Het waren de moeilijkste dagen voor mij. Ook ging het slapen slecht en kon ik de gehele nacht opblijven en nadenken.
Tranen die over mijn wang rollen en het gesnik word harder. Ik wou dat ik kon geloven in betere en mooiere dagen.
ik blijf rennen en rennen door de donkere tunnel opzoek naar het licht of opzoek naar een mooie bloem.
ik struikel en trek mezelf weer omhoog terwijl de wond een litteken vormt.
maar ik mocht niet opgeven toch? na slechte dagen komen goede dagen zoals Allah subana wa Tala in de koran heeft gezegd.

aan het eind van de tunnel zie ik dat het regent, ik ga even onder een boom zitten om te vershuilen en om te rusten. ik zag de andere kant van de wereld.
ik glimlach en kon door de regen iets moois zien ondanks de donkere en grauwe dag.
ik pak mijn spullen weer op en loop verder door de regen. tegenslag na tegenslag die ik onderweg tegenkom maar ik bleef sterk dit keer.
ondanks dat ik geen hoop meer had, had iets anders en dat was geduld en vertrouwen.

misschien omdat ik eigenlijk diep van binnen wist dat dat het enige was wat ik op dat moment nodig had. hoop was weg maar in plaats daarvan had ik wel vertrouwen in de heer boven mij.
ik wou dat het anders liep maar het is zoals hij het heeft opgeschreven in onze boeken.
en misschien zijn die donkere dagen juist iets wat je nodig hebt om jezelf te vinden en door de shit heen te komen.

ik dacht dat Allah mij had verlaten..ik dacht dat hij mij haatte en dat die band er niet meer is tussen hem en mij, maar diep van binnen wist ik dat het mij schuld was.
en nu ik donkere dagen meemaak zie ik in dat het allemaal bij de test hoort. en hij wil ook dat ik naar hem toe ren omdat ik zijn dienaar ben.
ik ben degene die hem heeft verlaten want ik heb hem nodig en niet andersom.
juist door deze gedachtes kon ik de reis afmaken want ik kwam de tunnel al uit en toen zag ik al dat het regende maar er was licht.
er was wel licht en door de regen heen kon ik mezelf weer zien en zag ik iets meer dan dat.
ik zag een meisje dat haar hoop verloor omdat ze teveel bezig met was met de dunya.
want de dunya is tijdelijk en het kan zo ophouden en daar verlies ik mezelf soms in.

aan het eind was de regen gestopt. de zon kwam en ik glimlachde, en alles leek mooiere en beter. het leek of deuren open gingen voor mij.
deuren die onmogelijk werden zijn nu open en ik kan naar binnen.
ik heb toegaan gekregen tot het onmogelijk alleen omdat ik het vertouwen had in Allah swt!!
en dat vertrouwen gemend met een beetje hoop en geduld dat maakt jou tot een sterk persoon die elke keer weer zijn heer herinnert of het nou slecht of goed gaat.