Ik kan in ieder geval antwoord geven als mij vragen worden gesteld.
Omdat ik achtergronden ken van de zaken die ik aangeef.
Dus toch anders dan obligaat napraten wat je is ingeprent in de jeugd, maar niet kan onderbouwen.
Geen onderwerp schreef ik in atheïstische gezinnen waarin de ouders hun kinderen zo snel mogelijk in opvoeden.
Ik ben gedesinteresseerd in geschiedenis. Hoe mensen hebben gehandeld en waarom.
Derhalve heb ik mij ook ingelezen in christendom en islam.
En als er dan beweringen worden gedaan die mij als leek merkwaardig overkomen, of interesseren, duik ik er in en trek het zelf na.
Dan blijkt nogal eens dat het anders ligt dan beweert.
Nee god is gewoon geen onderwerp voor mensen die niet in het bestaan van goden geloven.
Maar natuurlijk komen kinderen vroeger of later tegen dat er mensen zijn die dat wel doen.
Vriendjes op school vertellen b.v. vanmiddag kan ik niet voetballen ik moet naar bijbelstudie.
Dus vraag je dan wat is dat. Dan komt dat verhaal.
Vraag je aan je moeder hoe dat zit. Zo is het met mij ook gegaan. Moeder/vader vertelde keurig in een notendop over god enz.
Beide protestantse ouders.
Dus een prima opvoeding gekregen ook op dat vlak. Niets ingeprent, het een noch het ander. Dat moesten we later zelf beslissen.
Zeker als kinderen ouder worden gaan ze toch zich orrienteren op de vragen van het leven.
Sommige komen uit bij filosofie, Anderen bij een religie, Maar je ziet ook dat kinderen die wel met een geloof zijn opgevoed zelf gaan onderzoeken, en het gevoel krijgen dat zij binnen het geloof, of in het opgevoede geloof op hun plaats zijn.
Dat moet volgens mij ook kunnen, bij volwassen worden, eigen leven inrichten.