Onschuldige bevruchting

[Miss_Tahmiina]

Onschuldige bevruchting in word bestand!

Mijn verhaal is af!

Onschuldige bevruchting

Een kleine druppel valt uit de hemel. Angst omvat hem zijn hart. Zijn de
andere druppels bereid hem te accepteren wanneer ze samen eindigen in een riool? Zullen ze hem niet afstoten?.
Eenzaam in een hoek?

Dezelfde gevoel zit diep verstopt in je aderen. Stiekem en langzaam kruipt het omhoog om het ‘gevoel’ te spreiden en je lichaam tot één maken. Plagend en sidderend veroorzaakt het een lichte trilling in je binnenste. Een opwindend gevoel kun je het noemen. Het gevoel dat je doet verlangen naar het verbod. Genot uit een onbekende plek van je lichaam ruw naar boven halen. Haartjes dat overeind komt te staan. Elke vezel en elk kleine spiertje raken zich langzamerhand verslaafd aan het gevoel. Verlicht in de nacht en donker overdag. Het gevoel dat slapen onmogelijk maakt. Verdwaald in een punt van gedachten.

De warmte, een lichte aanraking.. Dan, dan neemt de angst je hart over. Kun je het gevoel accepteren? Is het de duivel of iets onschuldig?

Sluit je ogen en laat je gaan…

*Inhoudsopgave is te vinden in de drie reacties hieronder*

[gullerguzeli]

Mooi begin meid ga snel verder.

[miss_loubnaa]

Wauw!

[Passie_B]

X-jes Passie_B

[Miss_Tahmiina]

Inhoudsopgave

Geluidloos klik ik de nachtlamp aan die links

Het is niet eerlijk

Een zachte stem wekt mij de volgende dag

Voorzichtig loop ik met de kop koffie in mijn hand

De volgende middag ben ik bezig met inpakken

Gelach en gezang vullen huize BenSaïd

Geïrriteerd druk ik het kussen op mijn oren

Het was een drukte van jewelste in het huis van BenSaïd

Een kleine punt van straal maakt zich levend in de duistere hemel

De omringende stemmen om ons heen doen ons opkijken

De volgende maandag na de bruiloft

Volgens de gedwongen afspraak van mijn moeder

Gefrustreerd tik ik met mijn hakken op de grond

Moe steek ik de sleutel in het slot

‘Dit is alweer de vijfde afspraak’

Mijn keel lijkt een schuurpapier

Diezelfde dag zit Sahla aan de keukentafel

Bijtend op haar vingers neemt Maya plaats

Maya was al een paar dagen thuis

Kreunend wordt ze vroeg in de ochtend wakker

Verschrikt zet Maya een paar stappen achteruit

Ze draait zich als de bliksem om en kijkt

Het wordt zwart voor haar ogen

Lusteloos neemt Maya plaats op de sofa

Voor het ziekenhuis, haalt ze diep adem

Het was een magische dag

Vage stemmen hoort ze

Maya legt haar hand op hart

Ze hoort stemmen

De brief

Maya voelt zich misselijk

Ashraf kijkt de heren aan en dan weer zijn moeder

Nee, papa!. Papa doe alstublieft open

Liggend op haar bed staart ze naar het plafond

‘Goedemorgen. Waar kan ik Marwa Benhaddi vinden?’

Een bliksem treft haar hart

Verstrooid van het schrik hinkelt Sahla

Haar zenuwen deden haar maag omdraaien

Met opgekropte emoties laat Sahla zich

‘Waarom heb je het mij niet verteld?’

De volgende ochtend wordt ze als laatste

Langzaam wijkt zijn ogen van de tv

Ze voelt alsof iemand een koud emmer

Ze zag het niet aankomen

Sidderend gaf ze zich over aan het gevoel

Voorzichtig opent ze haar ogen

Met haar hoofd gericht op de grijze tegels

Het is niet eerlijk

‘Ashraf, Hoor je me wel?’

Diezelfde dag werd Maya verraast

Verwaard ijsbert Yasser door zijn kantoor

Ze voelt alsof een stuk van haar hart wegloopt

De vakantie zat achter de deur

[Miss_Tahmiina]

Vervolg Inhoudsopgave

'Doe ik er wel goed aan om jullie twee

Neurend vouwt ze de was op orde

Ze drukt hysterisch hard op de gaspedel

'Nee!. Nee!. Nee!. Je mag dit niet doen!'

Heb je soms ook het gevoel dat je vastzit

Ziedend gooit ze de slaapkamerdeur open

‘Kom binnen’. Verwelkomt Sahla haar in huis

Belachelijk. Krankzinnig. Buitengewoon idioot

Peinzend kakelt ze met haar tong

Haar eerste werkdag was rampzalig

De rest van de dag zit ze nog altijd

‘Hoe gaat het met je?’

Frustrerend loopt ze de lift uit

De stilte duurde lang

Maya streelt over haar bolle buik

‘Gaat het goed met je?’

Ze was weggelopen

'Het spijt ons zeer..

Ze loopt over het zand

De volgende dag staat Maya als eerste op

Voor ze het weet

Een hand op haar arm

In stilte slaat ze de hoek om

‘Kijk eens’

Een lelijke kramp valt haar weer aan

Het voelt als een aardbeving

Met haar benen gekruist tegen haar borst

Maanden waren verstreken

Haar hart mist een slag

Met een rood hoofd neemt ze plaats

'Voorzichtig liefje’

Het was de hennadag van Marwa

Met z’n allen waren ze rond

Ze veegt met haar handen langs

Met de punt van haar jurk tussen

Een duizelig gevoel overmant haar

De rest van de avond hield ze zich schuil

Heb je soms het gevoel dat je op een

Het gevoel was onbeschrijfelijk

Ze wist niet waar hij de kracht vandaan haalde

Met friemelende vingers neemt ze plaats

Ze drukt haar lippen tegen haar warme kop

Hij was kwaad

Beneden zag ze dat iedereen

Met Souhaib in haar schoot zat ze bij Nefissa thuis

Een hand op haar schouder deed haar opkijken

Het tikken van de regen tegen het dubbele

Een onrustig gevoel borrelde diep in haar

Haar ogen sperden open

Met ferme stappen liep ze het tuintje in

‘En nou is het afgelopen!’

[Mistry_hide]

Mooi !

[gullerguzeli]

bedankt he voor je vervolg

[sarkace]

Kun je ook een inhoudsopgave maken. Dat maakt het allemaal gemakkelijker om te lezen. Alvast bedankt.

[Miss_Tahmiina]

Vervolg Inhoudsopgave

Met tinteling in haar voeten slaat ze de hoek om

Een rondje maakte ze om de hut

Op de achtergrond hoorde ze stemmen

‘Ik’. Maya keerde haar hoofd

The End.

Nawoord

[Miss_Tahmiina]

1.

Geluidloos klik ik de nachtlamp aan die links van mijn bed sierlijk op het nachtkastje staat. Het breed lachende gezicht van mij eigen op de foto kijkt me vrolijk aan als de licht opvalt. Zachtjes duw ik het een stukje naar voren zodat het meer verlicht wordt. Het beeld van die dag schijnt voor mijn ogen. Wat had ik me die dag verscheurd gevoeld. Gedwongen stuurde mijn moeder mij naar de kapster. Hoeveel ik ook protesteerde, had het koppige antwoord van mijn moeder niet veranderd. Beslist duwde ze me de auto in en bracht me naar de kapster, wat bleek een oude kennis te zijn. Het was té pijnlijk toen ik mijn bos krullend haar als waaiende wind voor me kwam liggen. Stuk voor stuk blokkeerde ze de witte tegels en langzaam werd het om me heen donker bruin. Het was dan ook onmogelijk om het verdriet tegen te houden. Druppels daalden neer op mijn wang en maakte mijn zicht waziger. ‘Klaar’ riep ze en stapte een meter achteruit. Het woord bracht zowel gevoel van blij als teleurstelling. Blij, omdat het eindelijk klaar was en teleurstelling om het resultaat voor me. Met mijn vingertoppen ging ik langs mijn zij naar me middel, waar ik alleen de stof van mijn shirt voelde. Glibberig voelde dat. Mijn gezicht verstrakte automatisch. Een half uurtje geleden voelde ik de krullen plagend om mijn vingers draaien. Het was weg. Langzaam ging ik voelend omhoog. Mijn lippen begonnen weer zachtjes te trillen, toen ik de krullen pas op mijn schouders ontdekte. Alles was weg, Allés. Een troostende hand liet me opkijken. ‘Voor je weet zal het langer zijn dan vandaag’. Hoewel ik een hekel had gekregen na het eerste blik op de kapster, keek ik haar nu dankbaar aan. Die woorden waren op tijd uit en gaf me een gerugsteund gevoel. Heel de dag sloot ik me eigen in mijn kamer. Het was vertrouwd en de muren voelden met mij mee. Het was mijn kamer en alles en elk punt kende mij zoals ik ben. Ze kende de echte mij en dat was bijzonder voor me. Na twee uurtjes opgesloten te zetten, zwaaide de deur van mijn slaapkamer open. Glimlachend stapte mijn moeder de kamer in. Mijn blik liet ik gauw neerslaan. Haar wil ik vandaag niet zien. Zij… zij heeft voor deze ellende gezorgd. Het was gemakkelijk om met gemene woorden je eigen beter te laten voelen, maar ergens diep weet je dat het goed bedoeld was. ‘Lieverd’ opende ze haar mond toen ze zag dat geen haar op mijn hoofd die van plan is om een woord te uiten. Ze knielde voor me neer en haar vertrouwde vingers voelde ik in mijn hand. ‘Het spijt me, het was niet mijn bedoeling om je kwaad te maken. Ik vond het ook geweldig staan bij je, maar je weet zelf hoeveel moeite je ermee had. Elke dag stond je moeilijk voor de spiegel je haren te kammen. Af en toe kwam je daardoor te laat op school. Dit is nu beter en ik weet dat je het niet wilt horen, maar het staat je beeldig’. Voorzichtig hief ik mijn wimpers omhoog. Wanneer onze ogen kruiste, boog ze naar me toen en kuste mijn voorhoofd. Het duurde niet lang voor ze me lachend de kamer uittrok. In een mum van tijd legde ze mijn vrolijke gezicht vast op een foto.

Wederom bracht ik mijn vingers naar mijn onderrug. Mijn lippen krullen tot een glimlach als mijn vingers de bekende krullen voelen. En ja, negen jaar later is het nog langer dan die stomme dag. Ik draai me op mijn ander zijde en daarbij valt mijn oog op het schrift. Als ik mijn hand uitstrek naar het schrift, valt het raam met een klap open. Een koude windlaag verspreidt zich op mijn lichaam. Huiverend sta ik op mijn tenen en zet het raam dicht. Ondertussen wrijf ik over mijn bovenarmen. Ik pak het schrift en kruip weer mijn bed in. Grinnikend sla ik het harde kaft open. Mijn miezerige handschrift valt me als eerst op. Ironisch dat ik op pubertijd al een dagboek hield. Mijn ogen glijden over de eerste regel. Mijn lieve luisterende oor,. Je zou denken, lieve luisterend oor?. Belachelijk, want het is een dagboek. Dat was het mooie verschil tussen mijn dagboek en al de andere duizenden. Het was voor mij niet zomaar een dagboek. Het woord dagboek klonk te eenzaam in mijn oren. Het schrift in mijn hand hielp me mijn emoties uit te gooien. Mij weer laten opbouwen als ik stuk was. Het gaf me het gevoel dat ik alles aankon door enkel naar mij te luisteren. Dat was voor mij meer dan genoeg. Het stoorde me absoluut niet dat het ding niks terug kon zeggen. Hoe je het weert of keert, het is en blijft een schrift en een schrift praat in geen enkele mogelijkheid terug. Misschien, heel misschien dat het wetenschap in de toekomst zo goed ontwikkelt dat ze zoiets kunnen ontdekken, maar voorlopig houden we ons tevreden met een nietszeggend dagboek, hihi!.

Met mijn wijsvingers volg ik de eerste regel en stop onmiddellijk als ik een getik hoor. Onhandig sla ik de deken weg en spits mijn oren. De dodelijke stilte kaatst pijnlijk terug. Verzekerd leun ik wederom naar achteren. Een paar zachte vuisten op het kussen maakt me gemakkelijk liggen. Ik kruip wat dichter naar de nachtlamp toe en sla mijn dagboek weer open.

[KRULLEBOL-]

moooi vervolg!
ga snel verder.

[Mistry_hide]

Prachtig verhaal !!

[gullerguzeli]

Bedankt He!!

[Lovette]

Nieuwe fan, Up!!