Proloog
Ik keek naar mijn handen. Naar de binnenkant. Ik wilde niet kijken, maar ik moest wel. De pijn, verdriet en het leed wat mij werd aangedaan. Mijn handen leken stokstijf en ik kon ze amper bewegen. Het kwam niet door de pijn. Pijn? Ik was immuun. Elke cel in mijn lichaam. Elke vezel. Geestelijk. Alles was immuun. Ik ben niets anders gewend. Het rook naar verbrand vlees. De rode plekken op de binnenkant van me handen leken te smeken om koud water. Iets met ijs. Zodat ze verdoofd worden van de helse pijn. Het vlees krulde op en toen realiseerde ik me dat ik iets moest doen, maar ik kon niks aanraken. Ik keek haar aan. Neen, ik smeekte niet dat ze me zou helpen. Dat doet ze niet. Nooit gedaan. Sterker nog, het woordje hulp kwam niet voor in haar woordenboek. Net zoals vele anderen dingen. Ik hoorde een kraan opengaan en zag hoe Imane de kraan hysterisch snel op koud probeerde te zetten. Mijn stiefmoeder wenkte haar weg te gaan en gauw deed ik mijn handen eronder. Een pijnlijke scheut sidderde door mijn lichaam. Mijn handen branden als een gek en ik voelde de tranen opkomen. "Opschieten! Je vader komt zo thuis van het zoeken naar werk en jij staat je hier nog aan te stellen!". Snel trok ik mijn handen terug ondanks dat ze verlangde naar nog meer koud water. "Dat zal je leren! Op jou leeftijd deed ik veel meer. De volgende keer zijn het niet je handen die op de pan belanden, maar je gezicht!" Schreeuwde mijn stiefmoeder bij elkaar. Ik schrok, maar was versteend. Hoe kon ze mij dit aandoen? Wat heb ik haar ooit misdaan? Omdat ik langzaam was met het brood om te draaien pakte ze mijn handen en legde die op de hete pan. Straf. Elke keer weer. Ik holde naar mijn kamer de trap op en sloot mezelf op. Nu pas kwamen de tranen. Boosheid. Wat was ik boos op mijn vader! Ik haatte hem! Ik liep naar het nachtkastje en haalde er een envelopje uit. Voorzichtig, want me handen branden na en wat deed het zeer! Ik toverde met de grootste moeite het fotootje van mama eruit. De tranen welde op en ik huilde zo hard. "Mama waarom heb je mij verlaten.. Mama...." zachtjes drukte ik de foto tegen mijn hart. Mijn leven is na de dood van yemma in één woord een hel geworden"