Goed, het laatste stukje:
Maar goed, subhanna'Allah. Op dat punt van mijn leven gebeurden er ook nog 2 hele nare andere dingen in mijn directe omgeving. Dingen die mij veel verdriet brachten. Ik kon het er nu niet bijhebben om me ook nog eens om dit druk te gaan maken.
Echter, ik voelde me er heel schuldig onder. IK, van alle mensen, die negeren VRESELIJK vond, begon zelf iemand te negeren. Uit wanhoop, door niet te weten wat te doen. Gelukkig deed ik wel mijn isthikhaara gebeden en vroeg Allah om hulp. Eerlijk, ik zat in mijn hoofd te bedenken hoe ik op een lieve manier, deze lieve jongen kon duidelijk maken dat het gewoon geen klik was.
En je weet wat ze zeggen: eerlijkheid duurt het langst. Ik vond het vreselijk om hem zo te laten zitten met vragen en gunde hem ook duidelijkheid. Hij bleef me in de tussentijd wel uit bezorgdheid enkele berichten sturen: iets wat me opviel is dat hij alles altijd positief opvatte en niet gelijk negatief begon te zijn met verwijten. Ik heb hem denk ik een lange tijd genegeerd (voelde als 3 weken, maar heb teruggekeken en het was maar 1 week) en hij bleef aardig.
Uiteindelijk ging ik het gesprek (in tekstvorm) aan met hem. Ik legde hem uit dat ik met twijfels zat. Hij vroeg me naar die twijfels. Ik legde het hem uit, dat ik hem niet zo spraakzaam vond en me dat zorgen baarde. Heel eerlijk, gewoon precies zoals het is. En ik kan me nog herinneren wat hij zei: zijn er andere dingen waar je nog meer aan twijfelt? Hij vroeg in alle eerlijkheid en nieuwsgiergheid door, wilde oprecht weten wat mij allemaal dwarszat. Ik legde hem uit dat dat wel het enige was op dit moment, naast het feit dat ik nog geen echte aantrekking voelde.
Je zult denken dat de meeste mannen op dit moment zichzelf ongewaardeerd en misschien zelfs beledigd voelen. Dat ze zich afgewezen voelen en met de staart tussen de benen afdruipen. Maar dat deed hij niet, hij zei gewoon: dat zal wel veranderen in sha Allah en ik zal m'n best doen om dat te veranderen in mijn spraak.
Ik voelde me schuldig: waarom zou hij zich voor MIJ veranderen? Ik bedoel, wie ben ik nou? Misschien moest hij maar op zoek naar iemand die hem beter waardeerde. Ik voelde me serieus een slecht persoon op dat moment. Hij vertelde me dat hij me dat waard vond. MIJ. Hij vond het waard voor mij om z'n best te doen. Hij vond ook dat ik wat betreft aantrekkingskracht op z'n minst de kans moet geven hem in het echt te ontmoeten, alvorens een oordeel te vellen.
Dat was de gamechanger denk ik. Toen dacht ik bij mezelf: hij is echt bloedserieus. Ik vroeg me af wat hij in me zag, want dat begreep ik zelf niet. Daar heb ik nog heel vaak grapjes over gemaakt: dat hij gaat trouwen met een heks en dat hij nu nog kan wegvluchten
!
Even om door te gaan op het gesprek: waar ik dacht hem vriendelijk gedag te zeggen heeft hij door zijn geduld en begrip het kunnen omzetten naar doorgaan met praten. Subhaann'Allah, door zijn oprechtheid ben ik me meer gaan openstellen voor hem en ik besloot hem een kans te geven om me meer aangetrokken te voelen. We spraken kort daarna af, alleen m'n gevoel voor hem groeide al in die tussentijd. Ik denk dat ik me na dat gesprek, door alles eerlijk en bloot op tafel te leggen, echt het gevoel kreeg dat ik alles met hem kon bespreken en dat hij alles in alle goedheid en warmte zou opvatten, subhaan'Allah. Ik denk dat dat het stukje intimiteit was dat ik nodig had, iemand aan wie ik me bloot kon geven (mentaal gezien) en niet het gevoel te hebben dat ik daardoor wordt veroordeeld of afgewezen.
We hebben elkaar 3 weken na dat gesprek 1x ontmoet, met mahrem ofcourse en etentje bij m'n tante (want m'n ouders wilde ik er niet mee lastigvallen). Grappig genoeg tijdens onze wandeling (met mijn broer) werden we betrapt door m'n moeder en zusje in de auto XD! Super hilarisch. Maar die dag was voor mij een bevestiging, ik voelde een rust over me heenkomen die ik niet eerder bij een man heb ervaren. Ik wist samen met mijn isthikhaara dat dit het wel moest zijn, deze rust.
Na die ontmoeting besloten we te trouwen. Tussen het eerste gesprek en het trouwen heeft uiteindelijk 9 maanden gezeten.
En we zijn nog heel gelukkig getrouwd met elkaar (enkele jaren inmiddels), alhamdulilaah.
Ik hoop dat dit verhaal van mij jullie meer inzicht geeft in allerlei processen die kunnen spelen en dat sommige dingen niet per se altijd even mooi zijn als je denkt in het begin. Laat je niet misleiden en vraag Allah om leiding. Zolang je de goedheid in jou laat spreken en niet je nafs (of lusten), dan zal Allah je belonen met datgene wat je toekomt.
Als ik had gedacht om hem maar lekker gedag te zeggen door hem gewoon uit m'n telefoon te verwijderen, was ik nooit dat gesprek aangegaan. Het feit dat ik hem een goed persoon vond en ik hem niet slecht wilde behandelen, heeft me geleid naar dat gesprek. Behandel een mensen daarom altijd zoals je zelf behandeld wilt worden, een behandeling die de goedkeuring van Allah verdient.
Geplaatst door DSM 
