lieve dames ik ben volop bezig met schrijven,
“We are, as a species, addicted to story. Even when the body goes to sleep, the mind stays up all night, telling itself stories.”
- Jonathan Gottschall -
De dagen erna waren verschrikkelijk, ik kon de slaap amper vatten en dacht alleen aan hem. Ismael. Zijn humor, zijn blik als hij naar me keek, zijn mooie kuiltjes waar ik hoteldebotel op was. Ik begreep het niet. Waarom gedroeg hij zich zo? Waarom! Alsof ik er notabene zelf voor gekozen had. Vuile rotzak van een Mounir! Met zijn acties heeft hij in een vaag, mijn toekomst naar de klote geholpen. Ik was verdrietig, woedend, teleurgesteld. Soms kon ik het gevoel dat ik had, amper beschrijven. Waarom Ismael, waarom. Ik appte hem zelfs na onze telefoontje, maar ik kreeg geen reactie terug. Zo hopeloos wanhopig was ik. Ben ik!
Lamyae zorgde voor afleiding, Salim zweeg erover, maar toch bloedband voelt verdriet gewoon erg snel aan. Vooral na wat ik heb mee moeten maken. Na twee weken was Lamyae het zat. "Nu ga je echt ophouden, het is zijn verlies Malika! Hij is gewoon zo'n ouderwetse malloot die een maagdelijke, onaangeroerd meisje wil, terwijl hij zelf vast heel de stad heeft gehad!". Lamyae kon zeggen wat ze wilde. Mijn hart had die grote roze bril nog om. Dit zou nog lang duren. "Ik zou verloven met hem Lamyae.. snap je dat?". Zei ik. Ik ging nooit in discussie met mijn schoonzus. Echt nooit, ze had altijd gelijk of was gewoon veelste lief. Alleen dit keer irriteerde ik me mateloos aan haar. Hoe lief ze het ook bedoelde en hoe gelijk ze ook had. Ismael was en is voor mij nog de enige lichtpuntje en alles eromheen was een vage verbeelding. Tot op een dag. Een paar dagen later, bijna drie weken na onze breuk, kreeg ik ineens een bericht van Farid. Een appje. We appten nooit met elkaar sinds die laatste keer en hadden elkaar los gelaten. Hij moest veel dingen op een rij zetten en ik was in de ban van Ismael. Ismael die me keihard aan de kant geschoven, nee wat zeg ik, gesmeten heeft. Ik opende WhatsApp en kreeg zijn appje te zien. "Hi Malika! Gefeliciteerd! Heb je nou je diploma gehaald?". Ik moest lachen om zijn appje. Hij keek vast naar mijn profiel foto. Farid, die foto staat er al bijna een maand. Ik appte hem amper terug en smeet de telefoon weg op mijn bed. Vandaag zou ik meelopen met een collega die een echte zaak had. Het was mijn eerste keer, dus ik was op van de zenuwen. Wat een combinatie. Zenuwen, verdriet, angst, twijfel. Als ik nu iemand zou moeten verdedigen zou diegene vast levenslang krijgen door mijn klungelige houding. Ik sloot mijn ogen en reed onderhand naar kantoor. Ik leende de auto van Malika. Maar ik wist dat ik een dezer dagen een eigen vierwieler nodig had. Daar aangekomen zijn we meteen met de bedrijfsauto naar de rechtbank gereden. Ik kreeg wat tips en advies en moest alles noteren. Ooit moest ik het klusje namelijk zelf klaren. Focus.