1. #616
    Storyteller ❤

    Reacties
    4.786
    11-01-2011


    "Mijn cliënt heeft nadrukkelijk aangegeven dat hij meerdere brieven naar de verzekeringsmaatschappij had verzonden. Zoals u ziet, staan hier alle data. En er zijn er zelfs twee aangetekend verstuurd. Hoe komt het dan, dat de verzekeringsmaatschappij hier niet op gereageerd heeft? Zodat mijn cliënt nog meer moet betalen? Elke dag die voorbij strijkt is een dag waarin deze maatschappij geld probeert te incasseren? Alsof het een spaarpot is?". Ik keek naar mijn collega, die zelfverzekerd de rechter voor zich probeerde te winnen. De rechter bekeek de brieven en keek met een strenge blik, die vanonder wat grijs/witte borstelige wenkbrauwen, naar de bedrijfs advocaat van de maatschappij. "Is dit waar?". Vroeg hij. Natuurlijk ontkende hij alles in alle geuren en kleuren waardoor mijn collega zijn geduld begon te verliezen. Ik fluisterde in zijn oor waarom hij het niet op nalatigheid gooit. Immers, zijn er duidelijk bewijzen dat ze wat maar flikflooien bij die maatschappij, maar ondertussen de cliënt, wel dood gooien met deurwaarders en facturen. Uiteindelijk was het gedaan. De kogel was door de kerk en we konden weer naar kantoor. "Waarom ga jij niet voor meer hogere zaken Malika?". Zei hij. Ik keek hem aan. "Zoals wat? Moord, verkrachtingen?". Zei ik. Mijn collega slikte een paar keer. Op kantoor wisten ze natuurlijk allemaal wat mij was overkomen. "Eh, ja. Waarom niet? Je doet het hartstikke goed bij lichte zaken zoals vandaag. Jij schreef zowat de helft wat ik moest zeggen. Zonder jou was het me niet gelukt hoor. Ik durf te wedden dat je bij de hogere zaken zeker vaak zult winnen. Zal ik praten met de baas? We kennen elkaar jarenlang. Loop een keer mee met Marcel, hij heeft zulke zaken, kijk of het je wel bevalt, maar zet wel je emotie knop uit Malika. Dat is zeer belangrijk." Ik keek mijn collega aan en knikte, "Dank je wel".

    Thuis aangekomen ging ik meteen douchen en bidden. Salim was er niet en Lamyae is zeker aan de wandel gegaan met Mohammed. Ik durfde die rotparkje niet in te lopen. Na wat Mounir mij daar aandeed, durfde ik het gewoon niet aan. Ik werd gebeld en zag de naam van mijn collega op het schermpje. "Hi Malika, heb je even?". Ik ging op bed zitten en luisterde wat hij te zeggen had. "Ik heb meteen met Erik gesproken en die vond het idee super! Je mag meteen morgen meelopen met Marcel. Er is een zaak om 9:00 uur." Ik shakete helemaal. Zo snel aan zulke zware zaken werken? Even serieus, ik had wel verwacht dat ik dat ooit ging doen. Onze baas Erik, was zeer tevreden over mij, maar ik heb nooit een lichte zaak alleen gedaan. Meestal liep ik met een collega mee, maar schreef ik wel altijd wat gezegd moest worden. "Eh.. is dat wel handig? Ik bedoel.. ik heb nooit een lichte zaak in mijn eentje gehad." Stamelde ik. "Malika, niet terug krabbelen. Jij bent gemaakt voor de zwaardere versie. Het is net alsof je, je verplaats in de schoenen van de cliënten die we hebben. Dat zei Erik ook. Weet je wat, loop morgen mee met Marcel en die donderdag erna heb ik een lichte zaak voor jou. Beroving, althans dat claimt iemand, maar volgens onze cliënt was hij thuis en is hij voor een ander aangezien. Er is bewijs. Makkie toch?". Zei hij zo verdomd zelfverzekerd. Hemeltjelief waar ben ik aan begonnen. Ik beet op mijn nagels en ging maar akkoord. Ja! Ik wilde altijd al advocate worden, het was mijn droom. Maar nu het zo écht, écht is, als in de zin dat ik straks alleen iemand moest verdedigen leek het ineens super eng! Morgen moest ik notabene met Marcel meelopen. Dè Harvey Specter van de pratijk. Goed gekleed en altijd een gelikt, strak kapsel. Ik kon wel janken. Hij zei nooit goedemorgen of goedemiddag, alleen als je hem koffie aanbood. Ik scheet zeven kleuren in me broek. Ok, ik wist dat ik mijn emotioneel, zoutzak gevoelens aan de kant moet schuiven. Ismael is even done. Op dat moment werd ik gebeld door Farid. Wat moest hij nou weer van mij? Is het omdat ik niet gereageerd had op zijn app? Ik nam maar op en ging verder nagels bijten. "Hi Farid". Zei ik. "Hi Malika! Dat is een tijd geleden!". Zei hij. "Eh ja..". Stamelde ik. "Bel ik ongelegen?". Ik keek om me heen, alsof ik een tiental mensen om me heen had, die zo konden meeluisteren. "Eh ja hoor.. is alles goed?". Zei ik. "Ja, ja.. het gaat wel goed en met jou?". Zei hij. "Inderdaad een tijd geleden Farid, wat eh kan ik voor je doen?". Zei ik. Ik wilde het gesprek snel afronden zodat ik kon oefenen voor morgen. "Eh nee.. nee.. maar ik wilde je toch wat zeggen. Gisteren liep ik in de stad en zag eh.. Mounir. Hij.. althans ze hebben hem vrijgelaten blijkbaar, ik dacht ik bel je zodat je voorzichtig kon zijn en..". Ik luisterde maar half en liet de mobiel langs mijn oor glijden. Hoe! Hoe kan het weer gebeuren dat die hond vrijgelaten is. Houdt het ook nooit op! Ik huilde en sloeg een hand voor mijn mond. Het feit dat farid aan de telefoon was, en tevergeefs mijn naam riep, hoorde ik amper. Even later had hij kennelijk opgehangen en weer gebeld. Ik nam niet op. Ik was zo intens verdrietig, boos en bang. Dit kon ik echt niet gebruiken. En vooral niet voor morgen.

  2. #617
    Storyteller ❤

    Reacties
    4.786
    11-01-2011

    Lamyae kwam thuis en zag mij aan de keukentafel zitten. Ik zag er behoorlijk sip en aangedaan uit. "Malika, vergeet die man!". Arme Lamyae, ze dacht echt dat ik aan Ismael dacht. Je moest eens weten waar ik mee zit. Maar ik hieldt mijn lippen stijf op elkaar. Ik pakte Mohammed op en hij leek mijn verdriet aan te voelen, waardoor hij ineens een pruillip opzette. Ik hielp Lamyae met het eten en in de avond ben ik meteen naar bed gegaan. Ik sliep amper en keek op mijn telefoon. Het was Farid die na onze gesprek al meerdere malen had gebeld. Ik had geen behoefte aan gepraat en dacht alleen aan één ding. Hoe is het mogelijk dat die viezerik van een Mounir vrijgelaten is. Hoe! De volgende dag stond ik op en ben ik naar kantoor gegaan. Ik was vroeg, want owee als je bij Marcel maar één seconde te laat komt. Letterlijk drie kwartier later liep hij naar binnen en keek hij me aan. Hij knikte kort en krachtig, pakte wat documenten en liep weer naar buiten. Voordat hij naar buiten liep, draaide hij zich om en keek me strak aan, "Waar wacht je op?". Ik keek om me heen en begreep de hint. Snel liep ik achter hem aan en hij stapte in de auto. "Moeten we niet met de bedrijfsauto?" Stamelde ik. Hij glimlachte en keek weer voor zich uit. Deze man is eng, safi. We reden naar de rechtbank en ik volgde hem. "Hoe is het om samen met die kneus te werken?". Zei hij. Ik keek hem aan en zweeg, maar ik moest wat zeggen. Zwijgen is net als een klap in zijn gezicht. "Eh leuk. Leerzaam". Stamelde ik wederom. "Hm, doet hij toch nog iets nuttigs". Zei hij. Hij klapte de deur open en tegenpartij was er al. De cliënt stond meteen op en maakte plaats voor ons. "Eh wie is dit?". Zei de man. "Een leerling, maak je geen zorgen. Ze is goed in zwijgen." Zei hij. Ik trok mijn wenkbrauwen op en nam plaats. De client keek me aan en ik wist niet wat hij op zijn geweten had. Marcel sloeg het dossier open en las wat zinnen voor aan de cliënt. Even later kwam de rechter binnen en kon de slag beginnen. En wat was hij verdomd goed! Notabene een moordzaak. Hij wist wat hij zeggen moest, bleef zo verdomd zelfverzekerd en liet mij een aantal dingen opschrijven. Hij had iedereen in zijn zak en zelfs de rechter trok een paar keer aan zijn toga, bij z'n keel. Conclusie, wederom had hij gewonnen. De cliënt bedankte hem en stak mij een hand toe. "Lets go.." zei hij. In de auto zweeg ik. "Nu heb je iets geleerd Malika." Zei hij met een glimlach en toen keek hij weer strak. Nadat we bijna arriveerde, keek ik hem aan. "Ik wil jou als advocaat." Hij reed zelfverzekerd door en keek me amper aan. "Eh heb je mij gehoord..". Zei ik. Hij stopte de auto voor kantoor en keek me aan. "Waarvoor?". Zei hij. Zijn felblauwe ogen en blik zorgde ervoor dat ik een klein muisje werd. "Eh, ik eh.. voor iemand. Althans. Ik wil je als advocaat om mijn verkrachter terug te zetten.. in de eh". Mijn tong leek in elkaar geknoopt. Hij fronste zijn wenkbrauwen. "Verkacht? Jij? Wanneer?". Zei hij. "Eh.. wist je dat niet? Eh.. heel kantoor..." stamelde ik. "Ah, heel kantoor.. ja heel kantoor gaat ook met elkaar op thee bezoek. Ik niet. Ik wist nergens van. Het interesseert me ook bar weinig wat collega's hebben, doen en meegemaakt hebben." Zei hij. Ik keek hem na terwijl hij uitstapte. Ik moest bijna janken, maar hieldt me groot. "Toch naar voor je, Malika." Hij tikte op de auto en liep naar binnen. Versteld bleef ik achter. Ik werd rood en liep naar kantoor. Mijn collega kwam naar me toe en vroeg hoe het ging. "Goed, goed.. ik eh heb veel geleerd dank je wel nog". Hij gaf me een schouderklopje en ging weer terug naar zijn kamer. Nadat ik bijna klaar was, ruimde ik mijn spullen op en ging even langs Erik om me af te melden. "Ha! Malika, Malika hij is goed hé haha.. wil je volgende keer weer?". Voordat ik nee kon schudden zei hij al, "Prima! Je gaat bij Marcel in de leer.. je leert snel komt goed!". Hij tikte op zijn mega bierbuik en ik knikte hem gedag. Moet ik nou écht met die hoogmoedige, zelfingenomen, oelewapper werken? Ik kon dit niet aan. Ik liep naar buiten en zweeg maar voor de rest. Daar stond hij met zijn patserauto wat aantekeningen nog te maken. Hij knikte en riep me even. Natuurlijk ben ik braaf naar hem gegaan. "Eh ja?". Zei ik. "Malika, waar zijn die notities die je gemaakt heb in de zaal?". Ik schrok en zei dat ik het vergeten ben over te zetten op Word en te mailen naar hem. Hij keek me streng aan en weer normaal. Hoeveel gezichtsuitdrukkingen heeft deze man wel niet. "Morgen voor acht uur in de ochtend wil ik ze hebben". Ik knikte heftig ja en liep weg van hem. Dat wordt straks thuis door peddelen, het waren verdomme tien a4tjes, die ik over moest typen. "Malika.." hoorde ik hem roepen. Ik draaide me om en hij liep op me af. "Morgen voor acht uur tref ik die mail aan in de inbox en om negen uur heb je een afspraak bij mij op kantoor." Ik keek hem aan. "Eh wat..?". Hij liep weg zonder een woord te zeggen.

  3. #618
    Storyteller ❤

    Reacties
    4.786
    11-01-2011

    In de avond werkte ik als een malle door. Farid belde en ik klikte hem weg. Sterker nog ik zette hem uit. Voor twaalf uur in de avond verzond ik de mail. Gelukkig maar. De volgende werkdag liep ik rechtstreeks naar zijn kantoor. "Ga zitten Malika, deur dicht aub". Ik deed wat hij zei en ging zitten. "Je wilde mij als advocaat en ik heb je dossier doorgenomen". Zei hij. "Eh dossier? Hoe eh kom je eraan?". Zei ik nerveus, maar diep van binnen blij dat hij toch mijn advocaat wilde worden misschien. "Van de tandenfee Malika". Zei hij sarcastisch. Hij bladerde erdoor en fronste zijn wenkbrauwen. "Ok, Mounir A,.. ja hij is vervoegd vrijgelaten wegens goed gedrag. Waarvoor heb je dan nog een advocaat nodig? Om hem terug de gevangenis in te gooien?". Zei hij. "Ja. Voor wat hij mij heeft aangedaan.". Ik werd emotioneel, maar hieldt me net nog in bedwang. "Luister Malika, er worden veel vrouwen verkracht. Meestal gaan de daders de cel in als er aangifte wordt gedaan, sommige lopen op vrije voeten, omdat de slachtoffers te dom of angstig zijn om aangifte te doen. In de gevangenis zijn het mietjes. Want in hun hoofd, dus geestelijk en lichamelijk kunnen ze alleen vrouwen aan. Die zijn lichamelijk minder sterk, maar als het op de man aankomt krimpen ze in elkaar. Ze gaan dan in de beschermingsmodus. Dat houdt in dat ze alles doen wat hun opgedragen wordt. Als een bewaker zegt, lik mijn schoen vanonder schoon doen ze het. Ze gaan zich overdreven goed en netjes gedragen. Zo goed, dat ze daarvoor zelfs eerder vrijlaten voor kunnen worden. Ha.. hij heeft zelfs een paar keer verlof gehad zie ik hier!". Zei Marcel in rap tempo. Ik kon mijn oren niet geloven. "Verlof? Dat monster.." zei ik. "Malika, de enige reden dat hij weer de cel in gegooid kan worden als hij weer een strafbaar feit maakt." Hij zuchte diep en keek me aan. "Dat is toch oneerlijk? Dus iemand moet eerst slachtoffer worden, voordat hij weer opgepakt kan worden?". Zei ik. "Welkom in het Nederlandse rechtsysteem. Je weet er dus niet veel van. Het is dus handig dat je veel leert hierover Malika. Vooral als je zwaardere zaken wilt doen". Ik zweeg. "Zwaardere zaken.. meen je dat nou.. die collega heeft me aangeschreven bij Erik.. het liefst wil ik zaken doen zoals, zwartrijders en wanbetalers.. oplichters.." zei ik. Marcel keek me aan. "En dan? Is dat het enige wat je kunt? Volgens erik kan jij veel meer. De allereerste keer toen onze collega waar jij in de leer bent, met mij meeging, zat hij na de rechtzaak te janken in de auto. Ik heb niks aan emotionele collega's. Dat is de reden dat ik hem nooit meer mee wil. Hij is wel ok voor de rest, maar een kneus." Zei hij. "Heeft hij echt gehuild?". Zei ik. Marcel knikte. Ik lachte ineens keihard. Marcel keek me stomverbaast aan en tikte op de tafel. "Blijf bij de les Malika. Ok, het komt erop neer dat ik dus niks voor je kan doen.. tenzij hij weer de fout in gaat". Ik keek dit keer serieus. En schudde mijn hoofd. "Ik dacht dat jij de beste was van de hele team." Zei ik. "Dat ben ik ook, daarom ga ik voor mezelf beginnen." Zei hij. Ik keek hem aan. "Voor jezelf? Eh waarom?". Hij lachte. "Erik is ok, maar je denkt toch niet dat ik mijn leven lang voor die vetzak wil blijven werken. Ik ben jong, als je 40 jaar jong wil noemen, knap, vrijgezel en kan er meer uithalen als wat ik nu krijg". Hij streek zijn hand door zijn haar en klapte de dossier dicht. Dit wordt niks. "Ok, Marcel in ieder geval bedankt dat je de moeite heb genomen om.." Ik kon amper mijn zin afmaken of hij riep al, "Doe de deur achter je dicht wil je.."

  4. #619
    Storyteller ❤

    Reacties
    4.786
    11-01-2011

    Ik sloot mijn ogen en liep naar mijn eigen kantoorruimte. Wat een dag, wat een week! Nee wat een weken! Zo zou ik verloven en gaat het niet door en zo hoor ik dat die rot Mounir gewoon weer vrijgelaten is. Ik wilde naar huis ondanks dat ik tot zes moest werken. Ik pakte mijn spullen en liep weg. Weg naar huis. Ik zou chocolade kopen, cola, chips, ijs en janken in me bed. Ik stapte de bus uit en liep onze straat in totdat in een welbekende auto zag staan. Ik liep dichtbij en zag Farid zitten. Farid??? Gauw liep ik naar hem toe en tikte op de raam. Hij was zowat weg gesukkeld van de slaap. Hij schrok van mij en deed het raampje naar beneden. "Malika!". Hij stapte uit en kwam voor me staan. "Farid, hi.. hoe lang sta je hier al?". Farid knipperde met zijn ogen. "Sinds de ochtend. Ik durfde niet aan te bellen en hoopte dat ik je gewoon toch zou zien. Ik wil checken of alles goed ging met jou". Ik zette een stap naar achteren. "Ben je daarvoor helemaal hier naartoe gekomen?". Zei ik. "Eh ja, je nam niet op en je telefoon stond uit". Ik moest eerlijk bekennen, dat ik het wel erg superlief vondt van hem. "Het gaat wel goed, hamdoulah. En met jou?". Zei ik. "Nu wel". Zei hij. Ik draaide met me ogen. "Farid, alsjeblieft... hou daarmee op..". Hij onderbrak me meteen. "Sorry, sorry.. ik weet dat je iemand al hebt en het was ongepast van mij. Excuses." Zei hij. Ik keek hem aan. "Ik eh heb niemand, meer..". Zei ik. Farid keek me ineens aan. "Wat?". Zei hij. "Nou ja zoals ik het zeg. Ik zou verloven zelfs. Een maand geleden en eh Ismael heeft het verbroken". Zei ik met een trilling in mijn stem. Farid wees naar het bankje in de park. "Zullen we even daar zitten?". Ik knikte nee. "Liever niet.. ik ga die park niet in, sinds wat daar gebeurt was." Zei ik. "Maar nu ben ik bij je Malika, kom." Zei hij zachtjes. Ik zuchte en liep met hem mee. Ik kreeg weer een déjà vu met Mounir en liep gauw naar het bankje, om het maar gedaan te hebben. Toen.. toen vertelde ik Farid alles. Van het moment dat ik daar wegliep toen, tot de dag dat Ismael er een punt achter heeft gezet. Natuurlijk moest ik soms huilen maar het fijne was dat, Farid mij liet praten. Ik dacht aan onze eerste keer samen. In dat kleine restaurantje, maar die de meeste lekkerste eten kon maken. Het voelde een beetje als toen. Maar dan zonder mijn verbrande handen, papa, Mina, Souhaila... het voelde dit keer zoveel beter. Ik hoefde niet achterom te kijken. Opzij te kijken. Bang te zijn dat ik werd bespiedt. Nee, totaal. Ik was gewoon veilig bij Farid. Zo voelde het. "Wat een klootzak zeg. Bah...". Farid was natuurlijk over de rooie. Maar bij het onderwerp verloven leek hij nogal van z'n stuk gebracht. "En hoe zit het met jou en eh Rania? Hebben jullie het nog goed gemaakt?". Farid keek me aan. "Malika, Rania heb ik niet gezien sinds die dag dat ze die streek uithaalde. Dus nee. We hebben niks en we zullen ook nooit wat met elkaar hebben". Ik keek hem aan en keek verbaast. "Wat?? Ik heb al die tijd gedacht dat jullie nog steeds samen waren??". Ik voelde me een domme oen! Al die tijd. "Nee, nee Malika, nadat ze mij die streek leverde en jou problemen zo aan ma vertelde, sindsdien wilde ik niks met haar te maken hebben. Ze schijnt volgens ma zelfs weer een ander te hebben. Ben benieuwd hoe lang het duurt voordat ze die weer aan de kant zet.." zei Farid. Ik keek hem aan en hij keek strak voor zich uit naar de kleine vijvertje. De baby eendjes van toen, zijn nu grote, sterke eenden geworden die de hele tijd kwekken. Uit het niets schoof ik langzaam naar hem toe, keek hem aan en ik kuste hem. Ik voelde zijn hand op mijn wang en kuste hem zo hartstochtelijk totdat ik geen adem kreeg. Ik deinste naar achteren en keek hem aan. "Shit.. sorry.. sorry!" Ik stond op en rende naar huis. Zo rende ik deze park uit om Mounir te ontvluchten en zo ren ik er nu uit om Farid te ontvluchten, maar ik was blij, superblij dit keer. "Malika.. malika!". Hoorde ik hem roepen, maar ik kon niet stilstaan. Ik schaamde me voor wat ik net had gedaan. Alhoewel hij wel bijna 200 km hiernaartoe heeft gereden. Voor mij! Ineens bleef ik stokstijf staan en draaide me om. Hij rende naar me toe en kwam voor me staan. Hij hieldt mij vast en kuste me dit keer zelf. "Malika.. ik heb al die tijd alleen aan jou gedacht! Ik ging kapot toen ik je zag met die... sukkel. Alsjeblieft zeg dat jij ook hetzelfde voelt. Je hoeft het alleen te zeggen, dan ben ik de gelukkigste man van deze hele wereld. Alsjeblieft". Ik keek hem aan en knikte. "Het lukt me niet Farid. Ik zit nog vol verdriet en angst.." zei ik. "Laat mij dan helpen. Laat mij dan voor jou zorgen. Alsjeblieft. Niemand komt meer tussen ons. Ok?". Ik keek hem aan en wilde écht zijn woorden geloven. "Maar je moeder Farid. Je hebt gezien hoe ze erover denkt toen je me alleen verzorgde laat staan als we samen zijn!" Ik voelde me ineens zo anders. Farid was mijn held, mijn grote liefde. Zijn blik naar mij toe, op de allereerste dag dat ik hem zag, zat nog in me geheugen gegrift. Ismael.. was ik wél verliefd op hem? Was het niet zo dat ik alleen geliefd wilde worden door een man. Omdat ik vaderliefde tekort kwam. Farid niet meer kon krijgen? De puzzelstukjes vielen allemaal in elkaar. "Farid, ik hou van jou". Zei ik ineens. Farid keek me aan.. "zeg dat nog eens, want ik heb het niet gehoord door die rot eenden daar". Grapte hij. En toen zei ik het nog eens en nog eens. Hij tilde me op. "Ik zal je nooit meer loslaten. Ik hou ook van jou!".

    Er naderde een auto en we lieten elkaar snel los. De auto stopte en Salim stapte eruit. "Shit, Salim!". Zei ik tegen Farid. Farid keek me aan. "Shit? Geweldig juist!". Hij liep naar Salim toe en ik wilde hem tegenhouden, hij trok me aan mijn hand en Salim keek ons ineens beiden verbaast aan. "Malika? En.. hoe heet jij ook alweer?". Zei Salim. Zijn ogen gleden naar onze handen die verstrengeld in elkaar zaten. "Wat is dit?". Vroeg Salim. "Salim. Ik kom morgen je zusje om hand vragen. We zullen er om zes uur zijn". Salim en ik keken Farid verbaast aan. Hij kuste mijn hand en liep naar zijn auto. Salim was helemaal verward. "Malika, wat is dit..?" Zei hij. Ik beet op me bovenlip en hief me schouders op. "Morgen hé, dan komt hij. Ik ga trouwen broer." Salim schudde zijn hoofd en zei, "Jullie twee, ik heb het altijd geweten. Jallah, we moeten praten hoe en wat en wat is er met die ene gast gebeurt?" Zei Salim. Ik keek naar Salim. "Die werd het een beetje te heet onder de voeten broer." Salim begreep er niks van en ik dacht aan één ding. Farid! Ik hoorde een appje binnen komen en mijn hart smolt.

    Als ik het zo niet doe, komt er nooit wat van lieverd, ik heb altijd van jou gehouden. Altijd. Vanaf de eerste dag dat ik je zag, viel jij me op. Ik laat je nooit meer los. Sorry dat ik niet op de knieën ben gegaan zoals het hoort. Maar ik beloof je dat ik je de gelukkigste vrouw van de hele wereld ga maken Malika. Ik wil je nooit meer kwijt. Nooit meer. Tot morgen.

  5. #620
    Storyteller ❤

    Reacties
    4.786
    11-01-2011

    Veel lees plezier schatjes en sorry voor de late vervolgjes! ❤❤❤

    “We are, as a species, addicted to story. Even when the body goes to sleep, the mind stays up all night, telling itself stories.”
    - Jonathan Gottschall -


  6. #621
    المملكة المغربية ♥️

    Reacties
    21.305
    10-01-2009

    MVC Premium MVC Premium
    Citaat Geplaatst door pureglossy Bekijk reactie
    miauw
    Moge Allah azza wa jall jullie harten vullen met zijn liefde & barmhartigheid.♥️Allah ya7afdék Vôtre Majesté Vive Sidna

  7. #622
    المملكة المغربية ♥️

    Reacties
    21.305
    10-01-2009

    MVC Premium MVC Premium
    Citaat Geplaatst door pureglossy Bekijk reactie
    Veel lees plezier schatjes en sorry voor de late vervolgjes! ❤❤❤
    Dank je wel hbiba! Super dat je (ondanks dat eid ul fitr net geweest is) aan ons hebt gedacht! ♥️♥️♥️





    Love is in the air
    Moge Allah azza wa jall jullie harten vullen met zijn liefde & barmhartigheid.♥️Allah ya7afdék Vôtre Majesté Vive Sidna

  8. #623
    MVC Lid

    Reacties
    3.620
    31-07-2019

    Zo lief dat je zulke grote vervolgen hebt geschreven!
    Married and children!

  9. #624
    المملكة المغربية ♥️

    Reacties
    21.305
    10-01-2009

    MVC Premium MVC Premium
    ♥️
    Moge Allah azza wa jall jullie harten vullen met zijn liefde & barmhartigheid.♥️Allah ya7afdék Vôtre Majesté Vive Sidna

  10. #625
    MVC Lid

    Reacties
    341
    19-12-2013

    Eindelijk ze zijn samen. Was het wachten waard. Je bent geweldig Up up

  11. #626
    المملكة المغربية ♥️

    Reacties
    21.305
    10-01-2009

    MVC Premium MVC Premium
    Hopelijk blijven ze samen ♥️ ben benieuwd naar de reactie van zijn moeder...handvragen om klokslag 18:00...spannend!
    Moge Allah azza wa jall jullie harten vullen met zijn liefde & barmhartigheid.♥️Allah ya7afdék Vôtre Majesté Vive Sidna

  12. #627
    المملكة المغربية ♥️

    Reacties
    21.305
    10-01-2009

    MVC Premium MVC Premium

    Nog even voor de beeldvorming, dag Ismael!


    Moge Allah azza wa jall jullie harten vullen met zijn liefde & barmhartigheid.♥️Allah ya7afdék Vôtre Majesté Vive Sidna

  13. #628
    Storyteller ❤

    Reacties
    4.786
    11-01-2011

    Selaam lieverds!!

    Bedankt voor de lieve reacties!

    Ik ga verder met plaatsen van vervolgjes en veel lees plezier!

    “We are, as a species, addicted to story. Even when the body goes to sleep, the mind stays up all night, telling itself stories.”
    - Jonathan Gottschall -


  14. #629
    Storyteller ❤

    Reacties
    4.786
    11-01-2011

    Citaat Geplaatst door prinses3arbia Bekijk reactie

    Nog even voor de beeldvorming, dag Ismael!


    Haha yarabi salama

    “We are, as a species, addicted to story. Even when the body goes to sleep, the mind stays up all night, telling itself stories.”
    - Jonathan Gottschall -


  15. #630
    Storyteller ❤

    Reacties
    4.786
    11-01-2011

    Ze kuste mij! Malika kuste mij gewoon! Het was alsof mijn hoofd tolde. Deed ze dit nou echt? Na zoveel maanden, zaten we hier tegenover elkaar en ik kon niet geloven dat ze dit deed. Al die tijd, heb ik alleen aan haar gedacht. Met pijn in mijn hart heb ik haar los moeten laten. Ik heb haar niet meer gebeld, ge'appt pas na zoveel maanden toen ik haar profielfoto op WhatsApp zag, waarin ze trots haar diploma omhoog hieldt. En toen ik geen reactie terug kreeg, wist ik het zeker. Malika.. die was van een ander. Van die sukkel die ik samen met haar zag. Mijn hart brak. Nu weet ik hoe Malika zich altijd gevoeld had. Hoe ze zich voelde toen ik haar bedroog. Ik ben arts en als mensen ziek zijn schrijf ik medicatie voor, maar wat had ik hiervoor? Niks! Niks gewoon! Toen ik die engerd van een Mounir zag, wilde ik hem vermoorden. Maar ik dacht ook meteen aan Malika. Stel dat hij haar terug zou pakken. Ik liep naar hem toe en wilde hem te grazen nemen, maar ik verloor hem in alle drukte. Alsof hij als rook opging en verdween. Ik moest Malika informeren. Maar haar reactie was heftig. Ik moest weten dat het goed ging met haar. Ik moest het gewoon weten. Al zou ik bij het huis van haar broer dagenlang wachten, totdat ik haar zag. Aankloppen kon ik niet. Ik had respect voor haar keuzes maar ook respect voor haar vriend. En toen zag ik haar... Malika. Verward, verbaast, maar ongelooflijk mooi! Ze was zo gegroeid in alles. Haar houding, haar woorden. Alles gewoon.

    Ik gaf gas en reed met volle vaart naar het huis van me ouders. Zo blij was ik. Ik kon mijn geluk niet op. Zodra ik de deur opendeed zocht ik mijn moeder. Ze zat met mijn vader in de tuin. Het was lente, maar de temperaturen leken wel op die van de zomer. "Selaam, Farid.. yek labas??". Ma keek me geschrokken aan. "Alles is goed mama, alles is goed." Ma keek me argwanend aan. Normaliter zou ik haar bellen als ik langs kwam, maar dit keer ben ik direct van Malika, naar hun gereden. Morgen zou ik haar hand vragen! Wie had dat ooit gedacht. Ik trilde zowat en ging naast mijn moeder zitten. "Mama, morgen is het zover. Ik ga Malika om haar hand vragen." Pa keek me ineens verward aan en mijn moeder keek me geschrokken aan. Ineens stond ze op en liep weg. "Ma.." riep ik. Ze negeerde me dood en ik keek naar mijn vader. "Chkoun Malika? Kennen we haar? Eh haar familie?". Vroeg pa. Ik schudde mijn hoofd en liep naar mijn moeder. Ze zat in de slaapkamer en de deur zat op slot. "Mama, doe open. Kom op". Zei ik. Ik kreeg geen antwoord. Onderhand was mijn vader ook opgestaan en kwam naar me toe lopen. "Wat is er met je moeder? Waarom zit ze achter een gesloten deur?". Pa klopte en riep me moeder meerdere malen. Ze reageerde niet en pa tilde zijn handen omhoog. "Yarabi, wat heb je gezegd weldi dat je haar zo deze kamer heb ingejaagd". Ik schudde mijn hoofd en ging zitten. "Pa, morgen ga ik Malika om haar hand vragen. Wat mijn moeder vind intereseert me niet!". Zei ik. "Wah wah weldi, chkoun Malika?". Zei pa. "Een meisje. Eh een vrouw. We houden van elkaar papa. Ik laat haar niet los." Ineens vloog de deur open van de slaapkamer. "Maak je een grap? Wil je dat arme meisje trouwen, die onwijs veel bagage met zich mee heeft. Ik wil dat je gelukkig wordt met iemand anders zoon. Je hebt een te grote roze bril aan!". Zei me moeder. Pa keek mijn moeder aan en bedaarde haar tot rust. "Ma, ik weet niet wat jou probleem tegen Malika is. Wat wil je?? Wilde je Rania? Wilde je haar als de 'perfecte' schoondochter hebben? Ewa ik voel niks voor haar. En ik heb nooit wat voor haar gevoelt! Dus zet haar maar uit je gedachten." Zei ik boos. "Rustig Farid, let op je woorden!" Snauwde mijn vader me toe. Ik wist niet wat ik hiermee aan moest. Waarom was ma zo negatief getriggerd wat Malika betrof. "Ik heb één zoon! Eén kind! En die ga ik niet laten trouwen met een... meskina! Een armoedzaaister, een...". Ma zweeg en huilde.

    "Is dat hoe je over haar denkt mama? Vind je haar een arm, zielige vrouw? Ma, schaam je. Schaam je! Zei heeft zo vreselijk veel dingen mee gemaakt in haar leven. Haar moeder die overleden is, terwijl ze nog maar een tiener was. Haar vader die binnen twee maanden hertrouwde, met de grootste feeks van heel de wereld. De ellende die Malika moest meemaken, verkroppen om het hen daar allemaal naar de zin te maken. En mama, ik woonde daar beneden en hoorde alles! Haar verdriet, haar tranen, haar kans op vrijheid die haar met de dag, ontnomen werd. En toen ze eindelijk die stap zette om dat huis te ontvluchte, werd ze achterna gezeten door haar nachtmerrie, en jij weet zelf wat haar overkomen is daarna! Dat weet je zelf, want Rania heeft jou alles al in geuren en kleuren verteld die ene keer. En toch durfde jij haar meerdere malen bij mij te beledigen. Notabene te zeggen dat ze er misschien om gevraagd had! Ik kan je vertellen dat die Malika, waar jij zo met minachting naar keek, nu opgebloeid is tot een volwassen, slimme, prachtige vrouw! Andere vrouwen die in haar positie zouden zitten, zouden allang in een gesloten psychiatrische afdeling zitten, nee! Of nog erger mama, ze zouden zich van het leven beroven. Ik ben arts ma! Ik heb gezien wat vrouwen naar het randje van de afgrond brengt, in zo'n positie als Malika! Vernederingen, mishandelingen, uithuwelijken, verkrachtigen, isolement en zo kan ik doorgaan. Malika,.. is daardoor alleen sterker geworden. Ze heeft zich zo sterk gemaakt, mama. Ze is de meest sterkste persoon die ik ooit in mijn leven heb gezien. Hoevaak heeft ze tegen mij gezegd, dat ze geen kloof tussen mij en jou wilde zijn, waardoor ze me los liet. Voor jou mama! Omdat ze ondanks dat je haar zo minacht, zij wel gewoon nog respect voor jou heeft!". Ik streek mijn hand door mijn haar en stond op. "Het is prima, als jullie er niet achter staan. Rania heeft een geweldige man aan de kant geschoven mama. Ik heb Omar gesproken en er was niets mis met die jongen! Als iemand zo makkelijk in zijn doen en laten is, dan weet je hoe laat het is. Zo perfect is ze dus niet. En dat weet je maar al te goed. Je blijft je zo vastbijten aan haar terwijl ze allang verder is gegaan met haar eigen leven. Ik ga hier weg. Sorry..". Ik pakte mijn sleutels en vest en liep naar de deur.

    "Farid!" Hoorde ik. Ik draaide me om en ma kwam huilend naar me toe. "Ik wil dat mijn zoon gewoon echt gelukkig is, ik ben moeder. Dat is normaal. Ik ben bang dat Malika je zal belasten met haar bagage. Dat is toch logisch? Wacht maar als je zelf kinderen hebt, zoon.". Ma veegde haar tranen weg. "Ma, Malika is zo sterk, dat ze haar eigen bagage zelf geregeld heeft. Er was geen moment dat ze het zelf niet deed. En al had ze dat, ik hou van haar mama." Zei ik. Ma draaide zich om en pa liep naar mij toe. "Eh, nou had je dan niet een andere dag kunnen kiezen zoon? Morgen is nogal kortdag". Zei pa. "Sta jij er dan wel achter pa?". Zei ik met een verbaaste blik. Pa moest hard lachen. "Het is jou keuze zoon. Alleen ik begrijp je moeder wel. Ze wil alleen het beste voor je. Eh ik ook hoor, maar je praat met trots in je ogen. Dan moet het wel goed zitten. Zeg me, eh hoe laat is het? Want we moeten voorbereidingen treffen zoon. Bismiallah...". Ik greep pa en knuffelde hem stevig. Mijn moeder zat terug getrokken op de bank en ik liep naar haar toe. "Mama, alsjeblieft. Je weet dat ik bluf. Ik ga die deur niet uit zonder jou zegen mama." Zei ik. Ma keek me aan en haalde een hand door mijn haar. "Jou moeder was vroeger gek op mij. Alleen ik hieldt de boot af! Eh.. nou ja. Ik wilde haar ook maar..". Pa werd onderbroken door mijn moeder. "Zwijg! Ik hieldt de boot af, niet jij! Had je wel gewild. Met je afro kapsel. Je vader had een kapsel zo hoog, dat als het regende hij de eerste was die de druppels aanvoelde." Ik moest lachen en keek in de groene oogjes van mijn moeder. Ik pakte haar hand en kuste die. "Geef me mijn mobiel zoon..". Ik pakte het ding en gaf het aan ma. "Wie ga je bellen mama?". Ze keek me aan en drukte met dichtgeknepen ogen de toetsen in. "Je tantes Farid. We moeten ons voorbereiden toch?". Ik keek haar aan en kuste haar voorhoofd en handen. Ik was zo intens gelukkig en blij en dacht alleen aan Malika. Morgen was het zover! In sha Allah!