Once Upon a Time..

[pureglossy]

Hoi lieverds ik ga vervolgjes plaatsen ❤❤ veel leesplezier

[pureglossy]

Ik hieldt zowat mijn adem in. Farid klonk heel gespannen, alsof er iets serieus aan de hand was. Er was toch niks met zijn ouders?

Farid?? Zijn je ouders in orde?
Eh, ja ja hamdoulah maar... ik.. ik wilde je gewoon zeggen dat ik van je hou.
Ik was doodstil.. écht? Houdt hij van mij? Dit zorgde ervoor dat ik emotioneel werd. Deze woorden deden mij zoveel. De laatste keer dat iemand dit tegen me zei was mijn moeder. Ik voelde de tranen prikken in mijn ogen
Ik ook van jou, Farid.
Het spijt me voor vandaag, ik maak het goed met je ok?
Dat hoeft niet hoor. Je hebt het zo druk en ik snap het. Maak je niet druk ok?
Je bent de liefste vrouw..
Dank je, en jij de liefste man.

We hingen op, en ik lachte in mezelf. Hij houdt van me. Het feit dat hij onze tweede date vergeten was, was ik al vergeten door deze woorden. En ik hou van hem. Ik stelde voor om uiteindelijk naar het centrum te gaan. Ik kocht wat kleine spullen die ik nodig zou hebben. Maandag wordt alles geleverd en dan wil ik in ieder geval alles af hebben. Voordat Salim terug komt. Een verassing! Ik sjouwde alles de lift in en ben uiteindelijk alles wezen uitpakken in het huis. Ik maakte de ramen open, en bedacht me dat ik nog gordijnen en die poespas nodig had. Ik zuchte, pakte de sleutels en ben uiteindelijk wederom de centrum in gedoken. Ze zeggen dat meubels duur zijn, probeer dan maar raambekleding eens. Het was allemaal veelste duur en dit had ik niet in de budget meegerekend. Ik moest dat baantje hebben. Het was fulltime en ik keek letterlijk uit naar de sollicitatie gesprek. Ik kocht uiteindelijk goedkope rolgordijnen en die zouden in ieder geval vandaag nog bevestigd worden. Nou, onze tweede date is niet doorgegaan, maar heb in ieder geval rolgordijnen kunnen scoren. Zo werkte ik het rijtje af. Ik was zo druk vandaag, dat ik de tijd vergat. Ik keek om me heen en zuchte diep. Maandag zou ik weer terug komen. Ik pakte de bus en ging naar huis. Toen ik uitstapte zag ik een gedaante bij de voordeur staan. Iemand keek de ramen naar binnen en belde weer aan. Ik liep iets dichtbij en herkende de man meteen. Het was Mounir! Wat.. wat deed hij hier??? Hoe wist hij dat ik hier woonde. Ik kreeg kippenvel en verstopte me gauw achter wat hoge struiken. Na een minuut of tien, verloor hij kennelijk zijn geduld en stapte in een auto en reed weg. Ik was in shock. Zou Mina het adres aan hem gegeven hebben? Wat gebeurt hier allemaal. Ik pakte mijn mobiel en wilde Farid bellen. Maar ik kon niet. Ik wilde hem niet hiermee belasten. Ik liep stukje voor stukje dichtbij en glipte zo het huis binnen. De hele avond heb ik in een donkere huiskamer gezeten. Stel dat hij terug zou komen en het licht aan zag?? Nee dit is te gevaarlijk. Ik liep naar boven en ging op mijn kamer zitten. Wat deed hij hier? Wat had hij hier te zoeken? Ik sloot mijn ogen en dook mijn bed in. Salim, kom alsjeblieft terug..

[pureglossy]

Die zondag erop heb ik niks gedaan. Ik leek een vreemde in dit huis. Ik glipte naar beneden. Vermeed alle ramen en ging meteen terug naar mijn kamer. Die gelukkig aan de andere kant zat. Ik kneep mijn ogen dicht en dacht aan morgen. Hoe moet ik hier in hemelsnaam uitkomen? Ik stelde me voor morgen vroeg te vertrekken naar het huisje. En dat deed ik. Maandag brak aan en ik ging letterlijk zes uur in de ochtend richting het huisje. Geen ene bus reed nog en ging ik dus lopend. Ik liep direct naar de woning en ging meteen de lift in en naar mijn appartement. Ik ruimde alle zooi op en ben uiteindelijk gaan wachten op de leveringen. Een paar uur daarna hoorde ik de bel. Ik deed de deur open en twee mannen kwamen naar binnen met de bestellingen. Na een uur of twee werd alles klaar gemaakt en in elkaar gezet. Ik bedankte ze en ze gingen weg. Het begon nu echt op een huis te lijken. Ik maakte alles schoon en zoog alles weg. Naderhand ben ik toch weer naar huis gegaan en bedacht me dat ik voorzichtig moest zijn. Ik stapte uit en liep de straat net niet in. Gelukkig, niemand stond aan de deur. Ik haalde diep adem en liep de straat in. Normaliter zag ik altijd wat mensen de straat in lopen en uitlopen, vandaag was anders. Alsof er iets stond te gebeuren. Het benauwde me en ik zette snelle passen. Tot mijn verbazing voelde ik iets of iemand in mijn rug prikken. Ik kreeg het benauwd en liep nog sneller. Ik zag een schaduw achter mij en ik liep nog harder totdat ik bijna ging rennen. Ineens werd ik keihard tegen een muur geduwd en kwam in face to face staan met hem. Mounir. "Wat wil je van mij?" Gilde ik. Ik probeerde me los te wrikken maar dat ging niet. Hij was tenger en klein, maar beresterk. "Shhhttt houd je mond!". Siste hij. Hij trok me naar het parkje waar ik graag zat en sloeg me keihard in het gezicht. "Mesgota! Eerst tel ik duizenden euro's neer voor je en kom ik met mijn hele familie en puntje bij paaltje laat je mij zitten. Je hebt me voorschut gezet! Dacht je dat ik niks zou doen? Jij waardeloze slet!". Ik wist niet waar hij het over had. Duizenden?? Ik huilde en hij sjouwde me nog meer het parkje in. Ik gilde maar niemand zou me kunnen horen. Dit is de plek waar ik tot rust kwam en het heerlijk vond dat het nooit zo druk was. Wat verwachtte ik dan? "Waar heb je het over met je duizenden euro's??". Deze vraag maakte hem nog bozer waardoor hij me op de grond gooide. "Zwijg! Zwijg eh nietsnut!". Hij keek om zich heen en knoopte zijn broek open. Ik schrok en kreeg paniek aanvallen! Hij. Hij wilde mij verkrachten. Ik gilde en gilde en hoopte dat iemand mij zou horen. Hij sloeg me nog een keer en hieldt mijn armen vast. "We zullen zien of iemand je nog wil hebben hierna!". Zei hij. Hij hieldt me armen stevig vast en ik hapte naar adem. "Hou op!!" Gilde ik. Hij legde een hand voor mijn mond waarop ik er hard in beet en hij door de pijn van me af rolde. Snel stond ik op en schopte ik keihard tegen zijn hoofd. Ik rende weg en ik hoorde hem kreunen van de pijn. Ik huilde hard en ik hoorde hoe hij weer opstond en mij uitschold "Kom terug! Kom hier!". Ik voelde hoe hij dichtbij kwam. Ik rende nog harder en realiseerde me dat het huis niet haalbaar was. Ik rende en rende zo hard totdat mijn longen konden exploderen. Het kon me niet schelen. Ik moest hier weg. Iets verderop zag ik twee vrouwen lopen en ik rende naar ze toe. "Help me.. help me alsjeblieft." Scheeuwde ik. De vrouwen bleven staan en keken elkaar aan. "Help me..". Smeekte ik. Ik liet mezelf op de knieën vallen en de vrouwen kwamen dichtbij. "Wat is er?". Vroegen ze allebei. Ik keek ze aan en vol van tranen zei ik dat ik achtervolgd werd. Ik wees naar achteren. De vrouwen keken en keken weer naar mij. "Daar is niemand." Ik keek achterom en Mounir was weg. Verdwenen. De vrouwen hielpen me overeind en vroegen of ik naar het ziekenhuis wilde. Ik keek ze allebei aan en automatisch gleden mijn handen naar mijn broekrits en knoop. Die zaten nog dicht. Gelukkig, hij heeft niks kunnen doen. Ik huilde en huilde. De vrouwen keken elkaar wederom weer aan en boden mij een lift aan. Ik gaf ze het adres en even later stopte ze voor de gallerijflat. Ik bedankte en de vrouwen keken me nog na. Ik liep de lift in en gauw ben ik naar binnen gegaan. Ik huilde thuis keihard. Die rotzak had me bijna verkracht. Duizenden?? Wat heeft Mina gezegd of gedaan. Ik ging uren douchen en huilde mezelf in slaap. Farid durfte ik amper te bellen. Ik wilde nergens aan denken.

[Sara-amira]

Up up en wat een klootzak die mounir. Spannend

[prinses3arbia]

[prinses3arbia]

Hoi lieverds ik ga vervolgjes plaatsen ❤❤ veel leesplezier

Dank je wel ♥️

[pureglossy]

De volgende dag werd ik met gezwollen ogen wakker. Ik keek op mijn mobiel en vond het vreemd dat Farid geen appje had gestuurd. Normaal deed hij dat altijd. Ik had geen kleren bij me en durfde amper de deur uit te gaan. Ik moest iets doen. Dit kon ik toch niet laten gebeuren? En stel dat hij terug zou komen? En wat moest ik tegen Salim zeggen. Nee, die zou hem en zijn hele familie uitmoorden. Ik wilde Nora bellen maar deed het niet. Iets in mij brak. Ik had Mounir afgewezen door weg te lopen. Ik moest wel dom zijn als ik dacht dat er geen consequenties zouden volgen. Ik gaf mezelf de schuld. Dat was ik eenmaal gewend. Altijd al. Ik keek uit het raam en op de galerij. Hij zou me toch niet gevolgd hebben? Ik sloot mijn ogen en dacht aan Salim. Hij zou pas eind van deze week komen. Ik werd ineens doodsbang. Zo bang ben ik nog nooit geweest. Er was maar één oplossing. Farid bellen. En dat deed ik maar tevergeefs. Ik hing op en keek in de spiegel. Ik zag er niet uit. Ik verzamelde moed bij elkaar en liep de deur uit. Ik wist niet hoe en wat, maar ik zou er wel uit komen. Ik ging naar het station en pakte de trein naar mijn oude woonplaats. Ik hoopte dat ik het goed deed, het was me eerste keer. Toen de stad werd opgenoemd was ik opgelucht. Vandaar pakte ik de bus en ging naar het huis van Farid. Ik belde aan, maar niemand deed open. Hij moest nog op werk zijn. Ik wachte en wachte en na een paar uur, zo tegen vijfen zag ik de bekende auto naderen. Farid stapte onmiddellijk uit. "He.. malika! Wat een verassing." Ik liep naar hem toe en ben gelijk in zijn armen gestort. Ik voelde zijn handen over mijn hoofd en rug en ik huilde. "He.. hey, wat is er lieverd.. is alles ok?". Vroeg Farid. We liepen naar binnen en ik zat op de bank. Farid bracht me een glas water en kwam naast me zitten. Er waren twee opties bedacht ik me onderweg naar hem toe. Hem vertellen wat er gebeurt was, maar dan zou ik hem weer beladen met mijn chaos en pech. Wat wij hadden was en is bijzonder. Farid zou wellicht panisch worden en iets bij Mina en haar shitfamilie aandoen. En dan optie 2, zwijgen als het graf. Niks zeggen. De redenen hierboven waren al meer als genoeg om over deze drama te zwijgen. Farid zou ik afschrikken en hij zou wat doen en dan ben ik hem al helemaal kwijt. Ik hou van hem. Ik kan hem niet kwijtraken. Het mag niet. Een leven zonder hem zou ik mij niet kunnen voorstellen. Hij is diegene aan wie ik denk als ik wakker wordt en weer ga slapen. Hij is mijn lichtje in het donker en mijn koers als ik de weg kwijt ben. Waarom ben ik dan meteen gaan janken toen ik hem zag! Nee, optie twee was veilig en beter. "Malika.. ga je me nog vertellen wat er aan de hand is?". Hij legde een hand op mijn schoot en ik kromp ineen. Ik weet niet hoe, maar ik zag ineens in een flits het enge gezicht van Mounir. Ik voelde weer tranen opkomen maar beet op me tong ze te stoppen. Pijn over verdriet. Ik ben niets anders gewend. Ik ben immuun, bestendig. Ik kon dit wel aan. "Eh.. nee sorry, ik miste je gewoon." Zei ik. Farid keek op en zal wel denken, nogal een heftige reactie voor als je iemand mist. Het maakte me niet uit. Ik wilde me eronder uit lullen op z'n grofs gezegd.

"Ik heb je ook gemist." Zei Farid. Hij zocht toenadering. Maar er was iets. Iets klopte niet. "Hoe was de bruiloft, je zag er goed uit". Zei Farid. Ik forceerde een glimlach en vertelde hem in korte lijnen hoe het was. Het stukje over, dat Mina over pa moeilijk deed, skipte ik. Zoals ik al zei, ik wilde hem niet nog meer belasten met mijn privé sores. "Ben je met de trein gekomen?" Zei hij. Ik knikte. Farid leek wel afwezig. Er zaten lange gaten tussen onze gesprek en iets in mij voelde aan dat hij ergens mee zat. Ik glimlachte en vroeg hoe het op zijn werk ging. "Druk.. écht. Ik ben toe aan vakantie". Zei Farid. "Misschien moet je dat wel doen. Lekker weg gaan. Ik bedoel je bent ondernemer met een eigen praktijk. Er zijn vervangers toch?". Zei ik. Farid keek me aan en zweeg. Nu wist ik het meteen. Er was iets. Farid zou meteen praten over welke landen hij zou willen bezoeken en grappen maken. Er knaagde iets aan hem. Ik vond het oneerlijk. Ik had hem alles verteld en hij wist onderhand ook alles, maar als hij ergens mee zat, zou ik dat wel willen weten. Zodat ik hem kan helpen, steunen en bijstaan. We houden toch van elkaar? We zijn samen. Hamdoulah. "Farid, zit je ergens mee?". Vroeg ik na een doodse stilte van een minuut. Farid keek op en schrok van deze vraag. Ik keek hem aan. Farid ging een beetje verzitten en stond op. "Wil je nog water?". Ik keek hem aan terwijl hij de glas weghaalde en deze opnieuw vulde met water. Hij zette het voor me neer en ondanks dat een nieuwe glas water niet nodig was, bedankte ik hem en zweeg. Hij kwam naast me zitten en sloeg zijn handen in elkaar. "Malika, ik.. ik moet je wat vertellen..". Ik keek aan aan en glimlachte. Dat hij van me hieldt? Dat zei hij toch al? "Eh.. Rania en ik.. pff Ik heb haar gezoend. Maar echt het betekende niks. Ik liet mij meeslepen en écht wollah, Malika het betekende niks".

[pureglossy]

Dank je wel ♥️

❤❤❤

[prinses3arbia]

Meskina Malika zooooo spannend

[pureglossy]

Iets in mij brak. Nee, niet mijn hart. Die is al zovaak gebroken dat ik mijzelf weleens afvroeg waarom hij niet stil stond van alle stress, en gebroken momenten die ik ervoer. Ik kon er mijn vinger niet op leggen. Ik voelde me bedrogen en verloren. Tranen zouden nu bij mij op moeten komen. Zoals altijd als ik iets vreselijks meemaak zoals gisteren. Maar die tranen kwamen niet. Het leek net alsof ze op waren. Basta. Mijn traanbuisjes, staken een dikke middelvinger in mijn gezicht en vonden dat het genoeg was. Ik keek weg en realiseerde me, dat het misschien zelfs mijn schuld was. Had ik iets meer van mezelf moeten geven? Was ik wel voldoende voor hem? Mooi genoeg? Pff Rania.. we hebben het hier wel over Rania, met haar poppen gezichtje en haar afgetrainde lichaampje. Het was mijn schuld. Dat moest haast wel. Kwam het door mijn hoofddoek? Vond hij vrouwen zonder hoofddoek mooier? Ik pulkte aan mijn tasje. Ik wist niet wat ik moest zeggen. Ik keek hem aan. "Het geeft niet". Dat zeggende terwijl ik een glimlach forceerde. Farid keek me verbaast aan en fronste zijn wenkbrauwen. "Malika.. het geeft wel. Ik heb iets gedaan wat niet ok is." Zei Farid. Ik keek weg en herhaalde het weer. "Het geeft niet, maakt niks uit". Zei ik. Dit keer stond Farid op en liep te ijsberen. Heen en weer. Wat was zijn probleem? Het geeft toch niet. Ondanks de kille pijn diep in mij, maakte het niet uit. "Malika, realiseer je wel wat ik net zei?". Zei hij. Ik keek naar hem. Wat voor vragen waren normaal om te stellen als iemand dit tegen je zegt? De man die gisteren nog zei dat hij van me hieldt. Of wilde hij dat niet vertellen? Wilde hij dit vertellen in plaats van dat hij van me hieldt? Ik werd warrig in mijn hoofd en keek ernstig. "Farid, wat wil je dat ik doe en zeg? Het geeft toch niet. Wat is dan het probleem?". Farid kwam naar me toe lopen en haalde zijn handen door zijn haar. Zijn groene ogen werden feller en hij keek me strak aan. "Malika, je vader is vreemd gegaan en ik... ik ben vreemd gegaan door iemand te zoenen. Doet het dan niks met je?". Zei hij. Ik dacht na. "Maar je hebt alleen gezoend toch?". Vroeg ik. "Malika verdomme! Wees eens wat sterker! Ik heb je fucking bedonderd en jij.. pfff". Ik schrok van zijn reactie. Hij schreeuwde zo hard dat ik in elkaar kromp en mijn handen voor me gezicht deed. Automatisme. Hij kwam op me aflopen. "Nee.. nee Malika ik zou jou nooit pijn doen." Ik wilde huilen maar het kon niet. Ik keek om me heen en Farid zweeg en zat op de bank. "Waar is de wc?". Vroeg ik. Hij wees het aan en ik liep weg, maar niet naar de wc. Nee, naar de voordeur. Met een klik maakte ik de deur open en deed hem zachtjes dicht. Ik rende de afrit af van zijn huis. Ik rende en rende en dacht aan Mounir hoe hard hij achter mij aan kwam rennen. Na tien minuten stopte ik en ademde zwaar en hevig. En nu kwamen de tranen wel. Het besef. Het besef dat het niet ok was. Het was niet ok. Is dat wat je wilde zeggen Farid gisteren en uiteindelijk zei je maar dat je van me hieldt. Nu weet ik dat, dat een leugen is. Rania, 'een goede vriendin' waarom Farid. Waarom. Een voorbijganger stopte en vroeg of het wel ging. Ik liep gelijk weg en snikte mijn tranen weg. Even later hoorde ik mijn mobiel overgaan. Het was hem. Farid. Ik zette het uit en automatisch ben ik naar het centrum gelopen. Ik liep maar en liep totdat ik voor de deur van de drogisterij stond waar ik gewerkt had. Ik liep naar binnen en toen zag ik haar. Yousra. Ze zag mij en kwam vanuit de balie op me afkopen. "Malika! Lieverd!!". We omhelsden elkaar en ik hieldt haar stevig vast. "Wat.. hoe.. je ziet er goed uit meid! Kom ik ben zo klaar." Ze trok me mee naar achteren en ik wachte haar op. Een half uurtje later kwam ze aanlopen en wilde alles weten. Na de drama met Farid, had ik er vrij weinig zin in. Maar het was wel Yousra. Ik vertelde haar dus in alle lijnen hoe het gegaan was. "Zoo die heks moet branden gek! Bah wat een engerd. Ik wist het. Meteen toen je niet kwam werken was ik gekomen. En zie je ik had gelijk." Ze pakte haar mobiel en ging naar foto's. "Kijk, dit is niet normaal toch schat je moet hiermee naar de politie!". Ik keek naar de foto's die Yousra van mij had gemaakt toen ze langs kwam. "Desnoods ga ik met je mee schat voor die aangifte. Ik ben zo blij dat je daar weg bent." Zei ze. "Kan je me die foto's sturen?". Vroeg ik. Ik gaf Yousra mijn nummer en ze stuurde alle foto's door. "En hoe zit het met jou?". Vroeg ik aan Yousra. "We hebben de verloving overgeslagen. We gaan gelijk een groot feest houden alleen pas over een half jaar en ik ga hier weg bij de drogist. Ik heb een baantje gevonden wat aansluit bij mijn opleiding die ik gehaald heb". Ik was blij voor Yousra. "Kom een keer langs. Ik heb een eigen woning". Zei ik. Yousra keek me met grote ogen aan. "Meid jij het echt vooruitgang geboekt. Je weet het Allah swt is met de geduldigen". Ik glimlachte en omhelsde haar. "Ik moet gaan Yous. Ik zie je gauw in sha Allah." We namen afscheid en ik liep naar het station. Ik kon niet naar het huis van Salim gaan waar die engerd me misschien opwachte. Ik pakte de trein en de bus naar mijn eigen huis. Daar aangekomen storte ik me neer op de bank. Ik trok mijn jas uit en hoofddoek en deed mijn mobiel aan. Meteen kwamen de berichten binnen van Farid en even later van Yousra. "Waar ben je Malika?". "Kom alsjeblieft terug!". "Ik kom er nu aan!". Veel gemiste oproepen en uiteindelijk als hij komt zal ik toch in het huis van Salim niet zijn. Alsof dit huisje er gewoon moest zijn. Gevlucht voor Mounir, en nu vlucht ik ook voor Farid. Ik was doodop. Ik wilde Farid niet bellen, want eerlijk? Er viel weinig te bespreken. Dus smste ik hem een bericht:

Farid, bespaar jezelf de moeite alsjeblieft. Ik weg gegaan, dat had je al in de gaten. Ik snap het nu allemaal. Dit is wat je me wilde vertellen. Dit zal vast ook de reden zijn waarom de tweede date niet door is gegaan. Laat mij maar, ik vind je een lieve man, maar je hebt duidelijk gevoelens voor Rania. Ze is een knappe vrouw en ik neem het je niet kwalijk. Soms kunnen dingen niet lopen zoals we willen. Dat weet ik onderhand zelf wel. Ik wens je het allerbeste. Liefs Malika.

Met trillende handen tikte ik op verzenden. Weg was het bericht. Ik huilde uiteraard. Die traanbuisjes waren weer wakker en hoe. Farid die ik niet kwijt wilde en die het licht in mijn donkere tunnel was. Het was ook veelste mooi om waar te zijn. Veelste mooi.. Ik ging douchen en ben meteen gaan slapen. Morgen heb ik een belangrijk gesprek én ik zou iemand aanpakken. Drie personen zelfs.

[prinses3arbia]

Sterke meid Malika hopelijk krijgt ze de baan en kan ze op eigen benen staan

[prinses3arbia]

Up

[Emiras]

Ieuw die Mounier! !

[prinses3arbia]

♥️

[pureglossy]

Zaterdag. Deze dag zou ik weer afspreken met Malika, mijn liefste. Ik stond op en ging douchen, maar ik kon mezelf amper in de spiegel bekijken. Ik schaamde me dood. Hoe moest ik haar onder ogen komen? Hoe? Ze keek zo uit naar vandaag en ik ook. Ik zuchte en sloeg mezelf voor de kop. Waardeloos ben ik, waardeloos! Ik kon niet, ik kon niet afspreken vandaag. Ik zou het zeggen maar haar wonden zijn nog vers. Met mijn situatie wrijf ik er alleen zout in. Ik zou het verergeren. Net toen ik haar wilde bellen, belde ze me zelf. Ik hou van haar en ik wil haar niet kwijt, daarom besloot ik te zwijgen. Ze was teleurgesteld, dat merkte ik op. Maar het was de allereerste keer dat ik zei, dat ik van haar hieldt. Zij ook van mij. Ik wilde haar vasthouden en kussen, maar eerst moest ik haar de waarheid vertellen. Alleen niet vandaag.

De dagen erna waren zwaar. De actie met Rania heeft me echt in de war gemaakt. Rania belde zelfs. Ik nam uiteindelijk op na tien oproepen gemist te hebben en ze was aan het huilen. Haar gevoelens jegens mij zouden niet veranderen, maar ze zou haar best doen het wel te doen. Voor mij. Wat een ellende allemaal. Het ging ook niet goed met haar vader, hadj Hamid. En alles erbij maakte haar nog verdrietiger. Voor nu, wilde ik geen contact met haar. Ik wilde Malika. Alleen haar. Niemand anders. Die week erop ben ik met moeite gaan werken. Het was en druk, en ik dacht aan Malika. Zo reed ik vandaag naar huis en ik trof daar ineens Malika aan. Ik was verbaast en geschrokken en snel stapte ik de auto uit. "Malika.." zei ik. Ze kwam meteen op me aflopen en storte zich in mijn armen. Ik begreep het niet. Ik nam haar mee naar huis en ze zat op de bank. Ze keek ernstig en dacht na. "Wat is er Malika?". Vroeg ik. Ze glimlachte en zei dat ze me miste. Ik glimlachte en streek een haar uit haar gezicht. Ze deinste ineens achteruit en ook toen ik mijn hand op haar schoot legde. Ik begreep het niet. Ze merkte aan mij door mijn afwezigheid dat er iets mis was. Zo was ik, als er iets was ben ik niet te genieten en kortaf. Ik kon niet tegen deze vrouw liegen. Kijk haar eens zitten, hoe onschuldig en mooi ze wel niet was. Hoe kan ik tegen haar liegen? Nog meer leugens die ze maar moest horen? Nee, ik hou van haar en ik vertel haar de waarheid. Dat deed ik. "Ik heb Rania gezoend". Het was eruit en ik sloot mijn ogen. Ik verwachte dat ze boos zou zijn. Schelden, vloeken en schreeuwen. Ik zou dat immers wel gedaan hebben mochten de rollen omgedraaid zijn. Maar Malika, ze zweeg. "Het geeft niet". Zei ze zachtjes. Ik keek haar aan vol ongeloof. Ik heb haar bedonderd, ben vreemd gegaan, ja ook zoenen is een vorm van vreemd gaan en zei zegt het geeft niet? Ik begreep het niet. Ik zei het weer op enige hoop dat ze gefrustreerd zou raken. Ik wilde woede zien. Ik kon er toch niet mee leven dat ik iets gedaan heb en ze het me maar vergaf? Maar malika bleef kalm. Ze vroeg nog wat het probleem was. Ik flipte toen. Ik wilde dat ze sterker in haar schoenen zou staan en desnoods gaf ze me maar een knal. Ik kon het hebben. Ik heb immers iets gedaan wat niet ok was. Maar integendeel. Ze kromp ineen en dacht dat ik iets haar zou aandoen. Ik snelde naar haar toe en ze rilde een beetje. Toen werd het ongemakkelijk.