw.“Er zullen andere klanten zijn” zei de taxichauffeur.
Instinctief,naderde de man de vrouw en gaf haar een warme omhelzing. Ze pakte hem stevig vast. “Vanavond heeft u een oude vrouw een klein moment van geluk gegeven”, fluisterde ze. Ze gaven elkaar een hand en de man liep de oprijlaan af...Achter hem sloot de deur. Het was alsof dat het geluid was van het einde van een leven.
De man reed een paar uur doelloos rond,verloren in zijn gedachten: “Wat zou er zijn gebeurd als deze vrouw een norse en ongeduldige taxichauffeur had gehad die niet kon wachten om zijn dienst te eindigen?” “Als hij geweigerd had om haar rond te rijden,of als hij slechts één keer had getoeterd en was weggegaan?” Hij voelde in zijn hart,dat hij één van de belangrijkste dingen in zijn leven had gedaan.
We denken altijd dat onze levens rondom grote gebeurtenissen draaien...Die er echter vaak toe leiden dat we al die kleine prachtige momenten negeren die onbelangrijk lijken, maar die van grote waarde zijn.
99:7 Wie ter grootte van een atoom goed deed, zal dit aanschouwen.
