1. #31
    Storyteller ❤

    Reacties
    4.786
    11-01-2011

    Citaat Geplaatst door Sara-amira Bekijk reactie
    Up up
    Was jij ook een lezer van mijn vorige verhalen?

    Ik plaats straks een stuk en zoals alle andere verhalen ga ik elke dag iets plaatsen❤

  2. #32
    Storyteller ❤

    Reacties
    4.786
    11-01-2011

    Ik liep als een dronken persoon naar achter en liet mezelf op het bed zakken. Zou hij mij echt gezien hebben? Nee, stel je voor! Zou hij hier aan bellen en zeggen dat ik aan het gluren was? Mijn kloppende hart maakte plaatst voor angst. Ik zwoer mezelf nooit meer naar buiten te kijken! En ik hoopte dat hij hier nooit zou aanbellen. Het klonk overdreven, maar in de tussentijd dat ik hier geïsoleerd was van de buitenwereld ben ik niet alleen enorm angstig geworden, maar ook onzeker. Als ik naar buiten ging was het altijd met Mina. Nooit alleen. Als ik iets nodig heb dan ging ze altijd mee. Net alsof ze bang was dat ik ervandoor ging ofzo! Al heeft dit laatste toch een lange verlangen gespeeld bij mij. Maar dan zou ik pa ook achterlaten en dat kon ik niet.

    Ik stapte mijn bed in en toch kon ik niet in slaap vallen. Deze tuin onder heeft jaren stilgelegen. Tuin? Het hele huis was zelfs jaren onbewoonbaar. Wie heeft dan de moed gehad om hier toch in te trekken? Ik zou liegen, als er iets in mij toch niet een beetje nieuwsgierig is geworden naar deze persoon. Daarmee viel ik in slaap. De volgende ochtend stond ik op en ging naar beneden. Sneller als voorgaande maanden en wat meer lichtelijker in gedachten. Hoe kwam dat? Door gisteren? Werd ik nou echt een beetje vrolijk van een persoon die elk moment zou kunnen aanbellen dat hij begluurd werd? "Malika.." ik schrok van de stem van pa. "Ga mee naar de markt, ik heb hulp nodig". Vroeg hij. Ik keek hem aan. "Markt? En moet je niet op werk zijn papa?". Vroeg ik. Hij pakte wat tassen en liep naar de voordeur. "Ga je omkleden Malika". Ik keek naar mijn stiefmoeder die in de keuken bezig was. Ze zei geen selaam of wat dan ook. Ik ging gauw naar boven en trok wat kleren aan. Het is een tijd geleden dat ik samen met papa naar buiten ben geweest. Naar de markt ging hij altijd zelf. Ik hoorde mijn stem beneden en wist dat ik moest opschieten. Dat deed ik dus. Ik deed snel een trui aan en mijn jeans en deed mijn haar in een knot. Mijn ogen vielen op de reeks sjalen die ik ingeslagen had 1.5 jaar geleden. Toen ik van plan was een hoofddoek te dragen. Samira en ik hadden het er alleen maar over, maar na het overlijden van mama, heb ik helaas laten varen. Weer mijn naam die door het huis galmde. Wat was er toch met papa! Ik rende naar buiten en ik zag hem al staan. "Waar is de auto papa?" Vroeg ik. Hij keek me aan en haalde zijn schouders op. "Die heb ik gisteren verkocht. We gaan met de tram". Zei hij. Vandaar dat hij dus hulp nodig had..

    Ik vroeg niet waarom de auto verkocht was, en dacht pa zal vast een nieuwe willen kopen. Verkeerde gedachte dus. "We kunnen ons nu geen auto meer veroorloven Malika daarom heb ik 'm verkocht." Zei pa, alsof hij mijn gedachten kon lezen. "Waarom niet?" Vroeg ik. Hij keek me aan. "Sommige dingen hoef je niet te weten". En we stapten samen de tram in. En hoe gek het ook klinkt en hoe koud het die dag ook was. Voor mij leek het een zomerdag uit de mooiste zomermaanden toen mama nog leefde. Hoe vaak wij samen de stad in gingen met de tram en lachte en van de dagen genoten. Langzamerhand werd ik geconfronteerd met de realiteit. Na maanden thuis te hebben gezeten, of zeg maar anderhalf jaar bijna, bedacht ik me dat ik dit nooit met mama zou meemaken. Hoe snel het allemaal wel niet gegaan is. Het overlijden van mama, vertrek van Salim, en hoe gauw papa getrouwd is. En ergens wist ik zeker dat pa financieel niet meer stabiel was. Zijn auto verkopen? Met die goede functie die hij had? Ik wist dat Mina een goldigger was. Het geld letterlijk uit papa slurpte en zelfs mij bedreigd had, als papa soms geld gaf. We stapten eruit en begonnen onze zoektocht naar het lijstje wat mijn stiefmoeder opgesteld had. Ik keek naar papa af en toe en ik had het met hem te doen. Hij leek afgevallen, ongelukkig en absoluut niet meer zo spraakzaam als voorheen. Alsof hij nu pas, vrouw en kind later, met zijn neus op de feiten is gedrukt. "Wil jij wat hebben?" Vroeg pa ineens nadat we het hele lijstje afgewerkt hadden. "Eh nee papa, alles hebben we toch al gehaald". Pa glimlachte. "Je bent een goede dochter en je lijkt zo op je mama." Hij legde een hand op mijn schouders en ik meende te zien dat zijn ogen vochtig werden. Zelfs ik hieldt het niet droog. "Kom.." zei hij. Ik volgde hem en we liepen een winkel in. Vol met lekkernijen en zoetigheden. Ik was 18, maar ik leek op dat moment een kind van 6 die elk moment van geluk kon exploderen. Pa kocht wat lekkere dingen en rekende het af. "Dit is voor jou". En hij gaf me het tasje. Ik glimlachte en moest lachen om mijn eigen gedachte.

  3. #33
    Storyteller ❤

    Reacties
    4.786
    11-01-2011

    Thuis aangekomen had ik alle zakken uitgezocht en gesorteerd. Mijn stiefmoeder kwam de keuken binnen en keek om zich heen. "Hebben jullie alles gehaald?". Ik keek haar aan. "Ja, alles wat op het lijstje stond". Ik vouwde de tassen dicht en liep naar de eettafel om mijn tasje te pakken en naar boven te gaan. Imane kroop naar me toe en ik haalde een koekje tevoorschijn die ik haar gaf. Mina rukte in één keer het tasje uit mijn handen en keek naar de inhoud. "En waar dacht je hiermee naartoe te gaan?" Ik pakte het terug en zei dat ik het van pa heb gehad. Ze sloeg me keihard in me gezicht waardoor ik alles liet vallen. "Dus hij koopt alles voor zijn grote dochter en de mijne niks?". Schreeuwde ze. Pa kwam ineens naar binnen en keek ons aan. Ik had mijn roodgloeiende wang vast en zweeg. Snel deed ik mijn hand weg. "Ben jij nou een man! Je koopt alles voor haar en je vergeet je kleine dochter!". Pa hief ineens zijn hand op en voordat ik het wist sloeg hij haar in haar gezicht. Ze keek hem duivels aan en rende weg naar de slaapkamer. "Pa! Waarom deed je dat" zei ik. Pa pakte Imane en leek doofstom. Hij liep naar de huiskamer en ik bleef staan. Had ik pa maar niks laten kopen! Ik haatte mezelf. Snel ruimde ik alles op en legde ik het op tafel. Dan kreeg ze haar zin maar. Ik liep naar boven om me om te kleden en hoorde stemmen. Mina was zeker met de zussen van pa aan het praten, klagen, een heleboel erbij te liegen. Het is de eerste keer dat pa haar geslagen had en hoe je het went of keert. Het was fout. Slaan is fout. Dat is wat pa ons geleerd heeft en ma, maar wat is er dan in vredesnaam aan de hand met hem dat hij zelfs agressief was!

    Ik ruimde mijn kamer op toen ik een luide bel hoorde. Ik liep naar beneden en deed de deur open. Voor mij stonden twee agenten die mij aankeken. Een politieauto stond tegenover in de straat scheef geparkeerd. "Goedemiddag, mogen we even binnen komen?". Ik wist niet waarom. Mijn knieën knikte en ik vroeg waarom. "Wij hebben een melding binnen gehad van mishandeling. Mevrouw we komen nu naar binnen." En op dat moment storte mijn wereld in. Ik wilde janken, maar ik kon niet. "Mishandeling??" Murmelde ik. De agenten liepen naar binnen en mijn stiefmoeder kwam naar beneden. Helemaal huilend en toen ik beter keek zag ik zelfs dat ze krassen op haar gezicht had. Maar pa heeft dat niet gedaan! Ze liepen naar de huiskamer en ik hoorde harde geluiden. En voordat ik het wist kwamen ze naar buiten met papa die handboeien om had. "Neeeee nee" schreeuwde ik. Ik liep naar hun toe en hieldt papa vast. "Alsjeblieft, pa heeft niks gedaan!! Ik heb alles gezien!" Gilde ik. Ik liet me voor de voeten van pa vallen. Maar al gauw voelde ik sterke armen die me aan de kant zette door een agent. Ik schreeuwde en liep naar buiten op enige hoop hen tegen te houden. Onderhand was de hele buurt buiten om natuurlijk naar de hele drama te kijken.

    Ook hij stond buiten. Maar ik zag hem niet. Hij zag mij. Huilend op het raam van de politie auto slaan. En toen reden ze weg. Ik bleef kapot en gebroken achter. Mijn papa. Iedereen keek me aan. Zo bleef ik een kwartier staan totdat iedereen weer naar binnen ging en de gordijnen weer dicht geschoven werden. Ik draaide me om, om terug naar dat huis te gaan. Dat huis die de grote boze heks domineerde en tot een horrorhuis maakte. Ineens zag ik hem staan. Iedereen was al binnen, behalve hij. En nu pas kon ik goed zien wie het was. Ik keek weg en liep als een zombie naar binnen. Nog steeds voelde ik zijn ogen geprikt in mijn rug. Binnen stond ze me al op te wachten en voordat ik wist trok ze me aan me haar en sloeg ze me met een riem. "Jou schuld eh vieze ****". Ze sloeg en sloeg totdat ik instorte. Even zag ik een schaduw door het glaswerk in de voordeur staan. Een schaduw die even bleef staan en weer weg ging. Alsof diegene iets wilde doen, maar niet kon.

  4. #34

    Reacties
    879
    06-07-2018

    Citaat Geplaatst door pureglossy Bekijk reactie
    Echt he! Jammer dat het zo leeg gelopen is.. is goed lieverd ik ga gewoon door speciaal voor jou en andere mensen die toch mee lezen! ❤
    Maar echt oa door dit heb ik gewoon geen motivatie om hier een verhaal te beginnen. Heb t vroeger wel eens gedaan en toen waren er wel meer lezers.
    Jaa ze komen echt wel gewoon door blijven gaan, er zijn ook veel stille lezers.

  5. #35
    Storyteller ❤

    Reacties
    4.786
    11-01-2011

    Citaat Geplaatst door Masylia- Bekijk reactie
    Maar echt oa door dit heb ik gewoon geen motivatie om hier een verhaal te beginnen. Heb t vroeger wel eens gedaan en toen waren er wel meer lezers.
    Jaa ze komen echt wel gewoon door blijven gaan, er zijn ook veel stille lezers.
    Doe ik!

    Ik zou zeggen, begin een verhaal en hier heb je alvast fan nummer uno we blazen weer leven in dit rubriek

  6. #36
    MVC Lid

    Reacties
    508
    05-03-2015

    Ga gauw door! Hou van je verhalen.
    Only dead fish go with the flow.

  7. #37
    Storyteller ❤

    Reacties
    4.786
    11-01-2011

    Citaat Geplaatst door psychofarmaca Bekijk reactie
    Ga gauw door! Hou van je verhalen.
    Hiii fan djelie!! Welcome back!

  8. #38
    Storyteller ❤

    Reacties
    4.786
    11-01-2011

    Ik liep voorzichtig de trap op. Mijn huid was vuurrood en overal waar ik keek op mijn benen zag ik strepen. Rood gemerkte strepen van de riem. Ik sloot mezelf op in de kamer en pakte mijn mobiel. Ik moest iemand bellen. Nora? Salim? Het moest gewoon! Ik kon dit toch niet laten gebeuren? Pa die vast gehouden wordt door de politie en weet ik veel wat er nu allemaal gebeurt op het bureau en wanneer hij eruit komt. Ik sloeg mijn hoofd tegen de stalen uiteinde van het bed. Klaar, ik was gek geworden. Compleet van de kaart met mijn mobiel in de handen. Ineens vloog de deur open. Met een vuurrood hoofd, en haar zogenaamde zelf aangebrachte verwondingen kwam ze op me aflopen. Ze trok mijn mobiel uit mijn handen en opende de raam van mijn kamer. En luttele seconden later hoorde ik mijn mobiel te pletter vallen in de tuin beneden. Ik huilde en vroeg me af of ze wel had gerealiseerd dat er iemand beneden woonde. Ze liep al vloekend naar buiten en trok mijn deur keihard dicht.

    Ik wilde haar achterna lopen, Alleen Allah wist toen hoe vol mijn hart zat. Ik wilde haar vermoorden! Haar naar de keel grijpen en bewerken met alles wat ik maar kon grijpen. Ik stond op en verzamelde alle moed. Ik trok mijn deur met een ruk open en denderde naar beneden. Ze was aan het bellen met iemand en ik hoopte maar dat ze door bleef bellen. Voorzichtig liep ik naar de keuken en mijn woede werd nog sterker toen ik het plastic tasje zag. Het tasje waarmee deze hele heibel begonnen was in de eerste instantie! Ik trok de la zo hevig open dat hij er half uitlag en pakte een flinke vleesmes. Ze moet gewoon stoppen met leven. Dit was de duivel zelf. Ik pakte de mes goed vast en liep naar de huiskamer, waar ze nog steeds aan het tetteren was. En ineens zag ik Imane. Kruipend van tafel naar bank. Hoe ze even stil stond en naar me keek en glimlachte. Op dat moment brak mijn hart in tweeën en realiseerde ik me dat ik haar moeder zou ontnemen. Haar duivelse moeder. Ik liet de mes bijna uit mijn handen vallen en slikte een paar keer. Toen liep ik weg. Terug naar de keuken, terug naar mijn kamer en terug naar datzelfde punt waar ik gebleven was. Ik moest hier weg. Als papa weg was wat deed ik hier nog? Wat moest ik hier nog doen? Wegwezen! Dat is wat een stem zei. Nu! Pak je spullen, je geld en vertrek verdomme! Waar wacht je nog op. Je kan haar niet vermoorden, omdat je sympathie heb voor haar dochter, maar je kan wel wegwezen.

    Als een gek zocht ik mijn oude sporttas. Ik herinnerde mij, dat ik die in Salims kamer had gezien toen hij hier nog woonde. Die feeks zal 'm wel weg gegooid hebben. Mijn rugtas! Ik hoef niet veel mee. Ik heb het adres van Salim. Ik heb geld Hamdoulilah. Nieuwe kleding koop ik wel. Dat is mijn minste zorg nu. Nu is het erop of eronder. Snel vulde ik mijn tas met waardevolle spullen. Geld, foto's van mama, mijn paspoort en ID. Ik trok mijn kleren aan en wachte af. Ik zat op bed als een zenuwlijer die elk moment uit elkaar kon spatten. Ik ga weglopen. Pa.. die zou het wel begrijpen. Ik keek op de klok die ineens langzaam weg getikte. 18:00 uur. Het is aardig donker buiten en ik wist dat de grote boze heks altijd rond 19:00 uur haar programma keek op 2M. Een uurtje volhouden. Dat kon ik wel. Ik heb het jaren volgehouden...

  9. #39
    Storyteller ❤

    Reacties
    4.786
    11-01-2011

    Stilletjes opende ik de deur van mijn kamer. Ik hoorde mijn stiefmoeder, maar haar stem leek ver weg. Ik kon het niet geloven. Ik was een slaaf in mijn eigen huis. En ik moest mijn eigen huis verlaten nog wel. Al die mooie momenten die ik hier beleefd had. Samen met mama en papa.. en Salim! Wat hadden we het fijn met z'n vieren. Zij moet eruit. Die feeks! Maar wat bazelde ik nou, het was onbegonnen werk en ik moet deze stap zetten en nooit meer achterom kijken. Ik zweeg en liep door de hal om naar beneden te lopen. Toen ik bij de trap stond, en net op een punt stond dat ik naar beneden kon kijken, maar de mensen mij niet zagen, zag ik hem staan. Papa!

    Ik gooide mijn rugtas zo gauw ik kon terug in mijn kamer. Ik voelde de adrenaline en viel halsoverkop bijna over mijn eigen voeten, toen ik de trap af rende. "Papa!" Gilde ik terwijl ik hem vasthield en nooit meer los wilde laten. Ik keek hem aan. "Zie je papa, je hebt niks verkeerds gedaan. Nu ben je weer terug". Zei ik. Mijn vader zweeg. Het waren enkel troostende woorden die ik zei en ik hieldt mezelf groot uiteraard. Ik wist dondersgoed dat hij iets verkeerds had gedaan, op het moment dat hij die feeks een klap gaf. En laat mijn stiefmoeder nou bekend zijn om haar dramatische vertoningen. Ik keur het niet goed. Absoluut niet. Dus ik liet hem los en keek hem aan. "Malika, ik ga even met Mina praten. Straks kom ik even naar je kamer. Heb je al wat gegeten?". Ik knikte om hem gerust te stellen en mijn hart brak om het feit dat hij zich om mij zorgen maakte, terwijl dat andersom moest. Ik liep terug naar mijn kamer en wachtte totdat mijn vader naar me toe kwam. En geloof me, wachten is een rottig iets. Ik heb te lang gewacht. Ik was weliswaar een mietje wat bepaalde dingen betrof, maar ik moest willens en wetens, weten waar ze het over hadden. Dus sloop ik alweer mijn kamer uit en liep naar beneden. De huiskamer deur was dicht, dus liep ik naar de keuken. De scheidingsmuur tussen keuken en de woonkamer was dun en als je heel goed luisterde, kon je alles horen. En dat deed ik. "De volgende keer, als je nog één keer je handen naar me uitsteekt dan bel ik ze weer hoor je me!". Schreewde mijn stiefmoeder. Pa zweeg de hele tijd en ik wilde naar binnen om haar de les te lezen. Om pa de plekken op mijn lichaam te laten zien, die ze achterliet toen pa mij achterliet. Ik bleef stokstijf staan. Puntje bij paaltje heeft ze haar aangifte ingetrokken. Pa mocht naar huis en nu was hij helemaal een puppet in haar handen. Bij het minst geringste, zou ze weer bellen en doen alsof hij haar sloeg. Ja, van dit alles was ik getuige. Nu is niet alleen mijn leven een puinhoop, maar ook die van pa. En ik was bang. Pa glipte al weg tussen mijn vingers, en met deze drama erbij zou ik hem helemaal verliezen.

    Mijn plan moest sneller werken. Ik moest snel zijn. Ik werd ineens uit mijn gedachten gehaald door de deurbel. Pa en mijn stiefmoeder waren nog in gesprek, en met de deur van de kamer dicht hoorde je negen van de tien keer de deurbel nooit. Ik liep daarom naar de deur en deed voorzichtig open. Ik keek in twee lichtgroene ogen. Twee vriendelijke ogen die een speelse blik omvatten. Hij was zeker ongeveer ouder als ik. Ik schatte hem rond de 25. Nu heb ik een nog beter beeld. Zijn zwarte haarlokken zaten onder een muts en een paar plukken staken uit. "Hoi" zei ik. "Hi, eh ik ben de nieuwe buurjongen van beneden. Is deze van jullie?" Hij reikte me een telefoon aan. Mijn mobiel die aan gort stuk is geslagen door mijn stiefmoeder. "Eh ja sorry." Ik pakte de mobiel aan. "Is die van jou?" Vroeg hij. "Ja klopt. Sorry ik moet weer gaan" zei ik. Hij knikte vriendelijk en liep de portiek af. Ik was dit niet gewend, en beet op mijn lip van frustratie waarom ik zo kortaf was tegen hem. Wat zal hij straks nog meer denken over mij? De chagrijnige, gekke gluurdster? Ik zuchte en deed de deur dicht. Zulke mooie groene ogen heb ik nog nooit van mijn leven gezien.

    Ik liep gauw naar boven. De rammelende mobiel gooide ik onder mijn kussen die toch niet te redden was en ik keek weer naar de tuin. Mijn ogen werden ineens groter. De horror tuin is werkelijk waar veranderd in een paradijselijke tuin! Ik heb weken niet uit het raam gekeken, omdat ik bang was dat hij daar weer zou staan en naar mijn raam keek. Dat hij zou denken 'wordt ik weer begluurd door die vreemde persoon'. Ik liet me vervolgens op mijn bed vallen en dacht aan net. Zijn ogen en vriendelijke lach. Mijn vader en stiefmoeder waren nog steeds bezig. Maar voor even, kon mij dat allemaal even niet schelen...

  10. #40
    Je plekje!!!

    Reacties
    7.025
    25-10-2004

    Citaat Geplaatst door pureglossy Bekijk reactie
    Stilletjes opende ik de deur van mijn kamer. Ik hoorde mijn stiefmoeder, maar haar stem leek ver weg. Ik kon het niet geloven. Ik was een slaaf in mijn eigen huis. En ik moest mijn eigen huis verlaten nog wel. Al die mooie momenten die ik hier beleefd had. Samen met mama en papa.. en Salim! Wat hadden we het fijn met z'n vieren. Zij moet eruit. Die feeks! Maar wat bazelde ik nou, het was onbegonnen werk en ik moet deze stap zetten en nooit meer achterom kijken. Ik zweeg en liep door de hal om naar beneden te lopen. Toen ik bij de trap stond, en net op een punt stond dat ik naar beneden kon kijken, maar de mensen mij niet zagen, zag ik hem staan. Papa!

    Ik gooide mijn rugtas zo gauw ik kon terug in mijn kamer. Ik voelde de adrenaline en viel halsoverkop bijna over mijn eigen voeten, toen ik de trap af rende. "Papa!" Gilde ik terwijl ik hem vasthield en nooit meer los wilde laten. Ik keek hem aan. "Zie je papa, je hebt niks verkeerds gedaan. Nu ben je weer terug". Zei ik. Mijn vader zweeg. Het waren enkel troostende woorden die ik zei en ik hieldt mezelf groot uiteraard. Ik wist dondersgoed dat hij iets verkeerds had gedaan, op het moment dat hij die feeks een klap gaf. En laat mijn stiefmoeder nou bekend zijn om haar dramatische vertoningen. Ik keur het niet goed. Absoluut niet. Dus ik liet hem los en keek hem aan. "Malika, ik ga even met Mina praten. Straks kom ik even naar je kamer. Heb je al wat gegeten?". Ik knikte om hem gerust te stellen en mijn hart brak om het feit dat hij zich om mij zorgen maakte, terwijl dat andersom moest. Ik liep terug naar mijn kamer en wachtte totdat mijn vader naar me toe kwam. En geloof me, wachten is een rottig iets. Ik heb te lang gewacht. Ik was weliswaar een mietje wat bepaalde dingen betrof, maar ik moest willens en wetens, weten waar ze het over hadden. Dus sloop ik alweer mijn kamer uit en liep naar beneden. De huiskamer deur was dicht, dus liep ik naar de keuken. De scheidingsmuur tussen keuken en de woonkamer was dun en als je heel goed luisterde, kon je alles horen. En dat deed ik. "De volgende keer, als je nog één keer je handen naar me uitsteekt dan bel ik ze weer hoor je me!". Schreewde mijn stiefmoeder. Pa zweeg de hele tijd en ik wilde naar binnen om haar de les te lezen. Om pa de plekken op mijn lichaam te laten zien, die ze achterliet toen pa mij achterliet. Ik bleef stokstijf staan. Puntje bij paaltje heeft ze haar aangifte ingetrokken. Pa mocht naar huis en nu was hij helemaal een puppet in haar handen. Bij het minst geringste, zou ze weer bellen en doen alsof hij haar sloeg. Ja, van dit alles was ik getuige. Nu is niet alleen mijn leven een puinhoop, maar ook die van pa. En ik was bang. Pa glipte al weg tussen mijn vingers, en met deze drama erbij zou ik hem helemaal verliezen.

    Mijn plan moest sneller werken. Ik moest snel zijn. Ik werd ineens uit mijn gedachten gehaald door de deurbel. Pa en mijn stiefmoeder waren nog in gesprek, en met de deur van de kamer dicht hoorde je negen van de tien keer de deurbel nooit. Ik liep daarom naar de deur en deed voorzichtig open. Ik keek in twee lichtgroene ogen. Twee vriendelijke ogen die een speelse blik omvatten. Hij was zeker ongeveer ouder als ik. Ik schatte hem rond de 25. Nu heb ik een nog beter beeld. Zijn zwarte haarlokken zaten onder een muts en een paar plukken staken uit. "Hoi" zei ik. "Hi, eh ik ben de nieuwe buurjongen van beneden. Is deze van jullie?" Hij reikte me een telefoon aan. Mijn mobiel die aan gort stuk is geslagen door mijn stiefmoeder. "Eh ja sorry." Ik pakte de mobiel aan. "Is die van jou?" Vroeg hij. "Ja klopt. Sorry ik moet weer gaan" zei ik. Hij knikte vriendelijk en liep de portiek af. Ik was dit niet gewend, en beet op mijn lip van frustratie waarom ik zo kortaf was tegen hem. Wat zal hij straks nog meer denken over mij? De chagrijnige, gekke gluurdster? Ik zuchte en deed de deur dicht. Zulke mooie groene ogen heb ik nog nooit van mijn leven gezien.

    Ik liep gauw naar boven. De rammelende mobiel gooide ik onder mijn kussen die toch niet te redden was en ik keek weer naar de tuin. Mijn ogen werden ineens groter. De horror tuin is werkelijk waar veranderd in een paradijselijke tuin! Ik heb weken niet uit het raam gekeken, omdat ik bang was dat hij daar weer zou staan en naar mijn raam keek. Dat hij zou denken 'wordt ik weer begluurd door die vreemde persoon'. Ik liet me vervolgens op mijn bed vallen en dacht aan net. Zijn ogen en vriendelijke lach. Mijn vader en stiefmoeder waren nog steeds bezig. Maar voor even, kon mij dat allemaal even niet schelen...
    Ok.Dit klinkt zo hatelijk

    Je zou jou als vrouw hebben Allahy ster

  11. #41
    MVC Lid

    Reacties
    508
    05-03-2015

    Citaat Geplaatst door pureglossy Bekijk reactie
    Hiii fan djelie!! Welcome back!
    Thanks my girl!!!
    Only dead fish go with the flow.

  12. #42
    Storyteller ❤

    Reacties
    4.786
    11-01-2011

    Citaat Geplaatst door psychofarmaca Bekijk reactie
    Thanks my girl!!!

  13. #43
    Storyteller ❤

    Reacties
    4.786
    11-01-2011

    Aan tafel was de spanning te snijden. Pa keek niet op tijdens het eten en mijn stiefmoeder keek soms mijn kant op en soms zijn kant op. "Wie was dat aan de deur daarnet". Vroeg ze. Ik keek op van mijn bord. Wat moest ik nou zeggen. De leuke nieuwe buurman bracht mijn mobiel terug, die jij naar beneden hebt gegooid? Snel verzon ik maar wat. "Het waren mensen die nieuwe abbenomenten enzo aansmeren". Ze keek me geniepig aan en begon weer te eten. Een leugentje om eigen bestwil. Ik haatte liegen, maar wat haar betrof zou ik vast ergere dingen gezegd én gedaan hebben. Mijn haat jegens haar was zo inmens groot, dat ik elk moment uit elkaar kon spatten.

    Ik ruimde zoals gewoonlijk af, maakte de keuken schoon en dweilde alles nat en fris. "Elke ochtend wil ik de lente in mijn huis ruiken, anders zwaait er wat" had ze al een paar keer gezegd. Ik deed het. Ik was een kneus, een mietje. Maar ik dacht aan één ding. Pa. En alhoewel hij niet echt aan ons dacht, toen hij van plan was het monster van de eeuw te trouwen, kon ik het niet over mijn hart krijgen pa te laten zitten. Je vader is je vader. No mather what. Salim dacht daar anders over. Hij kwam ook niet vaak langs als voorheen. Hij zal het vast druk hebben met zijn toekomstige. Pa weet nog nergens van. Ik hoopte maar dat hij het wel zou komen vertellen. En ik hoopte dat er ook niks ergs was met hem. Ik zuchte diep en wilde de schoonmaak spullen opruimen. Mijn stiefmoeder kwam de keuken in en liep met overdreven passen de nog natte vloer op. Ze pakte het flesje van Imane en gooide de inhoud op de vloer. "Volgens mij ben jij nog niet klaar". Ik keek haar aan en ze liep met grote passen weer terug naar boven. Wederom maakte ik de vloer weer schoon. Een discussie is zinloos. Gauw als ik kon ruimde ik de boel op en deed ik de voordeur open om de trap af te lopen en het vuile water beneden weg te gooien in een put. Ik liep naar de weg en liet de emmer leeglopen. Ik werd ineens verblind door autolichten die de straat inreden. De auto parkeerde snel en toen zag ik hem weer. Hij stapte uit en ik liep voorzichtig richting de trap. "Buurvrouw, hoe gaat het met je mobiel?". Zei hij in de verte. Shit. Nu moest ik wel wat zeggen. "Hij is kapot. Ik heb hem per ongeluk van de raam laten vallen". Zei ik. "Pff zonde man." Zei hij terwijl hij naderde. Hij stond ineens voor me. En zijn ogen gleden langs mijn lichaam. Gauw knoopte ik mijn rok van voren los, die ik tijdens het schoonmaken in een knoop deed van voren. Hiermee had je aardig zicht op mijn blote benen. Of in ieder geval tot aan mijn knieën. Zijn ogen bleven verstard kijken naar mijn benen. Hij moet de blauwe plekken hebben gezien. Vandaar zijn geschrokken blik. Ik wilde gauw wat zeggen. Zeggen dat ik gevallen was. Maar hij was duidelijk geschrokken. Ik streek mijn rok glad en liep de trap op. Zonder ook maar gedag te zeggen liet ik hem achter. Gauw deed ik de voordeur dicht en kon toen pas ademhalen. Ik voelde tranen langs mijn wangen glijden. Ik liep naar boven en sloot me op in mijn kamer. Wat een rot moment! Ik hoopte uit de bodem van mijn hart, dat hij niks geks zou denken. Het was een lange dag. Ik was kapot moe en wilde alleen slapen en slapen. Maar ik kon alleen aan één ding denken. Zijn blik. Zijn blik die verdriet, boosheid en verwarring omvatte.

  14. #44
    Storyteller ❤

    Reacties
    4.786
    11-01-2011

    Ik deed mijn ogen open en zag het licht al door de gordijnen glippen. Ik stond op en nu pas kwam alle pijn van gisteren omhoog. Mijn benen deden pijn en mijn hoofd leek te bonken als een gek. Ik kwam voorzichtig het bed uit en deed de gordijnen open. Het was half 9 en ik moest gauw naar beneden om het ontbijt klaar te maken. Pa was vast al naar werk en deze feeks zou elke miniscule gelegenheid aanpakken, om mij weer de dag door te vernederen. Ik keek naar buiten terwijl ik het raampje open deed en hoorde vanuit de tuin keihard muziek. Nou hij was op en top Marokkaans in ieder geval. Want de luide stem vanuit de boxen waren van Cheb Khaled. Hij kwam even naar buiten en was wat aan het zagen in de tuin. Snel stapte ik naar achteren. Hell no dat hij me weer ziet gluren. En na gisteren moest ik mij helemaal gedeist houden. Ik wilde en kon hem niet onder ogen komen. Tien minuten stond ik voor het raam te niksen. Ik moest opschieten. Ik haaste me naar de douche en liet het warme water over mij heen vallen. Mijn hoofdpijn werd nog erger nadat ik klaar was en ik realiseerde me dat ik ziek aan het worden was. Goh, welke idioot gaat dan ook in de vrieskou zonder jas naar buiten. Gisteravond bij het weggooien van het water! Daar moest ik kou gevat hebben. Ik voelde ineens een vieze smaak in mijn mond opkomen. Ik werd misselijk, maar ik besloot in plaats van naar mijn kamer te gaan en uit te zieken juist naar beneden te gaan. Ze sliep nog. Dat was een vaste prik voor haar. Ze sliep tot laat. Als Imane wakker werd, was zij voor mijn rekening. Imane moest altijd elke dag gedoucht worden. Ze moest al gegeten hebben ook voordat ze opstond. Ze wilde geen kind aan haar hebben en daar kon ik voor opdraaien. Ik probeerde op te schieten, maar mijn maag draaide zich helemaal om nadat ik de koelkast open deed. Ik rende naar de wc en gaf over. Het was een feit. Ik had kou gevat en ik had zelfs koorts. Ik hoorde haar voetstappen de trap aflopen en stond weer op. "Smerig kind! Door jou is Imane wakker geworden!". Snauwde ze me toe. Imane kon haar niet schelen, het was zijzelf die ik uit haar slaap ontwaakte. Toen ik naar de wc rende, kwam ik namelijk hard tegen de prullenbak aan, en die viel hard om. Ze bekeek me van top tot teen. "Wat heb je?". Ik zei dat ik gisteren het water buiten heb gegooid, en geen jas aan had, dus nu kou heb gevat. "Niet mijn zaak. Jou schuld. Ga die keuken in en doe wat je moet doen. Ik ga even mezelf opfrissen". Zei ze. Terwijl ze Imane in het baby stoeltje kwakte. Imane begon hard te huilen en ik wist niet waar ik begonnen moest. Door alle koorts en misselijkheid, maakte ik gauw een flesje voor de kleine dreumes.

    Zo gauw als ik kon maakte ik de rest klaar en toen ze de keuken in kwam probeerde ik Imane te pakken om haar te douchen, maar mijn armen waren zwak en ik zocht iets om me aan vast te houden. "Ga weg! Blijf van haar af straks steek je haar nog aan!". Ze hoefde dit niet twee keer te zeggen en ik liep al naar mijn kamer en storte neer op bed. In één keer was ik weg en sloot ik mijn ogen. Ik was helemaal weg toen ik wat handen voelde. Ik keek op en zag haar staan. Verschrikt deed ik mijn ogen open en ze murmelde wat, wat ik niet kon verstaan. "Je moet boodschappen halen, sta op!". Verstond ik later. Ze legde wat geld op het laatje en liep weg. "Binnen een uur ben je thuis!". Zei ze. Ik kon amper mijn armen optillen laat staan halen we ze vroeg. Normaal gesproken ging ze altijd mee, maar dit keer niet. En toen leek mijn hoofdpijn ineens wat verlicht. Ik zou alleen gaan. Zonder haar! Alleen buiten zijn! Ik was ziek, moe, loom, maar gauw als ik kon deed ik mijn jeans aan en een trui. Ik bleef ineens stilstaan. Gauw haalde ik het plastic tasje die ik vertopte achter de kast en haalde uit de envelop 50 euro eruit. Ik liep de trap af en zocht naar plastic tassen. Nadat ik die gevonden had liep ik naar buiten. En toen ik beneden stond, snoof ik de geur van hartje winter diep naar binnen. Ik keek opzij en zag zijn auto staan. Hij was thuis. En iets in mij maakte een klein sprongetje. Dit gevoel had ik vaker als ik wist dat hij thuis was. Of in de tuin. En gek genoeg, kon ik mijn vinger er niet op plaatsen, maar het maakte me een beetje gelukkig en dat was belangrijk.

    Ik liep richting de tramhalte en pakte de tram richting het centrum. Ik keek op het lijstje en moest luiers en melk en weet ik veel allemaal kopen. Hoe moest ik dit allemaal meenemen?? Het zou een zware taak worden. Ik liep de tram uit en keek om me heen. Het was superkoud, maar superdruk. Voor het eerst voelde ik me vrij. Geen gehijg van haar in me nek. Gewoon zoals vroeger. Ik kocht de spullen die ze nodig had in de supermarkt. Ik had mijn eigen geld meegenomen, dus kocht ik wat lekkere dingen die ik straks naar binnen moest zien smokkelen. En toen hoorde ik mijn naam. "Malika?". Ik keek naar achteren en zag Samira staan. Mijn oud vriendin van school die ik twee jaar lang niet heb gezien. Ik verwachte een knuffel of wat dan ook, maar ze bleef staan. "Ja.. hoi hoe is het Samira?" Zei ik. "Goed, ik.. hoorde dat je getrouwd bent". Zei ze. "Getrouwd?" Ik keek geschrokken. "Nee.. helemaal niet. Hoe kom je aan dat nieuws?". Vroeg ik. "Gewoon, iedereen op school had het erover. Je kwam op de ene of andere dag niet meer naar school en toen dachten we safi, die is getrouwd". Zei ze. "Ik ben niet getrouwd". Zei ik met klemmende toon en me ervan bewust dat roddelaars altijd nog een niveau hoger konden roddelen op die school. "Waarom ben je dan weg gegaan? Ik en de andere meiden wilde naar je toekomen om je te condoleren met je moeder, maar we werden amper binnen gelaten". Ik moest aan Mina denken. "Samira, diegene is mijn stiefmoeder. Kort nadat ma overleden is, is pa hertrouwd. Ze is een gemene vrouw. Ik mag niks. Helemaal niks! Ze slaat me en bespuugd me. Ze is de reden waarom ik niet meer op school zit." Samira hoorde dit allemaal met geschrokken toestand aan. Ze legde een arm om me heen en zei dat het allemaal goed kwam. Het leek zoals vanouds. Zoals vroeger. Maar wat ik nooit had moeten doen, was dit alles aan Samira vertellen.

  15. #45
    MVC Lid

    Reacties
    508
    05-03-2015

    Upppp
    Only dead fish go with the flow.