Ik dacht op mijn 23ste. Nou ben ik 28j.
Hoe ouder ik word, hoe meer ik denk dat het niet meer hoeft. Ik ken echt niemand die zich eenzamer voelt dan mij. Iwa ghair!
ik heb nooit een leeftijd bedacht, ik dacht meer van op het moment dat ik de juiste persoon zal vinden die mij zal overtuigen mijn leven met hem te delen.
Ik was 6 jaar later getrouwd, dan mijn doel.
Eerst denk je, ' ach, het komt wel'
Daarna denk je: 'waar blijft het?'
Dan "wat is mis met mij?'
Dan, na het dieptepunt dat je denkt nooit meer te trouwen, stel je je voor gewoon als vrijgezel met 12 katten te eindigen.
Daarna pak je toch de moed op omdat je bang bent alleen te sterven.
Maar toch wil je niet trouwen om het trouwen, anders ben je zo weer gescheiden.
Daaaaaaarna, als je geluk hebt, verkrijg je de wijsheid en geduld om ermee om te gaan.
En dan, ergens als beloning voor je geduld, komt de juiste alsnog na toch wel een aantal teleurstellingen.
Succes! Ik hoop dat die fases jullie bespaard blijven
Keep trying, never give up. Aan het eind van je zoektocht is toch echt die gouden pot,
Of jullie kunnen gewoon dit liedje afspelen
6 jaar later dan ik in eerste instantie had gepland. En die planning was me er toch eentje, gefinetuned tot in de puntjes.
Till’ life happened
Nee hoor grapje. Zoals Gentle_Woman zegt: alhamdoulileh en kei, keidankbaar voor het eindresultaat
Btw; ik had mezelf die 6 jaren later kunnen beperken tot be3da 5,5 jaar later als ik meneer het voordeel van de twijfel had gegeven en hem niet pas na 6 maanden had zien staan. My bad