Onvergetelijke liefde..

[prinses3arbia]

Mooi en kippenvel tegelijkertijd. ❤

[pureglossy]

Mooi en kippenvel tegelijkertijd. ❤

Dank je wel lieverd, jammer dat ik niet meer fans heb

[prinses3arbia]

Dank je wel lieverd, jammer dat ik niet meer fans heb

je hebt vast veel stille lezers mgharba zijn lui om een comment achter te laten

[pureglossy]

je hebt vast veel stille lezers mgharba zijn lui om een comment achter te laten

Hahhaha ik hoop het! Ik ga zo weer een stuk plaatsen speciaal voor jou schat

[prinses3arbia]

Hahhaha ik hoop het! Ik ga zo weer een stuk plaatsen speciaal voor jou schat

[pureglossy]

Onderweg terug naar huis realiseerde ik mij wat voor een geweldige familie ik wel niet heb. Ik kijk écht uit naar de bruiloft van Siham aanstaande vrijdag. Ik parkeerde de auto en stak de sleutels in de deurslot. Het voelt eenzaam om in zo'n lege appartement te wonen. Ik loop door naar de slaapkamer en opende mijn kast om er een pyama uit te halen. Na een warme douche ben ik gelijk mijn bed ingedoken. Het was onderhand 00:30 s'nachts. Ik probeerde in slaap te komen, maar het lukte niet echt. Ik stapte mijn bed uit en liep naar het kamertje van Sofia. Alles had ik opgeruimd en weg gedaan ondanks dat ik alles wilde bewaren. Mijn moeder en zus hielpen me enorm die tijd. Alleen haar knuffeltje dat heb ik gehouden. Ik stapte met het knuffeltje in mijn handen mijn bed weer in en sloot mijn ogen. Ik durf te zweren dat ik haar rook. Die baby zwitsal geur. Ik heb deze knuffeltje nooit gewassen. Ik hieldt 'm stevig vast en er gleedt een traan over mijn wang. Na een paar minuten was ik in slaap gevallen.

Het geluid van het alarm galmde door de slaapkamer. Ik stond op nam een douche, heb gebeden en maakte mij alvast klaar voor alweer de derde werkdag. Ik realiseerde me dat ik weer naar dat bedrijf moest gaan. Maar geen probleem dacht ik nog. Vanaf volgende week is het gelukkig in de avond. Ik trok mijn vestje aan en een jeans. Mijn lichtblauwe hoofddoek deed ik in een knot en wipte in mijn adidas gympen.

Bij het bedrijf aangekomen maakte ik alles klaar. Ik groette mijn collega die alweer druk bezig was met de hal en stapte de lift in. 15 etages hoog. Hoe bedenk je het. Ik maakte mijn schoonmaakkar gereed en liep naar de aangegeven nummer van het eerste kantoortje die ik moest schoonmaken. Het is nog lekker vroeg en rustig en ik begon langzamerhand mijn werk te doen. Ik opende een kantoordeur en begon alles af te nemen. Tijdens het afstoffen zag ik een fotolijst op het bureau en zag twee verliefde personen die elkaar omhelsde omringd door twee kinderen. Ik bleef even kijken en ik voelde mijn ogen nat worden. Snel maakte ik het kantoortje schoon en liep naar een kantoor die twee keer zo groot was. Ik opende de deur en begon mijn werkzaamheden te verrichten. Mijn ogen waren nog steeds nat en ik veegde mijn ogen droog met mijn mouw. Na een minuut of tien begon ik alles te dweilen en ruimde ik af om naar de volgende kantoor te gaan. Op dat moment kwam hij binnen. Druk pratend in zijn mobiel en ik hoopte met heel mijn hart dat hij mijn rode, vochtige ogen niet zou hebben gezien. Hij zei tussendoor goedenmorgen. Ik zei het met neergeslagen ogen en hoofd terug en ben meteen naar buiten gelopen. Ik sloot de deur van zijn kantoor. Hij was zo gehaast. Gooide zijn aktetas op het bureau en begon meteen al druk aan wat papieren. Net toen ik een ander kantoortje wilde openen hoorde ik zijn stem mijn naam noemen. "Ahlam, kun je even komen?" Ik snapte het niet. Heb ik iets niet goed gedaan vroeg ik mijzelf af. Ik zette mijn kar even weg en liep naar zijn kantoor. Hij zat al en vroeg me de deur te sluiten. "Ahlam is alles goed met je?" Ik schrok van zijn vraag en murmelde dat het goed ging. Zou hij toch het verdriet in mijn ogen van daarnet hebben gezien. Bah wat heb ik een hekel aan mijzelf. Ik moet me professioneler gedragen en kijk mij.. het was alsof hij nog op meer tekst en uitleg wachtte. Dus ik loog maar dat het een allergie is waardoor mijn ogen nogal begonnen te prikken. Bekende smoes maar ik moest wat. "Sorry dat ik zo druk binnen kwam terwijl jij nog bezig was. Ik had een deadline en er zijn zoveel zieken" ik zei dat het niet erg was en ik het wel begreep. Hij gaf me een glimlach waardoor ik nu zo dichtbij nog een betere kijk had op zijn gezicht en parelwitte tanden. "Ik had gisteren ook een henna van mijn nichtje dus het was nogal een late avondje geworden" floepte ik eruit. Waarom zei ik dat in Godsnaam. Stommerd hij vroeg je toch niet wat je gisteravond hebt gedaan. Pff ik werd rood en stond meteen op. Hij glimlachte en zei "gefeliciteerd.."

Met trillende benen verliet ik zijn kantoor. Ietsje verderop zag ik Sevda staan. Maar ik liep gauw weg om mijn werk af te maken. Als ik wat langer stil was gebleven zou ik gezien hebben wat voor een dodelijke blik ze mij gaf

[prinses3arbia]

❤

[prinses3arbia]

Sevda houd alles nauwlettend in de gaten

[pureglossy]

Ik maakte alles schoon wat nog gedaan moest worden en keek op mijn mobiel. 13:00 uur. Tijd om iets te eten voordat ik vertrek naar het andere bedrijf. Ik ruimde mijn spullen op, tekende af en dit keer deed ik een dubbel check om te kijken of ik niks vergeten was. Ik nam mijn vestje mee, mijn tas en liep richting de lift. Bij het restaurant aangekomen kocht ik een koffie to go en bestelde dit keer niks. Ik zat nog propvol van gisteren en had ook al sinds de ochtend wat buikpijn. Ik keek in mijn telefoon en opende mijn cyclus app. Ah, dat verklaart ook een heleboel. Als ik deze app moest geloven werd ik binnenkort ongesteld. Vroeger voor de bevalling van Sofia kon ik er de klok gelijk op zetten wanneer ik ongesteld zou worden, maar na de bevalling is alles zo onregelmatig geworden. Huisarts wijt het aan hormonen en stress. Ik wilde net betalen toen ik achter mij de bekende zachte stem hoorde "Zet het maar op de rekening van het bedrijf" ik keek achter mij en zag Nabil. De kassier knikte en groette Nabil met een stevig hand.

"Bedankt, maar ik wilde.." Nabil onderbrak mij en zei dat het geen probleem was. In feite kon ik altijd koffie namens het bedrijf nemen. Ik voelde me een beetje ongemakkelijk en Nabil zag dit ook aan mij. "Ga je lunchen?" Zei hij. "Eh, ja nou ik heb nu wel genoeg aan een koffie" zei ik. "Moet je hierna nog ergens naartoe?" Zei hij terwijl hij een espresso bestelde. "Ja, ik moet zo nog naar een ander bedrijf" zei ik. We maakten plaats voor de andere wachtenden die iets wilde bestellen en liepen gek genoeg samen naar een tafel. "Wil je even buiten zitten?" Zei hij. Ik aarzelde en wist eerlijk gezegd mijzelf geen houding te geven. Hij glimlachte breeduit en zei "Het is 25 graden buiten, ik kook als ik hierbinnen blijf". Hij heeft ook wel gelijk. Deze zomer is al meteen bloedheet begonnen en binnen deze muren ondanks airconditioning is het echt warm. Of.. is het door Nabil?

Ik volgde hem en we liepen door naar buiten totdat het gebouw steeds kleiner en kleiner werd. Een zomerbriesje kwam ons tegemoet en we zaten op een houten bankje met uizicht op een immens grote vijver. Bloemen die bij elke briesje danste en een standbeeld van een dame met gesloten ogen en haast poedelnaakt. Ik keek de andere kant op en zag Nabil naar mij kijken. Zijn ogen waren door het daglicht nog mooier. "Dus vertel.." begon hij. Ik proeste bijna mijn koffie eruit. "Eh wat moet ik vertellen?" Vroeg ik. Hij lachte "Nou iets over jezelf. Ik vind het nogal belangrijk om te weten wie deel uitmaakt bij ons in het bedrijf" zei hij. Ik maakte deel uit van zijn bedrijf? Of probeert hij mij nou te controleren? Ik snapte het niet zo gauw maar ik begon aan mijn koffie te sippen. "Ik ben zoals je al weet Ahlam, 34 jaar en werk sinds kort voor het bedrijf" Ik noemde het schoonmaakbedrijf. Alles kwam er snel en haast onverstaanbaar eruit. Hij wees naar mijn autosleutels waar een fotootje hing in een harde plastic cover van Sofia. Glimlachend en met 1.5 jaar al een flink bosje krullen. Er zat een schattig roze strikje in en ze gaf ons die dag zo'n mooie glimlach. Ik bleef maar foto's maken. "Jou kindje?" Zei hij. Ik keek hem aan en knikte. "MaschAllah ze is prachtig.." Ik vond het grappig op de één of andere manier toen hij MaschAllah zei. Je zou absoluut niet zeggen dat hij marokkaans was. Ik dankte voor het compliment en zei dat het alweer bijna tijd was. Hij stond op en liep mee naar de auto. Het was een witte VW Polo die het nog goed deed maar maakt van die stevige brom geluiden alsof je denkt dat er een F16 boven je hoofd hangt. Tijd voor een nieuwe, ooit. Tijdens de weg terug naar de auto en hij naar het bedrijf waren we beiden doodsstil. Misschien door de foto van Sofia. Een vrouw met een kind is ook gehuwd dacht ik dus zal die vast wel denken ze is getrouwd. Kan me niet schelen ook wat hij dacht. Ik dacht aan gouden regel nummer twee van het bedrijf. Geen relatie met opdrachtgevers/klanten. Hoe komen ze in vredesnaam aan deze regel? Nou hierom dus. Mijn buikpijn was veranderd in een gevoel alsof er honderd vlinders de indianendans deden.

"Ik geef altijd een zomerfeest voor het personeel en daarbij nodig ik altijd het bedrijf waar jij werkt uit. Je bent welkom het is aanstaande zaterdag." Zei hij. Hij zag dat ik twijfelde en zei erachteraan "Je mag introducé meenemen. Je man en je mooie dochtertje zijn ook van harte welkom"

Ik keek op en probeerde de tranen echt net te onderdrukken. Mijn ogen werden vochtig en ik bedankte vriendelijk en stapte in. Hij bleef nog even staan met zijn handen in zijn zakken en ik reed weg. De tranen kwamen in overvloed naar beneden. Toen ik pas zag in mijn binnen spiegel dat hij zich omdraaide en het safe was. Parkeerde ik mijn auto gauw en huilde keihard. Ik sloeg mijn handen voor mijn ogen en liet mijn tranen de vrije loop. Ik werd gewekt door een tikkende geluid op het vooruit en zag..

[prinses3arbia]

❤ ga snel verder...

[pureglossy]

❤ ga snel verder...

In sha Allah vanavond lieverd extra lange stuk promiss

[prinses3arbia]

In sha Allah vanavond lieverd extra lange stuk promiss

In sha Allah take your time ❤

[pureglossy]

"U staat hier verkeerd geparkeerd" verstond ik nadat ik nogal een forse man met een oranje hesje naast mijn raam zag staan. Ik verontschuldigde me en reed weg. Ik zag de man nogal warrig kijken. Hij zal wel gedacht hebben wat er aan de hand was. Ik kwam aan bij het andere bedrijf en begon daar ook mijn werkzaamheden te verrichten. Na afloop ruimde ik alles op en tekende ik wat lijsten af. Een krabbeltje ernaast en picobello. Op naar huis. Ik liep naar de auto en reed weg. Mijn mobiel ging over en zag de naam "Priscilla" op het schermpje. Ik nam meteen op. "Ahlam, kan jij straks even wat extra werk verrichten bij het eerste bedrijf waar je vandaag was, er is een lege kantoor die morgen bezet wordt. Sorry meid maar ik kreeg deze opdracht net binnen het is een spoedje" Natuurlijk had ik er geen zin in. Ik was al blij dat deze dag om was en wéér naar dat bedrijf gaan.. pff. Ik antwoorde met "geen probleem" en Priscilla gaf aan dat ik het ook s'avonds kon schoonmaken. Fijn, dacht ik want dan kan ik in ieder geval even douchen en bidden en wellicht wat eten.

Aangekomen in de avond bij het bedrijf nam ik weer de lift. Ik pakte mijn welbekende kar en haalde de doekjes uit de droger van vanochtend. Deze ruimte is ideaal. Alles zit erin. Nog alleen een bed en een tv en je hebt een eigen mini appartement. Verderop zag ik inderdaad een kantoortje die leeg stond. Aan de andere kant van de hal waar ik vanochtend had schoongemaakt zag ik een gedaante heen en weer lopen. Ik meende het kantoor van Nabil maar het kan iedereen zijn. Het was onderhand 18:45 uur en de meeste mensen zijn al naar huis. Bij het kantoor aangekomen begon ik aan mijn werkzaamheden. Afstoffen, afnemen even gezogen en gedweild en de klok gaf alweer een half uur later aan. Ik deed het raampje open en zette het op een smal kiertje. Ik keek naar buiten en wat was de horizon toch prachtig soebhanAllah. Ik zette gauw een stapje terug want die hoogtevrees zit er nog in bij mij. Iemand tikte twee keer op de deur en ik zag hem staan.

"Je hebt het er maar druk mee" zei Nabil. "Ja zo kun je het wel noemen.. ik werd op het laatste moment gebeld om dit kantoortje schoon te maken" zei ik. "Klopt, maar het had geen haast hoor er komt pas iemand volgende week in.." zei hij. Ik keek verward, Priscilla zei morgen, waarom.. nou ja scheelt me volgende week extra werk dacht ik. "Prachtig die lucht hè.." zei hij met zachte stem. "Soms als ik even helemaal niks wil doen blijf ik uren naar buiten kijken. Deze verdieping om mijn bedrijf.. ik bedoel onze bedrijf te vestigen heb ik alleen gekozen voor het uitzicht" zei hij. Goh, ook weer wat geleerd dacht ik. Ik dacht namelijk dat dit hele bedrijf van hem was. Hij beheerde een etage. Het was alsof hij gedachte kon lezen en zei "Deze verdieping en beneden zijn van ons".

"Had je al overwogen om zaterdag te komen?" Zei hij. Dit keer moest ik echt mezelf vermannen en niet weer gaan janken. Hij wachtte duidelijk op een antwoord en ik wilde niet liegen. "Eh nee, ik heb er wel over nagedacht maar ik blijf liever thuis" zei ik. "Wat jammer! Ik had graag je mooie dochtertje in het echt willen zien". Ik rilde een beetje, kwam het door dat raampje die ik op een kier had gezet? Ik liep naar het raampje en klikte het dicht. Maar nee, de rillingen bleven aanhouden. "Mijn dochtertje is.. mijn dochtertje is overleden". Zei ik kort en snel. Een traan gleedt langs mijn wang en gauw veegde ik 'm weg. Hij was stokstijf en zijn ogen werden groot. "Jeetje, Ahlam.. wat erg voor jou.. jullie". Hij keek verdrietig, verward en zelfs een klein beetje boos. "Ja, dat is ook zo. Ik probeer het een plekje te geven, maar zoals je ziet lukt het me niet echt" nog meer tranen. Welja, nu kan ik ze toch niet stoppen. Hij kwam naar mij toelopen en ik liep automatisch naar achteren. "Ik ben hier klaar, ik... ik ga naar huis" zei ik. Ik liep het kantoortje uit en liet hem verward achter. "Ahlam, wacht even.." zei hij snel lopend achter mij. Hij gritste in zijn borstzak en haalde er een klein kaartje uit "Ik weet gewoon niet wat ik moet zeggen. Als je erover wilt praten kan je mij altijd bellen, ook als je over de lucht wil praten en je hoogtevrees". Hoe? Hoe weet hij nou dat ik hoogtevrees heb?? Ik keek dit keer zelf verward uit mijn ogen en nam het kaartje met zijn gegevens aan. "Hoe weet je dat ik niet tegen hoogte kan?" Stamelde ik. En uit het niets pakte hij mijn hand en nam me mee naar de grote ramen in de hal. "Ik heb gezien hoe je uit de raam kijkt. Hoe je je adem inhoudt in de lift". We stonden voor de grote raam en samen keken we naar de horizon. "Je dochtertje is altijd bij je Ahlam" dat zeggende terwijl hij een arm om mij heen legde. "Sorry, het spijt me.." dat was niet de bedoeling zei hij. Ik keek hem aan en zei dat het niet erg was. Ik stak zijn kaartje in mijn tas en drukte de liftknop in. Wederom liet ik hem staan met zijn handen in zijn zakken terwijl de deur van de lift dicht ging. Ik kon weer ademhalen.


Nabil's perspectief;

Ik bleef zeker nog zo'n tien minuten staan in de lifthal. Ik liep naar het raam en zag Ahlam het gebouw uitlopen. Zo'n prachtige vrouw vol met verdriet en hoe oneerlijk.. Ik moest denken aan onze lunchpauze. Haar dochtertje. Wat een prachtig kind! MaschAllah. Ik hoorde mijn telefoon overgaan en nam op. Het was Sevda die vroeg of we nog naar Amsterdam gingen. Haar vader had ons uitgenodigd en ik was het totaal vergeten. 19:00 uur gaf mijn mobiel aan. Ik snelde naar mijn kantoor en ruimde de boel op. Ik kreeg ineens een idee en sprong gauw nog achter de pc. Gegevens, gegevens.. ik zocht de lijst met werknemers van het bedrijf op. Ahlam Marzoki. Achter haar naam stond een telefoonnummer. Ik pakte mijn mobiel en tikte haar naam en mobiele nummer in. Contact toegevoegd! Ik legde mijn telefoon weg en haalde diep adem. Nabil zei een stemmetje hier doe je niet goed aan! Ik dacht aan Sevda. Wat is er mis met een telefoonnummer van een werknemer in mijn mobiel. Correctie werknemer van een ander bedrijf Nabil! Zei datzelfde stemmetje. Ik pakte mijn mobiel en aktetas en deed de kantoordeur op slot.

Thuis aangekomen deed ik mijn schoenen uit en zat Sevda al ongeduldig te wachten in de huiskamer "Jeetje Nabil, we hadden 18:00 uur afgesproken om te vertrekken. Pa belt al de hele tijd!" Ze klonk erg geïrriteerd. Ik nam gauw een douche, kleedde me om en weg waren we. Aangekomen in Amsterdam was het altijd hetzelfde riedeltje. Sevda had nog drie broers en drie zusjes. Twee broers wonen in Turkije, Dalaman. De zusjes woonden allemaal hier. Het was een drukke avond en de zoals gewoonlijke vragen vlogen door de huiskamer. "Nabil wanneer ga je mijn dochter ten huwelijk vragen" Nabil dit en Nabil dat. Sevda keek verlegen en legde haar hoofd op me schouder. Ze stond op om haar zusjes en moeder te helpen met het eten en ik pakte mijn mobiel om de vragen te ontwijken. Automatisch ging ik naar berichtjes en stelde een nieuw berichtje op;

Hoi Ahlam, ik vroeg mij af..
Nee dacht ik.. ik wiste het berichtje en legde mijn mobiel weg. Na twee minuten pakte ik 'm toch en begon;

Hoi ahlam, is alles nog goed met jou? Groetjes, Nabil.

Damn Nabil, zo cliché. Ik klikte op versturen en zette mij mobiel weg. Ik sloot mijn ogen en op dat moment hoorde ik de luide stem van Sevda's moeder "Iedereen aan tafel, we gaan eten"..

[prinses3arbia]

Mooi en ontroerend weer super leuk om het van zijn perspectief weer te lezen

[pureglossy]

Nadat ik even bij ma was geweest ging ik nog gauw langs mijn tante en nichtje Siham. De voorbereidingen waren al in volle gang en met twee rustdagen kon men even adem halen om er weer tegenaan te gaan vrijdag. Mijn oom en zijn gezin komen morgen vanuit Frankrijk de bruiloft bijwonen. Ze zouden bij mijn moeder verblijven aangezien het een drukke boel was bij mijn tante. Mijn neef Tarik, de jongste zoon van 35 jaar van mijn oom zou ook komen. Ongehuwd en een werkelijke playboy. Ik heb hem nooit gemogen. De hoogmoed en macho gedrag spatte er altijd af bij hem. Als ie een euro sadaka zou geven aan een arme zou hij dat nog in de krant zetten. Ik hoor ook maar verhalen, maar zo liet ik 'm wel achter acht jaar geleden.

Thuis trok ik mijn pyama aan en keek naar de klok. 21:00 uur. Morgen en overmorgen nog aan de arbeid en dan kan ik eindelijk zeggen na jaren dat ik weekend heb. Ik dacht aan Nabil's uitnodiging voor zaterdag. Ik dacht sowieso aan deze wederom bizarre dag. Ik voel nog steeds zijn arm, zijn sterke arm om mij heen en bij hemel wat voelde dat goed. In de lift leek ik weer iets gelukkig. Zodra ik naar het fotootje keek van Sofia die bundelde aan de sleutelhanger verdween dat gevoel. Ik zette de tv aan en zocht mijn bekende serie om verder te kijken totdat ik een sms geluidje vanuit mijn mobiel hoorde. Ik opende het berichtje en zag een onbekend nummer maar bekende naam. Hoe komt hij aan mijn nummer?? Ik snapte het niet. Ik snap zoveel niet. Wat moet ik hiermee? Hij vraagt hoe het gaat..

Ik antwoord niet en zet mijn mobiel weg. Ik probeer het uit mijn hoofd te zetten en ga weer door met tv kijken. Dat uiteraard niet lukt. Telkens ben ik met mijn gedachten bij dat smsje. Na een half uur stond ik op en zette voor het slapen gaan nog wat kamille thee. Ik deed de balkondeur open en snoof de heerlijke zomeravond goed op. Ik nestelde mij in een stoel en bleef even zitten sippend van mijn thee. Ik pakte mijn mobiel en zocht het smsje van Nabil op. Zijn telefoonnummer.. Ik voegde zijn nummer toe aan contacten en trok de stoute schoenen aan.

Hoi Nabil, het gaat goed hamdoulilah. Hoe kom je aan dit nummer?

Super kortaf maar duidelijk dacht ik. Ik stond op, poetste mijn tanden en deed mijn halflange haar in een hoge knot. Ik schakelde het alarm in van mijn mobiel en zette het weg totdat ik dit keer een app geluidje hoorde. App? Ik opende de app en zag Nabil's prachtige gezicht op de profielfoto. Echter, mevrouw ongeduldig poseerde er ook bij en je kon er opmaken dat ze een stel zijn. Iets wat ik diep van binnen wel een beetje wist.

Dit praat makkelijker =) ik heb je nummer via onze gegevens. Maak je geen zorgen, alleen ik heb toegang tot deze gegevens.

Ik las zijn app twee keer. Nee vier keer. Maar ik dwaalde steeds af naar zijn profielfoto. Moet ik antwoorden? Pff ik weet het niet. Whatsapp is zo direct. Je moet wel op de één of andere manier antwoorden. Met een sms kan je nog wel zeggen dat je het niet gehad hebt weet ik veel. Maar dit. Dit is sowieso fout toch? Appen met onze opdrachtgever? Dat kan toch niet? Ik appte terug.

Ok, fijne avond.

Heel kort. Superkort. Maar ik bleef erbij, dit is niet ok. Als het niet ok is waarom voeg je zijn nummer dan toe? Weer een melding..

Shokran, jij ook fijne avond en.. leuke foto

Leuke foto? Dat was een foto van mij op de henna avond van Siham. Waar is hij mee bezig? Ik zette mijn mobiel weg en meldingen uit. Ik sliep direct.

De bruiloft van Siham was MAGISCH! Ik kon niet geloven dat mijn eerste werkweek er al op zat en de bruiloft van mijn nichtje. Zaterdagochtend ontbijten we altijd bij ma. Iedereen is er dan. Me zus, de dolle tweeling me broertjes dus en me tante (zus van ma, moeder van siham) was er ook. De bel ging en ik deed open. Mijn oom en zijn vrouw en hun schoondochter en mijn neef en hun kids. Na een lange knuffel en veel gegroet ben ik thee gaan zetten. Totdat de bel weer ging. Me moeder vroeg vanuit de huiskamer of ik open wilde doen. Ik liep naar de voordeur en deed de deur open. Een getinte man, bruine ogen, zwart opgeschoren haar en goed gekleed stond in de opening. Tarik, wow! Jemig wat is hij veranderd! En.. knapper! Is dit mijn neef die ik achterliet alsof het een kloon was van tupac??? Alleen een blanke versie. Dit is zo een verandering. Ik begon er zelfs van te blozen. Ik stak een hand uit en hij trok me naar zich toe. Gaf me vier kusjes op de wangen en zei in het arabisch "Ik heb je gemist.. "