Wij gelovigen zullen daar altijd wel mee te maken krijgen in deze dunya. De ene dag een milde, de andere dag een zware dat jarenlang kan aanhouden. Hoe je ermee omgaat is iets wat je zelf in de hand hebt. En persoonlijk, voor mij is er niks zwaarders dan een beproeving doorstaan en deze niet kunnen 'afreageren'.
Het gevaarlijkste van alles is: Die 'frustratie' gaat niet weg. Het blijft in de lichaam en is op dat moment onderdrukt.
Maar er hoeft slecht een beproeving erbij te komen en die persoon kan volledig ontsporen (ongelovig raken) of op een nog ergere manier handelen dan een gemiddelde zondaar.
Kijk ik om mij heen.... dan zie ik niks anders dan mensen die de regels van Deen aan hun laars lappen en na een beproeving op de gekste manier hun frustraties uiten (drinken, zina etc.)
Het voordeel voor hun is: Allah is vergevingsgezind als je oprecht berouw toont. Dus wat ik eigenlijk dan zie is dat zo'n persoon de beste van beiden werelden heeft geproefd.
Maar de persoon die bij een beproeving kalm probeert te blijven en zijn Deen niet wil verwaarlozen: Het wordt alleen maar zwaarder lijkt het. En soms komt er nog een beproeving erbij, of een zwaardere beproeving voor in de plaats.
Waar ik naar toe wil gaan is het volgende:
Ik vind het oneerlijk dat wanneer je constant beproefd wordt met zware zaken, dat je geduld moet tonen en er weinig duidelijkheid is. Het komt telkens neer op 'vertrouw op Allah' en 'Toon sbar etc.'.
Sommige mensen hebben een reine hart en willen graag iets moois van hun leven maken, maar ze staan elke dag op met vraagtekens en krijgen te horen dat geduldig moeten blijven. De situatie blijft hetzelfde of word erger en de frustratie in jou lichaam wordt ook groter. Het is iets wat ik tot op de dag van vandaag nog steeds niet begrijp en weiger te accepteren.