Allemaal kennen we het verschijnsel dat wij onze wederhelft/partner maar niet tegenkomen en toch zouden wij dit allemaal wel willen.
Wat ik merk is dat wij iets graag willen en er soms ook voor openstaan, maar verder niets aan sebaab doen. We verwachten toch niet dat de partner zomaar aanklopt bij je thuis? Daar zijn we het denk ik allemaal mee eens.
Als ik terug kijk naar paar jaren geleden, waarin iedereen makkelijk aan de man of vrouw kwam. Hoe komt het dat het nu moeilijker is? Ik kan het je haar fijn uitleggen. Vroeger waren we niet gefocust op carriere, in iedergeval niet zo erg als nu. Vroegere generatie werd geboren, groeit op en trouwt, klaar dat was hun doel. Nu is het we moeten nog studeren, universiteit afronden en we moeten nog de beul halen en als we nog tijd over hebben, gaan we nog eens een extra studie erbij doen. En waar hangen we dan vaak? In die bieb, thuis, bij familie of op werk om de ladder op te klimmen. Prima, maar verwacht dan niet dat je hem of haar tegenkomt.
Vroeger zag je ook veel 'modeshows' bij caterijne o.a. waar men elkaar tegenkwam en zodoende aansprak. Je zag vaak groepen meiden of meiden dan met mannen praten en nummers uitwisselen.
Koopavonden was bij elke marokkaan standaard een agenda punt. Je zag letterlijk rond koopavonden of het nu Utrecht was, den haag of rotterdam dat het bomvol, ja bomvol marokkanen waren en die elkaar dan versierde etc.
Dat zie je nu de laatste jaren helemaal niet meer. Mensen zijn gericht op hun zelf.
Is het dan gek dat je hem niet tegenkomt? Iets willen betekent er ook iets voor doen!