1. #16
    MVC Lid

    Reacties
    1.301
    16-01-2012

    1.2


    “Ik moet waarschijnlijk gewoon een baantje zoeken achter de kassa, dit heeft geen zin”, zeg ik met een bak ijs op mijn schoot. De tranen staan me nabij en ik kijk hopeloos naar de caloriebom, die nu niet eens meer smakelijk lijkt. En dat zegt heel wat. “Doe eens normaal, je bent maar een maand opzoek en je doet alsof je jaren niets kan vinden”, zegt Sana terwijl ze zelf van haar ijs geniet.

    “Je zegt het zelf een maand! Iedere keer zie ik de hoopvolle blik van mijn moeder als ik binnenkom van mijn zoveelste sollicitatiegesprek. Ik heb de sociale kwaliteiten van een zeehond”, zeg ik weer rood wordend als ik denk aan alle afgangen van de afgelopen maand. “Verbazingwekkend heb ik altijd een blonde troela voor me die alleen maar naar haar nagels kan kijken in plaats van daadwerkelijk inhoudelijke vragen stellen”, zeg ik boos en neem nog een hap van de vanille hemel op mijn schoot. Misschien was het toch een overdrijving om te zeggen dat de ijs niet smakelijk lijkt.

    “Je hebt er maar twee gehad schat, mensen geven het pas op bij zeker twintig sollicitaties. En vind je het gek dat jouw sociale vaardigheden niet overeenkomen met die van blonde troela’s, het enige wat jullie gemeen hebben is het feit dat jullie van het vrouwelijke geslacht zijn”, zegt ze tegen me en ik knik instemmend mee. “Waarom probeer je het niet buiten de stad?”, vraagt ze me doodnormaal alsof ze niet weet wat voor ouders ik heb. “Ja waarom eigenlijk niet?”, zeg ik en tik bedenkelijk met mijn wisvinger op mijn kin. “Misschien omdat mijn ouders al gek worden als ik vijf kilometer van het huis ben verwijderd”. “Ze hebben me zelfs niet laten studeren in een universiteit naar mijn keuze, omdat “er ook gewoon één binnen de stad is gevestigd”. Hun woorden en niet de mijne”. “Dan moet je maar gauw een gesprek met ze aangaan schat. Ze willen beiden dat je een goede baan vindt, maar tegelijkertijd kunnen ze je niet loslaten voor een paar uur. Die combinatie lukt nooit”, zegt ze ernstig.

    Zuchtend sta ik op en pak mijn tas. “Ik doe het gewoon”, zeg ik vastbesloten. Mijn laptop, die nog steeds evenveel op een tostiapparaat lijkt als jaren geleden, haal ik uit mijn tas. Vervolgens klap ik hem open en begin met zoeken naar vacatures buiten de stad. Na een half uur stilte sluit ik mijn laptop en pak weer mijn bak ijs op schoot. “We zullen het zien”, zeg ik en neem gauw een hap. “Je moet ook genoegen nemen met functies die lager zijn dan jouw capaciteiten”, waarschuwt Sana mij. Zonder op te kijken wuif ik haar weg met mijn hand. Alsof ik dat niet al heb gedaan denk ik bij mezelf en het zielige gevoel komt weer op.

    Na een week heb ik van vier bedrijven een uitnodiging ontvangen voor een sollicitatiegesprek. Mijn geluk kon eerst niet op. Dit tot ik met beide benen weer op de grond werd gedwongen door Sana. “Je hebt je ouders toch wel verteld dat je het ook buiten de stad hebt geprobeerd?”, vraagt Sana nog blij met de verwachting dat ik dat al heb gedaan. Kreunend laat ik me achterover op haar bed vallen en sluit mijn ogen. “Dat meen je niet?! Waarom niet?”, vraagt ze me. “Ik had gewoon niet verwacht dat er veel van zou komen. Ik heb gesolliciteerd voor functies binnen multinationale bedrijven. De kans dat ik zou worden uitgenodigd, was bijna nihil. Ik durf niet Sana, echt…Hoe moet ik dit doen?”, vraag ik haar hulpeloos. Ze komt zuchtend naast me zitten. “Je moet gewoon zo eerlijk mogelijk zijn schat. Op het gebied van studie en werk zijn jouw ouders heel begrijpelijk opgesteld”, en geeft me bemoedigend een kneepje in mijn hand. “Nou niet echt, universiteit in dit dorpje remember”, zeg ik wanhopig. Als antwoord aait ze zachtjes over mijn bol.

    Even later in de woonkamer, kijken mijn ouders mij heel achterdochtig aan. “Wat heeft dit te betekenen?”, vraagt mijn moeder zodra ik de zelfgemaakte Marokkaanse thee op een dienblad plaats voor mijn ouders. Naast de warme thee liggen nog lekkernijen, waarvan ik gelijk een paar pak om mijzelf houding te geven. “Niks”, zeg ik onschuldig en neem een grote hap van mijn koekje. “Nu begin ik me echt zorgen te maken. Gooi het er snel uit”, zegt mijn vader bezorgd.

    “Er is echt niets aan de hand. Ik wou alleen een goed gesprek beginnen met mijn ouders. Kan dat soms niet?”, vraag ik en om het nog onschuldiger te maken kijk ik ze met grote ogen aan. “Houd daar onmiddellijk mee op. Die grote groene ogen gaan je niet kunnen helpen”, zegt mijn vader en ik slaak een zucht. “En waar gaat dit zogenaamde goed gesprek dan over Yasmine?”, vraagt mijn moeder. “Zoals jullie weten heb ik meerdere malen in de stad gesolliciteerd en heb tevergeefs niet veel kunnen bereiken”, zeg ik. Mijn ouders knikken allebei. “Daarom was ik op het idee gekomen om het misschien buiten de stad te proberen. Ik ben tot nu toe al uitgenodigd op vier gesprekken”, zeg ik aan één stuk door. De stilte die volgde was zo oorverdovend. Het zweet brak me uit, toen beide nog niets hadden gezegd na wat een minuut leek. “Mama? Baba?” Aarzelend kijk ik hun kant op. Het is net alsof ze versteend zijn.

    “Yasmine, dit kan je niet van ons vragen. Je weet dat we je niet..”, begint mijn vader maar wordt al snel onderbroken door mijn moeder. “Waar wil je werken Yasmine?”, vraagt ze heel zacht en knijpt in mijn vaders hand. “In de hoofdstad. Ik wacht nog een reactie af van het bedrijf waar ik heel graag in wil werken en in principe zijn de meeste sollicitaties ook daar gelegen..”, zeg ik aan één stuk door, maar stop met praten zodra ik mijn moeder zie verstrakken. “Yasmine ga naar je kamer”, zegt mijn vader opeens ernstig. “Mijn kamer? Maar waarom…”, vraag ik verbaasd als opeens mijn vaders stem mij onderbreekt. “Ga nu naar je kamer!”, zegt hij boos en ik zie dat mijn moeders lichaam begint te trillen. Hopeloos kijk ik naar de twee en volg mijn vaders bevel op. In mijn kamer laat ik mezelf rustig vallen op mijn bed.

  2. #17
    MVC Lid

    Reacties
    1.301
    16-01-2012

    Ik maak vandaag de hele tweede paragraaf af omdat ik op dreef ben. Een momentje! Laat vooral horen wat jullie ervan vinden tot nu toe

  3. #18
    MVC Lid

    Reacties
    1.301
    16-01-2012

    “Wat raar”, hoor ik mijn vriendin verbaasd zeggen. Ik heb de situatie die zich een uur geleden heeft afgespeeld tot op de details aan haar beschreven. Dit in de hoop dat zij op een rationele verklaring zou kunnen komen voor het gedrag van mijn ouders. Tevergeefs… “Zouden ze er misschien anders over denken als ik ook een baantje in de stad zou nemen?”, vraagt Sana bedenkelijk.

    Met een ruk zit ik overeind. “Waag het niet! Je hebt je plekje eindelijk gevonden. Ik zou niet kunnen leven met het feit dat je dit zou opgeven door mij”, zeg ik ernstig. “Ik heb het zelf voorgesteld Yasmine. Het vak is wat me interesseert, wat ik hier heb kan ook elders gevonden worden”, zegt ze. Ik weet al gelijk dat het geen nut meer heeft om verder op haar in te praten, ze is net zo standvastig in haar besluiten als ik ben. “Zo koppig als een ezel”, mompel ik. “En dat moet mevrouwtje zo nodig zeggen!”. Haar rustgevende lach is volop te horen. Ik lach zachtjes met haar mee en al gauw moet ze ophangen. “Laat me nog weten hoe het afloopt schat!” “Zal ik doen!”.

    Als het telefoongesprek beëindigd wordt kijk ik zuchtend voor me uit. Als ik een boze reactie had ontvangen zou ik ook met woede kunnen reageren. Maar zelfs dat kan ik niet doen, wat deze situatie heel frustrerend maakt. Het feit dat er geheimen zijn waarvan ik niet weet, is niet meer te ontkennen. Ik heb de blik in mijn moeders ogen gezien. Niets was meer te zien van de sterke vrouw die me heeft opgevoed. De tranen stonden haar nabij en ik had het gevoel dat ze ieder moment haar bewustzijn zou verliezen. Ik begin me steeds schuldiger te voelen. Vreemd genoeg willen mijn ouders op geen enkele voorwaarde dat ik me naar de hoofdstad verplaats. Van te voren ging ik ervan uit dat dit lag aan de gebeurtenis die zich drie jaar geleden plaats vond. Al snel voel ik de bekende rilling en sluit mijn ogen. “Je bent veilig Yasmine..” zeg ik wanhopig tegen mezelf. Zo blijf ik een paar seconden tegen mezelf praten tot ik weer rustig wordt. Zuchtend ga ik verder met mijn gepieker.

    Nu kan ik niet anders dan denken dat er iets anders schuilt achter deze overbezorgde houding. De overbezorgde houding die me soms het gevoel geeft dat ik me in een kooi plaatsvind waar ik nooit uit kan komen. Het verstikkende gevoel dat erbij komt kijken is ondragelijk. Sinds kleins af aan heb ik nooit dit dorpje kunnen verlaten. De vraag zelf is al een taboe voor mijn ouders. Daarnaast ben ik heel beschermend opgevoed, de enige persoon over wie mijn ouders hun goedkeuring hebben laten blijken is Sana. Zij is ook de enige vriendin die ik heb. Zodra ik in contact kom met andere meiden kan het nooit te lang duren. Dit komt meestal van mijn kant omdat mijn ouders er niet achter staan, of de mensen verbreken het contact zelf vanwege het feit dat een meid van mijn leeftijd bijna niets mag. En, om niet te vergeten, spelen mijn sociale vaardigheden die vergelijkbaar zijn met die van een zeehond ook een rol.

    Het geklop op mijn deur haalt mij uit mijn gedachtes. Snel laat ik de persoon achter de deur weten dat hij/zij binnen mag komen. Mijn moeder komt vervolgens binnen lopen en sluit de deur zachtjes achter haar. Ik sta onmiddellijk op en kijk haar bezorgd aan, per slot van rekening is haar toestand van zonet me niet ontgaan. “Neem plaats Yasmine”, zegt ze zacht en gaat tegenover mij zitten op mijn bureaustoel. Braaf doe ik wat ze me opdraagt en ze zucht vervolgens. Haar handen knijpt ze fijn op haar schoot en ik hoor haar een aarzelend geluid maken.

    “Yasmine.. je weet dat jij alles voor mij en je vader betekent”, zegt ze en kijkt mij ernstig aan. Ik knik en kan mijn houding niet ontspannen door de gespannen sfeer die heerst in mijn kamer. “Alles wat ik tot nu toe heb gedaan, is om een goede toekomst te garanderen voor jou. Mijn ouders hebben dat niet gedaan voor mij en dat heeft me heel wat gekost lieverd…heel wat”, zegt ze met een brok in haar keel. Ik voel mijn ogen ook langzamerhand vochtig worden. Het is alsof ik de pijn die ze heeft meegemaakt kan voelen. Hoe nieuwsgierig ik ook ben, toch durf ik haar nog steeds niet te vragen naar haar verleden. De angst dat ze dan echt zal breken weerhoudt mij tot de dag van vandaag. “Maar ik besef me dat je niet eeuwig hier kan blijven, als je een toekomst moet bereiken die je vader en ik je toewensen”, zegt ze mijn ogen vermijdend.

    Mijn ogen stralen pure verbazing uit na haar woorden. “Mama..” “Nee schat, onderbreek me niet nu. Het heeft me veel kracht gekost om tot dit besluit te komen”, zegt ze en ik zie hoe moeilijk ze het heeft op dit moment. “Ik heb je vader kunnen overhalen. Je hebt onze toestemming om te werken in de ..hoofdstad..”. Rustig laat ik me voor haar op de grond zakken en pak haar handen vast. “Mama, ik ga niet definitief weg van huis. Ik kom elke avond weer terug”, zeg ik tegen haar. Mijn moeder kijkt me met een verdrietig lachje aan. “Ik weet ook wel dat je dat niet lang zal kunnen volhouden. Ik wil ook niet dat je elke dag drie uur met de trein moet reizen naar werk en in de avond weer drie uur terug. Ik heb liever dat je verblijft bij je tante”. Tante?

    “Tante? Welke tante?” vraag ik haar. “Mijn zusje. Ik heb haar net opgebeld en gevraagd of jij kan verblijven bij haar. Ik zou zelf met je meegaan Yasmine.. maar ik ben er niet klaar voor”, zegt ze en lijkt teleurgesteld in haarzelf. Ik doe gauw mijn armen om haar heen. “Dankjewel mama, echt. Ik houd enorm veel van je”, zeg ik haar. Ze drukt me tegen haar aan en fluistert, “Ik hoop bij Allah dat ik niet de verkeerde keus heb gemaakt. Ik houd zoveel van je Yasmine”, en voel haar warme traan vallen op mijn schouder. Mijn hart brak letterlijk door haar wanhopige woorden. Ik weet niet wat er is gebeurt met mijn moeder, maar het feit dat een sterke vrouw als mijn moeder zich in zo een staat verkeerd laat me huiveren bij de gedachte.

  4. #19
    MVC Lid

    Reacties
    1.301
    16-01-2012

    Dit was het laatste vervolgje voor vandaag. Ik hoop dat ik jullie heb kunnen vermaken!

  5. #20
    MVC Lid

    Reacties
    78
    15-10-2012

    Prachtig vervolg

  6. #21
    MVC Lid

    Reacties
    1.301
    16-01-2012

    Citaat Geplaatst door mOcrox Bekijk reactie
    Prachtig vervolg
    Dankjewel!!
    Citaat Geplaatst door sgabkasita Bekijk reactie
    Uppaa prachtig!
    Thank you

    Ik ga zo beginnen aan het volgende vervolgje, het kan nog wel een tijdje duren maar hij komt er op te staan!

  7. #22
    MVC Lid

    Reacties
    1.301
    16-01-2012

    1.3



    “Van werk moet je gelijk naar huis. Waag het niet om zonder je tante ergens naartoe te gaan. Kleed je altijd goed aan en laat me a.u.b. weten of mijn zusje eindelijk heeft leren koken. Anders ben ik genoodzaakt elke week eten op te sturen op de één of andere manier. Vergeet ook niet om langs te komen af en toe in de weekenden!” Mijn moeder is al een uur bezig met haar preek en zal waarschijnlijk nog een uur doorgaan als niemand haar gauw stopt. Ik probeer mijn concentratie erbij te houden maar het feit dat zij zich telkens verplaatst van de ene kant van de kamer naar de andere kant, maakt dit een onmogelijke uitdaging.

    “Amina, ik denk dat ze de boodschap heeft begrepen”, zegt mijn vader half lachend maar tegelijkertijd kan hij ook niet verbergen dat hij net zo bezorgd is als mijn moeder. Mijn moeder neemt zuchtend naast hem plaats. “Abdullah, wat heb ik gedaan? Mijn Sakina kan niet eens op haar zelf letten. Hoe moet ze dat doen met Yasmine?” “Ik heb mijn broertje ook gebeld, zodat hij ze goed in de gaten kan houden. Hij zal niet elke dag aanwezig zijn maar zeker 3 dagen per week. Ook als Yasmine ergens naartoe moet kan hij haar vergezellen”, zegt hij aan één stuk door en mijn moeder kalmeert zich een beetje. Met de nadruk op “een beetje”. Inmiddels zijn ze nog druk aan het brainstormen samen. Ik had net zo goed niet aanwezig hoeven zijn, ze doen net alsof ik een kind van 5 ben die op zichzelf gaat wonen. Ik ben 23 jaar for gods sake!
    “Uhmm.. ik ben een vrouw van 23 jaar. Ik denk dat ik het wel overleef met zowel een tante als een oom, die trouwens ook bodyguard als functie heeft” , komt er verveeld uit mijn mond. Als ze me beiden aankijken, kijk ik zo onschuldig mogelijk terug. Al gauw zetten ze hun gesprek voort, alsof ze niet eens willen ingaan op mijn worden. Zuchtend laat ik mezelf achterover vallen op de bank. “Ik moet zo wel echt weg..”, probeer ik er nog tussen te komen maar tevergeefs. Zelfs de deurbel laat ze niet opkijken. “Ik ga wel”, mompel ik in mezelf.

    Als ik de deur open zie ik een vrolijke Sana met haar koffer. “Dit meen je niet?!” Sana’s gezicht vervalt gelijk en schudt teleurgesteld haar hoofd. “Yasmine, we moeten gauw wat doen aan die manieren van je”, zegt ze droog en loopt langs mij heen naar binnen. Met open mond blijf ik voor me uit kijken. “Ik ga echt gek worden”, fluister ik tegen niemand in het speciaal en maak en gefrustreerd gebaar. Het liefst pak ik mijn koffer en vertrek zonder nog deel te nemen aan deze poppenkast. “Adem diep in, adem diep uit”, probeer ik mezelf rustig te maken. Rustig sluit ik de deur en loop weer richting de woonkamer.

    “O mijn dochter, dank je wel!” Ik zie mijn moeder nog net Sana strak knuffelen. “Tuurlijk heeft Sakina plek. Ze zal maar plek moeten maken, zonder jou vertrekt Yasmine namelijk niet. Jij kan dan ook zorgen voor mijn Yasmine ”, zegt mijn moeder aan één stuk door. Met open mond kijk ik naar de scene voor me. “We zijn even oud!” Maar niemand die luistert.

    Na veel gedoe lopen Sana en ik eindelijk naar de deur. Mijn moeder pakt me toch nog vast voordat ik weg kan. “Yasmine ik hoef niet te herhalen dat je voorzichtig moet zijn. Als je tot laat nog moet werken bel je jouw oom op en die brengt je dan naar huis. Pas a.u.b. op, je weet dat ik niet weer kan meemaken wat er drie jaar geleden is gebeurt..” “Mama dat gaat niet gebeuren”, zeg ik vastbesloten tegen haar. “Pas goed op jezelf mama en ook op baba, ik kom voor je het weet weer langs”, beloof ik haar. Ik knuffel haar strak en voel al snel ook mijn vaders sterke armen om mij heen. “Pas goed op jezelf, zodra er wat is bel je me op”, zegt hij. Om meer kracht aan zijn woorden toe te voegen knuffelt hij mij nog steviger. Met een kus op mijn voorhoofd komt de afscheidsronde tot zijn einde.

    Mijn vader pakt zowel mijn koffer als die van Sana en plaatst die in haar kofferbak. Sana neemt snel plaats achter het stuur en ik stap ook gauw de auto in. “Tot snel!” roep ik nog en zwaai met een brede lach naar mijn ouders. “Let’s go vriendin”, zeg ik en Sana voegt woord bij daad.

    “Dit zou het adres moeten zijn, zegt Sana en we komen stil te staan voor een klein huisje. We stappen allebei uit en pakken onze koffers uit de kofferbak. Aarzelend lopen we naar de voordeur en bellen aan. Voor ik het weet doet een prachtige vrouw de deur open. Ze heeft dezelfde groene ogen als mijn moeder en ik merk ik als eerst op. Haar ogen beginnen te stralen als ze op mij landen. “Yasmine?” Ik knik aarzelend en als antwoord daarop omhelst ze mij strak. Ze geeft Sana ook snel een knuffel en laat ons snel naar binnen.

    Het huis van binnen is met warme kleuren ingericht. Ik voel me al gelijk thuis. “Kom snel zitten, ik heb boodschappen gedaan voor deze avond. Zoveel mogelijk lekkernijen en niemand die me gaat vertellen dat ie op zijn lijn let, want dan hebben wij een probleem”, zegt ze quasi boos. “Hell no”, zegt Sana lachend. Mijn tante lacht mee en zegt, “Jullie hebben het ook zeker niet nodig dames. Figuren om wauw tegen te zeggen.” We worden allebei rood.

    “U bent nog echt jong..”, stamel ik uit. “O stop met dat u gebeuren, ik ben waarschijnlijk maar 5 jaar ouder dan jij. Ik was het “ongelukje” in de familie, vandaar het leeftijdsverschil.” Ze lacht hartelijk om haar eigen opmerking en ik kan niet anders dan meelachen. “Maar laat me eens goed kijken naar je. Sprekend je moeder, alleen veel knapper” en weer ligt ze in een deuk.

    De conclusie die ik nu al kan trekken is dat mijn tante enorm veel van lachen houdt. “Maar laat me jullie niet ophouden, ga maar gauw opfrissen zodat we er snel een gezellige avond van kunnen maken. Jullie moeten het doen met één kamer met een eenpersoonsbed. Er ligt een ander matras onder het bed, voor degene die op de grond gaat slapen.” We knikken beiden en doen gauw ons ding. Zoals mijn tante heeft voorspeld werd het een gezellige avond, die jammer genoeg tot zijn einde moest komen. Ik heb namelijk vier sollicitatiegesprekken morgen en moet er op mijn best uitzien.

    “Ik slaap op het matras”, zeg ik en duld geen tegenspraak. “Fight me on this”, en ik kijk haar uitdagend aan. “Oké, laten we het om de beurt doen. Dan kunnen we allebei genieten van het bed”, zegt ze en ik kijk haar bedenkelijk aan. “Mooi, afgesproken”, zegt ze uit het niets en ik schud lachend mijn hoofd. Zodra we allebei liggen, begin ik het gesprek. “Sana..” “Hmm” “Dit is toch wel echt wat jij wilt?” Zuchtend draait ze zich om naar mijn kant. “Yasmine, jij bent niet de enige reden waarom ik dat dorpje heb verlaten. Mijn dromen reiken ook veel verder dan dat, dus dit was ook een perfecte mogelijkheid voor mij”, zegt ze. “Hmm dus mevrouwtje wou mij gewoon gebruiken”, zeg ik speels en ze lacht mee.

  8. #23
    MVC Lid

    Reacties
    1.301
    16-01-2012

    1.4

    Nerveus staar ik naar een middelgroot bedrijf. Ik laat een diepe zucht en loop richting mijn eerste sollicitatiegesprek. Twee uur lang heb ik me vanochtend voorbereid voor dit moment. Ik weet bijna honderd procent dat ik mijn hele kledingkast heb uitgeprobeerd alvorens ik een besluit heb kunnen nemen. Nou maar hopen dat de zakelijke kleren mijn zelfverzekerdheid een duwtje in de goede richting geven. “O Allah help mij”, zeg ik gauw en loop dan naar binnen.

    Zo zelfverzekerd mogelijk loop ik naar de balie waar een vrouw op haar computer werkt. “Excuseer” De vrouw kijkt op naar mij. “Wat kan ik voor u doen?” “Ik ben gekomen voor een sollicitatiegesprek” De vrouw knikt. “Zenuwachtig?” vraagt ze met een veelzeggende blik. Ik lach als een boer met kiespijn. “Is het zo duidelijk?” “Welnee, het zou alleen raar zijn als u dat niet was. Wat is uw naam?” “Yasmine Amrani” Ze pakt haar telefoon op en belt waarschijnlijk naar de afdeling waar ik hoor te zijn. “Ga de lift in en op de derde verdieping wacht iemand u op” “Dank u wel”, zeg ik beleefd en loop richting de lift. Voor ik op de knop kan drukken hoor ik nog dat de telefoon van de balie afgaat. “Wegsturen? Maar waarom dan? Begrepen meneer”, hoor ik achter me en vervolgens geeft de lift met een geluid aan dat de deuren zullen openen.

    Alvorens ik naar binnen kan lopen word ik tegengehouden door de vrouw die aan de balie zit. “Mevrouw Amrani?” “Ja?” Ik draai me om en kijk de vrouw, die nu mijn richting oploopt, aan. “Excuses, maar waarschijnlijk is er sprake van miscommunicatie. Iemand is al aangenomen voor de functie waarvoor u wilt solliciteren”, zegt ze stotterend. Mijn hart voel ik sneller kloppen en ik kijk de vrouw verbaasd aan. “Maar waarom werd mij net verteld dat iemand mij zou opwachten. U zou dat toch gelijk al hebben kunnen vernemen tijdens het eerste gesprek aan de telefoon?”, vraag ik haar sceptisch. De woorden die net werden uitgesproken aan de telefoon gingen duidelijk over mij en dat betekent dat hier meer achter zit. “Ja ik kan echt niets doen mevrouw. Dit hebben ze mij net pas laten weten”, zegt ze.

    Van binnen voelde ik mezelf koken maar liet het voor wat het was. Hopelijk gaat het bij de overige drie bedrijven wel goed denk ik bij mezelf. “Dank u wel voor het inlichten”, zeg ik strak en loop met een rechte rug het bedrijf uit. “Op naar de volgende”, zeg ik met een bedrukt gezicht. Met een slecht gevoel loop ik verder.

    “Mevrouw er is sprake…””Ja ja, miscommunicatie zeker. En de andere drie bedrijven hadden toevallig precies hetzelfde probleem. Wat is hier echt aan de hand?!” Kwaad kijk ik de mollige vrouw voor me aan. “Ik kan er niets..” ”Als u niks kan doen, dan laat u me spreken met iemand die hier wel wat aan kan doen! Dit kan toch niet verdomme!” Mijn kalmte heb ik allang al verloren. Ik heb toch niet mijn ouders overgehaald om naar de stad te verhuizen voor weer teleurstellend nieuws. Dit is echt de druppel, hoe vaak moet ik dezelfde smoes aanhoren. “Dat kan ik niet regelen voor u” “De hel dat je dat niet kan!” schreeuw ik uit en klap met mijn handen op haar kleine bureau.

    De vrouw trekt zich terug en ik probeer mezelf te bedaren. “Kijk, u laat me spreken met de desbetreffende afdeling en dan wil ik dit smoesje horen vanuit het hoofd. Als echt sprake is van zogenaamde “miscommunicatie”, dan moet mij dat verteld worden door de verantwoordelijke persoon” “Mevrouw..” “Als u nu niet belt naar de afdeling, loop ik zelf naar boven”, zeg ik dreigend. Ze pakt gauw de telefoon op en belt naar de afdeling. “De vrouw is boos en zegt dat vaker de smoes is gebruikt door andere bedrijven”, zegt ze in de telefoon. “Wat?” vraagt ze ongelovig. “Ja meneer”. “Mevrouw ik moest u verzoeken het bedrijf te verlaten of anders moeten we de bodyguards toelichten u naar buiten te vergezellen”, zegt ze. Ik kan zien dat de woorden haar net zo verbaasd hebben.

    “U drukte op het nummertje drie toch?” vraag ik haar kalm. Verward knikt ze. Uit het niets pak ik de telefoon van haar hand en druk op het nummertje drie. De vrouw kijkt me vol ongeloof aan. “Heb je gedaan wat ik je heb opgedragen. Ze moet zo snel mogelijk het bedrijf verlaten. Bel mij niet nog eens hierover”, hoor ik een man nors zeggen. “U heeft de zogenaamde vrouw die weg moet aan de telefoon”, zeg ik poeslief. “Wat..” , hoor ik de man ademloos aan de andere kant zeggen. “Luister eens goed naar mij en knoop dit goed in die vieze oren van je. Manieren heb je blijkbaar niet geleerd van je ouders. Al zou je mij nu smeken om te werken in dit rotbedrijf zou ik weigeren. Ik wil nog liever mijn hele leven werkloos blijven. Als er echt een miscommunicatie is dan moet je de verantwoordelijkheid nemen en dit recht in mijn gezicht zeggen. En niet te vergeten een spijtbetuiging hoort daar ook bij. Maar onbeschofte hond dat je bent. Je medewerkers je vuile werk laten regelen geeft mij gelijk een inkijk op wat voor persoon je bent. En please, ik hoef geen bodyguards om mij te begeleiden naar buiten. Ik wil namelijk zo snel mogelijk verdwijnen uit dit bedrijf en beginnen met het schrijven van hele slechte recensies. Daarnaast staat het bedrijf op het punt om failliet te gaan, het zou me verbazen als jullie überhaupt bodyguards kunnen betalen. Nog één ding, je bent een vieze hond!”, na mijn woorden hang ik op. De telefoon leg ik op tafel neer en strijk vervolgens mijn kleren glad. “Nog een fijne dag toegewenst”, zeg ik en laat de vrouw verdwaasd achter.

    “Wat moet ik nu doen”, mompel ik gefrustreerd in mezelf. Ik pak mijn oude telefoon uit mijn tas en bel de persoon die ik nu het hardst nodig heb. “Yasmine!! Hoe zijn de gesprekken verlopen?”, hoor ik een enthousiaste Sana aan de andere kant van de lijn. “Sana…dit is officieel de ergste dag van mijn leven”, zucht ik uit. Ik leg haar uit wat er is gebeurt en het is even stil. Uit het niets hoor ik haar hard lachen. Verbaasd kijk ik voor me uit. “Lach je mij nou uit?”, vraag ik boos. “Je hebt wat gedaan?! Heb je hem echt een hond genoemd?” vraagt ze nog steeds lachend. “Natuurlijk hoort mevrouw alleen dat gedeelte van het verhaal”, zeg ik maar onderdruk nu ook mijn lach. “Schat het is inderdaad raar dat dit al bij vier bedrijven is gebeurt. Maar verlies je hoop niet schat. We zijn toch al in de stad, het is niet zo dat je vandaag gelijk een baan moet regelen. Daarnaast wou je ook echt niet werken in dat laatste bedrijf. Het zou alleen een tijdelijke oplossing zijn.”, zegt ze sussend en ik voel me gelijk beter.
    “Dankjewel lieverd, jouw woorden kunnen me altijd een beter gevoel geven”, zeg ik gemeend. “Kom gauw naar huis. Tante Sakina heeft je lieveling snacks gekocht en we gaan een filmavond houden” Ik knik blij en realiseer me dan dat ze mij natuurlijk niet kan zien. “Is goed, ik kom eraan” Vervolgens hang ik op. Ik kijk om me heen en zie dat mijn voeten me hebben geleid naar de stad. Ik haal mijn schouders op en loop naar de bushalte.

    Het deuntje van mijn telefoon houdt me echter tegen verder te lopen. Met een zucht neem ik op in de verwachting de stem van mijn vriendin te horen. “Goedemiddag, spreek ik met mevrouw Yasmine Amrani?” “Hallo, ja die heeft u aan de lijn” “Ik bel namens Idrissi Creations. Gefeliciteerd, u bent uitgenodigd voor een sollicitatiegesprek. Bel ik gelegen?”, hoor ik de vrouw aan de andere kant van de lijn zeggen. Ademloos hou ik me vast aan de paal naast me en probeer mezelf niet verschut te zetten. “U belt gelegen”, piep ik. “Zou u misschien vandaag al langs kunnen komen. We zullen het namelijk druk hebben de komende dagen” Ik knik hevig en sla mezelf bijna voor mijn hoofd. “Ja tuurlijk, ik kan gelijk komen”, zeg ik snel. “Fijn om te horen mevrouw Amrani. We wachten u op.” Ik slik en hoor de piep die aangeeft dat het belletje is afgelopen.
    “Idrissi Creations…O mijn god” Ik laat me rustig zakken op een bank verder op. Eén van de grootste multinationale bedrijven. Ik had gesolliciteerd met het idee dat ik toch nooit uitgenodigd zou worden. Snel sta ik op als ik mij realiseer dat ze mij verwachten. Ik loop naar de bus en blijf in de tussentijd dua’s oplezen in mijn hoofd.

    “Ze heeft het bedrijf verlaten” “Mooi”, zegt de man aan de andere kant van de lijn kalm. “Mag ik vragen waarom ik geen sollicitatiegesprek mocht..” Zijn zin kan niet worden afgemaakt door de man aan de andere lijn. “Dat mag je niet, een fijne dag verder” “Wacht niet ophangen. De vrouw was heel boos en heeft mij zojuist een les geleerd die ik nooit zal vergeten. Ik heb toch recht om te weten waarom ik dat heb moeten doorstaan” Al gauw heeft de man spijt van zijn woorden, de stilte beangstigde hem. De man zelf beangstigde hem. Hij was onverbeterlijk. “Je zou toch niet willen dat jouw bedrijf gelijk gemaakt wordt met de grond”, de kalmte die de man aan de andere kant van de lijn kon zelfs de meest dapperste man doen laten beven. “Begrepen”, komt er bang uit zijn mond als antwoord. “Fijne dag”, en daarmee hangt de meedogenloze man op.

    Hij belt een nieuw nummer. “Nodig haar uit op een gesprek” “Ja meneer” Met zijn handen in de zakken van zijn peperdure pak kijkt hij uit het grote raam van zijn kantoor. Met een vastbesloten blik kijkt hij voor zich uit. “Het echte werk zal nu eindelijk beginnen”


  9. #24
    Bijna Lid

    Reacties
    480
    20-04-2012

    Wauw ben benieuwd upp

  10. #25
    MVC Premium

    Reacties
    15.394
    09-12-2006

    MVC Premium MVC Premium
    Een goed begin.. ik kijk uit naar meer. Up

    Wanderlust..


  11. #26
    MVC Lid

    Reacties
    1.301
    16-01-2012

    Dank jullie wel voor de uppjes en interesse Ik heb een tentamen morgen avond dus plaats hooguit vrijdag een vervolg!

  12. #27
    MVC Lid

    Reacties
    1.301
    16-01-2012

    1.5



    Het gebouw dat dit keer voor mij staat is groter dan alle gebouwen, waar ik hiervoor heb gesolliciteerd, bij elkaar. Met open mond kijk ik naar het gebouw dat macht uitstraalt. Mannen met pakken lopen langs mij naar binnen en alleen vrouwen die er tiptop uitzien gaan naar binnen. Onzeker kijk ik naar mezelf. In vergelijking met de kleding die de vrouwen hier dragen, zou je mijn kleren als vuil kunnen beschrijven.

    Zuchtend probeer ik mijn hart te bedaren. De snelle kloppen van mijn hart zijn alles behalve gezond te noemen. Met mijn hand op mijn borstkas spreek ik mezelf moed in en probeer vervolgens met zoveel mogelijk zelfvertrouwen naar binnen te lopen.

    “Excuseer, ik ben net gebeld voor een sollicitatiegesprek”, zeg ik zo zelfverzekerd mogelijk tegen de vrouw die achter de balie zit. “Wat is uw naam?” “Yasmine Amrani” Haar gezicht verandert zodra ze wat ziet op haar computer. Ik klem mijn kaken strak op elkaar als ik denk dat zij mij ook gaat wegsturen. Het tegendeel is echter waar.

    “U werd inderdaad al verwacht. Gaat u maar naar de hoogste verdieping. Daar zal iemand u opwachten”, zegt ze stotterend. Als ik wil weglopen dan hoor ik haar nog een aarzelend geluid maken. Ik draai me om en kijk de vrouw vragend aan. “U zal waarschijnlijk voor een andere functie moeten solliciteren, maar dat krijgt u daar nog verder van mijn collega te horen”, zegt ze. Ik kijk de vrouw verward aan en knik om vervolgens door te lopen naar de liften.

    Op de 40ste verdieping stap ik uit de lift en zoals de vrouw al had gemeld stond een vrouw, van ongeveer mijn leeftijd, mij op te wachten. Ze stapt zelfverzekerd mijn kant op en steekt haar hand naar mij uit. Als antwoord schud ik beleefd haar hand terug. “U bent vast Yasmine Amrani?”, vraagt zij mij ter bevestiging. “Ja dat ben ik” “Mooi, u kunt mij volgen”, en loopt vervolgens voor mij uit.

    Ik probeer mijn verwondering te verbergen, maar dat is verdomd moeilijk. Alles is zo modieus ingericht, ik kan echt alleen met open mond kijken naar alles om mij heen. Mensen zijn druk aan het werk en om de twee seconden hoor je weer de zoveelste hakken van een vrouw tikken. In alle opwinding merk ik de nieuwsgierige blikken van de mensen om mij heen niet op. “Trek u niet te veel aan van het personeel. Ze zijn alleen verbaasd dat iemand op deze verdieping komt solliciteren. Iedereen moet normaal gesproken beginnen in de onderste verdiepingen. Daar worden sollicitaties gehouden etc. Vervolgens worden de mensen met potentie overgeplaatst naar andere afdelingen” Nu ik om mij heen kijk, zie ik inderdaad de nieuwsgierige blikken van mensen.

    Ze opent een deur en neemt plaats voor een groot bureau. “Neem plaats” Gauw laat ik mij vallen op één van de stoelen voor haar bureau. “Waarom krijg ik dan hier een sollicitatiegesprek?”, vraag ik de vrouw verward. “Dat weet ik ook niet, wellicht waren de beoordelaars van mening dat u over genoeg competenties bezit. Daar komen we maar al te snel achter”, zegt ze en al snel komt het nerveuze gevoel weer terug.

    “Ik ben trouwens Lamya Benali en doe hier zo een beetje van alles. Ik werk op de afdeling, maar ga ook vaak naar het buitenland om in de andere bedrijven een helpende hand te bieden. Daarnaast werk ik al vier jaar in het bedrijf. Maar genoeg over mijzelf. Vertel me eens wat over uzelf”

    “Nou, ik ben Yasmine Amrani. Ik ben van Marokkaanse komaf en heb inmiddels een leeftijd van 23 jaar bereikt. Mijn bachelor voor bedrijfskunde had ik een jaar geleden op zak en mijn master heb ik pas geleden afgerond. Deze was heel erg gericht op management en accounting. Ook heb ik extra vakken gevolgd die mij inzicht hebben gegeven in het oplossen van problemen binnen organisaties en ook op internationaal niveau. Heeft u trouwens mijn cv nodig?”

    “Nee hoor, ik heb die al van te voren uitgeprint. Heel indrukwekkend. Wij hebben inmiddels al contact opgenomen met uw stagebegeleider en die gaf aan dat u een harde werkster bent en hij u zeker aanraadde. Ook de stagebegeleider van uw bachelor opleiding had alleen maar goede woorden over uw gesproken”, zegt ze aan één stuk door. Glunderend kijk ik naar mijn handen. Ik had mijn stages inderdaad heel goed afgerond. Het is maar dat zij geen werk beschikbaar hadden voor mij, anders had ikmij zeker daar gevestigd. “Echter kunnen wij niet alleen op basis van deze gegevens een uitspraak doen over het feit of u degene bent die ons team zal versterken. Zo dadelijk zal ik uw vergezellen naar een vergaderzaal. Daar zal eerst een toets worden afgenomen die iedereen heeft moeten halen. Als u 40% van de vragen goed beantwoord dan heeft u de toets gehaald, dat zegt trouwens al veel over de moeilijkheidsgraad. Vervolgens zal iemand die verantwoording aflegt bij het bestuur ook een gesprek met uw afleggen. Normaal gesproken moet u dan nog worden uitgenodigd worden voor een tweede gesprek, maar ik denk dat dat niet nodig zal zijn”

    Het zelfvertrouwen dat ik net had zakt langzamerhand mijn schoenen in. De toets die zal worden afgelegd schrikt mij niet af, verre van. Ik heb liever vijf van die toetsen dan dit soort ongemakkelijke gesprekken. Het feit dat ik na de toets weer een gesprek moet voeren kan ik missen als kiespijn. “Mooi, dan kunnen wij al gelijk vertrekken” Zij staat op van haar stoel en ik neem haar voorbeeld. We lopen samen uit de deur en lopen weer een eindje naar een andere ruimte. “Succes mevrouw Amrani. Wie weet zie ik u binnenkort”, zegt ze en geeft mij weer haar hand. Ik geef haar een lach en antwoord met “Dank u wel. Ik hoop van wel” “Een fijne dag nog Yasmine Amrani”, en met die woorden loopt ze weg.

    Ik open de deur en merk op dat een wat oude man vooraan in de ruimte bezig is met zijn laptop. Als hij mij hoort binnenlopen, opent hij een lade van zijn bureau. “Alstublieft, neem plaats. U krijgt een uur voor de vragen”, zegt hij mij. Ik knik en pak de pen en papier van hem aan. Kijkend naar de ruimte kies ik de plek die dichtbij het raam is gelegen. Ik lees een doea op die ik altijd voor een groot tentamen oplees en begin met de vragen.

    Na een kwartier sla ik het laatste blaadje om en kom tot de conclusie dat de vragen gelukkig wel meevielen. Het waren alleen heel veel strikvragen en inzichtvragen, maar ik had ook niet anders verwacht. Wanneer de man mij hoort opstaan kijkt hij mij met ongeloof aan. “Meisje, niet zo gauw opgeven. Je hebt nog driekwartier de tijd” “Ik ben al klaar”, zeg ik ongemakkelijk. Hij kijkt mij met nog meer ongeloof aan en als hij merkt dat ik ongemakkelijk blijf staan voor zijn bureau schraapt hij zijn keel. “Geef maar hier dan” Snel reik ik hem de pen en papieren aan en kijk hem verwachtend aan.

    Ik nam aan dat het vervolggesprek door hem zou worden geleidt. “Uhm wanneer gaan wij beginnen met het tweede gesprek?” “O, het gesprek zal niet worden afgelegd door mij” Verbaasd kijk ik hem aan. “Met wie dan wel? Als ik vragen mag natuurlijk” “Ik ga gelijk een belletje doen. Verwacht werd dat je de test pas over driekwartier zou hebben afgerond” Ik knik en neem weer plaats op één van de stoelen.

    “Ja, ze is al klaar met haar test. Mooi, ze wacht u hier op”, hoor ik hem zeggen. “Hij komt gelijk deze kant op”, laat hij mij nog even weten en ik lach bedankend zijn richting op. Na een lange vijftien minuten komt een lange man, ook van Marokkaanse afkom waarschijnlijk, naar binnen. “Excuses Geert en mevrouw Amrani, ik werd opgehouden door mijn zusje. Je weet hoe ze is Geert”, zegt hij zuchtend. Geert lacht zachtjes en knikt.

    “Mevrouw Amrani neem ik aan” Ik knik en hij steekt als antwoord zijn hand naar mij uit. Ik pak zijn hand vast. “Aangenaam kennis te maken. Ik ben Ryan Benali en zal het vervolggesprek afleggen met u”, zegt hij en naar mijn gevoel heeft hij mijn hand een beetje te lang vastgehouden. “Aangenaam”, zeg ik en probeer mijn hand uit zijn stevige grip te trekken. Hij lijkt zichzelf weer op te pakken en geeft mij een seintje dat ik hem moet volgen. “Een fijne dag nog Geert!”, zegt hij en houdt de deur voor mij open. “Jij ook Benali!”.

    “Maakt u zich maar geen zorgen. Ik bijt niet”, zegt hij in de hoop de gespannen sfeer een beetje op te klaren. Ik geef hem een aarzelende lach. “Dat hoop ik niet nee”, zeg ik in de hoop een beetje sociaal over te komen. Mijn missie is geslaagd als hij hard lacht. “U bent mij er eentje” “Mijn kantoor is aan de overkant. Wilt u misschien nog wat te drinken alvorens wij aan het gesprek beginnen?” “Nee, dank u wel” “Ik ga toch even koffie halen voor mezelf..”, het geluid van mijn ringtone onderbreekt hem.

    Ik kon wel door de grond zakken. “O mijn god, sorry”, zeg ik snel en probeer mijn telefoon te vinden in mijn tas. Natuurlijk kan ik hem nu niet vinden. “Verdomme”, mompel ik. “Is geen enkel probleem. Ik haal de koffie en dan kan u verdergaan met het vinden van uw telefoon”, zegt hij in combinatie met een geruststellende lach. Zodra hij uit het zicht is vind ik mijn telefoon. “Ongelooflijk”, zeg ik gefrustreerd.

    “Sana, ik kan nu niet praten. Ik heb een sollicitatie, maar ik leg het je zo uit”, zeg ik snel aan de telefoon. “Oké! Bel mij zodra je klaar bent. Succes schat!!”, en al gauw hang ik op na haar bedankt te hebben. Zuchtend zet ik mijn telefoon op stil en gooi hem weer in mijn tas.

  13. #28
    MVC Lid

    Reacties
    1.301
    16-01-2012

    “Net op tijd zie ik”, hoor ik een stem achter mij zeggen. Ik verplaats een pluk haar dat voor mijn gezicht is gevallen achter mijn oor en knik. Ik zie dat hij twee koppen koffie in zijn handen heeft. “Ik heb er toch nog eentje voor jou meegenomen. Niemand kan een lekkere cappuccino weigeren”, zegt hij en geeft mij één van de mokken. “Dank u wel”, zeg ik gemeend. “De suiker ligt in mijn kantoor, dus maakt u zich geen zorgen. Zullen we?” en ik knik bevestigend op zijn vraag.

    Wanneer wij bijna zijn kantoor inlopen worden wij tegen gehouden door een zware stem. “Ryan, ik zal het vervolggesprekmet mevrouw Benali afleggen” Als ik mij omdraai zie ik een lange, brede man staan. Als ik zie dat hij mij aankijkt kan ik de rillingen niet stoppen. Hij is zeker knap daar niet van. Een beetje te knap, maar hij heeft een kille aura om zich heen. Hijstraalt pure macht uit, dit heb ik nog nooit gevoeld.

    “Jij?”, hoor ik Ryan naast mij verbaasd. “Sinds wanneer voer jij persoonlijk gesprekken met..” “Ik zei dat ik het gesprek zal doen. Ik hoop mezelf niet nog een keer te hoeven herhalen”, zegt hij kalm en houdt zijn handen achter zijn rug. “Natuurlijk niet”, hoor ik Ryan al gauw zeggen.

    De donkere ogen van de man voor ons verplaatsen zich naar mijn groene ogen. Ik pak gelijk mijn mok steviger vast in de hoop dat ik hem niet laat vallen na zijn doordringende blik. Hij bekijkt mijn van top tot teen. Al snel recht ik mijn rug en probeer niets van mijn gevoelens te tonen. Wanneer zijn ogen weer de mijne bekijken geeft hij mij de opdracht hem te volgen. Zonder mij nog een blik waardig te gunnen loopt hij terug van waar hij vandaan kwam. Ik realiseer mij na een tijdje dat ik hem moet achtervolgen. “Wie was dat?”, vraag ik aan Ryan.

    “Dat was Souffiane Idrissi. Hij is de eigenaar van dit bedrijf” Ik krijg opeens een verstikkend gevoel en mijn gezicht trekt wit weg. De Souffiane Idrissi was zonet voor mij en hij gaat mij nu spreken. “Ga snel, hij houdt niet van wachten”, zegt hij nog en ik zie dat hij ook bijna niets snapt van deze situatie. Na hem een korte knik te geven loop ik achter de man met de kille donkere ogen aan. Mijn lichaam voel ik nog steeds trillen van zijn harde blik. Ik adem diep in en weer diep uit alvorens ik de ruimte betreed van de baas.

  14. #29
    MVC Lid

    Reacties
    1.301
    16-01-2012

    Sorry voor het late vervolg dames! Ik kon pas laat beginnen met schrijven, maar ik hoop dat de lengte het goed maakt. Ben benieuwd wat jullie ervan vinden Ik zal snel weer een vervolg proberen te plaatsen als ik zie dat het verhaal bij jullie in de smaak valt!

  15. #30
    MVC Premium

    Reacties
    1.187
    07-09-2006

    MVC Premium MVC Premium
    Prachtig, ga gauw weet verder meid
    Hou je vast aan eerlijkheid, want eerlijkheid leidt naar goedheid, en goedheid leidt naar het paradijs.