Postnatale depressie

[Bent_Bni_Ammart]

Ik heb zeer groot het vermoeden dat ik een postnatale depressie heb.
Ik durf niet naar de huisarts te gaan, bang dat ze jeugdzorg gaan inschakelen of zo.
Maar ik trek het zo niet langer meer.

Ik heb stemmingswisselingen, verlies van eetlust, slapeloosheid, intense prikkelbaarheid en woede.
Ben zo moe, kan de alledaagse taken niet meer uitvoeren.
Ik kan moeilijk voor ons zoon zorgen, als ik alleen ben met hem ben ik nooit gerust, ben dan altijd in paniek.
Als ik alleen thuis ben met ons zoon en hij slaapt kijk ik om de paar minuten naar hem of hij niet is gaan
omrollen op zijn buik. Als ik niet kijk dan ben ik niet gerust.
Als ik tv kijk terwijl hij slaapt, dan zet ik het geluid heel zacht omdat ik bang ben dat ik hem niet hoor.
Ik ben soms zo moe dat ik ons zoon gewoon even niet wil zien en naar mijn kamer ga en mezelf opsluit.
Ik tel de uren af tot mijn man weer thuis is, zodat ik opgelucht kan ademhalen...
Ik raak in paniek als ons zoon huilt. De zorg doe ik op automatische piloot.
Ik voel me schuldig omdat ik de zorg niet aan anderen wil overlaten dat vertrouw ik niet...

[_Hidaya]

Hoe oud is je zoontje? Ben je pas bevallen? Had dit de eerste 3/4 weken ook. Was super verrot. In sha Allah gaat het gauw over.

[lolalita82]

Ik heb zeer groot het vermoeden dat ik een postnatale depressie heb.
Ik durf niet naar de huisarts te gaan, bang dat ze jeugdzorg gaan inschakelen of zo.
Maar ik trek het zo niet langer meer.

Ik heb stemmingswisselingen, verlies van eetlust, slapeloosheid, intense prikkelbaarheid en woede.
Ben zo moe, kan de alledaagse taken niet meer uitvoeren.
Ik kan moeilijk voor ons zoon zorgen, als ik alleen ben met hem ben ik nooit gerust, ben dan altijd in paniek.
Als ik alleen thuis ben met ons zoon en hij slaapt kijk ik om de paar minuten naar hem of hij niet is gaan
omrollen op zijn buik. Als ik niet kijk dan ben ik niet gerust.
Als ik tv kijk terwijl hij slaapt, dan zet ik het geluid heel zacht omdat ik bang ben dat ik hem niet hoor.
Ik ben soms zo moe dat ik ons zoon gewoon even niet wil zien en naar mijn kamer ga en mezelf opsluit.
Ik tel de uren af tot mijn man weer thuis is, zodat ik opgelucht kan ademhalen...
Ik raak in paniek als ons zoon huilt. De zorg doe ik op automatische piloot.
Ik voel me schuldig omdat ik de zorg niet aan anderen wil overlaten dat vertrouw ik niet...

Wat mooi dat je steeds zegt " ons" zoon.

Allah ie shafiek.

Naar de huisarts Vegas. Die kan je naar psycholoog doorverwijzen. Is niet eng. Gewoon doen.

En heel veel roqya doen.

Moge Allah je snel doen genezen.

P.s krijg je voldoende steun van je partner ?

[MamaVanM]

Lieverd ga naar de huisarts en laat je doorverwijzen naar de ggz of mamakits. ER is alhamdoelillah goed zorg voor jou. Wees niet bang dat de jeugdzorg gelijk gaat ingrijpen. Ze kijken eerst of je een partner hebt en familie. Denk je dat ze zomaar kindjes uit gezinnen mogen halen. Dus bel vandaag nog de huisarts en laat je helpen. Je hebt er niks aan om de situatie zo te laten of te verergeren.

Maar als ik eerlijk ben, komt dit meer over als overspannen zijn... in challah valt het wel mee en komt het met een beetje rust allemaal goed.

Allah yechafiek

[Asfoureh]

Allah zieb shifaa,
Denk dat veel mama;s zulke gedachten hebben na de bevalling, dat er ook een soort van taboe heerst.
Je bent net bevallen dus je MOET op die roze wolk zitten en alles is pracht en praal..
Maar wijst dat dan ook daadwerkelijk op een post natale depressie? Allah 3alem, jouw huisarts, cb kunnen je daarbij verder helpen inshaAllah.
InshaAllah is het een dipje, en geen depressie.

[Ochtendmens]

Salaamoe alaykoem bent,

Ik wil allereerst zeggen dat het heel normaal is dat je moe bent als je een kind hebt. Het is een 24 uurs inspanning, zonder echte pauzes of vakanties. Dus het is sowieso belangrijk om wel pauzes voor jezelf in te lassen als dat voor jou mogelijk is. Dit kan door bijvoorbeeld eens per week voor een aantal uren de zorg aan je man over te laten en iets voor je zelf te doen. Iets wat je ontspanning geeft, want als je de hele week onder de spanning van zorg staat, dan moet je ook ergens ruimte krijgen om te ontspannen.

Ten tweede wil ik zeggen dat slapeloosheid echt verschrikkelijk is. Het is slopend voor iedereen, laat staan voor een moeder met een jong kind die sowieso nog een aantal keren moet opstaan om haar kindje te voeden en overdag zorgt, en zorgt en zorgt. Als wij niet uitrusten dan zijn wij overdag niet in balans. Als ik je bericht lees, denk ik ook dat veel van de spanningen en stress die je voelt misschien een link hebben naar het niet kunnen slapen. In feite ben je oververmoeid en is elke prikkel eigenlijk een prikkel teveel en je wordt sneller bang voor de die prikkels omdat je ook het gevoel hebt dat je geen controle hebt.

Als je bang bent voor de ha en jeugdzorg en alles, dan raad ik je aan om goed met je partner te praten over hoe je je voelt en wat je gedachtes zijn. Als dat niet genoeg is, praat dan ook met andere dierbaren van je die je kunnen begrijpen, zodat je geen rondjes blijft denken in je eigen hoofd. Bij voorkeur praat je met iemand die zelf ook kinderen heeft. Want ik meen in je berichtje te lezen dat je alle angst, zorg en stress in je eentje draagt. Je bent er denk ik van overtuigd dat jij overal verantwoordelijk voor bent (?) en dat is niet zo. Je kan mensen vragen om je te helpen. Je partner, je moeder, je zus.

Moge Allaah je genezen en je rust in je hoofd en hart geven, ameen. Hij beschermt jou en Hij beschermt jouw kindje alhamdoelillaah.

[Born-confused]

Zonder hulp kom je hier echt niet vanaf. Misschien dat jij hulp kan vragen aan jouw familie, dat zij je kunnen helpen met jullie zoon, dat jij ff wat slaap kan inhalen en ff wat tijd voor jezelf. Maar buiten dat om, zou ik je toch adviseren om echt naar de huisarts te gaan, want dit is niet zomaar iets dat van zelf wel ff overgaat. Je bent bang en dat is begrijpelijk, maar door jouw angst zie jij niet in dat als jij zo door gaat de gevolgen veel erger kunnen worden. Dus schaam je ABSOLUUT NIET en wees ook niet bang! Ghair inshAllah!

[MamaVanM]

Helemaal eens met asfoureh en ochtendmens. Mooie tips!

[Born-confused]

Mensen moeten ophouden over die roze wolk, want die is er niet bij iedereen. Iedereens lichaam is anders en iedereen ervaart de bevalling en het eerste jaar met je kind anders. Niet iedereen is happy de peppy na de bevalling, niet iedereen heeft de luxe door hulp te krijgen van familie die in de buurt woont, elke kindje is anders, is het huilbaby of juist rustig. Er komen zo ontiegelijk veel dingen bij kijken, maar daar word bijna nooit over gesproken. Men heeft het alleen over die roze wolk en hoe geweldig het allemaal wel niet is enz, maar niemand die het heeft over de mindere kanten van een zwangerschap en/of bevalling en alles wat daarna komt. Het is een taboe om er over te praten, en veel vrouwen die denken dat het dan aan hun ligt en dat zij ''niet normaal'' zijn als zij niet op die roze wolk zitten. Maar er is helemaal niks mis met vrouwen die NIET op die roze wolk zitten, niet huilen na de bevalling, niet meteen ultieme liefde voor hun kind voelen, het zwaar vinden, die bang zijn of zij het wel allemaal goed doen enz enz. Er zijn geen vaste richtlijnen of regels over hoe iemand zich moet voelen, er is geen normaal en niet normaal, want iedereen is anders en iedereens lichaam is anders en elke moeder wil het beste voor haar kind en houd van haar kind, alleen gaat het bij iedereen anders en dat geeft helemaal niks, zolang de moeder en het kind gezond zijn!

[Ochtendmens]

Mensen moeten ophouden over die roze wolk, want die is er niet bij iedereen. Iedereens lichaam is anders en iedereen ervaart de bevalling en het eerste jaar met je kind anders. Niet iedereen is happy de peppy na de bevalling, niet iedereen heeft de luxe door hulp te krijgen van familie die in de buurt woont, elke kindje is anders, is het huilbaby of juist rustig. Er komen zo ontiegelijk veel dingen bij kijken, maar daar word bijna nooit over gesproken. Men heeft het alleen over die roze wolk en hoe geweldig het allemaal wel niet is enz, maar niemand die het heeft over de mindere kanten van een zwangerschap en/of bevalling en alles wat daarna komt. Het is een taboe om er over te praten, en veel vrouwen die denken dat het dan aan hun ligt en dat zij ''niet normaal'' zijn als zij niet op die roze wolk zitten. Maar er is helemaal niks mis met vrouwen die NIET op die roze wolk zitten, niet huilen na de bevalling, niet meteen ultieme liefde voor hun kind voelen, het zwaar vinden, die bang zijn of zij het wel allemaal goed doen enz enz. Er zijn geen vaste richtlijnen of regels over hoe iemand zich moet voelen, er is geen normaal en niet normaal, want iedereen is anders en iedereens lichaam is anders en elke moeder wil het beste voor haar kind en houd van haar kind, alleen gaat het bij iedereen anders en dat geeft helemaal niks, zolang de moeder en het kind gezond zijn!

Volgens mij heeft niemand het over de roze wolk?

Of ja asfoureh noemt het, om juist aan te geven dat dit echt niet realiteit is. Want de realiteit is zoals jij hem hierboven beschrijft; voor iedere moeder anders. En helaas bestaat er een taboe om te praten over je moederschap zoals je het echt ervaart.

[juno]

In de marokkaanse gemeenschap misschien extra want nog niet zolang geleden voedde 1 vrouw een voetbalelftal op zonder enige hulp van de man bla bla bla...en wij plastic generatie kunnen die 1 of 2 kinderen niet aan..bla bla....

Denk niet onbekend.

Ts moge Allah je bijstaan.

[appelcake]

En hoe moeilijk is het dan om hulp te vragen aan dezelfde mensen die je maar van de plastic generatie vinden....


Ts, alles is heel herkenbaar. Je bent niet alleen. En ook ik heb nooit hulp durven te vragen van de ha, om dezelfde reden. Nu is kind 20 maanden en het is veel beter. Maar opvoeden blijft lastig en moeilijk en vooral een hele grote verantwoordelijkheid. Moge Allah je sabr geven.

[Bent_Bni_Ammart]

Bedankt allemaal voor jullie reactie =)

[_Hidaya]

geloof me Nederlanders hebben daar wel begrip voor, het is ook meer een issue bij de Marokkaanse gemeenschap, er wordt gekeken naar moeders van vroeger dus je mag niet zeuren anders stel je je aan. Heel heel slecht dit, sommige vrouwen gaan er aan onderdoor, maar als je op je eigen ouders kan rekenen wat betreft begrip dan kom je er wel doorheen, lekker boeiend wat de rest denkt. Marokkanen denken sowieso dat vrouwen machines zijn!!! En daarbij vrouwen van deze tijd doen veel meer zelfstandig en werken buitenshuis etc. Vrouwen van vroeger deden puur de verzorging van de kinderen en het huishouden. Geen studie geen werk geen kindjes hier en daar brengen, hobbies nog niet eens meegeteld. Achja koen gayr Inchallah ooit verandert deze Marokkaanse denkwijze.

Het heerst ook bij hollanders hoor. Na de bevalling moest ik na 6 weken op controle. We gingen even babbelen ik vertelde haar eerlijk dat ik mn kraamtijd helemaal niks vond en ik gewoon alleen aan t janken was en toen zei ze wat goed dat je dit gwn zonder blikken of blozen verteld want de meeste mensen die doen dat echt niet. Veel schamen zich ervoor.

[_Hidaya]

Dat komt wel vaker voor in de kraamtijd we hebben het nu over een periode veel later en daar wordt weinig begrip voor getoond vanuit de (Marokkaanse) gemeenschap

Oh ik dacht dat ze net bevallen was ofzo. Ja dan zou ik wel naar de ha gaan. Echt wel. Na de bevalling gaat het wel over meestal maar als dit heel lang aanhoudt of later pas komt dan moet je wel hulp zoeken. Hoe eerder hoe beter. In sha Allah komt het goed ts!