"Mijn cliënt heeft nadrukkelijk aangegeven dat hij meerdere brieven naar de verzekeringsmaatschappij had verzonden. Zoals u ziet, staan hier alle data. En er zijn er zelfs twee aangetekend verstuurd. Hoe komt het dan, dat de verzekeringsmaatschappij hier niet op gereageerd heeft? Zodat mijn cliënt nog meer moet betalen? Elke dag die voorbij strijkt is een dag waarin deze maatschappij geld probeert te incasseren? Alsof het een spaarpot is?". Ik keek naar mijn collega, die zelfverzekerd de rechter voor zich probeerde te winnen. De rechter bekeek de brieven en keek met een strenge blik, die vanonder wat grijs/witte borstelige wenkbrauwen, naar de bedrijfs advocaat van de maatschappij. "Is dit waar?". Vroeg hij. Natuurlijk ontkende hij alles in alle geuren en kleuren waardoor mijn collega zijn geduld begon te verliezen. Ik fluisterde in zijn oor waarom hij het niet op nalatigheid gooit. Immers, zijn er duidelijk bewijzen dat ze wat maar flikflooien bij die maatschappij, maar ondertussen de cliënt, wel dood gooien met deurwaarders en facturen. Uiteindelijk was het gedaan. De kogel was door de kerk en we konden weer naar kantoor. "Waarom ga jij niet voor meer hogere zaken Malika?". Zei hij. Ik keek hem aan. "Zoals wat? Moord, verkrachtingen?". Zei ik. Mijn collega slikte een paar keer. Op kantoor wisten ze natuurlijk allemaal wat mij was overkomen. "Eh, ja. Waarom niet? Je doet het hartstikke goed bij lichte zaken zoals vandaag. Jij schreef zowat de helft wat ik moest zeggen. Zonder jou was het me niet gelukt hoor. Ik durf te wedden dat je bij de hogere zaken zeker vaak zult winnen. Zal ik praten met de baas? We kennen elkaar jarenlang. Loop een keer mee met Marcel, hij heeft zulke zaken, kijk of het je wel bevalt, maar zet wel je emotie knop uit Malika. Dat is zeer belangrijk." Ik keek mijn collega aan en knikte, "Dank je wel".
Thuis aangekomen ging ik meteen douchen en bidden. Salim was er niet en Lamyae is zeker aan de wandel gegaan met Mohammed. Ik durfde die rotparkje niet in te lopen. Na wat Mounir mij daar aandeed, durfde ik het gewoon niet aan. Ik werd gebeld en zag de naam van mijn collega op het schermpje. "Hi Malika, heb je even?". Ik ging op bed zitten en luisterde wat hij te zeggen had. "Ik heb meteen met Erik gesproken en die vond het idee super! Je mag meteen morgen meelopen met Marcel. Er is een zaak om 9:00 uur." Ik shakete helemaal. Zo snel aan zulke zware zaken werken? Even serieus, ik had wel verwacht dat ik dat ooit ging doen. Onze baas Erik, was zeer tevreden over mij, maar ik heb nooit een lichte zaak alleen gedaan. Meestal liep ik met een collega mee, maar schreef ik wel altijd wat gezegd moest worden. "Eh.. is dat wel handig? Ik bedoel.. ik heb nooit een lichte zaak in mijn eentje gehad." Stamelde ik. "Malika, niet terug krabbelen. Jij bent gemaakt voor de zwaardere versie. Het is net alsof je, je verplaats in de schoenen van de cliënten die we hebben. Dat zei Erik ook. Weet je wat, loop morgen mee met Marcel en die donderdag erna heb ik een lichte zaak voor jou. Beroving, althans dat claimt iemand, maar volgens onze cliënt was hij thuis en is hij voor een ander aangezien. Er is bewijs. Makkie toch?". Zei hij zo verdomd zelfverzekerd. Hemeltjelief waar ben ik aan begonnen. Ik beet op mijn nagels en ging maar akkoord. Ja! Ik wilde altijd al advocate worden, het was mijn droom. Maar nu het zo écht, écht is, als in de zin dat ik straks alleen iemand moest verdedigen leek het ineens super eng! Morgen moest ik notabene met Marcel meelopen. Dè Harvey Specter van de pratijk. Goed gekleed en altijd een gelikt, strak kapsel. Ik kon wel janken. Hij zei nooit goedemorgen of goedemiddag, alleen als je hem koffie aanbood. Ik scheet zeven kleuren in me broek. Ok, ik wist dat ik mijn emotioneel, zoutzak gevoelens aan de kant moet schuiven. Ismael is even done. Op dat moment werd ik gebeld door Farid. Wat moest hij nou weer van mij? Is het omdat ik niet gereageerd had op zijn app? Ik nam maar op en ging verder nagels bijten. "Hi Farid". Zei ik. "Hi Malika! Dat is een tijd geleden!". Zei hij. "Eh ja..". Stamelde ik. "Bel ik ongelegen?". Ik keek om me heen, alsof ik een tiental mensen om me heen had, die zo konden meeluisteren. "Eh ja hoor.. is alles goed?". Zei ik. "Ja, ja.. het gaat wel goed en met jou?". Zei hij. "Inderdaad een tijd geleden Farid, wat eh kan ik voor je doen?". Zei ik. Ik wilde het gesprek snel afronden zodat ik kon oefenen voor morgen. "Eh nee.. nee.. maar ik wilde je toch wat zeggen. Gisteren liep ik in de stad en zag eh.. Mounir. Hij.. althans ze hebben hem vrijgelaten blijkbaar, ik dacht ik bel je zodat je voorzichtig kon zijn en..". Ik luisterde maar half en liet de mobiel langs mijn oor glijden. Hoe! Hoe kan het weer gebeuren dat die hond vrijgelaten is. Houdt het ook nooit op! Ik huilde en sloeg een hand voor mijn mond. Het feit dat farid aan de telefoon was, en tevergeefs mijn naam riep, hoorde ik amper. Even later had hij kennelijk opgehangen en weer gebeld. Ik nam niet op. Ik was zo intens verdrietig, boos en bang. Dit kon ik echt niet gebruiken. En vooral niet voor morgen.