1. #1
    MVC Lid

    Reacties
    36
    11-03-2018

    Dokter help me van je te genezen!!

    Salam

    Na heel lang zoeken op m.nl heb ik eindelijk het verhaal gevonden en wil het met jullie delen verwacht dus elke dag 1 deeltje of meer .
    Dit verhaal is niet van mij!

  2. #2
    MVC Lid

    Reacties
    36
    11-03-2018

    Dokter, help me van je te genezen*~


    Proloog:

    Kreunend van de inspanning tilde ik mijn zware tas op en gooide hem in de kofferbak. "Jeetje wat is dat ding zwaar!". Mounir, mijn oom, lachte. "Wat moet je dan ook met zoveel kleren? Het is drie weekjes Marokko, geen definitieve terugkeer erheen!". Ik keek hem met fonkelende ogen aan en gaf terug: "Kan ik er iets aandoen dat jullie mannen het drie weken lang uithouden met twee shirts en dezelfde broek?" Mounir lachte uitbundig en trok me aan mijn oor. "A djennia, pas op he, ik ben degene die je naar Marokko zal moeten brengen. Nog meer van zulke eigenwijze praatjes en ik laat je in Frankrijk achter!". "Genade, Genade!" zei ik terwijl ik op één knie ging zitten en overdreven zielig gezicht trok. Mounir lachte nogmaals en schudde zijn hoofd: "Nooit geweten dat mijn zus zo een geflipte dochter zou kunnen krijgen". "Heey!" riep ik verontwaardigd uit en lachte. Ik verheugde me erg op de komende vakantie. Des te meer omdat mijn ouders en mijn broertje Yassine al een week geleden waren vertrokken en ik vanwege mijn studie nu pas met mijn oom hen zou volgen. Ik doorzocht nog eenmaal alle kamers op vergeten spullen, pakte mijn mp3 en mijn Koran op en stopte die in mijn handtas, die uitpuilde van andere spullen. Mounir die op zijn horloge wees en me aanspoorde op te schieten ging de auto al in en startte de motor. Met een zucht sloot ik de kamers en deed de voordeur dicht. Net toen ik naar de auto wilde lopen twijfelde ik of het gas wel uitstond. "Assiya, schiet op!" hoorde ik Mounir uit de auto schreeuwen terwijl de motor ronkte. "Wacht!" riep ik uit en deed de deur wederom open. Ik controleerde het gas en dat bleek al uit te zijn. Ik zuchtte en weer deed ik de deur op slot. Ik zwaaide nog snel naar de buren die mijn vertrek gadesloegen en stapte de auto in. "Dat werd tijd, ben je altijd zo traag?" ik keek hem scheef aan en antwoordde dirpect: "Nee, dat doe ik alleen om je te pesten". Mounir wees met zijn vinger op zijn voorhoofd en reed weg. Ik keek achterom en mompelde: "3ala barakatie Allah”

    Deel 1:
    Ik installeerde me goed op de voorste stoel en besefte dat we nog een lange weg moesten. Ik keek opzij en zag dat Mounir met de radio mee zat te neuriën. Mijn gezicht vertrok aangezien de radio alleen maar gekrijs produceerde. “Hoe kun je daar nou naar luisteren?” riep ik uit. Daarop zette Mounir het nog harder en begon mee te zingen. “Jeetje, en dan noemt hij me geflipt” zei ik hoofdschuddend. Ik dacht terug aan het moment waarop mijn ouders vertrokken. Mijn moeder had me op het hart gedrukt goed op mezelf te passen. Aanvankelijk was ik boos dat mijn ouders zo gauw weg moesten. Maar het was noodzakelijk aangezien mijn nicht ging trouwen en mijn moeder onmisbaar was bij de voorbereiding. Ik stemde moeizaam in al kende ik Mounir niet zo goed. Ik had hem daarvoor maar tweemaal gezien en verder nooit aangesproken. Gelukkig bleken we goed met elkaar op te kunnen schieten en had hij dezelfde humor als ik. Na een tijdje zette Mounir de radio uit en opgelucht begon ik du3aa te doen. Immers, ik was op reis en je wist nooit wat er komen ging. Ik keek omhoog naar de lucht en zei alle smeekbedes voor reizigers op die ik kende.

  3. #3
    Ga 's weg!

    Reacties
    3.087
    30-10-2007

    MVC Premium MVC Premium
    --

  4. #4
    MVC Lid

    Reacties
    592
    17-08-2010

    Uppp

  5. #5
    MVC Lid

    Reacties
    8
    23-06-2015

    Upp ben heel benieuwd naar dit verhaal

  6. #6
    Ga 's weg!

    Reacties
    3.087
    30-10-2007

    MVC Premium MVC Premium
    --
    --

  7. #7
    MVC Lid

    Reacties
    36
    11-03-2018

    bescherm me en leid me veilig naar mijn familie rab”. Opvallend snel kwamen we aan bij de grens van Belgie en zag ik dat het al begon te schemeren. “Mounir, zullen we even stoppen?” vroeg ik. “huh, waarom? Moet je naar het toilet?” vroeg hij. Ik verborg mijn glimlach en antwoordde: “Nee gek, het is almaghreb. Kunnen we even bidden”. Verduidelijkte ik. Er trok een schaduw over Mounirs gezicht en verbaasd staarde ik hem aan. “Kun je niet in de auto bidden?” Ik staarde hem aan en zei: “Ik heb toch liever dat ik dat buiten doe.”Mounir stopte mopperend bij een pompstation en ik maakte me klaar voor het gebed. Ik merkte op dat Mounir helemaal niet hetzelfde deed en op een kleedje ging zitten. “Je bidt niet mee?” vroeg ik. “Neuh, straks” zei hij vaag. Ik haalde mijn schouders op en verrichtte het gebed. Toen ik klaar was ging ik nog snel wat te eten halen en reden we verder. Ik merkte dat Mounir iets norser was geworden dan daarvoor en hield mijn mond. Ik besefte dat ik eigenlijk helemaal niets wist van hem, behalve dan dat het een broertje van mijn moeder was en dat hij tot dusver in een andere stad had gewoond dan wij. Ik staarde naar het donker buiten en er was geen ander geluid dan dat van de auto. Mounir verbrak de stilte en vroeg of ik hem een zakdoek kon aangeven. Ik keek om me heen en zag niks. Daarna opende ik het dashboardkastje en zag daar een pak liggen. Ik pakte het op en net toen ik het kastje dicht wilde klappen zag ik toch mijn afschuw enkele foto’s erin liggen. De foto’s bevatten ongeklede vrouwen en vol walging keek ik ernaar. Mijn hart klopte in mijn keel en ik deed het kastje dicht. Met trillende vingers overhandigde ik Mounir de zakdoekjes. Hij keek me bevreemd aan maar zei verder niets. Ik hoopte dat hij niet had gezien waar ik hem op had betrapt. Oh Allah, met wat voor een persoon reis ik?! Dacht ik wanhopig.
    *
    Deel 2:
Verstijfd van schrik zat ik in mijn stoel. Ik durfde niet naast me te kijken. Jeetje, wat had ik me vergist in hem. Ik had nooit verwacht dat hij zulke plaatjes eropna hield, maar ach, ik kende hem dan ook niet. Ik besefte dat mijn moeder ook een heel ander beeld had van haar broertje, anders zou ze me nooit met hem hebben gestuurd. Ik wilde zo gauw mogelijk uitstappen, maar dat kon natuurlijk niet. Vanuit mijn ooghoek merkte ik dat Mounir me op zat te nemen. “Assiya? Je bent wel erg stil opeens.” Vroeg hij. Ik toverde moeizaam een lach tevoorschijn en antwoordde: “Ik.. ik ben alleen moe, dat is alles.” ”Moe? En dat nu al. Onze energieke Assiya kent dus wel degelijk rustige momenten.” zei hij met een grijns. Toen ik nauwelijks reageerde bestudeerde hij me nogmaals. Plotseling ging hem een licht op en zijn gezicht betrok. Mijn hart begon weer harder te kloppen toen hij me met een vreemde stem vroeg: “Waar had je die zakdoekjes net vandaan?” Gejaagd keek ik hem aan. Wat moest ik antwoorden? “Hierzo, voor me” antwoordde ik vaag. Mounir stopte de auto en ging de berm op. Ya Allah, help.. smeekte ik in stilte. Mounir boog zich over me heen en deed het kastje open. Toen hij opmerkte wat ik eerder had gezien werd hij rood en haalde ze met een ruk weg. Verstijfd was ik en kon niets uitbrengen. Hij tuurde voor zich uit en zijn mond was gevormd tot een streep.“Ik.. ik weet niet wat ik moet zeggen.” Mompelde hij tenslotte. Alhoewel ik met mijn 21 jaren niet snel bang was uitgevallen vreesde ik voor deze man. Naast mijn angst borrelde er een andere emotie in me op. Verontwaardiging. Ik rechtte mijn rug en blikte eindelijk in zijn ogen, die mij nu leken te ontwijken. “Vind je dat normaal.. Mounir?” vroeg ik. Met een ruk startte hij weer de auto en zijn gezicht werd gesloten. “Bemoei je met je eigen zaken, je bent te jong om mij de les te lezen”. “Goed, als jij dat zegt” mompelde ik. Ik wilde hem niet bozer maken dan hij was; ik zag het aan de witte knokkels van zijn handen om het stuur. Kennelijk voelde hij zich erg in verlegenheid gebracht. Net goed.. Ik zweeg en pakte mijn Qur’an op. Als een soort van houvast hield ik het vast en begon te lezen, onderwijl voortdurend afvragend wat Mounir in gedachten had. Hij bad niet en was bovendien nog een liefhebber van dingen die ik verafschuwde. Wat kon ik nog meer verwachten? Drugs in de auto misschien? Ik werd opgeschrikt uit mijn gedachten toen Mounir een gebaar naar mijn richting maakte. Ik slaakte een kreet van schrik en drukte me tegen de autostoel aan. Mounir vloekte en er vlamde een woede in zijn ogen die ik die ochtend nooit voor mogelijk had gehouden. “Wat is er kreng! Bang om verkracht te worden vanwege een paar plaatjes?” Hij drukte op het gaspedaal en mijn adem stokte. “Antwoord dan verdomme!” schreeuwde hij. Ya Allah, waarom ging hij zo door het lint? Toen snapte ik het. Hij had zijn manier gevonden om mij te laten boeten voor wat ik per ongeluk had gezien. Hij was bang dat de hele familie erachter zou komen nu ik het wist. Ik keek opzij en mijn eigen woede zorgde ervoor dat ik roekeloos werd. “Vanwaar je woede Mounir? Bang dat je naam door het slijk wordt gehaald nu ik het weet?” Hij werd nog roder en haalde zijn handen van het stuur om mij bij mijn hidjaab te pakken. “Waag het niet hoor je me? Of je houdt je muisstil, of ik zorg ervoor dat je je familie helemaal niks kan vertellen!” siste hij. Mijn blik ging van zijn donkere gelaat naar de voorruit waar voor ons opeens een boom opdoemde. Door zijn aanval tegenover mij was hij niet goed gaan sturen en stevenden we recht op een boom af. Ik schreeuwde en met in mijn handen nog steeds de Qur’an vastgeklemd knalde de auto in volle vaart tegen de boomstam aan.
    *
    Deel 3:
Mounir gaf een ruk aan het stuur, maar het mocht niet baten. De klap kwam hard aan. Ik voelde hoe ik naar voren werd geduwd, maar mijn gordel, die ik strak had aangespannen vanwege Mounir, hield me tegen. Desondanks voelde ik een helse pijn in mijn schouders, kwam mijn hoofd hard tegen het portier aan en verloor ik het bewustzijn waarna alles donker werd voor mijn ogen.

Yasser:
Ik drukte mijn vingers tegen mijn slaap om het gekwebbel tussen mijn zusje Nadia en mijn broertje Omar buiten te sluiten. “Omar in Godsnaam, kun je alsjeblieft even je kop houden?” zei ik geërgerd terwijl ik de bocht nam. “Ja Omar, hou je kop” zei Nadia met een grote grijns op haar gezicht. Ik keek achterom en moest ondanks mezelf lachen. Nadia had het zich gemakkelijk gemaakt op de achterbank met om haar heen haar boeken en in plaats van te lezen zat ze Omar te irriteren. “Nadia, niet zo eigenwijs jij. Het is al avond en we zijn op reis, toch heb jij net zoveel energie als toen we vertrokken. Ga slapen ofzo” mompelde ik terwijl ik voor me naar de weg tuurde. “Nee grote broer, ik moest je in de gaten houden van mama, en dat doe ik ook” zei ze lachend terwijl ze naar voren boog waar Omar en ik zaten. Ik keek Omar hoofdschuddend aan en we lachten. “Heey! Wat is dat?” riep Nadia opeens uit. “Een lantaarnpaal idioot. Ga slapen” zei Omar terwijl hij naar haar hand sloeg. “Nee, ik meen het wollah, daarzo, bij die boom!” zei ze nog een keer terwijl ze nog verder naar voren boog. Ik volgde haar wijzende vinger en zag tot mijn verbazing inderdaad een donkere schaduw bij een boom een paar meter verderop. Ik minderde vaart en toen ik groot licht maakte zag ik dat het een auto was, verkreukeld door de klap met de boom voor hen. Ik vloekte en reed de berm op. Omar zat nu ook rechtop en sprong onmiddellijk de auto uit toen deze stilstond. “Nadia blijf hier” beval ik terwijl ook ik uitstapte. Ik hoorde nog net hoe Nadia protesteerde, het portier openzette maar toch bleef zitten. Ik rende naar de plek en zag voorin twee gedaantes zitten. Omar probeerde het portier open te zetten maar het lukte hem niet. “Bellatie Omar, laat mij” riep ik terwijl ik mijn kracht zette. De deur schoot los en voor me zag ik een jongeman die tegen het stuur aan lag. Zijn gezicht was bebloed en naast zijn stoel lag ook een plasje bloed. “Allatief” hoorde ik Omar uitroepen zijn adem stokte. “Allahoe moesta3aan” fluisterde ik zacht en trok de man eruit. Toen hij op het gras lag voelde ik aan zijn pols. Niets. “Vraag Nadia spiegel, schiet op!” riep ik naar Omar. Hij rende erheen en niet veel later kwam hij terughollen met een spiegeltje. Ik hield het voor zijn mond maar deze besloeg niet. Ik had het al geweten, de ervaring had het me geleerd maar ik wilde het niet geloven. De man was dood. Een zwak gekreun klonk uit de auto. Ik was de tweede persoon bijna vergeten! Gauw rende ik naar de auto en scheen met een zaklamp erin. De tweede persoon was een jong meisje. Ook haar gezicht vertoonde bloederige schrammen en haar schouder zat in een vreemde houding. “Omar, bel het alarmnummer op” beval ik terwijl ik om de auto heen liep. Ik opende het portier en trok het meisje eruit. Ze woog licht in mijn armen en toen ik haar op de grond zette hoorde ik een hortende ademhaling. Ik droeg haar naar de achterbank en Nadia was opeens erg bereid om op te staan. Ik pakte een tas uit de kofferbak en onderzocht het meisje. Haar hartslag was er, wellicht iets zwakker dan normaal maar ze leefde. Haar arm was overduidelijk gebroken. Voorzichtig depte ik het bloed van haar gezicht en maakte haar hidjaab los die nu strak om haar nek was gewikkeld. Terwijl ik een lok zacht haar wegstreek en de wond op haar slaap verzorgde opende ze haar ogen en keek me verdwaasd aan.
    *

  8. #8
    MVC Lid

    Reacties
    36
    11-03-2018

    Dit was het deeltje als jullie Willen dan plaats ik vandaag nog een deeltje

  9. #9
    Ga 's weg!

    Reacties
    3.087
    30-10-2007

    MVC Premium MVC Premium
    Van mij mag je de hele dag door plaatsen hoor
    --

  10. #10
    MVC Lid

    Reacties
    592
    17-08-2010

    Wil nog een deel aub...

  11. #11
    MVC Lid

    Reacties
    36
    11-03-2018

    ik zet meteen een nieuw deeltje meiden !

  12. #12
    MVC Lid

    Reacties
    36
    11-03-2018

    Deel 4:
Assiya
De duisternis die me had omhuld begon steeds meer te vervagen. Ik opende mijn ogen en het eerste wat ik zag waren prachtige grijze ogen die me bezorgd aankeken. Iemand scheen met een zaklantaarn in mijn gezicht en een ander onbekend meisje zat me geschokt aan te staren. Als in een flits herinnerde ik me het ongeluk weer. Mounir! Met een ruk probeerde ik op te staan maar de jongeman voor me duwde me onmiddellijk weer terug. “Niet doen. Je verergert je verwondingen.” Zei hij. Hij goot iets op een wit doekje en drukte het tegen mijn slaap. De brandende pijn liet me naar adem happen waarop de jongeman bemoedigend in mijn hand kneep. “Het komt goed.” fluisterde hij. Hij drukte een pleister tegen mijn slaap en hielp me vervolgens overeind. Na mijn arm vakkundig te hebben verbonden en een mitella eromheen wond stond hij op. Het zicht wat hij had geblokkeerd was nu vrij en ik zag de verkreukelde auto. Mijn adem stokte en ik slaakte een kreet toen ik de bewegingloze gedaante ernaast waarnam. De drie personen volgden mijn blik en ook het meisje leek geshockeerd. “dood?” fluisterde ik de jongeman toe. Hij keek me lang aan alvorens kort te knikken en een doek over Mounirs gedaante te leggen. “O Allah” fluisterde ik en de tranen stroomden over mijn gezicht. Het meisje kwam dichterbij en na even te hebben geaarzeld omhelsde ze me en probeerde me te troosten. Plotseling hoorden we sirenes die steeds dichterbij klonken. Twee politiewagens stopten voor ons en de jongeman liep erheen. Na kort met hen te hebben gepraat liepen ze naar Mounirs lichaam toe en begon de politieman te bellen. Niet veel later stopte er een ambulance die het lijk meenam. Een van de agenten kwam naar me toe. “Goedenavond jongedame. Mijn naam is Nico” Hij trok zijn identificatie tevoorschijn en vervolgde: “Mijn condoleances allereerst voor uw reispartner. Het spijt me ook u nu met vragen lastig te vallen maar deze zijn noodzakelijk. Allereerst wil ik graag uw gegevens en zeker die van uw reispartner. Dan kunnen we hem de nodige behandeling geven en indien er sprake is van een verzekering naar land van herkomst sturen.. Marokko he?” Ik knikte een veegde mijn tranen weg. Vervolgens wees ik naar de auto en vertelde dat zowel mijn reisdocumenten als die van Mounir erin lagen. Daarna vertelde ik met een holle stem dat Mounir duizelig was geweest en zo de macht over het stuur had verloren. Ik was niet van plan om over onze ruzie te vertellen. Immers, dan zou ik ook de oorzaak moeten noemen en ik wilde geen smet op hem drukken, zeker nu hij was gestorven. Alleen Allah wist wat er was gebeurd. De agent knikte en vroeg waar mijn familie was. Na vermoeid de situatie te hebben uitgelegd ving ik de blik van de jongeman op. “Ik geloof dat de jongedame nu wel genoeg heeft verteld. De papieren liggen in de auto meneer” kwam hij ertussen. Dankbaar blikte ik naar hem op. Het laatste waar ik zin in had waren vragen van een onbekende agent. Nico fronste even en liep toen naar de auto toe. Mijn papieren werden na een tijdje aan me gegeven en er werd een sleepwagen gebeld. Het personeel van de ambulance wilden me onderzoeken maar stopten algauw toen ze het werk van de jongeman zagen. Met een onderdrukt gesnik hoorde ik aan dat Mounirs lijk zo spoedig mogelijk naar Marokko zou worden gestuurd. Contact met zijn familie zou worden opgenomen. Daarna werden ook zijn spullen meegenomen en de mijne aan mij gegeven. Snikkend zag ik mijn zware tas waar Mounir en ik om hadden gelachen. Tien minuten later was zowel de sleepwagen als de ambulance verdwenen. De politiewagen volgde en ik besefte dat ik volledig aan mijn lot was overgelaten op de grens van België en Frankrijk met niet meer dan drie onbekende helpers die ook spoedig zouden verdwijnen. En dat alles op middernacht.
    *

  13. #13
    MVC Lid

    Reacties
    36
    11-03-2018

    Deel 5:


    Verloren bleef ik voor me uit kijken. Het meisje had haar arm nog steeds over me heen geslagen en ik zat nog steeds op de achterbank van de auto. Mijn hoofd bonkte van de pijn en ook mijn arm kon ik niet bewegen. Ik kon nog steeds niet bevatten wat er was gebeurd. Mounir was er niet meer en ik had een deel van de schuld aan zijn dood. Ik sloot mijn ogen en de gebeurtenis bleef zich in mijn hoofd afspelen. Ik schudde mijn hoofd om de gedachte weg te jagen en voelde een hand op mijn knie.

    De oudste jongeman hurkte voor me neer en er lag een serieuze blik in zijn ogen. “Luister eens dame. Ik snap dat het afschuwelijk voor je moet zijn om alles weer te herleven. Je bent in je eentje en je enige gezelschap is gestorven. Ik weet niet wat er is gebeurd en dat hoef je ook niet te vertellen maar hou op met denken aan het gebeurde, het kan toch niet meer ongedaan worden gemaakt en je helpt alleen jezelf ermee. Wat ik wel weet en dat we moslims zijn en elkaar in nood helpen.

    Ik stel voor dat je bij ons blijft en meereist naar je familie. Op deze manier kan je niets gebeuren. Ik zal daarop toezien. Is dat in orde?” Ik staarde naar zijn hand op mijn knie en keek hem vervolgens dankbaar aan. Gauw veegde ik mijn tranen weg en antwoordde: “Werkelijk, je hebt geen idee hoe dankbaar ik ben voor je hulp. Ik heb geen andere keus dan ermee akkoord te gaan. Ik ben Allah zo dankbaar dat hij me in leven heeft gelaten en jullie op mijn pad heeft gestuurd. Shokran..” besloot ik. In de duisternis zag ik hem alleen knikken waarna hij opstond. “Het is al goed...” “Assiya” maakte ik de zin voor hem af. “

    Het is al goed Assiya” herhaalde hij. “Je eigendommen” zei hij terwijl hij mijn handtas aangaf. Vervolgens drukte hij een voorwerp in mijn handen na mij een tijd te hebben aangestaard. Toen ik het bij het licht hield zag ik dat het de Qur’an was die ik tijdens het ongeluk in mijn hand had geklemd. De tranen begonnen weer te stromen en de jongeman en zijn broertje stapten in na mijn spullen in de kofferbak te hebben geladen.Het meisje deed het portier dicht en pakte mijn hand vast. “Assiya, niet huilen alsjeblieft. Spoedig zul je bij je familie zijn en is deze nachtmerrie voorbij. In de tussentijd zorgen mijn lieftallige broers en ik voor je oke?” Een waterig glimlachje verscheen op mijn gezicht en ik kneep in haar hand. “Bedankt” zei ik. Het meisje lachte en vervolgde: “Mijn naam is Nadia. Deze gek voor mij is mijn broer Omar en onze held hier is Yasser, mijn oudste broer”.

    Omar draaide zich om en lachte naar me: “Welkom Assiya, ik waarschuw je nu al voor het geklets van Nadia. Als je wil slapen is een plek naast haar de slechtste optie” Mijn lach werd breder en ik besefte wat voor geluk ik had gehad bij dit gezelschap terecht te zijn gekomen. Nadia protesteerde en sloeg speels naar zijn schouder. Ik keek op en mijn ogen ontmoetten die van Yasser in de spiegel. De duisternis omhulde zijn gezicht en het enige wat duidelijk scheen te zijn waren zijn intense grijze ogen, die door je heen leken te kijken. Gauw wendde ik mijn gezicht af en pakte een nat doekje van Nadia aan. Ik veegde mijn gezicht schoon en keek toen naar mijn gescheurde spijkerbroek en vies geworden jurkje. Ik merkte dat ook mijn haar onbedekt was en met grote ogen keek ik Nadia aan. “Mijn hidjaab” fluisterde ik zacht terwijl ik naar de hare keek. “Oh ja, dat is waar ook”mompelde ze. Ze rommelde in haar tas maar ik hield haar tegen. “In mijn handtas ligt een schone” zei ik. Ze pakte het uit mijn tas en beschaamd zette ik het op, wetend dat een paar ogen vanuit de spiegel mijn bewegingen volgden. “Maak je geen zorgen. Zodra het wat lichter is stoppen we en kun je jezelf en je kleding opfrissen. Tegen alfadjr inshallah.. Doe me een lol en ga slapen.

    Je hebt een zware tijd achter de rug.” Mompelde Yasser. Ik merkte de bazige klank in zijn stem op en wist onmiddellijk dat hij een geboren leider was. Normaal zou ik geen bevelen van wie dan ook volgen, maar ik wist dat hij gelijk had. Deze Yasser intrigeerde me, alhoewel ik zijn gezicht niet eens goed had waargenomen in het donker. Ik wendde mijn gezicht naar het raam toe en sloot mijn ogen. Ik voelde hoe Nadia een deken over me heen legde en doezelde in terwijl ik in mijn dromen werd achtervolgd door koplampen en tenslotte een boom die steeds dichterbij kwam.

Yasser:
“Omar geef even een fles water aan wil je?” zei ik zacht. Omar pakte de fles en gaf het aan. Ik nam een slok en dacht aan de extra passagier die ik had meegenomen. Wat een hel had ze doorgemaakt. Ze had een ongeluk gemaakt, haar gezelschap verloren, verwondingen opgelopen en geen familie om haar te ondersteunen. Toch was ze ondanks alles kalm gebleven. Ik kende genoeg vrouwen die hierdoor zouden zijn ingestort en zouden hebben gejammerd en geschreeuwd. Assiya had geen kik gegeven en het lot geaccepteerd.

    Ik dacht terug aan het moment waarop ze haar hidjaab had gevraagd aan Nadia. Ze had zachtjes gepraat zodat ik het niet zou horen maar ik bewonderde dat gebaar. Kennelijk dacht ze zelfs na zo een ongeluk aan het feit dat ze bij twee onbekende jongens in de auto zat en zich diende te bedekken. Ook de Qur’an liet zien dat het een degelijk meisje was. Ik had dan wel haar gezicht niet goed kunnen onderscheiden maar het meisje leek me interessant..

  14. #14
    MVC Lid

    Reacties
    36
    11-03-2018

    Nou meiden en jongens laat het me horen WAneer jullie meer willen !

  15. #15
    Ga 's weg!

    Reacties
    3.087
    30-10-2007

    MVC Premium MVC Premium
    Uppp
    --