1. #1
    Storyteller ❤

    Reacties
    4.786
    11-01-2011

    Once Upon a Time..

    Het verhaal is af ❤



    Hoi allemaal!

    Hoe gaat het met jullie in deze corona tijden?

    Aangezien ik veel thuis moet werken en moet zijn verveel ik me enorm! Sommige weten dat ik al 2 verhalen af heb zoals,

    Onvergetelijke liefde en
    He, me ans she

    Ik heb ook gezegd dat ik ermee ga stoppen maar om ons een beetje door deze tijden te loodsen wilde ik weer een verhaal schrijven. Mijn gedachten en vingers slaan dus op hol en ben benieuwd of er ook belangstelling is?

    Let me know, dan begin ik!

    “We are, as a species, addicted to story. Even when the body goes to sleep, the mind stays up all night, telling itself stories.”
    - Jonathan Gottschall -


  2. #2
    Storyteller ❤

    Reacties
    4.786
    11-01-2011

    Proloog


    Ik keek naar mijn handen. Naar de binnenkant. Ik wilde niet kijken, maar ik moest wel. De pijn, verdriet en het leed wat mij werd aangedaan. Mijn handen leken stokstijf en ik kon ze amper bewegen. Het kwam niet door de pijn. Pijn? Ik was immuun. Elke cel in mijn lichaam. Elke vezel. Geestelijk. Alles was immuun. Ik ben niets anders gewend. Het rook naar verbrand vlees. De rode plekken op de binnenkant van me handen leken te smeken om koud water. Iets met ijs. Zodat ze verdoofd worden van de helse pijn. Het vlees krulde op en toen realiseerde ik me dat ik iets moest doen, maar ik kon niks aanraken. Ik keek haar aan. Neen, ik smeekte niet dat ze me zou helpen. Dat doet ze niet. Nooit gedaan. Sterker nog, het woordje hulp kwam niet voor in haar woordenboek. Net zoals vele anderen dingen. Ik hoorde een kraan opengaan en zag hoe Imane de kraan hysterisch snel op koud probeerde te zetten. Mijn stiefmoeder wenkte haar weg te gaan en gauw deed ik mijn handen eronder. Een pijnlijke scheut sidderde door mijn lichaam. Mijn handen branden als een gek en ik voelde de tranen opkomen. "Opschieten! Je vader komt zo thuis van het zoeken naar werk en jij staat je hier nog aan te stellen!". Snel trok ik mijn handen terug ondanks dat ze verlangde naar nog meer koud water. "Dat zal je leren! Op jou leeftijd deed ik veel meer. De volgende keer zijn het niet je handen die op de pan belanden, maar je gezicht!" Schreeuwde mijn stiefmoeder bij elkaar. Ik schrok, maar was versteend. Hoe kon ze mij dit aandoen? Wat heb ik haar ooit misdaan? Omdat ik langzaam was met het brood om te draaien pakte ze mijn handen en legde die op de hete pan. Straf. Elke keer weer. Ik holde naar mijn kamer de trap op en sloot mezelf op. Nu pas kwamen de tranen. Boosheid. Wat was ik boos op mijn vader! Ik haatte hem! Ik liep naar het nachtkastje en haalde er een envelopje uit. Voorzichtig, want me handen branden na en wat deed het zeer! Ik toverde met de grootste moeite het fotootje van mama eruit. De tranen welde op en ik huilde zo hard. "Mama waarom heb je mij verlaten.. Mama...." zachtjes drukte ik de foto tegen mijn hart. Mijn leven is na de dood van yemma in één woord een hel geworden"


  3. #3
    Storyteller ❤

    Reacties
    4.786
    11-01-2011

    "Salim! Malika! Nu komen jongens!" Ik schrok van de stem van mijn vader. Zijn "markt" stem zorgde ervoor dat de hele wijk geen wekker hoefde te kopen. Ik stond op van mijn bed na een lange telefoongesprek met mijn schoolvriendin Samira die van schrik zelf de telefoon ophing. Gauw liep ik de trap af en razendsnel kwam mijn broer, Salim de trap af rennen. "Aan de kant eh lelijkerd". Snauwde hij. Ik zei maar niks en wilde een discussie voorkomen. Onze vader kwam ons tegemoet en knuffelde Salim stevig. "Gefeliciteerd grote jongen, 18 jaar alweer!". Zei onze vader. Hij was een simpele man. Werkte keihard als belastingadviseur en vorig jaar kregen we helaas een klap. Onze moeder is ernstig ziek. Soms ging het goed, maar sommige dagen waren zo erg dat ze met loeiende sirenes opgehaald moest worden en dagenlang in het ziekenhuis verbleef. Pa deed dan alles. Ik ben 16 jaar en was eerlijk gezegd meer bezig met vriendinnen en school dan helpen.

    "Malika..". Uit de huiskamer klonk een zwakke stem. Ik liep naar de huiskamer en die was onderhand omgetoverd tot een woon/slaapkamer. Ik liep naar mijn moeder en kuste haar op haar voorhoofd. Ze zat en daar was ik al heel blij om. Meestal lag ze alleen maar en ergens voelde ik een sprankje hoop. Hamdoulilah. "Waar is Salim?" Vroeg me moeder. Ik riep hem en Salim kwam ook naar binnen. "Gefeliciteerd grote reus.. je hebt de lengte van je vader, maar de knapheid van je moeder" zei ma lachend. We lachten erom en Salim liep rood aan. Die zaterdag hebben we er een mooie dag van gemaakt. Mijn moeder had helaas geen familie in Nederland. Mijn vader leerde haar in Marokko kennen en zo is hun liefdesverhaal begonnen. Mijn vader integendeel heeft ontzettend veel familie, maar met de helft hebben we bar weinig contact. En de mensen met wie we wel goed contact hebben, die wonen allemaal buiten de stad. Zul je maar zien.

    De ramen kletterde tegen het houtwerk en de wind rukte op. Mijn moeder schrok ervan in haar slaap na een lang vermoeide dag en ondanks dat het buiten warm was, deed ik deze dicht. Ik kuste haar op de voorhoofd en een mini glimlach toverde zich op mijn moeders gezicht. Papa was bezig de keuken af te ruimen en ik hielp hem. "Pa, ga maar rusten. Ik regel dit wel." Hij keek me aan en gaf me een schouderklopje. "Waar is Salim?" Vroeg ik. Die na de maaltijd meteen vertrokken was. "Je broer is vandaag 18 geworden en die denkt dat hij elke avond kan stappen ofzo." Zei pa heel droog. Ik tilde mijn schouders op en maakte de keuken schoon. Voordat ik naar mijn kamer ging, liep ik nog langs mama. Ze sliep en lag er vredig bij. "Oh yemma, wordt alsjeblieft beter. Ik heb je zo ongelooflijk nodig". Een traan gleedt langs mijn wang en ik veegde hem weg. Ik liep richting de badkamer en verrichtte woedoe. In mijn kamer pakte ik een gebedskleed en begon te bidden. Extra bidden en dua. Ik verrichte dua totdat ik mijn tong soms amper voelde. Ik bidde extra totdat mijn knieën pijn deden. Sinds de dag dat ik hoorde dat mama ongeneeslijk ziek was, sloeg mijn wereld op zn kop. Ze moest beter worden. Dat moet gewoon.

  4. #4
    Storyteller ❤

    Reacties
    4.786
    11-01-2011

    Moet ik doorgaan guys?

  5. #5
    MVC Lid

    Reacties
    977
    04-09-2019

    Oh hell yeah!! Ik lees

  6. #6
    Storyteller ❤

    Reacties
    4.786
    11-01-2011

    Citaat Geplaatst door Justmyself. Bekijk reactie
    Oh hell yeah!! Ik lees
    Johoeee

  7. #7
    Storyteller ❤

    Reacties
    4.786
    11-01-2011

    Zo ging het weken, en daarna maanden. Elke dag hetzelfde liedje. Mama werd steeds zwakker. Salim werd steeds opstandiger. Soms kwam hij helemaal niet naar huis. Dat was waarschijnlijk zijn manier om alles rondom het huis te verwerken. Ik had school. Mijn vriendin Samira die af en toe langs probeerde te komen, en mijn gebedskleed. Deze zondagochtend stelde ik mezelf voor om het huisje aan te pakken. Ik hielp waar ik helpen kon, maar voor mijn gevoel was dat niet veel. Doordat ma ziek is, ken ik bepaalde dingen niet. Koken bijvoorbeeld. Ik was, vondt mama nog te jong en nu ik 16 ben zou ik toch wel íets moeten maken. Maar tevergeefs. Dus ging ik schoonmaken. De zomer liep tegen zijn einde en ik stond al in de aanval met emmers en doekjes om in de keuken te beginnen. Na het gezamenlijke ontbijt zou ik beginnen. Dus ik deed mijn ding. Begon de keukenkasten te legen, alles af te spoelen en pa gaf me vaak een schouderklopje. "Doe je rustig kind en roep Salim hij kan je helpen met de ramen". Ik knikte en ging verder. Salim heeft andere plannen aan zijn hoofd. Gisteren kwam hij binnen en ik meende een walm van sigarettengeur te ruiken. De jongen is verdraaid, laat staan mij in het huishouden helpen. Right..

    "Malika! Malika!" Pa z'n stem bulderde het huis wederom bij elkaar. "Malika!!". Ik schrok en liet alles vallen. Snel liep ik naar de huiskamer waar het geluid vandaan kwam. Mijn ogen bleven versteend staren naar de bank waar mama zat. "Malika! Snel bel 112!".. Mijn vader was in paniek. En zo in paniek heb ik hem nog nooit gezien. Snel liep ik naar het bekende kastje die onlangs een vaste meubelstuk in de huiskamer is geworden. Alle medicatie lag erin en snel pakte ik mijn mobiel en binnen een paar seconden kreeg ik iemand aan de telefoon. "Goedemiddag, met de spoedlijn kan ik u ergens mee helpen?". Klonk een vriendelijke stem. Ik was buiten adem maar probeerde zo goed mogelijk uit te leggen wat ik zag en wat er gebeurde. "We hebben een ambulance nodig. Het gaat om mijn moeder. Er komt ontzettend veel bloed uit haar mond en ze is niet aanspreekbaar. Alsjeblieft..". Zei ik. "Mevrouw, doe rustig aan. Wat is het adres en om wie gaat het?". Snel gaf ik de informatie en ik durf te zweren dat ik zodra had opgehangen amper 5 minuten later de sirenes hoorde loeien.

    "Mama.. mama.." Zei ik. Er kwam geen antwoord. Ze keek strak voor zich uit en even later kwamen de ambulancebroeders gesnelt naar binnen. Er werd gepraat, dingen gedaan, iets toegediend.. maar alles leek in een waas te gebeuren. Gauw als ze binnen kwamen, zo gauw werd mama op een brancard neer gelegd. Salim was onderhand ook thuis en leek net als ik versteend. Ik wisselde een blik met een ambulance broeder en ik kon uit zijn blik opmaken dat het ernstig is. Heel ernstig.
    We volgden de ambulance die als een volle vaart voor ons vertrok. In het ziekenhuis stond een team al klaar en ma werd meteen naar een kamer gebracht. Verlaten en vol vragen zaten we met z'n drietjes in de wachtkamer. Pa huilde. Dat was ik gewend. Hij was een grote man MaschAllah, maar zijn tranen vloeide altijd als er iets met mama was. Binnen 10 minuten kwamen mijn tantes en hun mannen naar binnen. Papa heeft nog 2 zussen waar ik weinig contact mee heb. Ze hebben vanaf dag één de pik op mama gehad, maar ma was altijd beleefd en vriendelijk gebleven. Voornamelijk omdat ze zelf geen familie had hier. Het brak mijn hart. Mijn lieve moeder, die zonder haar eigen familie deze strijd moest winnen. Ik trok het niet meer en liep richting de afdeling waar ma behandelt werd. Ik huilde en voordat ik überhaupt die afdeling kon bereiken trok Salim mij terug. "Wacht! Wat wil je doen?? Laat ze hun werk doen!". Nog nooit heb ik Salim zo intens verdrietig en boos meegemaakt. Ik gehoorzaamde en pa sloeg een arm om me heen. "Je moeder is een sterke vrouw. Ze gaat zo weer mee naar huis in sha Allah". Hoe graag ik pa ook wilde geloven, ik kon het niet.

    De klapdeuren vlogen na een uurtje open en een arts kwam aanlopen. "Familie el Salmi?" Zei de arts. We stonden allen op. De arts had een verdrietige blik en schudde zijn hoofd. "Het spijt me. We konden niks voor haar doen." zei hij. De grond leek te bewegen onder mijn voeten. Mijn moeder? Mijn moeder kan niet dood zijn gegaan! Dit is niet de eerste keer dat mijn moeder in een ziekenhuis belandt is en nu zegt hij dat ze dood is?? Ik liet mezelf op de grond vallen en voelde hoe een paar handen mij overeind hielpen. Het waren mijn tantes. Zo gauw ik kon haalde ik hun handen weg en schopte ze weg. Mijn vader en Salim omhelsde elkaar en de arts legde een arm om hun heen en snelde naar mij toe. Ik keek hem aan en wilde weglopen maar voordat ik het wist hieldt hij me vast. Mama is er niet meer..

  8. #8
    MVC Lid

    Reacties
    977
    04-09-2019

    kippenvel..

  9. #9
    Storyteller ❤

    Reacties
    4.786
    11-01-2011

    Citaat Geplaatst door Justmyself. Bekijk reactie
    kippenvel..

  10. #10
    Storyteller ❤

    Reacties
    4.786
    11-01-2011

    "Malika.." een stem wekte me uit gedachten. Ik zat beduust voor me uit te staren. Vorige week is ma overleden Allahirhamha. "Malika.. we moeten weg." Salim tikte tegen de slaapkamer deur. De slaapkamer van onze ouders in Marokko. Ik zat letterlijk uren op de bed van mijn ouders. Stokstijf en tot een poging om mijn verdriet weg te stoppen. Ik voelde aan de lakens en aan alles wat mijn moeder aangeraakt zou kunnen hebben. Zelfs de kledingkast die nog vol hing met kleding, haalde ik eruit om aan te raken. Ik keek naar Salim die ongeduldig stond en ik pakte mijn tas en keek nog een keer achterom. "Ik mis mama" zei Salim toen we vertrokken. "Ik ook..". Hij legde een arm om me heen en we lieten onze tranen de vrije loop. In het vliegtuig was het muisstil. Of er werd gepraat, maar ik leek doof. Doof voor alle geluiden om me heen. Ik besefte me dat ik ma achtergelaten heb. Het besef was er nu pas. We zwegen alledrie. Terug gaan naar dat huis die een groot gat omvat. Hoe kan ik daar nu nog naar binnen lopen? Hoe kan ik normaal functioneren? Hoe kan ik verder leven zonder mama...

    Dat moment was aangebroken toen we bijna thuis aankwamen. Maar in plaats van een lege huis, was het ontzettend druk. Allemaal familieleden die ons wilde opvangen. Tantes die over mijn vader heen hingen vol tranen en luid gejank. Schijnheilige trutten, dat was het enige wat ik op dat moment kon bedenken. Zoals ik al zei, mijn moeder was nooit geliefd bij haar schoonfamilie. Ze roddelde over haar, beschaamde haar, vertrapte haar en toen ze ziek werd, kwam er niemand! Hoe durven ze! Ik voelde een hand op mijn schouders " Malika.." Ik keek achterom en zag Nora. Nora is de dochter van de nicht van papa. Hun zijn de enige nog met wie ik wel goed contact heb alleen ze wonen erg ver. In België. Haar moeder kwam naar me toe en zag meteen de woede in mijn ogen. "We zijn hier voor jou en Salim lieverd en je papa. De rest moet je als onzichtbaar zien." Ze weet als geen ander wat een hekel ik heb aan mijn tantes. Ik vertelde Nora veel. Het was jammer dat ze zo ver woonde. Na een paar hectische weken begon ik stap voor stap mijn leven weer op te pakken. En bij Allah wat was dat moeilijk! Nora en haar moeder logeerde de eerste drie weken bij ons en hielp me met alles. Daarna werd het moeilijk. Ik zag Salim flink achteruitgaan en zocht zijn heil in het nachtleven. Pa was een zombie. Soms als ik hem wat vroeg gaf hij geen antwoord. Het was alsof hij met zijn gedachten zweefde. Hij staarde soms urenlang na de bank waar mama lag. Tot op een dag.

    "Breng de thee naar binnen Malika, er komen zo wat mensen". Zei één van de zussen van pa. Ik deed wat me opgedragen werd en snapte niet wat mijn tantes na een ellenlange stilte hier kwamen doen. Plotsklaps stonden ze voor de deur. Ik dacht, dit zal wel een normale zaterdag worden zodat ze de kat uit de boom kijken van hoe het gaat, en weer weggaan. Na een half uur werd er luid gebeld en ik hoorde enkele mannenstemmen. Ik begreep het niet en dacht, zijn dit me ooms? Maar de stemmen waren totaal anders. Salim was bezig de mensen de ontvangen, maar net als ik wist hij totaal niet wat de bedoeling van deze hele kliek was. Het was druk in de huiskamer en ondanks mijn herhaaldelijke vragen aan mijn tantes werd ik dood genegeerd. Het einde van de avond naderde toen iedereen naar huis ging. Eindelijk was iedereen vertrokken en ik liep richting de huiskamer waar papa alleen zat en voor zichzelf zat uit te staren. Salim volgde mij als een klein kind die bang was te verdwalen. "Malika, Salim.. ga even zitten. Ik moet iets met jullie bespreken." Zei onze vader. We zaten direct en ik voelde me ongemakkelijk. Pa klonk serieus. "Vandaag heb ik een aantal mensen ontmoet. Jullie tante, mijn zus Louisa is met een voorstel gekomen. Ze heeft.. of ze kent iemand die graag wil trouwen.." mijn vader stopte met praten en Salim keek mij aan. "Pa.. wesh gaat Malika trouwen???" Ik keek naar pa die duidelijk van zijn reactie schrok. "Nee.. Nee. Ik ga hertrouwen. Deze dame is van goede huize en.. kinderen ik kan niet altijd alleen zijn!". Ik wist niet wat ik hoorde! "Wat???!!!" Gilde ik zowat. "Dus dat kwamen ze doen. Je gekke zussen! Jou koppelen aan iemand terwijl mama niet eens twee maanden geleden overleden is!" Zei ik. De tranen schoten door en mijn ogen spuwde vuur. Salim maakte er geen woord aan vuil en ging weg met een keiharde knal van de deur. "Hou je in Malika. Ook ik heb verdriet! Het zou jullie ook goed doen!" Zei pa. "Onzin! Onzin! Dat je wil hertrouwen prima! Maar zo snel papa? Hoe durven ze hier te komen en jou over te halen voor een huwelijk. Jou familie heeft mama nooit gemogen. Nooit!". Ik voelde een klap in mijn gezicht. Ik schrok en was te ver gegaan. Ik zag dat pa onmiddellijk spijt had, maar te laat. De tranen stroomden over me wangen en ik vluchte naar mijn kamer. Ik huilde en gilde alles bij elkaar. Dit kon niet waar zijn en mijn haat tegenover mijn tantes werd nog groter!

  11. #11
    MVC Lid

    Reacties
    5
    10-01-2014

    omgg yes!! love ths kan niet wachten op een vervolg
    Every rose needs the rain sometimes

  12. #12
    Storyteller ❤

    Reacties
    4.786
    11-01-2011

    Citaat Geplaatst door prettyikkie Bekijk reactie
    omgg yes!! love ths kan niet wachten op een vervolg
    Yess welcome!

  13. #13
    Storyteller ❤

    Reacties
    4.786
    11-01-2011

    Zachtjes hoorde ik de deur dichtgaan. Ik zat op de trap en keek naar de klok. Het was 03:45uur in de nacht en Salim schrok duidelijk van mijn aanwezigheid. "Jezus! Je laat me schrikken!" Siste hij zachtjes. "Jij spoort niet Salim. Waarom blijf je nachten weg. Waarom??". Zei ik zachtjes. Het was een aantal weken terug dat onze vader, ons met het nieuws had geconfronteerd. We zaten diep in de rouw en dan moesten we beiden nog dit nieuws verwerken. En verwerken kon ik niet. Elke nacht bleef ik op, maar daarmee kreeg ik onze moeder niet terug en pa was vastberaden alles door te zetten. Salim weigerde een woord te wisselen met pa. Sinds de dag, dat hij boos wegliep heeft hij pa niet gesproken.

    "Blijf alsjeblieft thuis Salim. Ga niet weg, want dat nachtleven zal je alleen meer ellende bezorgen." Zei ik met vochtige ogen. Salim trok zijn schoenen uit en liep de trap op. "Kom mee, ik moet je wat vertellen". Zei hij. Ik keek hem aan en volgde hem dit keer zelf als een verdwaalde kleuter. We zaten in mijn kamer en Salim begon. "Ik ga op mezelf wonen. Ik trek het niet meer." Zei hij. Ik keek hem aan en hieldt een hand voor me mond. "Wat.. wat bedoel je. Hoe?". Zei ik. Ik kwam maar half uit mijn woorden. "Malika, laten we ons niet dom voordoen. We wisten dat onze moeder uitbehandeld was en we wisten alledrie dat die dag zou komen. Dat wisten we allemaal. Je denkt dat ik in de nacht naar clubs ga en weet ik veel. Ewa dat heb je fout. Ik werk als bezorger tot laat in de nacht. Ik heb wat gespaard en een andere baan gevonden waarmee ik mijn vaste lasten kan betalen. Maar één ding is zeker Malika, hier blijf ik niet. Ik blijf niet in dit gare huis met het feit dat onze vader een andere vrouw heeft. Iemand die de plek van onze ma gaat inpikken. Echt niet!". Ik huilde zachtjes bij elke woord dat uit zijn mond kwam. "En.. en dan ga je mij alleen laten Salim? Ik heb niemand meer! Zelfs onze vader is 360 graden omgedraaid!" Het klopte! Pa was zichzelf niet. Ik zou nooit het woorden sihr in de mond nemen, maar mijn tantes staan daar allom bekend. Salim kwam naar me toe lopen. "Luister zus, als ik alles op orde heb, dan beloof ik je dat je bij mij komt wonen." Zei hij. Ik geloofde het niet. Ik wilde het niet geloven. Salim zou mij ook verlaten. Mijn grote broer. "Wanneer vertel je het tegen pa?". Vroeg ik. Salim zuchte "Hij komt er vanzelf wel achter als ik hier niet meer woon heh". We bleven minutenlang zwijgzaam zitten.

    De volgende dag was het zover. Pa maakte zich klaar en keek me aan. "Waarom zwart Malika? Had je niks met kleur in je kast?". Ik keek hem aan en keek snel weg. Tante Louisa keek me aan en zei "hsoema, we gaan je aankomende stiefmoeder bezoeken en ophalen en jij loopt erbij alsof er iemand overleden is. Baz". Ze rolde met haar ogen en pa snauwde haar af. "Safi, Louisa.. hou op. Het zij zo." We stapten in de auto en ik keek om me heen. Salim was nergens te bekennen. Ik appte hem en belde maar zijn telefoon stond uit. Hij wist van vandaag. Geen grote bruiloft met toeters en bellen en lgorza of bruidsjurk. Pa wist al wie het was, sprak al met haar af en ze was hier ook al geweest. Een gescheiden vrouw eind dertig die ook wilde hertrouwen. Ik keek onderweg naar de lucht en hoopte dat het allemaal maar mee zou vallen.

  14. #14
    Storyteller ❤

    Reacties
    4.786
    11-01-2011

    Ik keek om me heen. De huiskamer was behoorlijk vol en eigenlijk wilde ik ontsnappen aan deze hele zooitje. Jong en oud. Mannen en vrouwen. Verschillende geuren en emoties en ik kreeg veel bekijks. Tante Louisa en Mouna, de andere zus van papa leken zich in ieder te vermaken. Niet iedereen van de familie van pa is mee gegaan. Zoals Nora en haar moeder. Die het maar niks vonden en zelfs een schande. Maar pa trok zich er niks van aan. Hij trok zijn eigen lijn, zonder zich te bekommeren om mij en Salim. Of mama.. die zich zou omdraaien in haar graf.

    De vrouw, oftewel mijn stiefmoeder verscheen in de deuropening. Mina. Zo heette ze. Als ze bij ons thuis kwam, en dat was maar twee keer, om wat dingen te bespreken, bleef ze altijd braaf zitten. Gaf geen kick en praatte alleen als het moet. Net alsof iemand haar op afstand bestuurde. Alsof ze was ingestudeerd zich zo te gedragen. Voorbeeldig. Maar ik was niet dom, ik rook schijnheilige mensen al van ver, alhoewel Nora mij op het hart heeft gedrukt haar de voordeel van de twijfel te geven. "Doe het voor Allah.." zei ze meermaals en dat deed ik. Hier zat ik dan. Tussen deze onbekende gezichten waarvan ik totaal geen hoogte kreeg. Die mij aan zaten te staren alsof ik van Mars kwam. Ik zag zelfs een portie medelijden in sommige gezichten. Alsof ze wilde vertellen "Kijk dat arme kind, pas een moeder kwijt en nu moet ze een bonusmoeder accepteren" of "Pak je vader bij zn oor en ren". Ik werd misselijk van mijn eigen gekweekte doem scenario's en stond op. Ik liep de kamer uit en bleef even in de gang staan. Naar adem happen kon ik niet, want ik voelde een hand op mijn schouder. "Malika.. gaat het?". Ik draaide me om en keek in de reebruine ogen van de bonusmoeder. Een glimlachje krulde zich om haar lippen en snel stopte ze een ontsnapte haarlok terug onder haar hoofddoek. "Ik.. ik het gaat. Ik moest even naar.. de wc.". Zei ik. Ze wees een deur en vertelde dat het daar was. Ik knikte braaf en liep de wc in. Ik voelde haar ogen branden op mijn rug en gauw deed ik de deur op slot. Ik huilde. Ik kon er niks aan doen. Wat doe ik hier! Ik hoor hier niet! Wij horen hier niet! Ik hoorde hard gelach. Het was papa zijn bekende stem. Hoe kon hij onze moeder zo snel vergeten. Hoe kan je zo snel trouwen nadat je vrouw overleden is. Hoe? Ik kon mezelf duizend vragen stellen, maar het nam niet weg wat er stond te gebeuren. Vanavond zou de plek van mijn moeder ingenomen worden door deze vrouw. Ik voelde een vlaag van misselijkheid en gaf alles over. Ik spoelde mijn mond en zocht iets van luchtverfrisser. Ik raakte in paniek toen ik niks vond en toen bedacht ik me. Laat ze mijn kots maar ruiken, dan weten ze in ieder geval hoe IK erin sta in deze hele rothuwelijk!

    Onderweg naar huis was het stil. De plek waar mama altijd zat in de auto, die werd in beslag genomen door mijn stiefmoeder. "Heb je Salim nog gesproken malika? Ik probeerde hem te bereiken maar hij nam niet op". Zei mijn vader. "Nee." Antwoorde ik kortaf. Pa keek in de binnenspiegel en sloeg af naar rechts, even minuten later kwamen we aan bij ons huis. Voor de deur stond Salim. We stapten de auto uit. "Waar was jij vandaag?" Vroeg pa aan Salim. "Werken". Zei Salim kortaf. "Werken? Je weet dat we vandaag een speciale dag hadden?" Zei pa boos. "Ja, dat wist ik, ik moet naar binnen. Ik ben me sleutels thuis vergeten." Zei Salim. "Je sleutels vergeten? Is dat belangrijker dan je vader niet vergezellen? Wat voor zoon ben jij? Hmar!". Zei pa woedend. Ik liep tussenbeide om de deur te openen. "Geeft niet papa, op een dag ga je realiseren wat je hier in huis genomen hebt." Zei Salim en voordat ik het wist sloeg mijn vader Salim keihard op zijn gezicht. Ik schrok en hieldt mijn handen voor mijn mond. "Pa!!!" Gilde ik. Salim bloede uit zn mond. Pa deinsde naar achteren leunde op de vensterbank. Salim glipte naar binnen en liep de trap op. Even later had hij een sporttas bij zich en liep de deur uit. "Hier heb je je rot sleutel. Je bent een waardeloze vader!". Ik schreeuwde en smeekte Salim terug te komen, maar tevergeefs. Vastberaden liep hij weg en verdween in de nacht. "Ga achter hem aan papa! Hou hem tegen!" Gilde ik. "Laat je vader! Wat een brutaliteit van je broer!" Zei mijn stiefmoeder ineens. Ik schrok van haar reactie en voordat ik het wist pakte ze de hand van pa en begeleide hem naar binnen. Onsteld bleef ik achter. Mijn hel is begonnen.

    “We are, as a species, addicted to story. Even when the body goes to sleep, the mind stays up all night, telling itself stories.”
    - Jonathan Gottschall -


  15. #15
    Storyteller ❤

    Reacties
    4.786
    11-01-2011

    Waar zijn mijn lezers??