Once Upon a Time..

[pureglossy]

Lamyae knuffelde me dood en liet me letterlijk na een paar minuten los. "Ik heb het altijd geweten! Altijd!!". Ik legde Lamyae alles uit wat er gebeurt was. "SoebhanAllah, zo hebben we maanden geen contact gehad! En zo zie ik hem na al die tijd en komt hij morgen mijn hand vragen Lamyae, ik tril hier gewoon.. kijk mijn handen." Ik liet mijn handen aan Lamyae zien en ze moest lachen. "Nou zo voelde ik me dus die dag, toen jullie naar ons toe kwamen." Zei Lamyae. Salim kwam naar binnen en ging meteen zitten. "Dames, wat gaan we nu doen? Ik bedoel moet ik iemand uitnodigen?". Ik ging naast Salim zitten en schudde mijn hoofd. "Nee, broer. Dat hoeft niet. Ik wil alleen Nora en Faisal erbij hebben en jullie twee. Mijn enige echte familie." Salim glimlachte en stond op om faisal te bellen. "Lamyae, moet ik iets aantrekken, iets leuks?". Lamyae rolde met haar ogen. "Nee, trek een vuilzak aan, natuurlijk moet je iets leuks aan trekken. Kom we gaan". Ik keek haar aan. "Waar??". Lamyae zei iets tegen Salim en wenkte me naar buiten te komen. "Kijken voor iets leuks, maar daarvoor moeten we naar onze oude buurtje gaan." Ik keek haar aan. "Helemaal daar?". Ze knikte en we stapten in de auto. "Gaat mohammed niet mee?". Lamyae lachte. "Wil je iets liever op je gemak passen, dan met ene dreumes die aan alle jurken gaat trekken?". Ik begreep de hint en Lamyae reed in volle vaart weg.

In onze oude woonplaats aangekomen, stopte Lamyae voor een winkel die bekend stond om haar prachtige Marokkaanse jurken, jellebat en ga zo maar door. Ik paste wat caftans en uiteindelijk kocht ik een mooie, getailleerde caftan. "Farid, gaat je morgen meteen meenemen als hij jou zo ziet." Zei Lamyae. Ik lachte en kon amper geloven dat dit echt stond te gebeuren. Ik betaalde de jurk en aangezien we toch in de stad waren, die gelukkig koopavond had gingen we voor een aantal dingen kijken. We regelden alles wat we nodig hadden en toen we klaar waren liepen we Naar de garage waar Lamyae de auto in had geparkeerd. Lamyae kocht gauw nog wat luiers en flesvoeding voor Mohammed, bij de kruidvat en kocht ik een mooi, bijpassende kleurtje nagellak voor bij de jurk. Uiteindelijk liepen we bepakt en bezakt naar de lift, toen Souhaila ineens eruit kwam. Ze keek me verbaast aan en schrok zowat. Souhaila zag er zo anders uit. Haar kleren die meestal te kort of te strak zaten ruilde zij in voor wat losse kledij en ze zag er eerlijk gezegd totaal anders uit. Haar haar was kort en ze droeg niet meer zoveel make up. Ik zette een paar stappen naar achteren en Lamyae deed hetzelfde. "Eh Malika??". Zei ze. Ik keek ook verbaast en knikte. "Ja.." zei ik kortaf. "Hoe.. hoe gaat het met jou??". Zei ze. Haar blik veranderde in een ernstige blik en ze ging opzij voor wat mensen. De lift lieten we maar gaan. "Goed hamdoulah en.. eh met jou?". Zei ik maar. "Hamdoulilah. Mijn hemel. Ik heb je zo lang niet gezien. Wat.. eh doe je nu zoal?". Zei ze. Ze klonk oprecht in haar stem wat me nogal verbaasde. "Ik werk nu als advocate en woon ver hiervandaan". Zei ik. Souhaila's ogen klaarde op. "Advocate? Oh mijn God! Wat goed!! Ik eh.. weet niet wat ik moet zeggen." Zei ze stamelend. Ik wilde doorlopen toen Souhaila me weer iets vroeg. "En.. eh.. ik wilde mijn excuses aanbieden Malika. Ik heb je vreselijk behandeld. Het spijt me ontzettend en ik schaam me diep. Ik weet dat mijn woorden voor jou nu niks betekenen en dat begrijp ik. Maar echt, mijn excuses. Ik heb zelfs naar je gezocht. Ik dacht dat Farid wel wist waar je woonde en heb hem gevraagd..". Ik liet haar, haar zin amper afmaken. "Farid? Wat heeft hij hiermee te maken?". Zei ik ineens en ik voelde een naar, drukkend gevoel naar boven komen. "Nee.. nee niks.. dit is al een jaar terug bedoel ik. Ik kwam hem ook een keer per toeval tegen en vroeg aan hem of hij wist waar je was. Hij wist het ook niet en toen ik zei dat.. eh mijn oom Mounir vrijgelaten was toen was hij meteen weg gereden. Ik gaf aan hem door dat hij vrij was gelaten. Maar ik kon jou nergens vinden en... laat maar. Ik praat teveel. Sorry". Zei Souhaila.

[pureglossy]

Ik wist nu pas waar ze het over had. "Hij heeft het weer gedaan toen, Souhaila. Toen hij vrij gelaten was kwam hij naar mij toe. Waar ik woonde en heeft hij mij verkracht.". Souhaila hieldt een hand voor haar mond. "Wat?????". Souhaila werd even niet goed, waardoor ze tegen een muur leunde. Haar ogen werden vochtig. "Ik weet niet wat ik moet zeggen Malika. Ik wist dit echt niet." Zei ze. Ik keek haar verbaast aan. "Maar je woont toch bij je tante?". Zei ik. Souhaila schudde haar hoofd. "Nee.. nee allang niet meer. Sinds die dag dat je naar ons toe kwam en vertelde wat hij gedaan had, meteen die dag erna ben ik weg gegaan. Ik heb mijn spullen gepakt en woonde bij een vriendin in." Ik keek verbaast. "Meen je dat nou?". Zei ik. Ze knikte heftig. "Mina, mina is een monster. Ik snap mezelf niet. Ik snap niet waarom ik haar verdedigde. Haar, jou pijn liet doen. Ik zal mezelf dat nooit vergeven. Ze was te ver gegaan. Veelste ver!". Zei Souhaila. "Ze ging vaker te ver Souhaila. Jammer dat je toen nooit ingreep." Zei ik. Souhaila kreeg rode wangen. "Ik heb het altijd een engerd gevonden. De dag dat Mina zei dat hij met jou moest trouwen, vond ik het al vreemd. Hij heeft na zijn vrijlating bij ons tijdelijk gewoond. En..". Souhaila maakte haar zin niet af en haar ogen werden vochtig. "En wat..?". Zei ik. "Hij.. hij probeerde het ook bij mij.. ik heb het tegen niemand verteld. Jij bent nu de enige". Souhaila veegde wat tranen weg. "Wat?? Heeft Mounir je geprobeerd te..". Ik kon zelf amper mijn zin af maken en Souhaila knikte meteen heftig en zei ja. Ik kon mijn oren niet geloven. Ik was woedend en balde mijn vuisten. "Die man is ziek!". Gilde ik zowat. "En heb je geen aangifte gedaan?" Souhaila schudde haar hoofd. "Ik ben nadat je geweest bent, bij een vriendin gaan wonen. Ik kon Mina niet verdragen meer. Maar mijn moeder smeekte me terug te gaan. Ik ben na een aantal weken terug gegaan en wist toen pas dat hij daar ook tijdelijk verbleef. Ik ging in de kamer van Imane slapen. En op een nacht toen Imane bij Mina op de kamer sliep, hoorde ik geluiden. Ik dacht dat het Imane was, dat ze terug in haar eigen kamertje wilde komen. Maar toen ik zijn gezicht zag schrok ik me dood. Ik dacht in de eerste instantie dat hij iets nodig had. Maar wat moet hij nodig hebben om twee uur in de nacht?? Ik stond op en hij keek me zo verschrikkelijk vies aan en voordat ik het wist deed hij de deur dicht en probeerde mij dus te verkrachten. Ik heb toen hard gegild waardoor Mina blijkbaar wakker schrok. Ze maakte de deur open en trof hem daar aan bij mij. Ze gilde tegen hem en zei dat hij z'n spullen moest pakken. Diezelfde nacht ging hij weg. Mina zei dat ik moest zwijgen. Ik mocht geen aangifte doen maar echt, ik was zo bang. Ik moest meteen aan jou denken. Het feit dat jij hetzelfde had meegemaakt en het allerergste dat hij terug kwam en het echt deed!". Zei Souhaila. Ik kreeg een brok in mijn keel. "Wat.. heb je toen gedaan?". Souhaila keek naar de grond. "Gezwegen. Ik zei er niks meer over. Mina deed alsof er niets gebeurt was. Die avond kwam hij zelfs langs en Mina deed alsof er niks aan de hand was. Ik bleef angstig in de kamertje van Imane met de deur op slot. Maar ik wist dat ik daar weg moest. Toen ben ik diezelfde avond vetrokken. Terug naar mijn vriendin." Ik kon dit niet geloven. "Je moet echt aangifte doen Souhaila. Ik heb een goede advocaat voor je. Hij is weer vrijgelaten na wat hij me geflikt heeft.". Zei ik. Souhaila knikte. "Dat weet ik. Ik heb hem al vaker in de stad hier gezien. Het is een monster." Zei ze. Ik grabbelde wat in mijn tas en gaf haar een visitekaartje van mij. "Bel me op dit nummer. Doe aangifte en we gaan ervoor zorgen dat hij voorgoed vast zit. Kennelijk doet hij dit wel vaker". Zei ik. Souhaila bekeek het kaartje. "Dat is een eindje rijden". Zei ze. "Ja dat klopt, maar echt hij is goed. Ik ga ervoor zorgen dat je hem krijgt. Ik ben al in gesprek geweest met hem en hij kan nu niets doen. Alleen als hij weer de mist in gaat, Mounir. En als jij aangifte doet, dan gaat hij echt zitten. Weet je welke trein je moet nemen?". Zei ik. Souhaila stopte het kaartje weg. "Nee, maar ik kan eh gebracht worden eh door mijn man." Zei ze. Ik keek haar verbaast aan. "Je man? Ben je al getrouwd?". Souhaila knikte. "Drie maanden geleden." Zei ze met een glimlach. "Leuk, gefeliciteerd." Zei ik. Ze knikte en bedankte me voor het kaartje. Lamyae en ik keken haar na toen ze wegliep. Meskina, wie had ooit gedacht dat ik medelijden zou hebben met haar. Souhaila notabene en haar wellicht zou moeten verdedigen. Ik dacht meteen aan Mina in de auto onderweg naar huis. Maar vooral aan Imane. Mijn halfzusje die daar meskina getuige is van alle ellende. Mina is geen goede moeder. Nooit geweest. Met onze vader hadden we elke week contact en Mina liet hem amper met zijn eigen dochtertje praten zei hij. Maar er was iets aan mijn vader. Hoe vaker ik hem sprak, hoe meer hij de oude werd. In zijn woorden, zijn gedrag Allahwa3lam. Alsof er iets gaande was.

Het was vrijdag. De mooiste dag van de week vond ik altijd en vandaag zou Farid mijn hand komen vragen. Dit was het moment! Ik was zo intens gelukkig, dat ik af en toe in de war was of het echt wel zo was. Soms kneep ik mijzelf. De hele nacht dacht ik aan hem. Vanaf onze eerste ontmoeting tot aan gisteren. Hoe gek kan het leven lopen? Rond half 7 in de avond ging de bel. Lamyae en Nora waren vollop in de keuken bezig met alle lekkers klaar maken en ik was het zenuwlijen in mijn kamer. Mohammed keek me aan en lachte uit het niets. Alsof hij aanvoelde dat ik een enorme schijtzak was die tevens nerveus in zichzelf aan het praten was. Ik hoorde geklop op de deur en Lamyae stond in de opening. "Je ziet er mooi uit Malika. Farid is beneden. Kom je?". Zei ze. "Ik durf niet. Ik eh Lamyae doe het in me broek bijna van de zenuwen. Zijn moeder is er ook en ik ben echt dood nerveus.". Lamyae pakte Mohammed op en lachte. "Kom nou. Dit is het moment waar je op gewacht hebt. Jallah". Ze liet de deur open en ik stond op. Ik bekeek mezelf nog eens goed in de spiegel. Ik droeg mijn jurk en deed wat sieraden om. Ik spoot een luchtje en maakte mijn hijaab goed. 'Daar ga je, Malika.' Zei een stem in mijn hoofd. Ik keek automatisch naar boven alsof mijn moeder toekeek. Ik wist dat als dit moment ooit in mijn leven zou komen, mijn moeder in mijn kamer zou staan en me zou toespreken dat alles goed kwam. Ik sloot mijn ogen en liep de trap af. Ik hoorde stemmen. Bekende en onbekende stemmen. En af en toe het gelach of gekwebbel van mijn neefje. Ik liep de trap af en halverwege bleef ik staan. Want daar zat hij. Farid. Mijn toekomstige man. De liefde van mijn leven. Mijn alles. Hij was in gesprek met Salim. Hij zag er oogverblindend uit. Een witte overhemd en een wit linnen broek. Ik liep de trap af en ineens viel iedereen stil. In een hoekje zag ik zijn moeder zitten. Tevens druk in gesprek met haar man. De andere twee gezichten leken mij onbekend. Maar Farid had het al over zijn tantes die waarschijnlijk mee zouden komen. Ik naderde hen en groette iedereen met selaam. Farid keek me aan en glimlachte. Die verdomde rode blosjes op mijn wangen staken de kop op en ging automatisch naast zijn moeder zitten nadat ik haar uitgebreid gegroet had. Ze keek me aan en glimlachte. "Je hoeft niet zenuwachtig te zijn lieverd." Ze pakte mijn hand en hieldt hem vast. "Het spijt me voor de vorige keer. Ik.. was mezelf niet". Ik keek haar aan. "Het geeft niet geltie, ik snap dat je alles voor je zoon over hebt. Ik zou hetzelfde gedaan hebben waarschijnlijk." Zei ik. Ze glimlachte en reikte me een glas thee aan. "Welkom bij de familie".

[prinses3arbia]

zgartoe ya le bnet

[Emiras]

Go umm Farid! UP!

[pureglossy]

zgartoe ya le bnet

[pureglossy]

lieve dames ik ga het verhaal afronden, veel lees plezier. Na deze vervolgjes komt de laatste stuk in sha Allah ❤❤❤

[pureglossy]

Alles werd officieel gemaakt. Zelfs de trouwdatum werd vast gepind door de vader van Farid. Eerst vond ik het allemaal te snel gaan, maar die bruiloft zou er toch komen. Of het nou vandaag of over drie maanden was. Hoe dan ook, ik heb nog drie maanden om als een malle die rot 8 kilo af te vallen en me voor te bereiden. Plus, Farid en ik zouden daarna voor altijd bij elkaar zijn. Ik leerde zijn lieve tantes kennen die me meteen in hun armen hadden gesloten. Niet zoals mijn tantes aan vaders kant. Sinds de bruiloft van Salim hoorde we daar ook niks meer van. Maar dat wisten we wel. Zo waren ze. Eerst tranen met tuiten en spijt en daarna weer de oude. Het was geen gemis in ieder geval. Ik was in de keuken bezig toen Farid naar me toe liep. "He..". Zei hij. Ik keek hem aan en kon hem wel knuffelen. "Hey..". Hij streek met zijn vinger langs mijn wang en vroeg of ik de cadeaus mooi vond. Ik moest lachen. "Farid, al had je een rol vuilniszakken meegenomen, had ik het nog mooi gevonden. Het mooiste cadeau staat hier voor me neus!". Zei ik en gauw gaf ik hem een kusje op z'n wang. We hoorden zijn moeder roepen en Farid keerde terug naar de kamer. Zijn vader nam een dua en uiteindelijk namen we allen afscheid van hen. Wat een geweldige avond! Eindelijk. Hamdoulah! Ik was zo gelukkig! Nora en Lamyae waren zeer te spreken over Farid en zijn familie en ik kon niet wachten samen te zijn.

Een paar dagen werd ik gebeld op werk door een privé nummer. Ik nam op en herkende de stem van Souhaila meteen. "Malika, ben jij dat?". Ik zei dat ik het was. "Ik.. ik eh heb aangifte gedaan tegen hem." Zei Souhaila. Ik stond meteen op. "Echt? Mooi! Kom meteen hierheen". Zei ik. "Ja, eh we staan al voor de deur.". Ik schrok en liep meteen naar de voordeur van het kantoorpand. Inderdaad Souhaila stond daar met een onbekende persoon voor mij. "Hi.. kom binnen". Ik hieldt de deur open en ze liepen allebei naar mijn kantoor. "Malika, eh dit is mijn man, Karim." De jongeman knikte. Hij leek me aardig. Ik liep even naar Marcel en tikte op de deur. "Marcel, die vrouw waar ik je over vertelde. Die is er." Marcel veegde zijn mond schoon, want hij at altijd zijn lunch op zijn eigen kantoor en stond op. "Prima, prima..." zei hij. Hij volgde me naar kantoor en stelde zich voor. "Hi ik ben Marcel." Hij stak een hand uit en Souhaila deed haar verhaal. "Mooi, althans niet mooi voor jou maar voor hem. Want er is aangifte gedaan in zijn voorwaardelijke periode, dus die gaat lang brommen.. als het aan Malika ligt." Hij keek me aan. "Ik?". Stamelde ik. "Ja, jij.. je eerste zaak Malika op dit niveau. Ik ga je klaarstomen en jij pakt 'm aan." Zei hij. "Marcel kan ik je even spreken op de gang". Zei ik. En ik liep de gang op. Even later kwam Marcel naar buiten. "Heel onprofessioneel Malika. Je zenuwachtig en nerveus gedragen voor de neus van een cliënt! Hou verdomme eens op met te bibberen en die emotionele vlaag erbij te betrekken en help onze cliënt." Zei Marcel streng. "Marcel, is dat niet verboden? Ik bedoel, ik heb een link met de verdachte". Zei ik. "Maar jou zaak is afgehandeld, daarvoor heeft hij gezeten en daarvoor is hij weer vrij. Gooi nu alles in de strijd om hem weer snel en lang te laten brommen. En eis ook een schadevergoeding wil je, iets met emotionele.. je kent dat wel. Ik ga naar kantoor. Neem de zaak aan en morgen kom je oefenen totdat je een ons weegt, wat jij wel kan gebruiken toch? Aangezien je over minder dan drie maanden gaat trouwen." Hij knipoogde en draaide zich om. Verdomme, ik had gehoopt dat hij de zaak zou aannemen. Maar ik! Ik notabene. Ik liep weer naar binnen en zorgde ervoor dat alles rond werd gemaakt.

[prinses3arbia]

lieve dames ik ga het verhaal afronden, veel lees plezier. Na deze vervolgjes komt de laatste stuk in sha Allah ❤❤❤

spannend!

[pureglossy]

Een paar dagen later, kon ik amper aan mijn bruiloft beginnen. Ik was helemaal in de ban van de rechtzaak die vandaag zou plaats vinden. Maar vandaag zou ik ook oog in oog komen te staan met hem. Mounir. Ik slikte een paar keer en stapte in de auto. Ik had geoefend en nog eens geoefend en inderdaad, ik ben zowaar drie kilo kwijt aangezien ik amper tijd had om te eten. Marcel was meedogenloos, maar zou vandaag wel meegaan. Nee, niet om te helpen, maar om mij uit te lachen als ik de mist in ging, zoals hij grappig zei gisteren. De oen! Iedereen verzamelde zich en ik zat naast Souhaila. "Blijf kalm ok?" Zei ik. Ze knikte en kneep van de zenuwen zowat mijn hand kapot. Ik bleef het appart vinden. Zo was ze een feeks, en zo shakete ze van angst naast mij. Ineens zag ik haar vanuit mijn ooghoek Mina. Die heks durfde gewoon haar gezicht te laten zien. Hoe durft ze! Ze zat en keek me onwijs vies aan. Ik was niets anders gewend. De advocaat begon te praten en probeerde er natuurlijk een leuke verhaal van te maken. Hij was niet honderd, mevrouw wilde het zelf en ga zo maar door. Ik beet op me lip toen ik dat hoorde en ik mocht uiteindelijk spreken. Ik trok mijn hijaab wat losjes en keek in zijn ogen. Na al die tijd.

"U beweert dat uw client dus ontoerekeningsvatbaar is? U beweert dat mijn cliënte er dus om heeft gevraagd? Kunt u dan ook de andere keren uitleggen aan de rechter, toen u client zich vastgreep aan mijn cliënt van zaaknummer ********? Was hij volgens u ook ontoerekeningsvatbaar? Had die mevrouw er die tijd ook maar om gevraagd?" De advocate stond op en galmde door de zaal dat die zaak afgesloten is en we het nu over een andere zaak hebben. De rechter keek me aan en vroeg wat mijn punt is. Ik keek naar Souhaila en weer naar Mina. Marcel zat met een strak gezicht naar me te kijken. Ik schraapte mijn keel. "Mijn punt is, dat die man een gevaar is voor elke meisje in zijn buurt, voor elke vrouw in zijn buurt. Als u naar de datums kijkt, is het niet lang daarna dat hij zich aan mijn cliënte vastgreep. Ze heeft nog geluk gehad. Anders had die man, haar schedel ook half ingeslagen, haar baarmoedermond zodanig kapot gemaakt dat het nog maar de vraag was of ze überhaupt op de natuurlijke manier kinderen kon krijgen, haar niet maanden in angst heeft laten lijden zoals de client in de eerste zaak. Daar is die man verantwoordelijk voor. Kijk maar in dit dossier". Ik gooide wat papieren op de tafel van zijn advocaat en gaf de rechter ook een exemplaar. Ik werd bijna emotioneel en beet op mijn tong. "Nu is het zo dat hij door goed gedrag in een gevangenis, snel weer buiten staat. Zodat hij zich weer kan vastgrijpen aan vrouwen. Het is een predator. Hij moet het doen, om zijn honger te stillen, om zijn prooi te maken zodat hij weer verzadigd is. En zoals u nu ziet, zit daar weer een angstige vrouw, die weliswaar niet verkracht is gelukkig door hem, maar hij die intentie wel had en het had wellicht erger met haar kunnen aflopen. Nee, ik weet het zeker. Het had zeker slecht met haar kunnen aflopen. Want na verkrachtigen willen zulke predators altijd meer. Wie weet, moord? Wie weet gaat hij de volgende keer wel iemand na een verkrachtig vermoorden? Wie zal het zeggen? Moeten wij, u, de maatschappij hem die privilege geven om dat maar aan te kijken? Nee! Genoeg is genoeg." Ik stopte met praten en ging weer zitten. De rechter keek me aan en weer naar de advocaat van Mounir. Mounir die natuurlijk zijn zielige masker opzette en in zowat de foetus houding zat. "De heer Amekrin, had u nog wat te zeggen?" Mounir zweeg en hieldt zich koest. "Ook geen excuses dus?". Zei de rechter. Hij fronste zijn borstelige wenkbrauwen en de straf zouden we pas later op de dag horen. We gingen allemaal onze eigen kant en Marcel stak een duim omhoog. "Wat nu?". Zei Souhaila. "Nu gaat de rechter een beslissing nemen, maar daar moet hij echt even voor zitten. We gaan over twee uurtjes terug. Ga even uitrusten." Souhaila knikte en ze liep weg met haar man. "Goed gedaan, Malika.. lunch? Hebben ze hier een goede plek?" Ik knikte en we liepen allebei naar een plaatselijk restaurant. Na bijna twee uur gingen we terug voor de beslissing en Souhaila trok het niet meer. "De heer Mounir Amekrin, er is aangifte gedaan tegen u vanwege aanranding tot poging tot verkrachting. U heeft al bekend bij het bureau. U was voorwaardelijk vrij. De straf die we u opleggen is vier jaar zonder vervroegde vrijlaten en ook niet voor goed gedrag. U had een kans een excuses te maken jegens het slachtoffer maar deed dit niet. Dit is nogal een hoge straf, maar hopelijk dringt het tot u door dat we zulke zaken echter hoog opnemen. Zaak gesloten".

Souhaila keek me aan en knuffelde me. "Dank je! Dank je!" Ze kreeg tranen in haar ogen en was blij. "Malika, ik vind het vreselijk wat jij hebt mee moeten maken". Zei ze. Ik knikte en het was ook vreselijk. De onderzoeken die toen bij mij gedaan zijn, kreeg ik pas drie maanden later zelf te zien. Wat heb ik dagen gehuild door wat die vieze hufter mij aandeed. Marcel kwam naar me toe en gaf me een hand. "Malika, je deed het ook een beetje voor jezelf hé?". Ik ben eerlijk, dat was waar. "Daarom liet ik je deze zaak alleen doen, zodat je het ook voor jezelf kon afsluiten". Knipoogde hij. Ik glimlachte en gaf hem een por. "Trouwens, vanaf volgende week werk ik niet meer voor Erik. Ik begin voor mezelf. Kom je voor mij werken?". Zei hij. Ik keek hem aan en nam zijn kaartje aan die hij me gaf. "Denk erover na.." zei hij. Ik glimlachte en bedankte hem. "Ga je mee, we moeten nog afronden op kantoor?". Ik dacht na en dacht meteen aan Farid. "Eh nee, ik moet iemand nog een bezoekje brengen.". Zei ik. "Malika, prima morgen voor acht uur een overdracht naar mijn email." Zei Marcel. "Meen je dit nou??" Zei ik. "Ja, natuurlijk. Ik ga van het weer genieten, jij gaat iemand bezoeken. Fifty fifty toch.. niet vergeten hé". Hij klopte op mijn schouder en liep weg.

[pureglossy]

spannend!

❤❤❤❤❤

[pureglossy]

Snel liep ik naar buiten en zag ik Mina staan. Ze huilde en kwam boos naar me toe lopen. "Jij vuile teef!". Gilde ze. Ik gaf haar geen aandacht en liep door. "Wollah dit zet ik je betaald, wollah!". Ik stond stil en liep naar haar toe. "Als je je mond niet dicht houdt zorg ik ervoor dat jij een cel deelt naast die idiote neef van je. Mesgota!". Zei ik. "Jullie zijn gek! Jij! Je vader en reken er maar niet op dat hij Imane krijgt! Het zal hem niet lukken!". Ik keek haar aan. "Wat zei je??". Ze gilde, "Je vader wil imane van mij afnemen, dat gaat hem niet lukken die armoerzaaier! Niemand niet!". Ik lachte hard en liep gauw weg. Snel toetste ik de nummer van mijn vader in. "Selaam papa?". Pa groette mij ook. "Selaam mabrok dochter mabrok. Het spijt me, de verbinding is nogal bagger, daarom kon ik je niet eerder spreken.". Ik vroeg pa of het echt waar was wat Mina zei. Even zweeg hij maar gaf toe. "Ik kom terug Malika, alleen ik wilde het niet vertellen. Ik kom terug voor mijn dochter. Voor mijn verwaarloosde dochter. Ik hoor enge verhalen dat ze haar alleen thuis laat. Haar laat bedelen". Ik stond ineens stil. "Imane??? Papa laat ze dat Imane doen?" Pa zei ja. Ik moest bijna huilen. "Wanneer kom je terug papa?". "Over een aantal weken in sha Allah. Salim is huisjes voor me aan het kijken". Zei pa. "Salim? Hij wist dit en zei niks?". Zei ik. "Eh ja hij mocht niks van mij zeggen. Wordt niet boos op hem Malika." Zei pa. Ik sloot mijn ogen. "Pa, als je een advocaat nodig hebt, bel mij. Ik ga je helpen?". Pa zweeg even. "Weet je hoe trots ik op jou ben Malika?". Ik hoorde mijn vader letterlijk huilen en het brak mijn hart. Ik hing op en keek achterom. Mina was verdwenen maar het zal haar bezuren. Ik pakte de tram en bus naar Farid. Ik stond voor zijn deur en hij deed open na een paar seconden. "Malika!". Hij trok me naar binnen en kuste me. "He, hou op.. we zijn nog niet getrouwd he". Lachte ik. Ik keek om me heen. "Farid, wat is dit? Wat doe je?". Farid leunde op het aanrecht. Allemaal verhuisdozen zag ik staan. "Het was een verassing Malika". Ik keek hem aan. "Wat voor verrassing?". Vroeg ik. "Ik kom daar wonen. Ik heb al een huis gevonden, maar wilde het nog niet vertellen." Zei hij. "Farid, nee, meen je dit nou? Je woonde hier amper een jaar.. en je praktijk?" Stamelde ik. "Ik ga daar voor mezelf beginnen. Ik had wat onderzoek gedaan en daar is een grote behoefte aan dokterspraktijken. En ook daar ben ik mee bezig". Hij had alles doordacht. "En je patiënten?". Zei ik. "Malika, die wisten het allang, eigenlijk liep het hier niet meer zo hard. De stad is te groot, er zijn teveel praktijken. Jallah, niet meer zoveel vragen jij". Farid gooide een lege doos naar mij toe. "Hier dame, mag je me helpen inpakken". Ik nam de doos aan en lachte. "Jij bent meedogenloos, ik kom net van die zaak.. die ik overgings gewonnen heb". Zei ik. Farid trok me naar zich toe. "Dat weet ik. Jij wint iedereen voor je, ik ben trots op jou". Ik glimachte en dacht aan Marcel! "Shit! Farid ik kan niet blijven. Ik moet voor morgen acht uur s'ochtends een overdracht inleveren!". Gauw pakte ik mijn jasje en laptoptas. "Je kan hier ook blijven toch". Zei Farid. Ik lachte. "Ik heb concentratie nodig Farid, ik ken jou nu wel onderhand." Ik gaf hem vlug een kusje op zijn wang en liep naar de voordeur. "Malika! Hier!". Hij gooide twee sleutels naar me toe. "Ik app je het adres wel". Knipoogde hij. Ik gaf hem een handkus en liep vervolgens weg. In de trein was het benauwd en druk. Na twee en half uur kwam ik doodmoe thuis. Lamyae en Salim waren op bezoek bij Lamyae's ouders en ik ging deze, nogal hectische dag verwerken. Eindelijk kon ik me nu wel concentreren op de bruiloft. Ik ging douchen en bidden en at een salade. Ik voelde me al dagenlang een konijn, maar goed alles voor een mooi, uitziende bruidsjurk straks! Achter de laptop kon ik de concentratie niet goed vatten. Ik dwaalde naar Marcel met zijn aanbod, maar meestal naar papa. Hoe zou ik hem kunnen helpen? Was ik niet te cru voor Mina? Het was immers haar kindje ook. Maar Imane laten bedelen? Zat ze in geldnood? En dan nog! Ze zou eens lekker moeten gaan werken. Grrr ik kwam niet toe aan mijn opdracht. Ik sloot mijn ogen een paar keer en toen begon ik alles te typen. Van het moment dat ik de zaak aannam, tot we klaar waren in de zaal. Om stipt 1 uur s'nachts was het af en verzond ik het naar Marcel. Ik tikte mijn laptop dicht en na het laatste gebed viel ik meteen in slaap.

De volgende dag liep ik naar onze nieuwe huis. Het lag in een buitenwijk net buiten waar Salim en Lamyae woonde. Ik nam de bus en na drie kwartier stopte de bus in een supergroene omgeving. Het was lente dus alle planten en bloemen en bomen kwamen vol tot hun recht. Nummer.. 21! Ik keek naar een prachtige, moderne huis en was al helemaal onder de indruk. Ik liep naar de deur en deed deze open. Bismillah, ik liep naar binnen en het huis was super belicht. Een grote keuken, woonkamer en een bovenverdieping. Een prachtige tuin. De slaapkamer was mega en er waren nog twee andere kamers. Ik was zo enthousiast en zat al uit te vogelen hoe ik het wilde inrichten. Ik belde Farid en zei hem hoe prachtig ik het huis wel vondt. Ik bleef er twee uur kijken en opschrijven wat we zoal konden kopen. Nadat ik dat had gedaan ging ik weg en hoorde naast mij een buurvrouw. "Goedemiddag! Bent u de nieuwe buurvrouw?". Zei een dame een deur naast onze huis. Ik knikte en stelde me voor. Ze heette Marjo en woonde met haar man en drie tienerkinderen in het huis. Zelfs de mensen waren vriendelijk. Farid wist hoe hij een huis binnen moest halen. Niet alleen het plaatje deed ertoe, maar ook de omgeving. Daarna ben ik bij een plaatselijke café-restaurant een lijstje gaan maken. Vandaag was ik vrij dus ik had alle tijd en ook de enige tijd iets te regelen. Ik wilde eerlijk gezegd geen groot feest, maar de moeder van Farid was standvastig. Het was haar enige zoon, die grote party zou er komen en ik nam het haar niet kwalijk. Ik wilde alleen de belangrijke mensen om mij heen. Pa had veel familie, waar we onwijs weinig contact tot niet hadden. Soms belde een oom, zoals de man van tante Louisa, Salim op om te vragen hoe het ging. Tante Louisa belde anders nooit meer zelf naar ons. Het waren moeilijke keuzes. Alhoewel ik zeker wist dat ik driekwart van hen niet op de bruiloft wilde hebben.

Ik had eindelijk een stem. Ik had eindelijk zelf de touwtjes in handen, wat mijn leven betrof en dat was waardevoller dan alle gelukkige momenten die ik ooit meemaakte. Hier zat ik dan, een lijst te maken voor een bruiloft. Mijn bruiloft. Twee jaar terug, was ik nog de slaaf van Mina en haar tirannie praktijken. En ja, ook die van mijn vader. Maar die kon ik moeilijk wissen uit mijn leven. Al, was het contact tussen ons wat soepeler als voorheen. Pa begreep zelf en gaf toe, dat hij fouten had gemaakt. Fouten door zijn kinderen onderaan de lijst te zetten. Ik schreef als eerst zijn naam op de lijst. Maar jou zet ik bovenaan de lijst papa, want zo ben ik. Zo heeft Saloua Salmi mij opgevoed. 'Wat er ook gebeurt Malika, je vader blijft je vader'. Nooit heb ik iets van deze woorden begrepen, toen ma het meerdere malen in haar ziektebed tegen mij zei. Alsof ze iets al aanvoelde. Maar na haar overlijden, waren het wel deze woorden die mij op de been hielpen, niet weg te lopen van dat huis, niet de straten opgaan door weg te lopen en Joost mag weten wat er dan van mij terrecht was gekomen. Maar deze woorden hielden mij sterk, door mijn moeder te gedenken en haar woorden te koesteren, door Allah ondanks alle ellende dankbaar te zijn en sabr te hebben, ben ik de Malika geworden die hier nu zit. Ik had mijn lijst ingevuld. Het grootste gemis was mama die ontbreken zou.

[pureglossy]

Vanvond meer lieverds

[prinses3arbia]

Vanvond meer lieverds

dank je wel mooie vervolgens weer

[pureglossy]

dank je wel mooie vervolgens weer

Shokran lieverd! ❤❤❤❤

[prinses3arbia]

Vanvond meer lieverds

In sha Allah


"Het grootste gemis was mama die ontbreken zou"

That really hit me hard