Vroeger dat ik steeds dat ik op deze leeftijd allang getrouwd zou zijn en kids zou hebben. Iedereen riep ook dat ik sowieso iemand zal tegenkomen.
Ik kreeg dan ook redelijk veel aandacht van mannen en dacht daardoor dat ze er precies voor het oprapen liggen. Stiekem genoot ik wel van die aandacht en dat was het dan ook want ik vond studies en werken belangrijker.
Kortom genoot ik van de complimenten en al zeker omdat ik ooit, tot mijn verbazing werd verkozen als het mooiste meisje van de klas.
Stilaan verloor ik heel wat vriendinnen omdat ze me vanwege jaloezie zwaar teleurgesteld hebben (ze konden er niet tegen dat ik alle aandacht kreeg wanneer we op stap waren enzo) en had ik nog maar een paar vriendinnen over waar ik vrede mee had. Gezien ik geen zussen heb, hecht ik onbewust meer waarde aan vriendinnen.
Ze waren voor mij enorm belangrijk en zette na mijn ouders, op de 2de plaats. Zelfs een man zou er niet tussenkomen.
Destijds had ik ook geen behoefte aan een huwelijk. Ik vond kennis opdoen leuker en zorgeloos genieten met vriendinnen, door te shoppen in Londen, Parijs, enzovoort.
Mijn tante, die maar 4j ouder is vertelde me vaak dat die meiden me gewoon kennen voor de mannen. Ze legde uit dat ze meegenieten van de aandacht die ik kreeg, ik verklaarde haar gek en maakte er ruzie mee.
Maar het klopt, wanneer ik simpel contact had met iemand, kreeg ik opeens veel aandacht van die vriendinnen. Mettertijd verwarde mijn vriendschap met dat soort vrouwen.
En toen had ik heel weinig vriendinnen maar alhamdoelilah. Nu zijn ze wel verloofd of getrouwd en hebben ze onze vriendschap weggecijferd. Niemand maakt nog tijd voor mij..
Vroeger had ik nooit geweten dat die aandacht van mannen op een gegeven moment ophoudt. De reden? Ze zijn onderhand zelf getrouwd of ik ben gewoon veel minder aantrekkelijker geworden. Ik weet het zelf niet.
Alhoewel ik nog complimenten krijg, neem ik ze niet meer serieus en vind ik mezelf minder knap. Ben nog nooit zo onzeker geweest van mezelf. Daarom wou ik dat ik een zus had waarmee ik kon praten en lachen, maar die heb ik niet helaas. Mijn tante vulde zowat die leegte in maar is getrouwd en Denemarken verhuisd. We horen haar sindsdien zeer weinig.
En omdat ik zo'n hoge verwachtingen had, komt deze teleurstelling nog harder aan. Het lijkt alsof de beste mannen inmiddels getrouwd zijn.
Ik krijg nog wel leuke complimenten maar het doet me niets meer en blijf me onzeker voelen. Voor het laatst kwam ik een hele lieve man tegen die stukken ouder, gescheiden en een zoontje heeft. Maar dit was mijn droom niet.. Ik wil niet onrechtstreeks verbonden zijn met iemands ex-vrouw omdat er kids in het spel zijn.
Maar als ik zo naar mijn situatie kijk, zal dit misschien wel mijn lot zijn. Want ik kom geen mannen tegen, ik ga werk naar huis en omgekeerd. Weekends zit ik vaak gewoon thuis.
Kortom heb ik vroeger nooit gedacht dat ik 1 en al wanhoop zou zijn die na jaren terug actief is op m.nl, die zichzelf soms in tranen slaapt. Heb ondervonden dat wanneer ik mijn gevoelens en gedachtes kan afschrijven, ik me dan gewoon beter voel.
Ik hoop dat Allahdeze deprimerende leegte zal opvullen met iets anders.
Daarom wil iets meegeven aan de dames:
Kom je iemand tegen waarbij je je aangetrokken voelt, ga er dan gewoon voor. Twijfel niet, luister niet naar anderen en probeer er gewoon voor te gaan.
Denk van ach, hij voldoet niet volledig aan mijn eisen dus misschien toch wachten. Je kan blijven wachten totdat je beseft dat je het beste al hebt laten gaan. Ik heb het niet over de realistische eisen hé.
Want ooit - zal je net als mij - spijt krijgen en misschien wel alleen eindigen. Ik ken genoeg oudere vrouwen die alleenstaande zijn, ongehuwd en kinderloos. En geen 1 van hen is gelukkig met deze situatie & dat besef je ook veel later pas.
Geplaatst door Imane001 
