1. #1
    Account opgeheven

    Reacties
    495
    07-11-2007

    Short story from Halima deel 1.

    Halima verteld haar levensverhaal. Ze is op een vrij jonge leeftijd getrouwd met Rachid. Ze wil ons graag haar verhaal vertellen. Over haar huwelijk met Rachid em de Vele tegenslagen die hen troffen.
    Hoe zij en haar man ermee omgingen.

    veel lees plezier x

  2. #2
    Account opgeheven

    Reacties
    495
    07-11-2007

    Ik schoot wakker en ik keek om me heen. Ik zuchtte diep Alhamdoulilah het was maar een droom. Ik voelde twee armen om me middel. Ik keek naast me en zag mijn mannetje naast me liggen.

    Ik keek tevreden naar hem en glimlacht. We zijn inmiddels al 30 jaar getrouwd. En er is niks veranderd aan onze band.

    Alsnog verrast hij mij regelmatig en behandeld hij mij zoals de eerste dag dat we samen waren.

    Alleen zijn we niet meer zoals voorheen. Ik bedoel hiermee op het gebied van uiterlijk.

    Soms voel ik me zo onzeker omdat ik grijs haren heb. Die ik dan gauw verf wanneer ik ze zie.

    Maar ook mijn gezicht is niet meer mooi strak. Er zijn al wat beginnend rimpels. Rachid en ik zijn vrij jong getrouwd. Hij was 20 en ik was 18 toen we het huwelijks bootje instapte.

    Veelste jong in ogen van vele familieleden. Ze waren er tegen en hadden mij en Rachid minstens één jaar gegeven.

    Dan zouden we volgens hen gaan scheiden.

    Zie ons nu al 30 jaar getrouwd. Ons huwelijk is soepel gegaan. Er waren wel wat ruzietjes maar we legde dat gauw weer bij. Toen onze huwelijk startte hadden we zoveel dromen en zoveel plannen.

    Maar na ongeveer 5 jaar getrouwd te zijn. Wilde we toch graag aan kinderen beginnen.

    Ik was inmiddels al 23 en vond het hoog tijd.

    Mijn moeder gevoelens waren in de afgelopen jaren flink gegroeid.

    Ik wilde graag een kindje ik wilde weten hoe het voelde om een kindje te dragen in je buik. Hoe het is om een moeder te zijn. Ik verlangde naar het moment dat ik mijn dochtertje of zoontje in mn armen mag dragen.

    Binnen die jaar werd ik maar niet zwanger. Ik begon meer en meer ernaar te verlangen. Al mijn vriendinnen waren ineens zwanger en zag zoveel stelletjes met hun kinderen.

    Mijn moeder stelde me voor om mijn huisarts te gaan bezoeken.

    Met tegenzin ging ik er heen, ik werd door verwezen naar het ziekenhuis voor een aantal onderzoeken.

    Ongeveer 5 dagen wachten en dan zou ik mijn uitslag krijgen. Ik had mijn man er niets over verteld. Ik wilde niet dat hij zich zorgen ging maken.

    Op de afgesproken dag ging ik met mijn moeder naar het ziekenhuis voor de uitslag.

  3. #3
    Account opgeheven

    Reacties
    495
    07-11-2007

    Laat me weten of ik verder moet... Upp upp

  4. #4
    Account opgeheven

    Reacties
    495
    07-11-2007

    We kwamen aan en wachten rustig af in de wachtkamer. Na ongeveer 20 minuten wachten werd ik geroepen.

    Ik liep samen met mijn moeder naar binnen. Ik voelde een zenuwachtig gevoel in mijn buik. We namen plaats en de arts nam zijn papier bij elkaar en ik keek me aan.

    " Mevrouw uit de uitslag is helaas gebleken dat u niet vruchtbaar bent "

    Ik voelde een steek door mn hele lichaam heen gaan. Ik bleef hem enkele minuten aankijken zonder enige woord te zeggen. Ik kon het niet geloven ik zag mn dromen voor mijn ogen wegstromen.

    Ik voelde mijn ogen vochtig worden en de tranen begonnen zachtjes te rollen naar mijn wangen. Ik stond op en liep weg ik hoorde mijn moeder mij roepen.

    Maar ik kon niet langer mezelf in bedwang houden.

    Mijn moeder achtervolgde me en haalde me uiteindelijk in. Met ook betraande ogen. Ze nam mij in haar armen en troostte me.

    Ik dacht aan Rachid mijn geliefde man hoe ga ik hem dit kunnen zeggen. Hoe ga ik hem vertellen dat ik hem geen kinderen kan schenken.

    Hoe ga ik hem zeggen dat we nooit kinderen samen zullen krijgen.

    Dat hij geen vader zal worden ik voelde mij hart alsmaar meer pijnigen.* Door de gedachtes die door mn hoofd heen gaan.

    Nadat we thuis waren stopt mijn moeder mij in bed. Net als een klein kindje huilde ik in haar armen totdat ik in slaap viel.

    Ik voelde een zachte kus op mn voorhoofd ik opende mn ogen en zag Rachid. Toen ik hem bezorgd naar mij zag kijken begon ik weer te huilen.

    Hij nam me in zn armen en troostte me.

    " Lieverd we kunnen ook andere dingen proberen " zei hij.

    Hij kwam zijn belofte ook na en de aankomende drie jaren spendeerde we enkel in ziekenhuizen in hoop dat er toch nog hoop is. Uiteindelijk werd ons bevestigd dat we nooit kinderen kunnen krijgen.

    Ik was inmiddels 26 jaar en we hebben vier jaar lang gehoopt op een wonder.* Maar helaas het was niet bestemd. Ik raakte hierdoor alsmaar depressiever.

  5. #5
    MVC Lid

    Reacties
    7
    12-06-2017

    Je kan goed schrijven
    Turkse Tom Cruise