Hey iedereen ik ga hier verhalen schrijven over mijn leven
reageer als jullie willen dat ik hier mee doorga
de verhalen zijn btw waargebeurd maar ik houd het anoniem
Hey iedereen ik ga hier verhalen schrijven over mijn leven
reageer als jullie willen dat ik hier mee doorga
de verhalen zijn btw waargebeurd maar ik houd het anoniem
Toen ik 3 jaar was, ging ik vaak met mijn moeder mee naar mijn zus de school om mijn zus te brengen,
ik kon niet alleen thuis blijven en ik had een babybroertje thuis liggen.
mijn moeder zei me dat ik binnenkort ook op die school ga, ik zei dat ik dat leuk vind
mijn moeder zei me: 'Maar niet huilen als ik weg ga!', ik zei natuurlijk dat ik niet ging huilen
toen ik 4 werd was de dag aangebroken, mijn allereerste schooldag!
mijn zus ging naar groep 2, net als mijn neef die bijna een jaar ouder dan mij was
mijn zus is trouwen zo'n anderhalve jaar ouder dan mij
ik herinner nog dat er plassen op de grond was en ik laarzen droeg, in de nacht heeft het dus geregend
ik en mijn moeder en mijn zus liepen naar school, terwijl ik op elke plas water ging stampen
toen we bij school aankwamen, ging mijn zus naar haar klas, en mij moeder bracht me naar de mijne
daar stond ik dan, als een kleine jongen van 4 jaar voor een hele klas die allemaal op een stoel in een grote kring zaten
mijn juf stond op om me te groeten, ik was bang
de juf praatte met mijn moeder, ik weet niet meer over wat
alle kinderen in de klas staarden me aan, ik ben nooit in de crèche geweest, dus dit was overweldigend
mijn moeder zei:' doei, ik ga je straks ophalen!', ik zag haar weglopen en realiseerde wat er gebeurde
ik huilde en hield mijn moeder vast, smekend om me terug naar huis te nemen
mijn moeder wilde me gerust stellen, maar ik wilde maar één ding, geen seconde meer langer daar blijven
ik weet nog dat het zover ging dat mijn juf me wegtrok van mijn moeder, maar ik hield haar zo goed vast, ik liet niet los
uiteindelijk wisten ze me toch van mijn moeder te scheiden, en mijn moeder haastte weer terug naar huis
ik voelde me verdrietig, bang en boos omdat mijn moeder me achterliet.
mijn juf wees me een stoel aan die vrij was in de grote kring, mijn naam stond erop met een tekening van een clown ernaast
ik stond voor de stoel, de stoel zat tussen een stoel van een meisje en de stoel van de juf zelf.
De juf pakte een leesboek om wat voor te lezen aan de klas en me rustiger te maken
ze vroeg me om te gaan zitten, maar ik weigerde zonder te praten en bleef voor de stoel staan, met mijn gezicht richting de klas
de juf zei: 'Oke, ik ga wat voorlezen, als je wil blijven staan, dan kan je dat gewoon doen'.
Ze begon voor te lezen, en te lezen, en te lezen, een uur leek voorbij te gaan
mijn benen begonnen moe te voelen, en ik besefte dat mijn moeder niet snel terug zal komen
ik voelde me verslagen, accepteerde waar ik was en ging zitten
In groep 1 kwam mijn neefje in mijn klas, hij is een paar maanden jonger dan mij
hij heeft niet dezelfde achternaam als ik, dus de school wist het denk ik niet
maar we zeiden wel openlijk dat we neven waren, hierdoor wilde de juffrouw niet dat we naast elkaar zaten
in de schoolplein speelde we vaak met elkaar, vooral bij de kleine driewielers, we raceten met elkaar
ook stoeiden we vaak met elkaar, en renden achter elkaar aan, dat waren leuke tijden
ik weet nog de mijn neefje zei dat zijn handen koud waren, we gingen dan naar de meester
de meester vroeg aan mij of mijn handen warm waren, ik voelde mijn handen en zei ja, ze zijn erg warm,
toen zei de meester dat ik met mijn handen over zijn handen moest wrijven om het warm te houden
dat deed ik ook, klonk logisch, totdat mijn neefje zei dat zijn handen weer warm waren en dan gingen we verder spelen
later in het jaar zei de juffrouw van mijn klas dat we in een rij moesten gaan staan
ze zei dat de langste van ons klas over mochten gaan naar groep 2, en de rest moest blijven zitten
ik weet nog dat ik erg kort was, maar ik zal al langer dan een jaar in groep 1, dus ik moest iets bedenken, als 5 jarige
ik ging op mijn tenen staan en me zo lang mogelijk oprekken, hopend dat mijn juf het niet merkte
mijn juf tikte iedereen op het hoofd en vertelde wie overging, ze tikte op mijn hoofd en zei dat ik over mocht.
ik was superblij, maar mijn neefje die naast me stond werd getikt, en hij moest blijven zitten.
mijn neefje was toen maar 4 jaar en zat korter dan een jaar op groep 1, ik vond het echt jammer
ik dacht dat ik mijn neefje bedrogen had door op mijn tenen te gaan staan en zo naar groep 2 mocht
dat terwijl hij moest blijven zitten, ik durfde 'mijn geheim' niet te zeggen, omdat ik toch graag over wou
in de pauze erna zag ik mijn neef die in groep 2 zat, hij zei dat hij moest blijven zitten, ik dacht leuk
want dit betekent dat ik dan bij mijn neef in de klas zit, en ik voelde me wat beter
echter toen ik naar groep 2 ging, zat ik in groep 2b, en hij in groep 2a, we waren gescheiden
de school wist nu wel dat we neven waren, dus hebben ze ons in aparte groepen gezet tot en met groep 8
dit bleek niet mijn grootste probleem te zijn, mijn basisschoolproblemen bleken slechts te beginnen
in groep 2 zat ik in een totaal andere klas, de meeste van de klas kenden elkaar al van groep 1
ik viel wat buiten de boot, en speelde vaak alleen. Vooral bij lego speelde ik vaak in mijn eentje, andere jongens speelde vooral samen
ik vond het niet erg, ik was een simpele ziel met niet veel neiging naar sociale contacten
toch maakte ik een vriend, letterlijk één vriend, hij bleef mijn beste vriend tot groep 4
hij was iets korter dan ik en dus de kortste en zwakste van de klas. iedereen pestte hem want hij had een heel hoge stem
ik zie hem vandaag de dag nog steeds, hij is ongeveer 1.85 m en heeft een zware stem haha
omdat hij vaak gepest werd veranderde hij van school, ik vond het erg zielig voor hem
maar nu hij weg is, heeft iedereen het op mij gemunt, ik snapte niet waarom, het was gewoon een feit
ik klaagde vaak aan mijn meester en juffrouw dat ik geperst werd, maar ze konden weinig doen,
maar wat konden ze doen, de hele klas pestten me, mijn ouders waren hiervoor vaak boos
ze zeiden tegen me: 'sla terug! niet bang zijn!' maar wat kon ik doen, ik was kort en dun, niet gespierd dus
de school zat trouwens vol met moslimkinderen, er zat maar één nietmoslim in mijn klas, hij kwam in groep 4
en zijn naam was Erik
de enige nietmoslim in de klas, werd midden groep 4 mijn beste vriend
hij was de enige die mij niet pestte, maar we vonden ook de zelfde dingen leuk
ook hadden we dezelfde gevoel voor humor, hij bleef mijn beste vriend tot ik naar de middelbare ging
ik weet nog dat ik in groep 5 in de pauze achterna werd gezeten door een jongen die me wilde slaan
gelukkig was ik snel en kon ik op tijd naar een meester rennen, meester Abdel
de reputatie dat ik gepest werd was bekend over mijn hele school, zowel kinderen als juffrouws en meesters
en de leraren vonden mijn geklaag dus erg irritant, maar meester Abdel ging te ver
ik Zei: die jongen wilde me slaan
hij zei: heeft hij je geslagen
ik zei: nee, hij zat me achterna en ik ben hierheen gerend
hij zei: dus hij heeft je niet geslagen toch?
ik zei: nee, nog niet
hij zei: dan heeft hij niks gedaan en kan ik niks doen
ik zei: moet ik dus wachten tot hij me slaat voordat ik hier kan komen
hij zei: ja
Ik zei: ik wil niet geslagen worden
Hij zei: ga gwn spelen
dan begon hij me te negeren
rest van de pauze bleef ik dichtbij hem om te voorkomen dat ik werd geslagen
mijn dieptepunt in mijn basisschool was in groep 6, de meester vroeg wie pest (mijn naam) door de hele klas
en iedereen (behalve Erik) stook zijn en haar vinger op, ja ook alle meisjes
zelfs meisjes die me nooit spraken stoken hun vinger op, blijkbaar was mij pesten leuk om te zeggen
meester lachte en zei dat dit niet mag blabla
ik kreeg hier wrok van en stopte mensen en vooral volwassenen te vertrouwen
vele ervaringen hierna kwamen dit bevestigen, maar ook dat er goede mensen rondlopen
Heftig hoor! Ik kwam altijd op voor de gepestte kinderen. "In mijn klas" was pesten verboden anders kregen ze ervan langs!
Assertiviteit heb ik pas geleerd na groep 4. In groep vier werd ik gepest (ik zat met nog een ander Marokkaanse jongen) tussen de "witte" Nederlanders in de klas. Hij nam het voor mij op meskine dat vergeet ik NOOIT! Hij heeft mij geleerd op te komen voor mezelf. Stiekem was ik (na dat incident) dat hele school jaar "verliefd" op hem
ik werd voornamelijk gepest door jongens, maar ook door wat meisjes, vooral de stoere en grotere meisjes
en de klas bestond allemaal uit marokkanen en turken
in groep 6, ik weet niet meer waarom maar dit gebeurde er, stond iedereen in de klas op en praatte iedereen met elkaar.
een meisje die wat groter dan me was, daagde me uit samen met wat andere meisjes
ze zei tegen me: 'als je niet achteruit loopt ga ik je vloeren', ik was zwak maar had mijn trots
ik zei 'nee, ga zelf weg' ze duwde me dan hard en ik viel tegen de tafel aan en zo op de grond
iedereen keek dan mijn kant op, iedereen zelfs de meester lachtte me uit
ik zei: 'meester, zij duwde me', hij zei: 'je bent een man, duw terug'
die meisje keek me dan uitdagend aan, oo ik haat haar zo erg
ik probeerde haar te duwn, maar ze was groter en sterker en duwde me weer met gemak weg
weer werd ik uitgelachen maar ik accepteerde dat ik niks kon doen, en mijn meester me niet ging helpen
rest van de dag bleef ik beschaamd stil, en alleen
ik durfde het niet tegen mijn ouders te zeggen, want ik geloofde wat mijn meester op doelde
als ik zo zwak ben dat een meisje me zo makkelijk aankan, ben ik geen man, ben een mislukkeling
volgende dag een andere meisje werd gepest, blijkbaar werd ze ook vaak gepest in de basisschool zonder dat ik het wist
iedereen lachtte haar uit, ik weet niet voor wat, en zei dat ze een oogje op me had
ze zei: 'nee, helemaal niet' maar iedereen bleef lachen
dit gebeurde in de pauze buiten en toen begonnen jongens me naar haar toe te trekken
ik was aan de andere kant van de plein en ik wist niet wat er gebeurde
dan hoorde ik dat iedereen zei dat ze me leuk vond en dat ze steeds ontkende, tuurlijk geloofde ik haar
ik was erg zwak, een meisje kan me niet leuk vinden, iedereen maakte haar gewoon belachelijk, want het is belachelijk om mij leuk te vinden
daarna zeiden ze haar dat als ze me niet leuk vindt, ze met me moest vechten, ik snapte de logica ook niet
ze zei: 'nee, dat ga ik niet doen' maar we werden naar elkaar geduwd totdat ze soort van tegen me aan we
en omdat ze dus aan het tegenstribbelen was trapte ze me toen perongeluk
uiteindelijk wist ze te ontsnappen en rende ze weg, ik vond iedereen kinderachtig en vervelend
ik vond het zielig voor het meisje, ik wist dat ik niet hier maar zij de slachtoffer was
volgende dag zei ze dit tegen mijn zus, die een jaar ouder dan me was, en liep met mij en mijn zus naar huis
ze zei sorry tegen me en dat ze het erg vond dat ik gepest werd, ik geloofde niets,
ik vertrouwde mensen niet op hun woord en geloofde haar niet
jaren later zei mijn zus me dat ze me wel leuk vond, maar toen was ze al verhuisd
en toen ik eraan terug dacht, had ik eigenlijk ook een oog op haar, maar heb me zelf nooit aan laten denken met haar te zijn
in de basisschooltijd zijn er momenten geweest dat meisjes het voor me opnamen tegen de pesters
was ik daar blij mee, nee, verre van, ik vond mezelf zwak dat ik dit dus nodig had
ook zeiden meisjes vaak: laat hem, hij is zielig' zielig genoemd worden door meisjes brak heel erg mijn ego en zelfrespect die tijd