Jaaaaaren geleden had ik een haram contact relatie met een knappe leuke vlotte Marokkaanse jonge dame,
contact was gewoon leuk en konden lachen en gingen overal heen, en was wel verliefd op haar op een gezonde manier,
voor mij zat het toen wel goed, en alhoewel ik nog jong was, had ik vertrouwen en rust en was ik tevreden,
alleen was nog in ontwikkeling en zij wou trouwen en kinderen, ik ging nog naar school en moest dat nog zeker drie jaar doen om iets te bereiken.
Drie jaar is in principe niks maar zij wou het dus sneller, ik zei ik kan dat niet waarmaken, ik heb daar geen geld voor en ook de voorzieningen zoals woning enzo had ik niet.
En daar kon ze niet op wachten zei ze, ik dacht uhh ok wtf maar al met al ging het dus uit en waren er geen leuke dates meer en gekkigheid.

Dus pas geleden kwam ik haar tegen, twee kids en gescheiden, en ohh je bent zo verandert bla bla,
en probeerde ze dichterbij te komen om mijn nummer of iets te vragen, waarop ik zei uit bitterheid en vergeef mij maar,
ik vroeg: en was dit het waard toen werd ze boos, en ik vond dat wel goed, om je af te wimpelen voor mijn zielig nummer vond ik te min,
in mijn hoofd was wat we hadden meer waard en was deze opmerking terecht en recht uit mijn hart,
misschien lees je dit misschien niet maar het sloeg niet op je kinderen maar op jou en je keuze en hoe je ons achterliet.


Dus kindertjes, haastig spoed is never ever goed.