Tempted by sin AKA DODELIJKE GELIEFDE

[camelia22]

Ongetemd, arrogant, berekenend, adembenemend mooi maar met een hart van goud.
Dat zijn de woorden die gebruikt zouden worden als je mensen zou vragen Jaide te omschrijven.
Ze was een verleidster of player het was je leeftijd die bepaalde welke term je zou gebruiken om haar te beschrijven en ze was één van de beste.
Niet het minst omdat ze het van de beste geleerd had. Haar beste vriend Ashraf.
Maar als Ashraf op een dag acht jaar gevangenisstraf opgelegd krijgt voor drugsbezit, wordt Jaide geconfronteerd met een levensveranderende gebeurtenis.
Opgegroeid als wees en met alleen Ash die ze als familie betrachtte schijnt het snelle leven,
het geld en de spelletjes die ze jaren lang gespeeld had met verschillende mannen geen betekenis meer te hebben.
Als hij haar ook nog eens niet wilt zien in de gevangenis keert ze zich naar haar laatste verovering Zachariah.
Een man die ze een week ervoor had leren kennen en niks anders had moeten voorstellen dan een nieuw speeltje die ze aan haar speelgoedkist kon voegen.
Verdrietig en eenzaam opent ze voor het eerst in haar leven haar hart voor een andere man dan Ash.
En Als hij haar dan ook nog eens voorstelt om met hem mee te gaan en daarmee de kans bied om haar player leven achter zich te laten grijpt ze dit met twee handen aan en volgt hem naar zijn geboortestad Parijs.
Acht jaar later getrouwd met haar diploma op zak, een geslaagde carrière en een man die niet alleen knap, rijk maar ook nog eens van haar houdt;
schijnt Jaide alles te hebben gekregen wat elke vrouw zich ooit maar kon wensen.
Maar dit alles verandert wanneer een geest uit het verleden haar leven na acht jaar weer binnen treed en haar nieuwe leven op zijn kop zet.
Is haar nieuwe leven genoeg om hier bestand tegen te zijn of is het verlangen naar haar oude leven sterker?

Welkom allemaal bij de derde deel van het Destiny's sisters boek serie.
Sommige zullen het verhaal kennen onder de oude naam dodelijke geliefde weer andere zullen het verhaal nu pas ontdekt hebben.
Maar jullie hebben allemaal één ding gemeen en dat is dat jullie een compleet herschreven versie van deze boek zullen lezen.
Niet alleen de gebeurtenissen maar ook sommige namen van de hoofdrolspelers zijn in deze deel van de boeken serie verandert.
Dus ik hoop dat jullie ook bij dit verhaal weer zullen genieten en meevoelen, huilen en lachen met de hoofdrol spelers.

Dit werk is auteursrechtelijk beschermd.
Niets uit deze uitgave mag worden verveelvoudigd,
Opgeslagen in een geautomatiseerd gegevensbestand
Of openbaar gemaakt worden in enige vorm of op enige
Wijze, hetzij elektronisch, mechanisch of door
Fotokopieën, opname, of op enige andere manier, zonder
Voorafgaande schriftelijke toestemming van mij de
Auteur.
© Camelia 22 | 2007 – 2008.

[camelia22]

I walked in the valley as the rising dawn spoke the secret of eternity,
And there a brook, on its course, was singing, calling and saying:

Life is not only a merriment;
Life is desire and determination.
Paradise is not in repentance;
Paradise is in the pure heart.

Hell is not in torture;
Hell is in an empty heart.

Beauty is not in the face;
Beauty is a light in the heart.

Perfection is not for the pure of soul;
There may be virtue in sin.

This is what the brook said to the tree upon its banks;
Perhaps what the brook sang was of some of the secrets of the sea.

- Khalil Gibran



Proloog:

Het leven.
Jaide heeft zich vaak afgevraagd waarom iedereen er zo een rumoer over maakte.
Wat hield het leven nu echt in?
Wat maakte het zo bijzonder?
In haar ogen niks. Voor negenennegentig procent van de menselijke bevolking liep het leven ongeveer zo.
Je wordt geboren en wie jou ook maar gebaard of opgevoed heeft zal de regels opstellen voor de eerste kwart van je leven.
Alleen om de teugels voor de tweede kwart van je leven aan de gemeenschap te geven en op het moment dat je lang genoeg leeft en aan de derde kwart toekomt en je beseft dat je jou leven lang voor andere mensen hebt geleefd en besluit je eigen keuzes te maken is het al weer voorbij.
Dan heeft ze het nog niet eens over de laatste kwart als je ooit zo oud mocht worden.
Die laatste kwart is namelijk gewoon fucked up. Want voor de gemiddelde persoon is die gevuld met spijt over alle kansen die ze hebben verspild en zijn dan ook nog eens te oud om er iets aan te kunnen doen.
Je moet geen genie zijn om hier achter te komen.
Het leven is kut en dan ga je dood. Het is niet voor niks dat menig poëten en schrijvers door de geschiedenis heen dat laatste op verschillende misschien op iets wat romantischer manieren op papier hebben gezet.
Het is een cynische kijk op het leven ze wist het maar het was de realiteit. Haar realiteit.
En zolang ze realistisch was zou ze niet teleurgesteld worden en als ze niet teleurgesteld werd zou niemand haar pijn kunnen doen en als niemand haar pijn kon doen... wel je begrijpt haar punt.
Dus toen Jaide op een dag ergens een verkeerde afslag had genomen en zich per ongeluk terugvond in een waargebeurde Disney sprookje wist ze niet hoe zich te gedragen.
Maar zoals veel jonge meisjes die voor het eerst een sprookje te horen kregen.
Kroop ook zij dieper onder de deken sloot haar ogen en liet zich meevoeren in de magische wereld van de leugens.
Misschien had ze beter moeten weten maar als je alles waar je nooit om gevraagd hebt alsnog geserveerd krijgt op een zilveren tablet dan zou zelfs de grootste cynicus er twee maal over denken om het af te slaan.
Dus ze genoot van het feit dat ze de knappe rijke prins gevonden had één die ook nog eens verliefd op haar was en haar goede seks gaf ja, ze wist dat het laatste niet belangrijk in een sprookje was maar ze was nog niet zo ver heen om de waarde er van niet te herkennen.
En op het moment dat hij haar vroeg zijn vrouw te worden twijfelde ze geen seconde om ja te zeggen.
Dus toen de laatste bladzijde aanbrak en de mensen tevreden in koor en ze leefden nog lang en gelukkig hadden gezucht.
Overlegde ze zich dat ze zich misschien vergist had. Dat een sprookje zo slecht nog niet was.
Ze had het beter moeten weten.
Moeten weten dat niet alleen omdat de schrijver van het sprookje jou vertelde dat de prinses op het einde lang en gelukkig leefde dit ook overeen kwam met de realiteit.
Dat het einde van een sprookje gewoon dat is wat het was een einde van een boek om de lezers met een gerustgesteld geweten en zonder gecompliceerde vragen over wat er gebeurd zou kunnen zijn met hun hoofdrolspeler in hun bed te laten kruipen.
Het had haar en menig andere personen in haar leven de pijn bespaard.
Gelukkig had ze moeten zijn. De prins op het fucking witte paard was in haar leven gekomen.
And had swept her off her feet. Zoals de Amerikanen het zo mooi formuleerden "
Ze had het allemaal gekregen en ze was gelukkig tenminste in het begin.
Totdat de schrijver van haar levensverhaal besloten had een vervolg deel te maken.
Oh, Het was niet geaccepteerd door de uitgever en het zou nooit gedrukt worden. Omdat er tenslotte geen geld valt te maken met de realiteit... met de waarheid. Want wie wou er nu voor het slapen gaan te weten komen dat sprookjes bedrog zijn?
Maar het was geschreven en zij had kennelijk niet genoeg aandacht aan het klein gedrukte op haar contract besteed.
Want ze bleek nog altijd de hoofdrolspeelster in het tweede deel te zijn en haar sprookje was plots veranderd in een nachtmerrie en ze had het allemaal aan zichzelf te danken.
Want had haar cynische zelf haar hiervoor niet gewaarschuwd?
Maar het jonge meisje in haar had het genegeerd en nu stond haar prins met bloeddoorlopen bruine ogen dreigend voor haar opgebouwd.
Terwijl ze huiverend toekeek, hoe hij voor haar ogen terug veranderde in het beest die hij bij het begin van haar sprookje was geweest.
En het enige wat zij hulpeloos kon doen was de kapot gescheurde stukken stof die ooit haar blouse voorstelden strak vast te houden om haar ontblote lijf te bedekken terwijl ze naar de rode druppels bloed keek die geluidloos op het witte tapijt onder haar voeten vielen
Ze was uit het sprookje geknikkerd omdat ze niet waardig was gebleken en het probleem was dat ze na zo lang in een sprookje geweest te zijn niet meer bestand was tegen de realiteit die brutaal stond te wachten.
Jaide had de gouden regel verbroken.
Ze was namelijk volwassen geworden en wou meer dan de prins haar kon bieden en plots blijken zelfs de sprookjes prinsen maar mensen te zijn.
En mensen... wel mensen zijn zoals we allemaal weten in staat tot gruwelijke dingen als plots de realiteit aanklopt.

[camelia22]

Jaide haatte het om te rennen toch was het precies dat wat ze deed toen ze bij het verlaten van het centraal station zag dat de veerpont aangekomen was.
Ze baande zich een weg door de tientallen fietsers heen die hun bel luid begonnen te klinken en stak haar middelvinger op naar een man van middelbare leeftijd die op zijn rem trapte en nog maar net zijn evenwicht niet verloor terwijl hij luid "tering wijf let op waar je loopt."haar richting op riep.
Ze hoorde de houten planken onder haar voeten kraken, terwijl ze hijgend naar de stomme blinkende klok keek die al op 30 seconden stond. Ze was te laat. Veel te laat.
Ashraf had haar al vier keer gebeld en zat ongeduldig aan de andere kant van de rivier te wachten.
Ze rende hijgend de pont op en liep gelijk door naar binnen en nam plaats op één van de plastic stoelen.
Ze haalde haar telefoon uit haar tas en stuurde hem een kort bericht.
In pont. Voordat ze haar ogen sloot en haar hoofd tegen de metalen wand achter haar liet rusten en haar ademhaling probeerde te normaliseren.
Ze had ruzie met haar professor gehad.
Kennelijk was het verboden geworden als een medestudent je aanbood om jou zijn notities aan te bieden als je de vorige les afwezig was.
Want hij had haar de wind van voren gegeven omdat ze volgens hem de les stoorde hoewel de lul precies wist waarover hun gesprek ging aangezien ze op de eerste rij zat.
Niet dat ze het niet verwacht had na hun laatste ruzie.
Ze gaf toe dat ze het vorig schooljaar verkloot had en was dan ook omwille van haar fout bijna van school geschopt, haar professor bedrijfsadministratie was één van de drie leerkrachten die dit zelfs aanbevolen hadden.
Maar toen bleek dat ze alsnog mocht terug keren voor haar derde jaar had de arrogante klootzak haar meegedeeld dat als het aan hem lag ze nooit de tweede kans had moeten krijgen om haar derde jaar te beginnen en dat hij nog altijd niet begreep dat ze zo ver heeft kunnen komen.
Dus dat hij de pik op haar had was geen verrassing dat hij besloten had dit publiekelijk te doen wel.
Dus ze had haar tanden geknarst terwijl de rest van de klas toekeek hoe ze de wind van voren kreeg en de gehele tijd wou ze niks anders doen dan haar laptop nemen en het op zijn hoofd kapot slaan.
In plaats daarvan is ze opgestaan zoals hij gevraagd had en heeft de klas verlaten. Als dat geen groei van karakter was wist ze het ook niet meer.
Maar ze vertikte het om die pik haar verder te laten provoceren in de hoop dat ze over het scheef zou gaan en hij hetgeen kon doen wat hij vanaf het begin van het vorige schooljaar wou doen haar er namelijk uit werken.
Ze moest eens nodig een gesprek met haar rector aanvragen.
Ze zag hoe één van haar medestudenten haar een berichtje stuurde die kort maar duidelijk was.
Hij is een lul en had daar geen recht toe. Ik zal je de notities vanavond bezorgen: Ze zuchtte en schreef een korte dank je terug terwijl ze haar ogen sloot en de blikken van twee jongens die tegenover haar stonden negeerde.
De overvaart duurde niet lang vijf minuten ongeveer en ze hoorde aan het rumoer om haar heen dat de pont bezig was aan te meren als ze haar ogen opende en recht keek in twee blauwe ogen.
Een van de jongens van voorheen had kennelijk zijn moed samengeraapt en was dichterbij gekomen. Ze schatte hem op vierentwintig hij had blond haar, blauwe ogen en was slungelig gebouwd.
Een overduidelijke student met zijn Converse schoenen en laptop schoudertas.
Ze stond recht als ze hem opeens gehaast hoorde zeggen: "Hi" ze keek hem kort van opzij aan als ze hem een glimlach toewierp en een "He" terug zei terwijl ze met de menigte mee richting de uitgang van het pont liep.
"sorry, ik weet dat je waarschijnlijk druk bent maar ik kan mezelf niet helpen om je aan te spreken.
Ik neem de pont vaker en zie je er weleens op dus dacht ik mezelf voor te stellen."
Ze had hem onderschat. Hij had het niet nodig zijn moed samen te rapen hij had dit eerder gedaan.
"Ga je gang." Antwoordde ze
"wat?"
"je wou jezelf voorstellen." Wees ze hem op zijn versierlijn
"Oh, ja, sorry Sven" zei hij met een brede grijns.
"Aangenaam Sven."
"En jouw naam is?"
"Jaide."
"Mooie naam. Erg uniek en passend." Ze glimlachte geamuseerd bij het horen van de arme jongen die zo zijn best deed.
Ze stapten nu met de menigte de kade op en Jaide keerde zich naar hem toe terwijl ze vriendelijk zei: "Het was fijn je ontmoet te hebben Sven." Hij knikte voordat ze bij hem vandaan liep richting de parking wat verderop.
Als ze hem opeens "wacht" hoorde zeggen ze stopte niet maar liet haar hoofd wel zijn richting op draaien en zag hoe hij weer snel naast haar kwam lopen.
"Zou ik jou mogen uitnodigen om een kopje koffie samen te gaan drinken?"
"Ik kan helaas niet."
"Het hoeft niet per se nu. Ik bedoel vanavond of van het weekend?" Ze glimlachte vriendelijk en schudde haar hoofd.
"Ik zit volgeboekt."
"Het hele weekend?"
"Het hele weekend" Herhaalde ze terwijl ze met een glimlach zijn richting op zei
"Wel daar is mijn rit." Knikkend naar de auto's verderop
" Nogmaals, het is fijn je te hebben leren kennen Sven" Als hij haar blik volgde naar haar vrienden en op zijn plek bevroor.
Ze stak de straat over naar de drie wachtende auto's die meer dan overduidelijk signaleerden er zal nooit een koffie volgen en schoot in Ashraf zijn wachtende armen.
"Ugh ik heb je gemist klojo."
"Ik jou ook kleine. Ik jou ook." Als hij haar langzaam liet zakken en een zachte kus op haar wang drukte voordat hij haar tas van haar overnam en zei
"stap in." Ze knikte en liep richting de passagierskant van de auto en zag bij het openen van de deur hoe Ashraf, Sven van top tot teen geamuseerd opnam terwijl ze vol medelijden zag hoe Sven kleiner en kleiner werd onder zijn blik.
"Ik zit voor." Hoorde ze Kaysan roepen. Ze liet haar blik naar Ashraf zijn beste vriend glijden die geleund met zijn ellebogen op de passagiersraam van Nasim zijn auto die twee auto's achter die van Ashraf geparkeerd stond naar haar zat te kijken.
Ze glimlachte hem spottende toe en antwoordde geamuseerd "Hoe ging het gezegde ook al weer wie het eerst komt, het eerst.... Oh fuck het." En stak haar middelvinger op. Ze zag hoe hij geïrriteerd het jointje van Nasim overnam terwijl ze met een breede glimlach instapte.

[camelia22]

Ze was bezig haar veiligheidsriem dicht te klikken als Ashraf die haar tas op de achterbank had geplaatst en nu achter het stuur klom plagend zei
"ik zie dat je zelfs tijdens een vijf minuten durende rit een pik achter je aan krijgt.
Je zult nooit veranderen vlindertje" ze glimlachte breed
"ik heb niemand aangesproken." Zei ze verdedigend als ze toekeek hoe hij haar langzaam op nam en spottend zei:
"is ook helemaal niet nodig als je er zo uitziet. "
Ze keek naar haar blauwe bootcut jeans en zwarte tanktop voordat ze hem met geheven wenkbrauwen aankeek en zei
"wat is er mis met mijn outfit?"
" Helemaal niks behalve dat het je extreem goed staat." Ze schaterlachte nu
"gek. Waar gaan we heen?"
"Zandvoort."
" Netjes, dus ik ga een nieuwe bikini krijgen?" hij gniffelde terwijl hij naar de achterbank wees
"al geregeld." Ze keek achter zich en zag het lichtroze tasje met zwarte strik waarop met dik gedrukte zwarte letters agent provocateur stond.
"je verwent me." Ze zag hoe hij zijn groene ogen geamuseerd naar haar gezicht liet glijden terwijl hij langzaam zei
"Je verdient het."
"Ah... nu voel ik me helemaal warm en zacht worden van binnen" ze schoten beide in de lach als de auto deur achter haar opengetrokken werd en ze Kaysan rook nog voordat ze hem zag.
"Jouw gedrag zal je ooit een flinke pak slaag bezorgen weet je dat?" zei hij knorrig
"ah, het is ook leuk om jou weer te zien Kay." Ze gniffelde als hij hoofdschuddend naar voren boog en een kus op haar wang drukte terwijl Ashraf de parkeerplek uit reed en zei
"ik moet eerst even langs de coffeeshop" Ze knikte terwijl hij richting de snelweg reed.
"Vind je het erg als ik mijn ogen voor een moment sluit?" hij schudde zijn hoofd "een lange nacht gehad?" ze glimlachte veelbetekenend "een slapeloze nacht." hij schaterlachte nu
"Heb je weer een nieuw slachtoffer gemaakt Jaide?" Hoorde ze Kay vanuit de achterbank vragen
"hmm.. eentje die niet moe wordt van zijn eigen stem te horen maar... ik heb met al het ja, knikken dat ik gedaan heb in de laatste weken er een mooie Birkin tas uit kunnen slaan dus ik vervolg het nog voor een week of drie aangezien de nieuwe collectie Hermes riemen net uit zijn." Ze hoorde beide mannen nu gniffelen
"weet hij dat hij nog maar drie weken te gaan heeft voordat je zijn hart breekt?" ze grinnikte bij het horen van Kay zijn woorden en sloot haar ogen "Hij zal er vlug genoeg achter komen samen met de andere twee. Maar maak je vooral geen zorgen ik zal hem zachtjes los laten. "
"je bent koud vlindertje erg koud."
"Ik zou het als een belediging opgevat hebben mocht ik het niet beter weten. Want heb jij niet ook net Denise en Kimberly gedumpt in dezelfde week toen Chantal langs is gekomen? " Ze hoorde hoe Ash probeerde zijn lach in te houden terwijl hij binnensmonds "Touche."mompelde.
Als Kay geamuseerd zei
"Ik wil niet seksistisch overkomen maar ik ben een man en bij mij verwachten de vrouwen om bespeelt te worden ik kan er niks voor dat ze alsnog vallen voor mijn praatjes maar bij jou...."
"Horen ze het ook te weten." Onderbrak ze hem
" Op het moment dat ze die creditcard door die automaat halen en die tasje bij me komen afgeven zonder erom gevraagd te zijn moeten ze weten dat ze bespeeld zijn geweest.
Nu shut it Kay ik wil me hoofd wat rust geven van mannelijke stemmen." Hij mompelde iets wat ze niet verstond maar wat er wel voor zorgde dat Ash begon te gniffelen om daarna de komende minuten woordloos hun weg te vervolgen richting Amsterdam Oost.
"Loop je mee naar binnen?" hoorde ze Ashraf vragen terwijl hij zijn veiligheidsgordel los klikte.
Ze schudde haar hoofd "tien minuten oké?" ze wuifde zijn woorden weg en zei
"doe rustig aan. Ik heb niks te doen."hij stapte samen met Kaysan uit de auto en ze liepen gezamenlijk richting de coffeeshop zes deuren verder.
Ze strekte haar hand uit en trok de klep tussen de bestuurdersstoel en de passagiersstoel van de wagen open en haalde er een verpakking Sultana koekjes uit.
Ze opende het zakje en trok er een koekje uit terwijl ze het tussen haar tanden klemde het geopende pakje terug gooide en haar telefoon uit haar achterzak haalde en het aansloot op de Apple car play. Ze selecteerde Sam Smith en ging achterover zitten terwijl ze een hap van haar koekje nam en naar de melodie van stay with me luisterde.
Haar blik gleed naar het speeltuintje wat verderop en haar ogen zochten automatisch het houten speelhuisje op, dat in de laatste zes jaar onveranderd aan de linkerkant van de speeltuin stond.
Ze voelde haar lippen lichtjes omhoog trekken in een zwakke glimlach terwijl ze terug dacht aan de tijd dat ze letterlijk in dat huisje heeft gewoond.
Het was in die periode dat ze Ashraf heeft leren kennen. Ze was na een rumoerig periode in haar leven weg gelopen uit de instelling waar ze zich op dat moment bevond en is nooit meer terug gekeerd.
Ze heeft er ook geen traan om gelaten alhoewel ze sinds haar geboorte af en aan erin zat en het in principe haar thuis was.
Toch was het ook de enige plek die haar elke keer weer voor ogen bracht dat ze een product van ongewenstheid was en zou blijven.
Het was de plek waar ze na elke pleeggezin die uiteindelijk toch besloot dat vreemde kinderen in huis nemen toch niet voor hun was weggelegd terug naar keerde.
Het was niet altijd zo geweest. Voor de eerste acht jaar van haar leven is ze vrij normaal groot gebracht.
Ze had ouders in de vorm van Annelies en Mathijs een Nederlands echtpaar die geen kinderen van hun zelf konden krijgen en haar hadden geadopteerd.
Maar een maand na haar achtste verjaardag verloor ze hun aan een ongeluk veroorzaakt door een dronken bestuurder die op de verkeerde weghelft is terecht gekomen en fataal tegen hun wagen is geslagen. Ze waren beiden opslag dood.
Alsof dat niet al erg genoeg was is het ook toen dat ze te horen had gekregen dat ze geen bloedverwanten waren aangezien niemand van hun familie haar in huis wou nemen.
Het was waarschijnlijk de zwaarste tijd in haar leven geweest niet alleen rouwde ze om de man en vrouw die zij haar hele leven lang als niks anders heeft gekend dan haar ouders ze is plotsklaps ook erachter gekomen dat ze dit helemaal niet waren.
Ze was twaalf toen ze met hulp van een medewerkster van de jeugdinstelling een aanvraag had ingediend bij de bevoegde instanties om te achterhalen wie haar biologische ouders waren.
Helaas voor haar bestond het antwoord letterlijk uit vier velletjes waarvan drie daarvan de standaard geboorteakte en ontslagpapieren van het ziekenhuis waren en de laatste pagina een korte samenvatting was over hetgeen ze over haar wisten en dat klonk ongeveer zo.
Geboorte moeder een vrouw genaamd Nisrin, die op dat moment vermoedelijk illegaal in Nederland verbleef en haar vader was onbekend bij de instanties.

[camelia22]

Ze kon uit haar grijze ogen en lichtbruin haar veilig aan nemen dat hij met hoogst waarschijnlijkheid geen Marokkaan was.
Wat vermoedelijk ook de aanleiding voor haar biologische moeder was om twee dagen na haar geboorte uit haar bed te stappen, zich aan te kleden en het ziekenhuis uit te lopen zonder nooit meer achterom te kijken.
Probeer na deze informatie eens een gezonde psyche als kind te ontwikkelen.
Dan had ze het nog niet eens over de identiteitscrisis die haar de jaren erop als een schaduw boven het hoofd hing en wat er uiteindelijk voor gezorgd heeft dat ze zich onbegrepen heeft gevoeld en weg gelopen is uit de instelling waar ze zich op dat moment bevond.
Net nadat ze weer afgedropt was geweest door het vierde echtpaar in de bijna zeven jaar sinds de dood van haar pleegouders.
Ze zuchtte terwijl haar blik naar de ingang van de coffeeshop gleed waar Ashraf nu buiten stapte.
Hij had zijn telefoon aan zijn oor en uit zijn fronsende wenkbrauwen kon ze leiden dat de persoon aan de andere kan van de lijn hem niet in zijn goede humeur zou houden.
Ze liet haar ogen over hem heen glijden van zijn zwarte haren naar zijn groene ogen en brede schouders die momenteel in een wit shirt gehuld waren die zijn vorm mooi deed uitkomen tot zijn blauwe jeans die als een tweede huid viel.
Ze had deze man heel wat te danken eerst en vooral het feit dat hij haar moordende honger had weg genomen toen der tijd.
Ze liet haar gedachtes terug gaan naar die frisse herfst namiddag zes jaar terug.
Ze had al twee weken buiten geslapen, was uitgeput van het doelloos geloop dat ze de hele dag deed en hongerig, aangezien ze geen cent om te makken had omdat een zwerver haar de dag ervoor beroofd had van haar resterende vierendertig euro en zes cent.
Ze herinnerde zich nog hoe ze had gehuild en gesmeekt om het niet te doen terwijl hij haar tegen een muurtje vasthield het kleine tasje van haar rug had getrokken en was weg gelopen.
Pas veel later besefte ze zich dat ze dankbaar moest zijn dat zijn bedoelingen niet perverser lagen dan een jong meisje te beroven.
Maar op dat moment kon ze zichzelf nog niet zo ver krijgen om haar zegeningen te tellen.
Ze had haar dunne jas dicht geritst en was zoals in de twee weken sinds ze weg gelopen was langzaam de speeltuin in Amsterdam Oost binnen gelopen om plaats te nemen op één van de houten banken die er stonden, terwijl ze het groepje bestaande uit zeven jongens en drie meiden bekeek die lachend vijftig meter verder achter de hoge, metalen, afrastering van het voetbalveld zich verzameld hadden, rondom het stenen pingpong tafel dat daar stond.
Ze had haar hoofd verslagen laten zakken terwijl ze naar haar knorrende maag had geluisterd die niks anders te eten had gekregen op vier druiven na die ze gestolen had uit de fruitafdeling van de plaatselijke Albert Heijn en twee snoepjes die ze gepakt had uit één van de snoepbakken in de Kruidvat.
De tranen stonden haar nader dan het lachen en ze wou niks anders doen dan in het huisje klimmen haar ogen sluiten en zich weg laten dragen naar een wereld waar ze ouders had die van haar hielden, een bord vol eten en een warm bed.
Het luide gelach haalde haar uit haar depressieve gedachtes en ze keek toe hoe één van de meiden op het pingpong tafel was geklommen en een slechte imitatie van een tap danseres gaf aan de rest van de meute eromheen.
Voordat ze overduidelijk dronken in de armen van één van de jongens was gesprongen, de joint die ze van hieruit kon ruiken uit zijn mond had getrokken en een diepe haal nam, terwijl ze giechelend haar lippen niet lang erna drukte op die van de jongen ernaast.
Mensen konden veel zeggen bij het zien van zulke groepjes maar één ding moesten ze hun laten ze waren vermakelijk om naar te kijken wat als gevolg had dat zij in ieder geval voor een kort moment zonder het te beseffen de drukkende eenzaamheid wegnamen die zich binnen in haar had gekerfd.
Haar lippen hadden zich omhoog getrokken in een vermakelijke glimlach bij het zien van één van de andere twee meiden die opeens giechelend in de lucht begon te grijpen naar vogeltjes die er niet waren.
Het was toen dat haar blik zich gekruist had met die van Ashraf. Het was niet de eerste keer in die twee weken dat ze elkaar bemerkt hadden aangezien het donker was en de speeltuin op haar en het groepje na verlaten was.
Maar zijn blik had ervoor gezorgd dat een rilling van angst zijn weg langzaam over haar rug had gezocht.
Het is een gevoel geweest die constant was in die periode een instinct dat haar vertelde om voorzichtig te zijn, dat er gevaar was.
Het was alsof hij het van daaruit kon voelen en zijn lippen trokken zich dan ook als reactie hierop omhoog in een spottende glimlach, voordat zijn blik die van haar los liet en zijn aandacht werd opgeëist door een blonde man die nerveus het veld op kwam lopen en na hem wat geld in de hand te drukken een zakje terug kreeg.

[Always-Sad]

Up voor meer .

-

[camelia22]

Nog geen vijftien minuten later stond hij na nog twee klanten bediend te hebben recht en ze keek toe hoe het groepje zoals elke dag hiervoor zonder een woord van zijn kant uit hem volgden en het pleintje uitliepen.
Ze was opgestaan toen ook de laatste persoon door de hekken van de uitgang waren gestapt en was langzaam richting de pingpong tafel gelopen, terwijl ze tussen de witte plastic bakjes waaruit ze gegeten hadden een halve kroket viste en nog net niet huilend van pure wanhoop en opluchting zich draaide om terug te lopen.
Alleen om te zien hoe Ashraf die aangekomen was bij de bar wat verderop haar opnam voordat hij zijn sigaretje op de grond gooide en binnen liep.
De volgende avond kwam er langzamer dan ze had gewild.
Ze had in elkaar gedoken met opgetrokken knieën gewacht op het groepje om te vertrekken terwijl een herfst wind scherp door haar lichaam trok.
Ashraf stond er niet bij die avond maar het was nog geen kwartier later dat hij aangeslenterd kwam met een zak in zijn hand afkomstig van de FEBO wat verderop.
Ze had toegekeken hoe hij in plaats van de achteringang te nemen die direct toegang gaf naar het voetbal veld hij de zij ingang nam die naar het speelgedeelte waar zij zat zou leiden.
Jaide glimlachte voor zich uit toen ze terug dacht aan het gevoel van pure angst die door haar lichaam had getrokken bij het zien van Ashraf die haar richting op kwam lopen. De kou was onmiddellijk vergeten terwijl ze op haar voeten was gesprongen.
Ze kon zich nog de lachende ogen van Ash voor ogen halen die haar van top tot teen hadden opgenomen voordat hij met een zwakke glimlach tien meter bij haar vandaan was stil gestaan.
De zak op had gehouden alsof het een vredeoffer was en het op de rode éénpersoons wip in de vorm van een paard had geplaatst, voordat hij met een knik haar richting op aan het geroep van zijn naam afkomstig van de nieuwe groep meiden die plaats hadden genomen bij de jongens toegaf en zich naar hun toe bewoog.
Ze had toegekeken hoe hij een joint aannam van een Antilliaanse jongen die ze later zou leren kennen als Devin en was op de houten bank die naast het pingpong tafel stond gestapt en had plaats genomen op de leuning terwijl een donker meisje onmiddellijk tussen zijn knieën in was komen zitten.
Ze herinnerde zich nog hoe onzeker zij zich had gevoeld terwijl ze er langzaam heen was gelopen de zak had genomen terwijl Ash haar bewegingen vanuit zijn plek emotieloos volgde.
De rest van het groepje had niet eens gemerkt wat er tussen hun gaande was en besteedde dan ook geen aandacht aan haar als persoon.
Alsof ze het gestolen had is ze met haar hart die in haar keel klopte de speeltuin uit gelopen richting de winkelstraat wat verderop en was gestopt bij een stenen muurtje.
Ze had honger maar niet zo erg om iets te eten waarvan ze niet wist of er mee geprutst was. Ze vond het veiliger het eten te consumeren op een plek waar voetgangers rond liepen.
Ze had een warme kip burger en kroket eruit gehaald zo wie een vanille milkshake.
Nog nooit was ze zo blij geweest om wat te eten als die dag. Ze had dan ook met tranen de burger in een paar happen verorberd en de kroket bewaard voor later mocht ze morgen ook niks te eten kunnen vinden.
Maar het bleek niet nodig te zijn geweest want de opkomende tien dagen was het voor hen een vast ritueel geworden.
Hij bracht haar een zak eten en zij nam het schichtig op en at het.
Totdat ze op een dag niet recht stond toen hij de zak langs bracht maar bleef zitten en hij na haar kort op te nemen langzaam op haar afstapte en de zak naast haar op de bank had geplaatst terwijl hij met een glimlach had gezegd
"Besaha." ze begreep niet wat hij daarmee bedoelde. Jaren later na lang genoeg in hun aanwezigheid vertoefd te zijn geweest is ze erachter gekomen dat het zoiets als geniet ervan betekende.
Ze had alleen geknikt terwijl ze een zachte "Dank je wel." terug had gefluisterd.
Ze wist op dat moment niet dat ze god moest danken voor het feit dat zijn intenties jegens haar zuiver waren.
Want hij had haar jong als ze toen was zo kunnen bespelen, dat ze in geen tijd zoals zo veel andere meiden in zijn leven achter het raam zou hebben gestaan.
Maar in plaats daarvan was ze hun interactie gewoon geworden. Hij bracht haar eten en zij nam het met een glimlach en een dank je wel aan. Totdat hij zes dagen later voor drie dagen niet was komen opdagen op het pleintje en ze zich besefte dat ze op hem rekende, een persoon waarvan ze de naam alleen kende omdat zijn vrienden het wel eens riepen.
De nachten werden kouder en ze had voor het eerst sinds ze weg gelopen was meer dan een maand terug gebedeld bij een plaatselijke bakkerij alleen om bij aankomst van het speeltuin hem en zijn vrienden voor te vinden.
Terwijl er op haar gewoonlijke plek een zak van bij de FEBO met een beker warme koffie stond.
Ze had gezien hoe hij haar kort had aangekeken terwijl ze aarzelend bleef staan.
Ze wist dat dit zo niet verder kon. Ze moest werken. Ze moest een onderkomen vinden dus had ze haar moed verzameld en was met een vastbesloten blik zijn richting op uit gelopen.
Er stonden die dag geen meiden erbij kennelijk had het koude weer ervoor gezorgd dat ze binnen waren gebleven.
Eenmaal voor hem aangekomen schrapte ze haar keel en had hem met geheven hoofd verkondigd "Ik wil voor je werken."
Ze voelde hoe de jongens op hun plek bevroren terwijl ze haar fronsend en sommige zelfs geïrriteerd opnamen.
In tegenstelling tot Ashraf die haar geamuseerd had aangekeken en nonchalant
" ik werf momenteel niet aan. " Had geantwoord
" wellicht zou je dit moeten doen." Zei ze koppig terug
Hij was van zijn plek gesprongen en zij was tegen haar instincten ingegaan door niet weg te rennen maar te blijven staan terwijl hij haar expres extra langzaam opnam alsof het een verdomde vleeskeuring was, voordat hij eindelijk op een achteloze toon zei
"Ik denk dat ik wat voor je kan regelen hoe goed kun je zuigen?" Het bloed was uit haar gezicht getrokken terwijl ze stamelde
" niet dat werk!"
" Niet?" Zei hij met een opgetrokken wenkbrauw
"Wel leg je nader uit."
"Ik kan shit voor je verkopen." De jongens waren als op bevel tegelijkertijd in lachen uitgebarsten terwijl Ashraf terug op zijn plek was gaan zitten en geamuseerd met een " zie ik er uit alsof ik een tekort aan werknemers voor dat werk heb. " had geantwoord.
Ze had haar hoofd met een koppige trek rond haar mond geschud
"Maar je hebt een tekort aan meisjes. Ik ben minderjarig, onopvallend en kan plekken binnen komen waar geen van jullie binnen kan. Ik zal hard werken en verlang pas betaald te worden als ik het werk zelfstandig kan doen."Hij had haar voor wat een eeuwigheid leek zwijgend zitten opnemen voordat ze teleurgesteld had gezien dat hij een pakketje biljetten uit zijn zak had getrokken en een vijftig euro biljet ertussen uit trok en haar richting op uit hield met de woorden
" Neem het geld aan kleine meid en ga naar huis." Ze had haar hoofd geschud en gefrustreerd
" Ik heb geen thuis en ben niet op zoek naar een aalmoes maar naar werk" geantwoord.
Voordat ze zich weg had gedraaid en verslagen bij hun vandaan liep, alleen om op nog geen tien meter bij hun vandaan te horen hoe hij langzaam zei
"Zigeunertje." Ze had zich aarzelend omgedraaid als hij opstond en zei
"Ik heb een opdracht die je voor mij kunt uitvoeren en als je het goed doet..." hij had zijn schouders opgehaald
"Dan heb ik wellicht wat werk voor je, wat denk je er van?"
Ze was aarzelend terug gelopen "zolang ik mijn kleren niet moet uithalen en geen mannelijke... noch vrouwelijke geslachtsdelen wat dat betreft, in mijn mond moet nemen heb je een deal."terwijl ze haar hand naar hem had uitgestoken.
Zijn lippen waren in een brede glimlach omhoog getrokken voordat hij haar hand in die van hem nam en dan langzaam had gevraagd "Wat is je naam zigeunertje?" Ze had hem geïrriteerd aangekeken bij het horen van de bijnaam die hij haar had gegeven maar toch geantwoord met
"mijn naam is Jaide en jij heet...?"
"Ashraf."Terwijl zijn duim kort over de achterkant van haar hand was gegleden en hij vervolgde met een "waarom haal je jouw eten niet hierheen dan kan ik je uitleggen wat ik precies van je zal verlangen."
Ze had geknikt, had haar FEBO zak gehaald en was nooit meer van zijn zij geweken.
Jaide werd terug gehaald door het geluid van de deur aan de bestuurderskant die open getrokken werd en zag hoe Ashraf in stapte en met een glimlach zei: "Kunnen we?" ze keek hem kort aan voordat ze zachtjes had gefluisterd "Altijd Ash.. altijd."

[camelia22]

Hierbij de WATTPAD link naar het verhaal.
https://www.wattpad.com/348030237-te...by-sin-proloog
Veel lees plezier
XOXOXO Cami

[camelia22]

up voor wie er interesse in heeft

[hhv]

ik heb alles gelezen en blijf ze elke keer opnieuw lezen
Wacht nu op Stripper for Life
Ga zo door
groeten

[camelia22]

ik heb alles gelezen en blijf ze elke keer opnieuw lezen
Wacht nu op Stripper for Life
Ga zo door
groeten

ahh dank je