Lekker bezig meid ik volg je <3
Lekker bezig meid ik volg je <3
Hii beauty!Geplaatst door Masylia-
Ik tuurde naar het plafond. Urenlang weken mijn ogen niet af van de vertrouwde plek die mij heeft zien schreeuwen, huilen en mijn verdriet heeft gezien. Als muren konden spreken.. beneden was het drukke boel. De familie van mijn stiefmoeder was beneden en pa is al vaker langs mijn slaapkamerdeur langs geweest om er tegenaan te tikken. Met andere woorden; kom ook naar beneden. Ik vertikte het. Niet na eergisteren. Niet na wat mijn stiefmoeder gezegd heeft. Niet na wat mijn oren moesten verdragen.
Weer geklop. Ditmaal luider en een tikkeltje agressiever. De deur ging open en pa stond in de deuropening. "Malika, ik waarschuw niet nog een keer! Kom nu naar beneden. We gaan eten!". Gilde hij. Ik keek hem amper aan. Ik verschoof mijn benen van het bed en liep ongeïnteresseerd langs hem naar beneden. "Daar ben je! Eindelijk!". Zei mijn stiefmoeder en voordat ik het wist, duwde ze een mand met versgebakken brood in mijn handen. "Breng naar binnen en kom de rest halen". Snauwde ze. Ik liep naar de huiskamer vol mensen, die onderhand een slaapzak konden meenemen. Altijd dezelfde gezichten, altijd hier bij ons en pa werkt zich uit de naad om het iedereen zo leuk te maken. Wat een dombo! Ik schrok zelf van het gescheld binnensmonds jegens van mijn vader. Maar ik was er klaar mee. Diep van binnen werd ik rebels, en wilde ik alleen uit dit huis vertrekken. Ma is overleden, Salim is al maanden geleden vertrokken, wat doe ik hier nog? Pa heeft voor dit leven gekozen, niet ik!
"Malika!". Mijn naam werd onderhand zo vaak genoemd door iedereen alsof ik een slaaf was, zo'n werkster in een huis die geen recht had om iets te zeggen en alleen maar moest doorwerken en amen knikken. Ik liep naar de keuken waar het geroep vandaan kwam en plots voelde ik haar handen, oftewel haar klauwen zich om mijn bovenarm grijpen. "Wat is er met jou dom wicht! Zie je dit allemaal??" En ze liet één hand los en wees naar de keuken en alles eromheen. "Dit zou jij moeten doen! Ik ben vier maanden zwanger en jij zit boven als een koningin niks te doen!". Siste ze. Yep, mijn stiefmoeder is zwanger. Ik zou grote zus worden en geloof me, ik heb nadat ik dit gehoord had, ervan moeten kotsen. Het feit dat pa gewoon niet genoeg had aan één vrouw, aan twee kinderen! Daarom ben ik een zombie geworden. Als je denkt dat je het ergste nieuws moest verwerken, dan kreeg deze heks het voor elkaar je nog ziekere nieuws mee te geven. Ze keek me aan en ik keek weg. Pa deed nooit wat als we een discussie hadden. Ze had duidelijk de broek aan hier. Ik pakte de dienblad met glazen en bracht vervolgens alles naar binnen. Mee gegeten heb ik niet. Dus vertrok ik naar mijn kamer. Dat had ik dus niet moeten doen. In de avond hoorde ik mijn stiefmoeder huilen. Of het waren haar hormonen, of haar krokodillen tranen. Maar uit het niets vloog mijn kamerdeur open en zag ik pa furieus naar me kijken met een riem in zijn handen. Mijn ogen werden groot en ik was in shock. Een klap in het gezicht was ik onderhand wel gewend, maar dit. En voordat ik het wist struinde hij op me af en begon hij blindelings te slaan. Ik smeekte en huilde, maar tevergeefs. De gesp voelde ik door me huid heen tot aan mijn bot. Hoe vaak ik me ook weerde, pa was tot in alle staten. Pas toen ik in elkaar viel van de pijn, zette hij een stap naar achteren en liet de riem vallen. Uit spijt, wanhoop, ik weet het niet.. Pa liep met snelle passen mijn kamer uit en liet me bebloed en vol striemen achter.
Ik keek naar de deur. Op de hoop dat papa terug zou komen en vergiffenis zou vragen. Maar na een half uur ben ik opgestaan en heb de deur zachtjes dicht gedaan. Strompelend ging ik op mijn bed zitten en probeerde een positie te nemen om te liggen, maar elke vezel in mijn lichaam deed pijn. Ik huilde en huilde en keek weer naar het plafond. Zachtjes deed ik het laatje van de nachtkast open en haalde een wit envelopje eruit. Ik schudde de inhoud eruit op mijn bed en de foto van mama viel eruit. "Oh mama, ik mis je.. ik wil bij je zijn!" Schreeuwde ik diep van binnen. En toen dacht ik aan iets waar ik ineens een beetje gerust op was. Ik dacht aan één ding. Zelfmoord.
Ik hoorde de vogels fluiten, mensen op straat die aan het praten zijn. Een lichte zonnestraal viel precies op mijn bed toen ik naar de klok keek. Het was 11 uur in de ochtend. Zondag zijn saaie dagen. Ik had pijn, maar kon me niet meer heugen hoe dat kwam. Mijn hoofd deed pijn en bij elke minuscule beweging werd die hoofdpijn nog erger. Toen viel mijn oog op de riem. De riem die midden in mijn kamer lag en daarnaast een gebedskleed. Na het zien van het gebedskleed en de riem, vielen alle puzzelstukjes in elkaar. Ik dacht aan de gedachte die ik had, zelfmoord. En toen ben ik ondanks alle pijn opgestaan om woedoe te doen en te bidden. Allah om vergiffenis te vragen van deze gedachte. Ik stond op en werd nu pas bij daglicht geconfronteerd met de paars/blauwe striemem. Mijn laken toonde wat bloedvlekken hier en daar en weer gleden druppels tranen langs mijn wang. Ik mis de vader die nooit een hand naar me hief. Die er altijd voor ons was. Ik mis de oude papa, maar ik besefte me dat, dat verleden tijd was. Ik hoorde geklop op de deur. Snel en geluidloos als ik kon dook ik mijn bed in en deed de deken over mijn heen. Ik hoorde de klink die voorzichtig naar beneden werd gedrukt. "Malika.. malika..". Ik hoorde zijn stem. Zijn verraderlijke stem. Ik gaf geen kick en als het kon, wilde ik nu even stoppen met ademhalen. De voetstappen kwamen richting mijn bed en ik voelde hoe pa op mijn bed zat. Ik hoorde hem stagfirullah zeggen en ik meende een klank in zijn stem te horen alsof hij spijt had. Na een paar minuten stond hij op en ging weg. Ik gaf daarna nog steeds geen kick. Ik bleef een uur lang zo liggen en deed de deken toen weg. Ik moest douchen, ik moest woedoe doen, dus hoe dan ook zou ik hem onder ogen moeten komen. En haar ook.
Ik stond rustig op en deed de gordijnen open. We woonden in een portiek woning. Wij wonen op de derde verdieping. De onderburen op de tweede, dat waren Surinaamse mensen met wie we vrij weinig contact hadden en dan heb je beneden nog een woning met een gigantische tuin. Die woning staat al jaren leeg en dat was te merken ook. De tuin lang bezaaid met vuil, oude kinderfietsen, onkruid die erg hoog stond en zich verstrengeld had met het vuil. Het is logisch dat daar niemand wilde wonen. Ik deed het raampje open van mij kamer en liep naar de badkamer. De badkamer had tevens ook een uitzicht op de verwaarloosde tuin. Ik nam een warme douche en deed woedoe. Nadat ik klaar was liep ik naar mijn kamer om te bidden. Halverwege het lopen zag ik pa beneden staan. Hij keek me aan en ik keek weg. "Malika.." zei hij. Ik bleef stilstaan en hij kwam de trap oplopen. "Kom je zo naar beneden, ik moet even met je praten". Ik knikte en liep door. Ergens voelde ik een sprankje hoop en opluchting. Gaat hij dan toch zijn excuses aanbieden? Mag ik bij Salim wonen? Bij Nora? Ik voelde hoe mijn hart bijna van plezier nog harder ging slaan en even was ik gisteravond vergeten. Ik raapte de riem op en gooide hem van opwelling uit het raam. Hij klakte neer in de tuin beneden en hoe grof dat ook leek, ergens voelde ik me goed. Pa moet vast hebben ingezien dat het niet zo verder kon! Ik had gebeden en met volle tempo deed ik een vlecht in mijn lange zwarte haar en trok ik mijn huiskleren aan.
Het was stil aan de keukentafel. We zaten alledrie muisstil te ontbijten. Mijn stiefmoeder had zich uitgesloofd. Gebakken eieren, kaasplankje, koffie, jus, thee. Ik kreeg er een vaag onderbuik gevoel van, maar als dit haar manier was om sorry te zeggen van gisteravond, mag ze alles inpakken en in de tuin gooien van daarnet. "Malika.." pa verbrak de stilte. Nu komt het. Ik legdemijn glas thee neer en probeerde geen adem te halen. Ik keek hem aan. "Malika, je moeder.. eh Mina heeft het zwaar. Ze heeft een moeilijke zwangerschap en ik werk nu ook erg veel. Het leek ons, eh ik bedoel het leek mij beter als je daarom stopt met school. Je bent pas 17 jaar geworden en je hebt al ontzettend veel geleerd. Mina heeft echt hulp nodig met het huishouden en afspraken waar ik niet mee naartoe kan ivm mijn werk. Dus vanaf morgen blijf je thuis." Ik keek hem aan en intussen stonden me ogen vol tranen. Ik wist niet wat ik moest zeggen. Ik had alles verwacht, maar dit!! "Nee! Ik stop niet met school! Nee!" Gilde ik. Ik sloeg met mijn volle theeglas op de tafel en keek hen beide furieus aan en pakte een vork. "Je zoekt maar een slaaf voor jou zieke praktijken. Ik weet niet wat je met mijn vader hebt gedaan maar wollah, je gaat spijt krijgen dat je dit huis binnen bent gekomen". Ik voelde een klap in mijn gezicht en pa stond op om nog een keer uit te halen. "Auww!" Zei me stiefmoeder ineens en ze legde een hand op haar buik. Pa schrok ervan en ging naar haar toe. "Wegwezen naar je kamer! Nu!". Zei pa. Ik schrok van zijn gegil en gauw als ik kon liep ik weg. Pa was bezig haar te helpen en net dat pa weg keek, keek ze me aan met haar duivelse bruine ogen en een glimlach krulde zich om haar lippen. De feeks!
Ik deed mijn kamerdeur keihard dicht en dit keer deed ik de slot erop. Ik was klaar met hen allebei. Mijn school! Mijn uitlaatklep! Mijn droom om advocate te worden was in één keer uit elkaar gespat! Hoe kon hij dit nou doen. Pa die notabene het onderwijs altijd stimuleerde en zo trots was als ik hem over mijn toekomst en cijfers vertelde. Ik liep naar mijn nachtkastje en haalde mijn mobiel eruit. Ik moest Salim spreken en mijn vriendin Samira. Dit is niet ok!! Maar voordat ik de telefoon aan mijn oren deed, hoorde ik keihard geklop op de deur. Van schrik liet ik de mobiel vallen en dacht aan gisteravond. Nog meer klappen kon mijn lichaam niet verdragen. Ik deed de deur open en pa vloog naar binnen. "Idioot kind! Heb je dan totaal geen respect voor je vader!" Gilde hij. Ik weerde me en dacht dat hij elk moment weer kon uithalen, maar integendeel. "Jij stopt met school! Hoor je me!". Ik smeekte hem en huilde hard. Maar tevergeefs. Hij wierp een blik op de vloer en griste mijn mobiel. "Die ben je kwijt! Kunnen mijn eigen kinderen niet eens blij voor me zijn en deze situatie accepteren!". Snauwde hij. Ik zakte in elkaar, maar dat deed hem niets. Hij liep weg en keek weer om "Trouwens, dit wilde ik jou en Salim nooit zeggen, maar je moeder en ik hebben hier al over gepraat! Zelfs je moeder stimuleerde mij, dat mocht ze te komen overlijden, ik kon hertrouwen! Zelfs jullie moeder!". Ik keek hem aan en snikte. Hij kwakte de deur hard dicht en ik kon mijn oren geloven. Mijn moeder zei dat hij mocht hertrouwen? Dat geloof ik niet!!
Voor de stille lezers, zo dadelijk een stuk
Het was muisstil. De voordeur beneden ging al een paar keer open en dicht. Pa was op werk, dat wist ik wel. Zij zat beneden en ik zat vanaf gistermiddag hier op de kamer. Een zacht geklop op de deur verstoorde mijn gedachte. Het was maandag. Eigenlijk een gewone schooldag voor mij. Wat zou Samira, mijn goede vriendin wel denken? Mijn klasgenoten? Docent? De hele school? Ik heb gejankt alsof dat mijn redmiddel zou zijn. De hele avond en nacht hield ik het niet droog en de zicht op de blauwe plekken maakte het er vooral niet lichtelijk op. "Malika, ik ben het Salim." Ik schrok van zijn stem en deed gauw mijn badjas en sjaal om me heen. Op de hoop dat mijn broer de afdrukken van de riem en schrale plekken van de gesp niet zou zien of opmerken. "Ja, Salim kom maar". Hij liep naar binnen en keek me aan. "Tering zus, wat zie je eruit.. waarom ben je niet op school?" Vroeg hij. Ik zweeg. Wat moest ik zeggen? 'He salim, ik ben in elkaar geramd en mag mijn school niet meer afmaken?'. En hoe durft hij! Hij woont alleen, zonder al deze shit en drama. Waarom hebben jongens het zo verdomme makkelijk!
"Wat is er gebeurt Malika?". Ik keek en eerlijk had ik hier geen zin in. Alsof hij DE reddende held ofzo moest zijn. "Niks Salim. Ik ben ziek en ben thuis gebleven." Ik dacht ook haar, die zwangere troela die het zou ontgelden van Salim en ik de klappen moest opvangen. "Nou ik was even langs gekomen omdat ik een aantal spullen op mijn kamer had gelaten, maar ik zie daar allemaal dozen staan. Ik wist niet dat je thuis was." Zei hij. "Ja inderdaad, jou kamer wordt over een aantal maanden een baby kamer" zei ik. We zwegen. "Wat is er met je telefoon trouwens? Je belde me gisteren en hing op?". Zei hij. Ik dacht aan het moment dat pa binnen stormde en me telefoon viel. "Die is kapot.. gegaan". Zei ik. Echt, ik kon hem de waarheid vertellen als ik wilde en bij Allah wat was die verlangen groot om dat te doen. Maar ik ken Salim heel goed. Hij zou uitvallen tegen haar en wie moest het ontgelden als hij 'm al gepeerd was naar huis? IK! "Had het dan gezegd Malika dan had ik wel een mobiel voor je gekocht en meegenomen". Hij stond op en griste een briefje van 50 uit zijn zak. "Hier zus, voor als je het nodig hebt". Normaliter wees ik altijd zijn geld af. Gewoon omdat ik zo opgevoed was. Maar dit keer nam ik het aan. Ik zou het hard nodig hebben. Hij tikte me op de schouder en liep weg. Ineens kreeg ik een ingeving. Als ik niet naar school mocht, zou ik dan wel mogen werken? Ik dacht na en stelde mezelf voor om dat te vragen aan mijn vader. Appart. Zodat ik gelijk antwoord van hem had en niet samen, zodat die heks hem kon beïnvloeden. Ik moest dit goed aanpakken. Ik kon niet langer op mijn kamer blijven en realiseerde me tevens dat ik toch een keer naar beneden moest. Ik deed mijn badjas uit en die verruilde ik voor een Marokkaanse pyjama. Rustig liep ik de trap af en hoorde mijn stiefma met iemand bellen. Druk en luid, zoals gewoonlijk. De keuken was leeg en ik zocht wat te eten. Ik pakte een bordje en smeerde twee boterhammen met pindakaas. "Zo zo.. eindelijk is onze prinses naar beneden gekomen". Hoorde ik ineens. Ik keek naar achteren en zag haar staan. Ik trok me er niks van aan en begon verder met smeren. "Waarom accepteer je mij niet als je stiefmoeder? Wat heb ik jou aangedaan? Zelfs je broer Salim heeft het respect selaam te zeggen als hij hier binnen komt en jij.." ze maakte haar zin niet af. Ik zweeg want was bang voor een discussie die zou veranderen in een hoop krokodillentranen van haar kant en met eindresultaat, aanstelleritus en geklaag bij pa. Maar ze wachte duidelijk op een antwoord dus ik gaf toe. "Ik vind je een gemene vrouw. Is dat wat je weten wilt? Je komt hier naar binnen alsof je hier al vaker de deur plat liep. Je grijnst gemeen naar me als pa zich ook maar even omdraait. Hoe.. hoe moet ik jou accepteren als de vrouw van mijn vader. Je doet zelf niet eens je best!". Zei ik en kwakte me bord neer op tafel en.. mijn eetlust was verdwenen. "Prima, prima.. dan beginnen we opnieuw. Vanaf vandaag." Zei ze. Ik keek en lachte waarop zij ineens vol met verbazing keek. "Opnieuw?? Nadat ik slaag heb gekregen door jou? Nadat ik van pa mijn school niet mag afmaken door jou? En nu wil jij opnieuw beginnen, alsof er niks gebeurd is?". Ik probeerde me sterk te houden. Maar de tranen gleden over mijn wangen. Dit gesprek leek zinloos. We hoorden de voordeur open gaan en ik vluchtte naar mijn kamer. Ik wist dat, diegene de grote boze wolf was. Namelijk mijn vader.
Die avond ben ik naar beneden gegaan. Het leek mij een goede gelegenheid om het over werken te hebben. Al zeg ik dat ik een steentje zal bijdragen aan de vaste lasten. Ik moest hier uit. Ik liep naar beneden en hoorde luide stemmen in de huismaker. Herkenbare stemmen. Mijn tantes waren er. Pa was nergens te bekennen. Ik liep een stukje verder om te luisteren naar de stemmen. "Dat kind is een duiveltje! Ze verdiende die klappen Mina. Maak je niet boos en denk aan je kind". Ik schrok van de stem en de opmerking van Tante Louisa. Maar dat was niet alles. Het ging door en door. "Haar moeder was ook zo opstandig. Ze hieldt hem zo onder de duim en mijn broer kon niks zeggen. Allah heeft haar gestraft met die ziekte!" Ik wist niet wat ik hoorde. Zeiden me eigen tantes dit?? Is dit wat ze vonden van mijn lieve moeder? Ma die geen vlieg kwaad deed? Pa en zij waren zo gelukkig! Hoe konden ze! "Ik snap niet waarom hij haar hiernaartoe heeft gehaald. Ze was een schoonmaakster van onze buren in Marokko. Ze heeft zeker voodoo gedaan om hem te krijgen.. ze is niet eens zo knap". Het gelach van Mina en mijn tantes bulderde door de hele huiskamer. Ik wilde naar binnen gaan en hen alledrie doodsteken! Iets in mij rende naar de keuken en ik zocht heftig naar een mes of iets. De duivel was me te goed af dit keer en ineens hoorde ik haar stem. "Wat zoek je precies?" Zei mijn stiefma. Op dat moment kwam pa binnen en zag ons staan. Ik deed de la dicht en dacht aan één ding. Ik moet hier wegwezen. Dat moet! Dus ik schraapte mijn moed bij elkaar en zei het "Papa, ik ga een baantje zoeken. Ik wil werken". Hij keek me aan en ik durfde te zweren dat hij het ergens goed wilde keuren, maar toen deed ze haar mond open. "Werken? En wie moet mij helpen? Huishouden? Je doet hier niks! Je zit op je kamer en ik doe hier alles!" Schreeuwde ze. Mijn tantes kwamen eraan en keken me boos aan. Pa die nog even zichzelf had gevonden daarnet en ik iets leek van sympathie in zijn ogen te hebben gelezen, keek me ook nors aan ineens. "Geen sprake van... mina heeft je nodig"
Het werd rood voor mijn ogen en op dat moment, op dat ene moment had ik zo'n vreselijke spijt dat ik niks tegen Salim zei! Ik had iets moeten zeggen. Hij had er iets aan kunnen doen. Al was het een drama veroorzaken zodat ik weg kon gaan van hier! Van deze rothel! Nu wist ik het zeker! Papa is helemaal in de ban van deze heks. Ze moet iets gedaan hebben bij hem. Ik herken die zorgzame, lieve vader niet meer. En dat begon al een paar dagen geleden toen ik met de riem slaag kreeg. Ik moest iets doen, maar ik wist niet wat!
Ik wurmde me door hun heen en pa trok me nog aan een arm, maar ik rukte mijn arm zo heftig weg dat het pijn deed. Ik was verdoemd hier in dit huis te blijven. Geïsoleerd van het buitenleven en als slaaf te dienen. Dit huis die ik altijd als thuishaven zag, was in mijn ogen een hel geworden. Ik wilde huilen, maar dat lukte niet. Ik wilde schreeuwen, maar mijn tong en lippen leken verlamd. Ik wilde aan iets schoppen en alles kapot slaan, maar alles leek verlamd. Het leek alsof mijn lichaam uitgeput was. Alsof ik een volledige geestelijke coma had. Niks deed het meer en op dat moment storte ik in en realiseerde ik mij, dat dit voortaan mijn leven zou zijn. Geen werk, school, moeder, broer, vader, sociale contacten. Gewoon niks! Ik bleef uren liggen op de grond en viel in slaap. Dit keer deed ik de deur op slot, als hij naar binnen wilde, moest hij de deur intrappen! Ik wist wat me de volgende dag te wachten stond, ik kon niks anders. Ik kon niet mijn leven lang in mijn kamer verstoppen. Wat ik ook deed en zei, pa leek doof voor mijn woorden en alleen naar die feeks te luisteren. Dus maakte ik een besluit. Ik zou doen wat ik moest doen en een plan smeden om hieruit te komen. Ik moest mijn trots opzij zetten om deze hel te overwinnen. Sorry mama, ik moet het doen.
Daar stond ik dan. Ze keek me aan met grote ogen terwijl ik de tafel klaar maakte voor het ontbijt. Pa kwam naar binnen en bleef even staan. Vol ongeloof en vraagtekens. Ik liet ze kijken en in hun waan. Maar alleen zo zou mijn plan werken. Dat moet. Aan tafel was het muisstil. Uitgerekend vandaag, had ze ook een afspraak bij de gynaecoloog. Ik moest uiteraard mee aangezien pa moest werken. Ik snapte het niet, ze sprak goed Nederlands, ik hoefde haar hand niet vast te houden. Ik diende als slaaf, want na de gynaecoloog was ik een pakezel. Ze wilde boodschappen halen, winkelen, en nog eens winkelen en toen bedacht ik me waarom pa ineens zoveel de deur uit ging om te werken. Dat hoefde hij voorheen nooit. Thuis aangekomen mocht ik alles opbergen, maar ze repte geen woord tegen me. Dat hoefde ook niet. Ik had er ook geen behoefte aan. Dat ging weken, maanden zo. Ik deed alles in huis. Schoonmaken, ontbijt en zelfs toen mijn halfzusje Imane geboren werd moest ik het bed uit om haar gejank te doen stoppen. Haar de fles te geven en hoe boos ik ook was. Door deze kleine meisje, werd ik wel rustiger in mijn hoofd en ziel. Telkens als ik haar bij me had ervoer ik een kalmte in mijn hoofd. En Mina, mijn stiefmoeder? Die gedroeg zich als een koningin. Het was vrijdag ochtend en ik hoorde pa schreeuwen in de kamer. In hun slaapkamer. Het was erg vroeg en ik werd er wakker van. Stilletjes sloop ik uit mijn kamer en deed ik mijn deur open. Imane krijste onderhand het hele huis bij elkaar door hun gegil. Ik liep voorzichtig naar hun slaapkamer en luisterde wat er gaande was. "Je gedraagt je als een luie varken hier!". Ik kon mijn oren niet geloven. Was dat nou echt pa die mijn stiefmoeder zo afsnauwde? "Wat ik ook doe, hoeveel ik je ook geef. Het is nooit genoeg. Ik verwaarloos mijn eigen kinderen zelf. Salim heb ik maanden niet gezien omdat hij hier door jou niet durft te komen! En nu vertel je me dit?? Ik ga onze huis in Marokko niet op jou naam zetten Mina! Discussie gesloten!". Ik hoorde voetstappen richting de deur komen en gauw als ik kon sprinte ik naar mijn eigen kamer. En gelukkig kon ik net op tijd mijn deur sluiten. Imane brak mijn hart. Ze huilde ineens zo hard en kon het niet verdragen haar zo huilend te laten. Ik verzamelde mijn moed en liep naar de babykamer om haar te pakken. Snel als ik kon pakte ik haar en probeerde haar te troosten. Ineens voelde ik een kneep in mijn arm en liet haar bijna vallen. Ik keek in de vuurspuwende ogen van haar en ze pakte hardhandig de baby af. Ze spuugde in mijn gezicht en gaf me een klap naderhand. "Blijf van mijn dochter af!". Snauwde ze. Ik bleef verbijsterd achter.
Mijn wang gloeide op en ik hieldt 'm vast. Ze liep stampvoetend weg terwijl Imane het nog meer op het krijsen zette. Ik kon naar pa gaan, uiteraard. En janken en vertellen wat ze deed. Ik wilde olie op het vuur gooien net zoals zij dat deed bij mij. Maar ik hieldt me in. Het feit dat mijn vader haar al de grond in had geboord net, daar nam ik genoegen mee! Gatverdamme, ik begon op haar te lijken en werkelijk waar te genieten van het feit dat ik ervan genoot, hoe hij haar behandeld had. Ik werd er misselijk van, maar een stem, en wel de stem van de duivel, stelde me gerust en ik leek een overwinnings gevoel te hebben. Gauw stapte ik de kamer uit, deed woedoe, en begon te bidden als nooit van te voren.
"Malika!" Ik keek naar Salim die een bos bloemen bij zich had. "Gefeliciteerd zusje! Alweer 18 jaar!" Hij knuffelde me en gaf me een envelop. "Je weet zelf, wij mannen snappen niks van vrouwen cadeaus, en ik dacht, dit kan je beter gebruiken". Ik nam het aan en stopte het gauw weg. Salim keek me raar aan.. "Waarom doe je dat?". Ik zweeg en schudde met mijn hoofd. "Niks.. niks.. ik ben bang dat ik het kwijt raak". Maar ik wist dondersgoed waarom ik dat deed. Een aantal weken terug, vlak na dat incident tussen pa en mijn stiefmoeder, kwam pa naar mijn kamer en gaf me wat geld. Voor nieuwe kleren, hij gaf zelfs mijn mobiel terug! Mijn stiefmoeder stond in de gang en keek geniepig naar binnen. Toen pa naar werk ging, trok ze het geld uit me handen en zwoer dat ze anders zelfmoord ging plegen als ik er iets van zei! Geschrokken van haar duivelse actie en haar blik trok ik me terug. Dat was niet alles. Ze sloeg me. Met alles waar ze bij kon. Het ging niet meer zo soepel tussen pa en haar en ze reageerde alles uiteraard op mij af. En owee als ik erover begon. Het was zelfs een keer zo erg dat ze bedreigde Imane iets aan te doen als ik erover vertelde. Haar eigen dochter! Een ziek mens! Ik trok Salim naar de huiskamer waar pa ook was. Imane begon al te lopen en bleef steeds aan me plakken. Salim keek de andere kant op. "Salim, hoe het ook is, het is en blijft ons zusje. Ze weet niks en is onschuldig in dit alles". Zei ik. Maar Salim is standvastig. Hij wilde totaal niks met Imane te maken hebben en toen de feeks naar binnen struinde, leek het net te onweren in huis. Ik hoopte dat het deze dag, deze ene dag, mijn verjaardag rustiger werd in huis. We zaten aan tafel en ik had een zelf gemaakte taart gemaakt. Onderhand was ik uitgegroeid tot wasvrouw, babysitter, schoonmaakster en keukenprinses. Mina at er natuurlijk niks van. Dat was haar trekje. Alles wat ik maakte, raakte ze niet aan. En tot grote frustratie van pa. Die flinke happen nam en haar vroeg waarom ze niet at. "Geen zin". Antwoorden ze kortaf. Pa stond op en haalde iets uit de kast. Een doosje. "Malika, dit wil ik je geven voor je verjaardag. In sha Allah vind je het mooi". Ik pakte het doosje aan en uit mijn ooghoek zag ik hoe ze zich kwaad maakte om deze actie van pa. Ik deed het doosje open en een gouden kettinkje glimde in het midden van het doosje. Het kwam me bekend voor en ik keek naar pa. "Deze is van mama geweest". Zei ik met trillende stem. Pa ging weer zitten en knikte "Dat klopt, ik wil dat jij hem draagt." Ik deed de ketting om en stond op en knuffelde pa keihard. Ik weet niet wat het was, maar ik leek alles vergeten. De klappen, vernederingen van zijn kant. Alles was hiermee een soort van vergeten en vergeven.
Mijn stiefmoeder kuchte hard en wilde opstaan. "Waar ga je heen?" Vroeg pa. "Slapen, ik wordt misselijk hier". Zei ze kortaf. "Blijf hier. Mijn dochter is jarig. Kan je dan niet even een keer gezellig meedoen??". Zei pa. Ik keek naar de grond en naar haar. Ze was vastberaden en liep weg. Pa keek me aan en ik zei al dat het niet geeft, maar ook hij was erg eigenwijs en volgde haar wat uiteindelijk een discussie werd. Salim stond op en knuffelde me. "Ik moet gaan Malika. Maar ik moet je nog wat vertellen." Ik keek hem aan. "Wat dan?". "Ik ga trouwen in sha Allah." Zei hij. Ik keek hem aan en huilde van blijdschap. "Wat ben ik blij voor jou! Ik wil alles weten. Alsjeblieft Salim!". Hij lachte en zei dat ie me zou bellen erover. Gelukkig had ik mijn mobiel terug dus dat kon weer. Ik was zo blij, maar verdrietig dat ma zijn mooiste moment niet kon meemaken. Ik mocht nog niks aan pa vertellen. Door dit nieuws leek mijn verjaardag toch een goede einde te hebben gekregen, alhoewel ik gek werd van hun gegil. Ik pakte Imane die zich suf at aan de overgebleven taart en liep naar mijn kamer
Na een uur was het rustiger en Imane was onderhand in slaap gevallen. Ik bracht haar naar de kamer en dekte haar toe. Ik liep naar de badkamer om even te douchen na een lange poets en bak dag. De envelop van Salim viel uit mijn zak van de rok en ik opende het voorzichtig. Ik kreeg een glimlach op mijn gezicht en stopte het gauw weg. Salim kon het geld nu beter gebruiken nu hij trouwen ging en onder de douche fantaseerde ik al over mijn nieuwe schoonzusje of ze aardig was en lief! En wat ik zou aantrekken op de bruiloft. Ik was eindelijk na zoveel tijd weer een beetje mezelf en gelukkig. Na het douchen liep ik naar de slaapkamer en wederom hadden pa en Mina een heftige discussie. Ik liep door en deed mijn deur dicht en dit keer op slot.
Ik pakte een stoel en achter mijn kleding kast had ik een zak verstopt met een envelop erin. Ik schoof voorzichtig de kast naar voren en trok de plastic naar me toe. Ik haalde de envelop eruit en stopte de honder euro erin die ik van Salim heb gehad. Onderhand had ik tegen de 3000 gespaard. Salim stopte me altijd wat geld toe en van pa kreeg ik ook sinds een paar maanden wat geld. Snel deed ik de plastic zak terug en schoof de kast terug. Ik hoorde ineens geluiden. Ik wist niet waar die vandaan kwamen en deed de deur van het slot en de deur open. Maar er was niemand op de gang. Het was zelfs stil. Ik deed de deur weer dicht en hoorde wederom de geluiden. Ik liep naar de raam en schoof de gordijn een stukje opzij. Het waren niet de onderburen, maar er scheen licht in de tuin. In de oude, verlaten, onkruid tuin. Ik kon het niet goed zien, maar ik zag een gedaante heen en weer lopen en wat pakken en wegzetten. Nu was ik nieuwsgierig geworden! Wie zou er in hemelsnaam in dat huis willen wonen. Ik ging er natuurlijk van uit dat het huis van binnen net zo'n horror uitstraling had als de tuin. Ineens zag ik hem. Ik kneep mijn ogen fijn dicht om beter te zien wie dat was. Ik klikte het licht van de kamer uit om een beter beeld te krijgen. Nu zag ik het ietsje beter. Het licht van de tuin was niet sterk, maar toch zag ik in ieder geval iets. Ik voelde me een gluurder. Een pottenkijker. Deze uitzicht heeft nooit mijn aandacht getrokken en nu leek het ineens reuze interessant. Hij had een mooi postuur, zwart haar wat ietsje lang was en bij elke stap of beweging wild over zijn gezicht hing. En voor de rest was het gokken geblazen, want ik zag niet veel meer. Mijn hart klopte gek genoeg erg snel ineens en probeerde nog een keer goed te kijken. En ineens kruiste onze blikken elkaar. Shit!!!!! Gauw deed ik net alsof ik de gordijn wat strak trok van boven en zo gauw ik kon, dook ik van het raam weg. Wie was deze jongen?
“We are, as a species, addicted to story. Even when the body goes to sleep, the mind stays up all night, telling itself stories.”
- Jonathan Gottschall -
Nou jongens even een cliff hangermaar ik ga alleen echt verder bij meer animo. Verhalen rubriek is uitgestorven en ik ben toch benieuwd of er wel behoefte aan meer vervolg stukjes is
Selam schatjes hoe gaat het met jullie? Ik ben hier nieuw lid sinds vandaag, ik ben sinds eergister al bezig met wat boeken lezen die door wat meiden zijn geplaatst op wattpad
Ja, echt jammer dat was hier vroeger wel andersNou jongens even een cliff hanger
Maar ik zou graag meer vervolg stukjes willen zien, ik volg je!
Echt he! Jammer dat het zo leeg gelopen is..Ja, echt jammer dat was hier vroeger wel anders
Maar ik zou graag meer vervolg stukjes willen zien, ik volg je!is goed lieverd ik ga gewoon door speciaal voor jou en andere mensen die toch mee lezen! ❤
