1. #1
    MVC Lid

    Reacties
    1.301
    16-01-2012

    ~The Dream~

    The Dream





    Alle rechten voorbehouden. Niets uit deze opgave mag worden verveelvoudigd, opgeslagen in een geautomatiseerd gegevensbestand, of openbaar gemaakt, in enige vorm of op enige wijze, hetzij elektronisch, mechanisch, door fotokopieën, opnamen, of enige andere manier zonder voorafgaande toestemming van de auteur


    Hallo beste leden van marokko.nl. Ik heb opslag besloten om een nieuw verhaal te schrijven. Meerdere malen heb ik in het verleden genoten van het lezen van verhalen en het schrijven van verhalen op deze forum. Al heb ik mijn laatste verhaal niet afgerond door persoonlijke omstandigheden, wil ik opnieuw de kick voelen van het schrijven. Misschien zal ik mijn oude verhalen ooit herschrijven en dan geheel plaatsen op de site, dat weet ik nog niet zeker aangezien ik veel verloren ben van de verhalen. Er waren wat technische problemen waardoor ik grotendeels van de verhalen ben kwijtgeraakt. Ik hoop althans wel dat ik jullie kan meeslepen in het verhaal The Dream en dat het jullie net zo beet zal nemen als mij!

    Kritiek op het verhaal mag natuurlijk altijd en niet te vergeten bemoedigende opmerkingen. Hoe meer bemoedigende opmerkingen, hoe gemotiveerder ik word natuurlijk. Ik zal proberen minstens 1 groot vervolg te plaatsen per week. Soms meer, vooral wanneer ik vrij heb. Ik hoop dat dit verhaal een toevlucht kan zijn voor velen en dat dit een gezellige forum zal zijn voor leden die zich even in een verhaal willen verliezen. Veel plezier alvast!

  2. #2
    MVC Lid

    Reacties
    1.301
    16-01-2012

    Soufiane Idrissi staat voor de glazen raam die hem scheidt van zijn lieve zusje in het ziekenhuis. Zijn lieve zusje die getackeld en bewusteloos is achtergelaten op straat. De broer die met woede kijkt naar het zicht voor hem, kan maar niet vergeten hoe zijn zusje zich vastklampte aan zijn hand zodra ze even bij bewustzijn was. De harde man werd mogelijk nog harder. Amin keek zijn broer schuldig aan. “Soufiane..ik weet niet hoe ik jullie ooit nog in de ogen kan aankijken..”, stotterde hij het uit en de tranen stonden hem nabij.

    “Ik zal het ze betaald zetten Amin, dat zweer ik je”, zwoor hij met een kille toon. Al was die belofte niet naar hem toe gericht, toch kon hij de trilling niet stoppen die zijn lichaam in bezit nam. “Ze zullen hopen dat ze nooit mijn kant op hebben gekeken”…


    Proloog

    Het geluid van de deur die achter mij op het slot valt weergalmt door het huis. Zuchtend loop ik met mijn zware rugzak richting de schoenenkast. Na weer een vermoeide dag op school snak ik naar mijn bed en een goed boek. Vechtend met mijn rugtas probeer ik mijn schoenen uit te doen zonder al te veel geluid te produceren. Maar al snel blijkt dat een te grote uitdaging voor mijn onhandige zelve. Mijn rugzak valt namelijk al bij het omhoogtrekken van mijn ene voet met een harde klap op mijn andere voet. Nog net niet vloekend spring ik rond van de pijn en als reflex pak ik mijn gepijnigde voet vast. Het rondspringen komt al snel tot een einde als ik bewust wordt van de tas op de grond. Mijn laptop!

    Jammerend zak ik snel tot de grond. Bij het checken van mijn ‘laptop’, wat eigenlijk meer lijkt op een tostiapparaat, kom ik gauw tot de conclusie dat hij nog heel is. Opgelucht leg ik hem weer terug in mijn tas en ga achterover zitten. Even mijn ogen sluitend laat ik mezelf wegdromen. Een geluid dat lijkt op een snik laat mij echter onmiddellijk opkijken. Ik concentreer me beter op het geluid, maar dan is er niets meer van het geluid te horen. Zuchtend sta ik op met de realisatie dat mijn verstand het aan het begeven is. Het is vast de horrorfilm die ik gedwongen van Sana moest kijken gister. Wanneer mijn voeten richting de trap lopen, is het geluid weer te horen en dit keer harder.

    Snel loop ik naar de woonkamer, omdat het geluid daarvandaan komt. Wat ik zie leidt tot een versnelling van mijn passen. “Mama, wat is er?!” vraag ik snel. Mijn moeder kijkt geschrokken op met betraande ogen en veegt snel haar tranen weg. “Yasmine, je bent eerder thuis. Ben je niet naar je examentrainingen gegaan?!”, verandert haar verdrietige blik in één omslag naar haar normale boze blik. Ik zie nog net dat ze een album onder de bank schuift. Verbaasd neem ik haar in me op. “Vandaag heb ik helemaal geen examentraining, maar dat is niet wat mijn vraag was mama. Waarom huil je? ” Al snel valt mijn moeders masker weer weg en gaat rustig zitten op de bank. Ze wuift naar mij om naast haar plaats te nemen op de bank en gehoorzamend plaats ik mij naast haar. Mijn moeder heb ik nog nooit zo meegemaakt.. Zo kwetsbaar.. Zo kapot. “Mama wat is er? Ik begin me echt zorgen te maken”, falend in het verbergen van de trilling in mijn stem.

    Rustig pakt ze mijn handen in haar moederlijke handen, die laten zien wat voor verleden zij heeft gehad. Een verleden waarin zij hard heeft moeten werken. “Yasmine…”, komt er trillerig uit mijn moeders mond. Ik knik en blijf haar afwachtend aankijken. “Lieve schat… beloof mij gewoon a.u.b. dat jij het zal maken in je leven. Beloof mij dat jouw studie altijd prioriteit nummer 1 zal zijn. Laat iedereen zien dat mijn dochter het ver kan schoppen. Kan je mij dat beloven?” vraagt ze mij met betraande ogen en haar andere hand heeft al snel de zijkant van mij gezicht gevonden. “Waarom huil je mama? Natuurlijk beloof ik dat. Huil je omdat ik voor Frans een 6 heb gehaald? Mama niet bang zijn, dat haal ik gelijk op”, zeg ik stotterend tegen haar, niet wetend hoe ik met de sentimentele kant van mijn moeder moet omgaan. “Het gaat niet om Frans schat, al moet dat inderdaad opgehaald worden. Er zijn mensen die denken dat wij behoren tot de laagste rang en dat wij dat ook altijd zullen blijven. Dat wil ik niet voor jou Yasmine, dat wil ik niet voor jou”, zegt ze nu met een verre blik in haar groene ogen. Haar grip op mijn hand wordt strakker “Yasmine, ik wil dat jij later een belangrijke functie krijgt en dat ik met trots kan toekijken. Kan je dat doen voor mij?” vraagt ze mij. Na die vraag knapte er iets in mij. Het was niet zozeer de vraag die mij te pakken had gekregen, maar de wanhoop die de vraag met zich meebracht…

    Zelf moest ik een brok wegslikken door de wanhoop en kwetsbaarheid die mijn moeder uitstraalde op dit moment. Mijn 17 jarige zelf zou niet kunnen weten wat de toekomst in petto had, maar toch kon ik niet leven met het feit dat ik mijn moeder zou teleurstellen. Zeker niet in deze toestand. “Dat beloof ik je mama, ik zal alles doen om jou trots te kunnen maken”. De levendigheid die weer terugkwam in mijn moeders vorm bracht mij ook blijdschap. “Dankjewel lieverd”, fluistert ze dankbaar en omarmt mij. “Ik zal je dromen waarmaken mama”, zeg ik meer tegen mezelf dan tegen haar. De brok heeft mijn keel nog niet verlaten, wetend dat mijn moeder een hele moeilijke tijd heeft gehad. Maar ik besefte me niet hoe moeilijk en hoe ingrijpend de geheimen die mijn moeder met zich meedroeg op mijn leven zouden zijn.

  3. #3
    MVC Lid

    Reacties
    1.301
    16-01-2012

    Moet ik verder?

  4. #4
    MVC Lid

    Reacties
    89
    26-02-2013

    Yess ben benieuwd naar het verhaal. Ik Heb in het verleden je verhalen gelezen vond het zo jammer dat je toen was gestopt. Leuk om te lezen dat je nu een nieuw verhaal bent begonnen.

  5. #5
    MVC Lid

    Reacties
    1.301
    16-01-2012

    Fijn om te horen dat je geïnteresseerd bent! Inderdaad, als er nog heel veel vraag naar is zal ik proberen het verhaal te redden

  6. #6
    De AllerLiefste__

    Reacties
    9.604
    28-12-2007

    MVC Premium MVC Premium
    mooie stuk! ga snel verder

  7. #7
    MVC Lid

    Reacties
    1.301
    16-01-2012

    1.1


    “Mama!! Ik kan mijn schoenen nergens vinden”, schreeuw ik radeloos kijkend om me heen. Dit moet mij ook echt overkomen, en op deze dag nog wel. Mijn moeder komt zuchtend naar boven. Zodra ze mij ziet staan doet ze beide handen op haar heupen. “Wat heb je dan in je handen?”, vraagt mijn moeder mij en begint al voor de zoveelste keer te praten tegen zichzelf. “O Allah, geef mij geduld”, zegt ze in het Marokkaans en voegt daar gelijk aan toe dat ik snel moet doen. Ik kijk schaapachtig naar mijn handen en zie inderdaad dat ze in mijn handen liggen.

    Zuchtend doe ik snel mijn schoenen aan, probeer ik mijn haar nog fatsoenlijk te krijgen en ga met mijn handen langs mijn kleren. “Dit is het dan Yasmine, je master is binnen”, zeg ik heel serieus kijkend naar de spiegel. Vervolgens begin ik uit het niets te dansen. “Yasmine, als je binnen 30 seconden niet beneden bent gaan we zonder jou!”, hoor ik mijn vader zeggen. Zuchtend pak ik mijn jas en loop naar beneden, “Alsof ik niet degene ben die afgestudeerd is”, mompel ik in mezelf.

    Zodra ik beneden ben staan mijn ouders wachtend voor de deur en kijken mij trots aan. Ik weet al gelijk hoelaat het is. “Niemand gaat huilen”, zeg ik en steek waarschuwend mijn wijsvinger hun richting op. Aan mijn moeder is te zien dat ze hard haar best doet om niet in huilen uit te barsten. Mijn vader kijkt mijn moeder teder aan en wrijft troostend langs haar rug. “We zijn gewoon trots op je Yasmine”, zegt mijn vader en wuift inmiddels naar de deur. “Toch moet dit sentimenteel moment wachten tot na de uitreiking, als we nu niet vertrekken komen we denk ik niet meer de zaal in”, zegt mijn vader en duwt mijn moeder en mij zachtjes de deur uit.

    Bij aankomst stopt mijn moeder mij alvorens ik naar binnen loop. “Laat me even naar je kijken”, zegt ze en verplaatst de bruine lok die voor mijn ogen is vrijgekomen achter mijn oor. “Ik ben echt trots op je Yasmine, dankjewel dat ik deze dag mag meemaken”, zegt ze tegen me. “Dit zou me nooit gelukt zijn zonder jou en baba. Ik weet hoe hard jullie hebben moeten werken om mijn studie te kunnen betalen”, en ik zie de tranen al schitteren in haar ogen. “Mama, a.u.b., laten we niet huilen. Het is een speciale dag die alleen maar voor blije gezichten moet zorgen”, zeg ik snel en kietel haar een beetje waardoor ze zachtjes lacht. Ze knikt en mijn vader sluit zich al snel aan bij ons. Hij pakt zowel mijn hand als die van mijn moeder en loopt naar binnen.

    “Gefeliciteerd schat! Cum laude geslaagd! Hoe durf je dit te verzwijgen”, zegt Sana verontwaardigd zodra de uitreiking tot zijn einde is gekomen en knuffelt mij hartelijk. Ik lach zachtjes en beantwoord haar knuffel even enthousiast. Mijn ouders hebben beiden de grootste lach op hun gezicht, zo lang al dat ik bang ben dat mijn vaders mondhoeken vastzitten. Hij heeft ook niet vaak genoeg kunnen benadrukken aan mensen dat ik zijn dochter ben. “Ja, dat is mijn dochter Sana. Minder moet je niet verwachten van een Amrani”, zegt hij trots en mijn moeder lacht zachtjes om hem.

    “Daar geloof ik zeker in”, zegt Sana lachend. “Maar meneer Amrani, ik moet helaas jullie dochter voor een uurtje of twee in beslag nemen”, zegt Sana en mijn ouders kijken als reactie daarop gealarmeerd mijn kant op. “Waar ga jij naartoe? Daar komt niets van in, je weet dat we bezoek hebben vanavond”, zegt mijn moeder gelijk. “Mama ik ga alleen een uurtje wat drinken met Sana en kom dan ruim voor het bezoek aanwezig is naar huis”, zeg ik geruststellend. “Laat haar nou maar Amina, ze wilt natuurlijk bijpraten met Sana op dit moment”, zegt mijn vader en mijn moeder knikt met tegenzin. Sana pakt gelijk mijn hand en loopt met snelle passen weg van mijn ouders voordat ze zich kunnen bedenken. “Maar o wee als je te laat bent jongedame!”, schreeuwt ze nog achter ons. “Nee ik ben honderd procent op tijd!”, schreeuw ik nog terug. “Maakt u zich maar geen zorgen”, zegt Sana daar nog achteraan.

    Als we eindelijk buiten zijn lopen we lachend door naar de auto van Sana. Voor ik de auto kan instappen voel ik een hand mijn arm vastpakken. Ik kijk geschrokken op en zie een klein jongetje voor me. Ik zak door mijn knieën om op gelijke lengte te zijn als hem en kijk hem vragend aan. “Hallo”, zeg ik lief. Hij groet me terug en geeft me vervolgens een roos. Zonder wat toe te voegen aan het gesprek rent het kleine jongetje weg. Sana komt gelijk naast me staan en kijkt net zo verbaasd als ik naar de roos. “Er zit een klein briefje bij, kijk wat er staat!”, zegt Sana tegen me. Ik kijk naar het briefje en lees de inhoud.

    Gefeliciteerd Yasmine.
    A.Z



    “A.Z?”, mompelt Sana achter me. “Wie zou dat kunnen zijn?”, vraagt ze zich hardop af. “O wacht, jij kreeg vier jaar geleden ook dit soort brieven toch?”, vraagt ze mij verontrust. Ik knik zuchtend en voel de trillingen al over mijn rug lopen. Gauw zoek ik naar een prullenbak. “Ik dacht dat het eindelijk voorbij was”, zeg ik terwijl ik de roos en het briefje weggooi.. “Yasmine.. dit is toch niet?” . Ik kijk snel om me heen, maar naast ons is er niemand meer te bekennen. “Sana stop a.u.b. met dit onderwerp. Ik kan de angst die ik voelde niet weer meemaken. Eindelijk waren de brieven gestopt en nu opeens dit..”, zeg ik aan één stuk door. Ik loop gelijk naar de auto en open het portier. Gelijk daarna hoor ik Sana de deur aan de andere kant openen en achter het stuur plaatsnemen.

    “Ik was even vergeten hoe eng het allemaal was inderdaad. De politie is zeker nog steeds niet te weten gekomen wat er is gebeurt?”, vraagt Sana mij voorzichtig. Ik schud mijn hoofd. “Ik weet alleen nog dat de brieven steeds meer werden tot opeens alles stopte drie jaar geleden en ik me opeens bevond in het ziekenhuis”. “Hmm”, komt er uit haar mond.

    “Oké genoeg over enge brieven. Deze dag laat ik door niemand verpesten. Ook niet door creepy stalkers”, zeg ik vastbesloten en doe mijn gordel om. Sana knikt vurig mijn richting op en start gelijk de auto op. “Geen woord hierover naast mijn ouders Sana. Zij zullen dit niet nog een keer aankunnen”, zeg ik zo serieus mogelijk. Sana knikt na een tijdje zuchtend en verlaat de parkeerplaats. Ik plaats mijn hoofd tegen het raam en kijk gespannen naar buiten. Sana pakt mijn hand bemoedigend vast.

  8. #8
    MVC Lid

    Reacties
    1.301
    16-01-2012

    Dankjewel kaoutar_030!

  9. #9
    MVC Lid

    Reacties
    78
    15-10-2012

    UPPPP MEIDD Fijn dat je terug bent!

  10. #10
    MVC Lid

    Reacties
    1.301
    16-01-2012

    Citaat Geplaatst door mOcrox Bekijk reactie
    UPPPP MEIDD Fijn dat je terug bent!
    Ik zal zo het tweede gedeelte van de eerste paragraaf plaatsen!

  11. #11
    Bijna Lid

    Reacties
    480
    20-04-2012

    Upp ben zo blij dat je weer bent begonnen!!! Jammer dat je je andere verhaal niet hebt afgemaakt die was ook geweldig <3

  12. #12
    MVC Lid

    Reacties
    1.301
    16-01-2012

    Na een korte tien minuten parkeren wij voor ons standaard cafeetje. Beiden stappen we uit om vervolgens naar binnen te lopen en ergens plaats te nemen in een verborgen hoek. Na allebei een drankje te hebben besteld kijken we elkaar aan.

    “En hoe gaat het met jou? Wat heb jij de afgelopen dagen uitgespookt?”, vraag ik haar in hoop uit de gespannen sfeer te ontsnappen. Ze haalt haar schouders op. “Niets bijzonders. Van werk naar huis en van huis naar werk. Gaat ook gewoon prima, wordt de laatste dagen wel een beetje gek door mijn moeder”, zegt ze zuchtend. “O, waarom dan?”, vraag ik haar. “Ze zegt telkens dat ik op de leeftijd ben om te trouwen en dat ik een man moet hebben! Wat wilt ze dat ik doe? De eerste, de beste man van straat plukken en een huwelijksaanzoek doen?”, vraagt ze me heel serieus waardoor ik niet in lachen durf uit te barsten. “En het ergste is nog dat ze komt met namen van potentiele mannen voor het huwelijk. De zoon van die is afgestudeerd en zo gaat het verhaaltje maar door. Ik word er echt helemaal gek van”, zegt ze aan een stuk door.

    Ik kan mijn lach niet meer inhouden en proest het uit. “Ja hoor en mevrouwtje vind dit zeker heel grappig”, zegt ze quasi boos maar kan haar eigen lach niet verbergen. “Sorry, maar jij kan niet beweren dat dit niet een klein beetje grappig is”, zeg ik tegen haar en ze knikt lachend mee. “Ach ja, het is wat het is”, zegt ze er nog achter aan en ik moet weer lachen. “Hoe gaat het trouwens nog op werk?” vraag ik haar terwijl ik een slok neem uit de lekkere kop koffie. Sana’s ogen beginnen te stralen. “Het gaat perfect, de kinderen zijn zo geweldig Yasmine”, zegt ze dromerig. Bij haar kan klaarblijkelijk opgemerkt worden dat ze een passie heeft voor haar vak. Enige tijd zat het feit dat ik niet zelf kon kiezen voor mijn toekomst mij echt dwars, maar nu heb ik het een plek kunnen geven. Per slot van rekening ben ik echt gaan houden van mijn opleiding. “Ze zijn af en toe natuurlijk wel vermoeiend, maar de positieve kanten overwinnen dat soort momenten”, zegt ze. Ik knik begrijpend mee. Zo blijven we nog een tijdje praten over koetjes en kalfjes.

    ”Maar Yasmine, weet je al wat je wilt doen nu je afgestudeerd bent? “, vraagt ze mij de vraag waar ik het meest mee zit. “Uhmm iets in de richting van mijn afgeronde opleiding natuurlijk. Dus sowieso wil ik werken in de management, misschien problemen oplossen in bedrijven, me helemaal in een bedrijf investeren etc. Maar dat zal moeilijker gaan dan gewenst denk ik”. “Waarom?”, vraagt Sana terwijl ze me verward aankijkt. “Nou, ik heb van vele studenten gehoord dat het vinden van een baan echt moeilijk is nu, omdat het nou eenmaal een gewilde functie is”, zeg ik. “Yasmine, wat ben jij onzeker zeg. Met jouw cijfers zou ik me zeker geen zorgen maken. Overigens weet jij net zoals ik, dat zodra je voor iets vecht, je met behulp van Allah sowieso je dromen kan waarmaken”, zegt ze mij en ik knik instemmend mee. “Je hebt gelijk, ik ga morgen gelijk solliciteren op allerlei vacatures”, deel ik mee en ze knikt met haar duimen aanmoedigend omhoog.

    Als ik kijk naar mijn vriendin, dan word ik telkens herinnerd aan het feit dat ik mezelf geluk moet prijzen met haar. Buiten elkaar hebben we niemand in onze sociale kring, omdat wij van nature heel stil zijn opgesteld tegenover vreemden. Maar het klikte in één keer tussen ons, op de één of andere manier. Altijd hebben we elkaar gesteund door dik en dun en ik weet dat ik altijd op haar hulp kan rekenen. Op momenten dat de verwachtingen mij te veel werden, sloot ik me altijd op in haar kamer en huilde ik het uit bij haar. Het gegeven dat ik mezelf kan zijn naast haar, zonder me voor te doen als het perfecte voorbeeld, heeft mij immens geholpen de afgelopen jaren.

    “Wat zit jij nou te staren?”, vraagt ze mij. “Ik ben gewoon heel dankbaar dat je mijn vriendin bent”, zeg ik gemeend tegen haar. Ze kijkt me lief aan en zegt, “Ik kan hetzelfde over jou zeggen”, en knijpt zachtjes in mijn hand. Wanneer zij een melding krijgt op haar telefoon, is ook gelijk het tijdstip te zien. “We moeten gauw opstaan schat, ik heb geen zin om de woede van tante Amina aan te wakkeren”, zegt ze snel en pakt haar jas alvast. Ik knik instemmend mee en zo verlaten we het cafeetje weer, om vervolgens richting mijn huis te rijden.

    Voor het huis stappen we allebei snel uit en openen de voordeur met mijn sleutels. Mijn moeder komt gelijk de keuken uitlopen en kijkt opgelucht onze kant op. “Jullie zijn op tijd. Mooi! Dan kunnen jullie me nog snel helpen met het dekken van de tafel”, zegt ze snel en loopt weer terug naar de keuken. “Here we go”, zeg ik zuchtend en hoor Sana achter mij lachen.

    Na het dekken van de tafel en zo een beetje alles weer schoongemaakt te hebben, weergalmd het geluid van de bel door het huis. “O nee, je oom en tante zijn er al. Je vader is nog steeds niet terug”, zegt mijn moeder in paniek. “Rustig maar, ik zag ze richting de voordeur lopen dus ben via de achterdeur naar binnengelopen”, hoor ik mijn vaders stem achter ons en mijn moeder haalt opgelucht adem. “Yasmine, open jij de deur dan zet ik de taart op een mooie schaal”, zegt mijn moeder. En zo begon een avond vol gezelligheid en vooral heel veel foto’s.

    Na afloop liet mama mij niets meer doen en wuifde ze mij en Sana naar boven. “Ga maar goed uitrusten meiden, dit kan allemaal nog wachten”, zegt ze tegen ons en we laten haar dat niet nog eens zeggen. We geven haar een kus op haar wang en verlaten onmiddellijk de woonkamer. Als ik uiteindelijk in mijn bed lig, begint het gepieker weer. Zal ik een goede baan kunnen vinden? Zal ik daadwerkelijk mijn moeders droom in vervulling kunnen brengen?

  13. #13
    MVC Lid

    Reacties
    1.301
    16-01-2012

    Citaat Geplaatst door sgabkasita Bekijk reactie
    Upp ben zo blij dat je weer bent begonnen!!! Jammer dat je je andere verhaal niet hebt afgemaakt die was ook geweldig <3
    Dankjewel schat!
    Jaa klopt, ik denk dat zodra dit verhaal is afgerond, ik het wel nog een keer wil proberen. Om eerlijk te zijn was heel veel van het verhaal verloren gegaan en kreeg ik veel berichten over het feit dat mijn verhaal niet meer te lezen was, waardoor het me eigenlijk een beetje te veel werd. Als ik van plan ben om het verhaal af te ronden, zal ik waarschijnlijk helemaal van het begin starten!

  14. #14
    MVC Lid

    Reacties
    1.301
    16-01-2012

    Als mensen nog willen dat ik vandaag verder ga, hoor ik het graag. Ik kan nog een vervolgje plaatsen!

  15. #15
    Bijna Lid

    Reacties
    480
    20-04-2012

    Jaa vandaag graag