Geplaatst door
Pricefighter 
Een slecht geklede vrouw liep een luxueuze winkel binnen. De verkoopster bekeek haar van boven tot onderen, zonder schaamte. Ze liep naar de vrouw en vroeg of ze iets voor haar kon doen. De oudere vrouw lachte en fluisterde: “Ja,ik heb een jurk nodig”. De verkoopster kon niet geloven dat de vrouw vrijwillig had besloten om dit soort winkel binnen te lopen maar de vrouw vervolgde: “Mijn enige kleindochter gaat trouwen,ik heb iets elegants nodig. Ik zou willen dat ze trots op me is. Welke jurk zou ik moeten kopen?” “Wilt u dat ik u naar onze deskundige huwelijksconsulente breng?”,antwoordde de verkoopster. De vrouw knikte bevestigend en volgde de verkoopster naar een kamer vol elegante jurken. “ waarom heb je haar hier gebracht?” vroeg de huwelijksconsulente aan de verkoopster. “Ze wil zich mooi aankleden voor een bruiloft”, antwoordde de verkoopster terwijl ze haar lachen inhield. De consulente, met een arrogante blik vroeg de vrouw om te gaan zitten aan het bureau tegenover haar. “Allereerst moet ik weten hoeveel u kunt uitgeven”, zei de consulente. “Ik ben geld aan het opzij leggen sinds mijn kleindochter de datum van haar trouwdag afgelopen lente aankondigde. Hier heb ik 70 euro. U mag het tellen als u wilt. De consulente telde snel het geld. “Het is 72 euro. Als u wilt kunt u een kijkje nemen in onze tweedehands winkel...daar hebben ze jurken voor 50 euro”. “Daar ben ik al geweest,maar zij adviseerden mij om naar jullie te komen...ze zeiden me dat u me zou kunnen helpen.” Op dat moment zag de oudere vrouw een blauwe jurk en bekeek het van dichtbij,en voordat de consulente er erg in,stond ze al voor de spiegel met de jurk in haar hand. “Deze vind ik mooi,hij is prachtig.” De medewerkster kreeg een mengeling van frustratie,sympathie en woede. Hoe zou ze tegen de arme vrouw kunnen zeggen dat die jurk 300 euro kostte? De schoenen die erbij passen zouden nog eens 75 euro kosten.
Een jonge bruid,elegant gekleed,zag de hele scene.
Haar familie was bevoorrecht en ze hadden haar verteld...dat ze mocht uitgeven wat ze wilde voor haar bruiloft. Toen ze het gebeurde zag,onderbrak ze de consulente voordat ze met de oudere vrouw kon praten over de jurk. “Excuseert u me een moment”,zei ze tegen de consulente en fluisterde tegen haar in een hoek van de kamer, “Geef haar de jurk die ze wil en ook de schoenen,zet voor de betaling alles op mijn rekening en zeg haar dat het een cadeau is.” “Maar waarom?”zei de consulente, “u kent haar niet eens!” “ Het is mijn persoonlijke trouwcadeau aan mezelf. Ik heb mijn oma’s nooit gekend...en terwijl ik naar het altaar zal lopen zal ik aan haar denken en doe ik net alsof ze mijn oma is.”
