Uit het oog verloren is mijn oprechte innerlijke rust. Geen man of oude vriendin.
Soms super actief met dien dan is het er weer en soms minder actief. Net zo snel zwaai ik,mn innerlijke rust dan weer uit.
De eewige strijd om iedereen maar tevreden te houden. Familie, vriendinnen en collegas.
Altijd maar perfect willen zijn terwijl eigenlijk niemand het is, maar toch de act volhouden. En als je dan alleen bent en je heel even niet bezig bent met dien dan komt die afschuwelijke leegte weer. Geen innerlijke rust.
De rest van ons leven rennen we maar naar werk, familie, vriendinnen en allah. Tussendoor zoveel ruis door overmacht, omstandigheden en de drukte van het leven.
Dagen gaan nu zo eng snel. Alles overkomt ons maar en wij kijken toe alsof het een film is. Weer 1 jaar verstreken en weer een jaar waarbij je de koran nog steeds niet uit je hoofd kent.
Innerlijke rust en meer allah in mn leven dat is het enige waar we naar streven.
Het snelle bidden soms wel en of niet op tijd en hadieth beluisteren, boeken lezen wanneer het je uitkomt is niet voldoende. De veranderingen toepassen en aanhouden. Dat is letterlijk de enige manier. Insha allah zal allah mij en andere van eeuwige innerlijke rust hier en in het hiernamaals belonen, de discipline geven die er voor nodig is om het vol te houden
