hey lezers allemaal. Na heel lang weggeweest ben ik even terug komen piepen,
en het kriebelde om toch nog een verhaal te schrijven. Ik heb alvast een stukje gepost om te zien hoe de reacties zullen zijn.
Veel leesplezier!!

Proloog

Daar lag ik dan moederziel alleen op het spoed, met hevige krampen en beetje bloedverlies.
Ik kon de pijn niet meer aan en begon te roepen als een klein kind. Ik had niemand die me kon troosten, haron de privéchauffeur had me gebracht maar hij bleef niet bij mij omdat ik verlegen was van hem. Mijn vriendin Hidaya was onderweg wat lang leek voor mij maar in het echt duurde de rit een 15 min. Ik hoorde haar al paniekerig vragen aan het onthaal waar ik lag, en ze verwezen haar door naar box nr7 daar lag ik. Toen we mekaar aankeken begonnen we allebei te huilen. Ze kwam snel mijn richting op en begon me te knuffelen. Ze vermande zich en begon vragen te stellen maar ik deed teken dat ik te veel pijn had om te antwoorden. Ze liep de box uit en hoorde haar roepen tegen het personeel en zei tegen hun of ze wel wisten wiens vrouw ik was. Ik hoorde haar zeggen dat ik mevr Laamri was. Toen ze de naam hoorde stonden er 4 verpleegsters en een dokter bij mij. Ze deden allemaal testen en wouden me pijnstillers geven maar ik zei heel snel dat ik zwanger was. Ze keken allemaal mijn kant op en verschoten want ik ging zware pijnstillers krijgen. Ze brachten een echografie toestel en deden een koude gel op mijn buik en keken allemaal gefixeerd naar het scherm. En ik bleef maar doua doen en hoopte dat Allah swt mijn kindje zal sparen. Ja mijn kindje na al wat Noah Laamri aka “mijn man” mij heeft aangedaan. Hij zal mij en mijn kindje nooit meer te zien krijgen ook al is hij een machtige zakenman en heeft hij op alle plaatsen in de wereld zijn mensen. Het interesseert me niet meer de pot op. Ik werd uit mijn gedachte gehaald door de verpleegster. Ze vroeg me of “mijn man” buiten stond en ik schudde mijn hoofd en zei dat hij op zakenreis was en dat ik hem niet kon bereiken. Ze keek me medelijdend aan. en wreef met haar hand over mijn rug. Hij was gewoon op zwier met een of andere slet. Ik haatte hem het is zijn schuld dat ik hier lig. Ik had de foto’s gezien van hem en een of andere hoertje. Ik had een bruine envelop gevonden in de brievenbus. Toen ik die opendeed vond ik er een briefje in en die misselijkmakende foto’s. op het briefje stond: mmm Noah was heel lekker ik kijk er naar uit om hem nog eens te proeven. Ik kreeg weer een kramp en vroeg of ze mijn vriendin binnen wouden roepen ik houd het niet meer uit. De verpleegster ging haar zo snel mogelijk halen. Ze kwam binnen en ze zei allemaal lieve woordjes maar ik had er geen oren naar. Ik riep tegen haar dat ik dood wou. Ze schrok op en zei dat ik dit niet mocht zeggen, Allah swt zal je pijn verlichtte inchallah zei ze. Ik hoorde een bekende mannenstem onze richting opkomen. Ja wist ik het niet het was Noah. Hij werd de weg gewezen naar mijn box. Toen ik hem zag moest ik overgeven. Ik had nog net een bakje kunnen pakken naast mij. Hidaya keek me opgeschrikt op en keek naar Noah die ondertussen al aan mijn bed stond en mij probeerde te helpen. Ik kreunde zo hard van de pijn dat Noah gek werd en begon te roepen tegen de verpleegsters. Geef haar iets tegen de pijn verdomme. De verpleegsters zeiden dat ze niet veel konden doen omwille van de baby. Ik was nog maar net 3 maanden. Ik riep tegen hidaya dat ze hem naar buiten moest sturen of ik riep security erbij. Hij keek me geschrokt aan en zei dat ik rustig moest blijven want de dokters hadden gezegd dat het niet goed was voor ons ongeboren kindje. Ons, ons!!!!! riep ik tegen hem. Er is geen ons meer en al zeker mijn kindje niet. Hij zei ok doe rustig ik ga wel weg en hij deed teken naar hidaya om hem te volgen. Noah wou uitleg maar hidaya wist het ook nog niet. Ik wou het vertellen als ik wat minder pijn voelde. Noah zei tegen Hidaya dat ze in mijn buurt moest blijven. Hidaya zei dat hij dit niet moest zeggen want dat ging ze zowiezo doen. Hij knikte en bleef in de wachtzaal zitten.