"Rania, ik wil dat je gaat. Echt. Nu." Rania keek me met grote ogen aan. "Dit meen je niet Farid. Je bent gewoon boos, dit is niet eerlijk!". Ik sloot mijn ogen en vervolgens keek ik naar ma. Ze had een teleurgestelde blik in haar ogen en ze koos overduidelijk de kant van Rania. "Ik ga met Rania mee, ze brengt me wel naar huis. Farid doe geen moeite. Blijkbaar heb jij je handen al vol aan iets anders". Zei mijn moeder. Ze stond op en pakte haar tas. "Ma, blijf nou. Ik breng je zelf. Ik kan het je dan uitleggen". Zei ik. Mijn moeder hieldt voet bij stuk. Even later verlieten zowel Rania als mijn moeder het huis. Rania, wat heb je toch allemaal veroorzaakt! Ik was zo boos op haar. Het was over. Ik wilde haar niet meer in me leven hebben. Gauw pakte ik mijn mobiel en appte haar. 'Dit is jou schuld Rania. Jou schuld!'. Ik was woedend en belde Malika. Zou ze nog terug komen? Natuurlijk niet. Ze hebben haar zo afgeschrikt meskina. Ik kon niet geloven dat ma, dat allemaal maar zei. Ik weet ook niet wat voor een verhaal, Rania heeft verteld aan mijn moeder. Oh Omar, je had zo'n gelijk. Pas op met haar. Nooit gedacht dat ik hem zo'n gelijk zou geven. Omar die wildvreemd was voor mij versus, Rania die ik al van jongs af aan ken. Natuurlijk nam Malika niet op.
Ik stond op en ruimde alles op. Even later kreeg een appje terug van Rania. 'Prima, kennelijk ben je nog lang niet over die Malika.' Dit is kinderachtig. Ik gooide mijn mobiel in een hoek weg en ging de deur uit. De dagen erna waren bitter. Ik wist niet hoe het met Malika ging en het liefst had ik haar bij me. Ik stond te kijken toen ze me ineens belde over het feit dat ze wederom buikpijn had. Ik maakte me al eerder zorgen en dacht meteen uit naar het ergste. Malika was helemaal in paniek toen ik mijn zorgen met haar deelde, maar gelukkig. Voor zover ik het zag was ze niet zwanger. Zwanger worden van een verkrachter is vreselijk. Genoeg patiënten bij mij op de praktijk die er geestelijk eronder door gaan. Dus dit was positief nieuws voor Malika. En toen verwaterde ons contact. Ik had het druk met werken, het huis en een moeder die niet begreep waar ik mee bezig was. 'Waarom behandel je Rania zo' en ga zo maar door. Meestal liet ik ma praten maar soms deed het me echt wat. Haar boodschap was duidelijk, maar niet mogelijk voor mij. En buiten dat, mijn gevoelens voor Rania waren lang niet zo scherp als de gevoelens die ik voor Malika had. Rania zag ik nog steeds als een 'vriendin'. Zelfs een zusje is ze niet meer voor mij na onze korte relatie. Ooit zou ik haar wel bellen en vragen hoe het gaat. Maar nu, nu wilde ik haar niet om me heen hebben.
Na een drukke werkdag ben ik even wat gaan drinken met een collega die ook in de praktijk werkt. Het was koud en de winter naderde al vroeg. Na onze drankje bleven we buiten praten en ineens zag ik haar. Malika. Zodra ze mij zag stond ze eerst stil en liep ineens snel door. Ik begreep het niet. Malika ziet iemand? Ik keek naar de jongen en zo op het oog vondt ik hem meteen een nerd. Hij keek verbaast naar Malika en liep ook erg snel. Alsof ze me wilde ontwijken. Waar was ze bang voor? Dat ik meteen naar haar toe zou lopen? Haar zou vragen wat ze met hem deed? Pfff.. ik ben niet jaloers! Of toch wel? Liep ze trouwens ook niet te hard van stapel? Ik bedoel ze is letterlijk twee maanden geleden verkracht door die rotzak! Malika waar ben je toch mee bezig. Ik sloot mijn ogen en zei gedag tegen mijn collega en liep naar de auto. In de auto bleef ik maar aan hen samen denken. Ze passen zo niet bij elkaar. Die gast leek me totaal niets voor Malika. Het was weliswaar haar leven. Ik zou haar vanavond bellen. Is dit wat Rania bedoelde? 'Je bent haar vader toch niet!'. Ik stopte bij de voordeur van het huis. Had Rania toch gelijk? Draafde ik niet een beetje door wat Malika betreft. Het ging haar nu goed af. Ze leek.. gelukkig? Ik kon er geen touw aan vast knopen. Ik moest haar bellen en dat deed ik ook. Ze klonk blij, gelukkig en lief. Gewoon de Malika die ik gewend was. Nadat ze ophing voelde ik me echt klote. Maar het was duidelijke taal. Malika is verder gegaan. Zonder mij. Zonder ons. Ik was haar wederom kwijt. Nog wel aan een nerd!
Ik trok mijn sportkleding aan en ging naar de sportschool. Ik moest mijn frustratie ergens op af reageren! Mijn mobiel ging over en zag mijn moeder staan op het schermpje. "Hi ma..". Zei ik. "Selaam Farid, mijn zoon, mijn knapperd... hoe gaat het met je?". Ik plofte op de bank. "Goed.. ma. Hamdoulah en met jou?". Zei ik. "Hoe denk je dat het met me gaat zoon? Ik heb je in geen weken gezien. Kom van het weekend hier naartoe. Eh ik zal zwijgen over Rania. Beloofd." Zei ma. Ik fronste mijn wenkbrauwen. "Beloofd?". Zei ik. "Ja beloofd, eh maak je geen zorgen." Ik glimlachte en hing op. Ma belde alleen om te vragen wanneer ik het weer goed zou maken met Rania. Ik werd er gek van. Ik liep de deur uit en ging sporten. Malika is verder gegaan? Prima, ik ga ook verder!
Geplaatst door prinses3arbia 
diep in mijn hart hoop ik dat ze zal eindigen met Farid. Die twee zijn gemaakt voor elkaar! Zou het dan toch....
