Vind het trouwens een mooi verhaal. Vandaar het "gezeur"☺️
Vind het trouwens een mooi verhaal. Vandaar het "gezeur"☺️
ja Salma we wachten al de hele dag op een vervolg of twee
Salaam lieve lezers,
Ik ben een 22 jarige getrouwde werkende vrouw. In begin had ik overgebracht dat ik enkel in de week schrijf buiten vrijdag en weekend. Ik weet dat ik dit niet dagelijks nakom. De getrouwde en werkende of hard studerende vrouwen onder ons weten hoe druk het soms kan zijn. Ik heb ook prioriteiten waardoor ik een dag bv niet kan plaatsen. Nu lees ik dat er dames willen stoppen met mijn verhaal te lezen wat ik heel jammer vind. Ik had op begrip gehoopt. Maar ook begrijp ik dat het wachten soms niet leuk kan zijn.
Mijn excuses dat ik soms stilte achterlaat. Zo als vandaag is mijn schoonzusje voor de wet getrouwd. Uiteraard rekende mijn schoonfamilie op men hulp. Ook al stond ik te popelen om achter mijn laptop te springen en te tokkelen op mijn toetsenbord, is het helaas niet kunnen lukken. Dat bedoel ik met prioriteiten. Ik kan er helaas niets aandoen.
Lieve dames, echt. Ik hoop van harte op jullie steun en begrip. Ik ga nu ook geen vaste dagen opnoemen om te schrijven anders stel ik jullie vaak teleur en dat is niet netjes van me. Degene die toch niet kunnen wachten, mijn excuses voor de teleurstelling maar er zijn nog vele verhalen die al af zijn op deze forum. Alsnog bedankt voor de moeite om te lezen.
Morgen volgt zeker een pittige vervolg in shaa Allah. Hoor ik jullie tot dan?
@angel94 meid doe gewoon rustig aan wie niet kan wachten moet het verhaal niet lezen. En ik kan het best begrijpen dat je het druk hebt. Maar ja sommige ongeduldige onderonsen mabroek voor je schoonzus xx
100% Saidia
Maroua,Oumaima,Nargis,Wael,Fagr-diene,Sawsen,Zinne-diene, Maisam en onze nieuwe aanwinst Nooh en Selina zijn mijn kapoentjes
MVC Premium That is life. Doe rustig aan en schrijf maar wanneer dit past binnen jou planning.
Ik ben al blij dat er een schrijfsters is dat elke week dat plaatst. Ik kijk uit naar je vervolg morgen. Up!
Wanderlust..
Weet iemand een soortgelijke fictie verhaal als deze op deze forum? En niet zo een standaard overdreven verhaal als jullie snappen wat ik bedoel?
Jáaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaa
Je doet het goed mashallah ga gewoon door en hou je motivatie vast
Hoofdstuk 84.
~Lamis
Ik lag al een weekje plat zoals de dokter me heeft voorgeschreven. Geen enkele risico wilde ik nog nemen om mijn kindje in gevaar te brengen. De dokter was klaar en duidelijk dat ik het rustiger aan moest doen. Daar wou ik me graag aan houden. Helaas was ik nog niet af van het braken. Ik verdroeg ook geen koffie meer dat me in begin veel migraine bezorgde. Ines kwam vaker bij mij overnachten om mij te helpen met het huishouden etc. Gelukkig had ik haar nog die tenslotte de enige is die van mijn zwangerschap vanaf weet.
Eens ik men soepje wilde opwarmen hoorde ik de deurbel. Yassin stond onverwacht voor mijn deur. Het waren al enkele weken geleden dat we elkaar niet meer hadden gezien. “Wat doe jij hier?” was mijn eerste reactie. “Ik zou graag met je willen spreken.” zei hij. “Ik kan nu niet.” zei ik meteen. “Heb je het te druk?” vroeg hij mij terwijl hij naar binnen keek. “Ik ben aan het uitzieken.” zei ik half de waarheid. “Het zal niet lang duren.” zei hij en vervolgens naar binnen kwam zonder uitnodiging. Ik liep nonchalant naar de woonkamer en ging terug in de zetel liggen. “Lamis,…” begon hij. “Het spijt me voor alles wat ik je heb aangedaan de voorbije maanden. Ik besef dat ik te ver ben gegaan in bepaalde zaken zoals jou uit mijn leven bannen. Mijn grootste fout was, jou wegduwen. Ik kon gewoon niet, Lamis. Ik weet dat ik steeds in herhaling val maar de dood van Ameena Allahirhamha heeft me heel veel schuldgevoelens doen voelen. Vandaar dat ik zo’n klootzak was. Ik hoop immens hard dat je het me vergeeft.” zei nadat hij naast me kwam zitten. Heel even wilde ik het hem meteen vergeven en in zijn armen springen. Maar ik wist dat dat heel dom van mij zou zijn. “Wat wil je nu van me?” vroeg ik hem eentonig. “Dat je het me vergeeft!” zei hij duidelijk. “En wat daarna?” vroeg ik hem. “Werken aan ons huwelijk en verder gaan.” zei hij. Mijn hart maakte een sprongetje bij het horen dat hij met mij verder wilt. Alleen kon ik het hem niet vergemakkelijken. Hoezo moest ik hem meteen toelaten? Omdat meneer het nu wel wilt? “Ik weet niet of ik jou nog in mijn leven wil, Yassin..” zei ik. Ik zag hem heel verbaasd kijken. “Wat bedoel je?” vroeg hij. “Hoe ik het zeg. Je hebt een ingewikkeld persoonlijkheid. Het moet steeds gaan hoe jij het wilt. En als er iets gebeurd dan klap je ofwel dicht ofwel reageer je te heftig. Ik kan zo iemand als jou momenteel echt missen.” zei ik aan één stuk. “Omdat je zwanger bent?” vroeg hij mij raak. Meteen voelde ik kippenvel van kop tot teen. Hoe wist hij dit in godsnaam?
Uit reflex stond ik op en rende ik naar boven. “Lamis!” riep hij mij achterna. Hij haalde me uiteraard in juist voor ik de slaapkamerdeur voor zijn neus wilde dicht gooien. “Waarom loop je van me weg?” vroeg hij mij terwijl hij mij vastnam. Dit was een breekpunt voor me. Alles wat ik moest verwerken, kwam naar boven. “Hoe wil je dat ik jou toelaat? Je doet niets anders dan me pijn doen. Mijn hart kan dit niet meer aan! Ik wil dit niet meeer! Hoe kan je me zekerheid bieden als je me steeds in de steek laat? Ga je mijn kindje ook steeds in steek laten?” huilde ik hysterisch terwijl ik op zijn borstkas begon te kloppen. “Ons kindje, Lamis! Ons kindje! Ik beloof dat ik jullie niet in de steek laat. Jullie zijn mijn alles!” zei hij terwijl hij zijn hand op mijn buik legde. Meteen duwde ik hem weg. “Ik wil niet dat je me aanraakt. Wij zullen nooit jouw alles zijn! Ik zal altijd de stempel nummer twee dragen. Ook al had ik er het moeilijk mee, respecteerde ik mijn plaats in de rangschikking. Maar dit accepteer ik niet meer. Ik ben het zat om over me heen te laten lopen.” zei ik terwijl ik vermoeid op bed ging zitten. “Neen, zo mag je niet denken. Jullie zijn mijn prioriteit nu! Niemand anders!” zei hij terwijl hij naast me kwam zitten. “Ik geloof je niet!” zei ik. “Alstublieft, geef ons een kans.” smeekte hij. “Ik kan het niet, Yassin. Ik kan het mezelf niet meer aandoen. Als het morgen fout loopt. Wat dan? Ga je weer bij mijn vriendin uithuilen?” liet ik mijn littekenen te voorschijn komen. “Dat had ik niet mogen doen. Het spijt me heel erg. Ik had naar jou moeten toekomen en naar niemand anders.” verontschuldigde hij zich. “Sinds wanneer weet je van mijn zwangerschap?” vroeg ik hem. “Sinds eergisteren.” antwoordde hij. “Van Ines?” vroeg ik. Hij knikte en bevestigde mijn gok. “Waarom ben je nu pas gekomen?” vroeg ik hem. “Het was te veel om er over na te denken.” antwoordde hij. “Wel, dat is het verschil tussen jou en mij. Jij moest er nog over nadenken en ik liet het geluk van deze kleine wonder meteen toe. Ook al had ik geen zekerheid in mijn leven, voelde ik al liefde voor mijn baby. Maar jij moest nog nadenken.. Over wat? Dat jij het kindje wel wilt? Dat jij mij nog wilt? Dus stop met te zeuren over dat wij jouw prioriteit zijn. Anders had je van second één naar me toe zijn gekomen om te vechten. Dus ga maar lekker verder denken. Want je bent ons kwijt!” riep ik tegen hem. Meteen stond ik op om naar beneden te razen maar mijn bloeddruk liet me niet toe. Meteen zag ik zwart en viel op de grond. Flauwvallen noemen ze dat..
Bedankt voor jullie motivatie, lieverds <3
Upppp geweldig verhaal
WAUW, hartelijk dank voor jullie UPS! Love it!
Hoofdstuk 85.
~Yassin
Mijn hart sloeg op volle toeren toen ik haar daar zag liggen. Dit keer probeerde ik niet te panikeren en snelde naar de badkamer om een glas water te halen. “Lamis.” zei ik terwijl ik haar zachtjes op haar wang klopte. Ik zag dat ze stilletjes aan haar ogen opende. Meteen bracht ik het glas aan haar mond om wat vocht op te doen. “Gaat het?” vroeg ik haar nadat ze had gedronken. “Ik voel me niet lekker.” kreunde ze. Haar rood wangetjes verkleurde meteen naar grauw. “Je ziet er niet uit! Ik breng je onmiddellijk naar het ziekenhuis.” zei ik terwijl ik haar hiel om recht te staan. “Neen,..” “Ik wil geen neen horen! Ik wil daarover niet discussiëren. Als je het niet voor je zelf wilt doen, dan doe je het voor ons kind.” zei ik luid en duidelijk. Zonder er nog een woord aan toe te voegen, liep ze naar de kleerkast om kleren te pakken. Ik dwong haar ook om haar te helpen met aankleden aangezien ze de energie niet voor had. Ze moest en zal me toelaten.
Wij zaten in de onderzoekskamer te wachten op de dokter. “Voel je u beter?” vroeg ik haar. “Neen.” antwoordde ze beknopt. “Moet ik water voor je gaan halen?” vroeg ik haar vervolgens. Ik hoorde haar diep zuchten en zich recht zetten. “Yassin, je moet hier niet blijven. Vriendelijk bedankt dat je me hebt gebracht maar je kan gaan.” zei ze zonder genade. “Ik ga nergens naar toe.” zei ik glashelder. “Whatever!” zei ze terwijl ze met haar ogen rolde. “Ga je koppig blijven doen?” vroeg ik haar. “Dit is niet koppig doen. Dit is een reactie op uw gedrag. Ik ga me daarover niet verder verantwoorden.” zei ze. Vooraleer dat ik daar op kon ingaan, kwam de dokter binnen. “Ik had je liever niet zo snel terug gezien.” was zijn eerste reactie. “Ik weet het.” zei Lamis nerveus. “Uw gynaecologe komt er zo aan. Ondertussen ga ik even bloed prikken en uw bloeddruk meten.” zei hij terwijl hij zijn materiaal klaar legden. Ik wenste heel de tijd dat alles okee was met haar.
“Kon u het dit keer wel halen?” vroeg de gynaecologe die me een hand gaf. Ik keek haar verward aan en wist niet wat ik daarop moest reageren. “De laatste keer had je toch een belangrijke meeting en kon toch daarom niet bij het onderzoek zijn?” vroeg ze me. Ik keek Lamis aan die de andere kant op keek. “Dat klopt, mevrouw van Lieshout. Maar vandaag kon ik haar niet alleen laten gaan. Ik doe er nu alles aan om vanaf nu bij elke onderzoek aanwezig te zijn.” zei ik duidelijk genoeg zodat Lamis mijn insinuatie ook door zou hebben. “Zeg maar Veerle. Mooi! Dat hoor ik graag.” zei ze tevreden terwijl ze haar werkhandschoenen aandeed. “Komt u naast haar zitten?” vroeg ze me. Meteen stond ik recht en wendde me naast Lamis. “Wel, we gaan eens kijken of alles oké is met jullie engeltje.” zei ze. Ze trok het truitje van Lamis naar boven en ik zag een zichtbaar bult verschijnen. Ik had niet gedacht dat je nu al haar buik zou kunnen zien. Ze was tenslotte maar bijna drie maanden zwanger. “Is alles oké?” vroeg Lamis ongerust toen Veerle het hartslag zocht. “Een momentje.” fluisterde ze. “Hier heb je het!” zei ze meteen toen ik plots een hartslag hoorde. Op het schermpje was ook een gedaante van een wezentje zichtbaar. Ik voelde meteen kriebels van kop tot teen. Zowel Lamis als ik konden niet ophouden met glimlachen. Nooit maar nooit gedacht dat ik tranen zou krijgen van dit bijzondere moment. Lamis droogde met haar duim mijn tranen weg. “Ons kleine baby.” fluisterde ik haar toe. Ze knikte en nam mijn hand vast. Automatisch schonk ik haar een voorhoofdskus. Het geluk kon op dit moment niet op. Nog nooit had ik zo iets moois gevoeld.
We zaten te wachten op de broedresultaten. Tussen Lamis en ik hing er een soort van spanning. We hadden beiden geen woord meer gewisseld na ons intense moment. Ik denk dat we beide niet hadden gedacht dat we elkaar zo hard nodig zou hebben tijdens dat moment. Nu waren we zo voorzichtig dat niemand een woord durfde te wisselen. “Zo! Resultaten zijn er.” zei de dokter die zoals gewoonlijk hevig binnen kwam. Ik stond meteen op om grondig te luisteren wat hij te vertellen had. “Lamis! Je hebt niet gedaan wat ik je vroeg. Te weinig vocht, te lage ijzer en te weinig vitaminen. Het strafste van al is dat het nog meer gedaald is als de laatste keer. Ik denk dat ik je hier zal moeten houden de komende weken.” zei hij. “Komende weken? Neen! Dat ga ik niet aankunnen.” zei ze paniekerig. “U laat me geen ander keus toe. Je belandt steeds in het ziekenhuis. Nu je zwanger bent, ben je fragiel voor alles. We moeten u wel hier houden voor alles onder controle te houden.” zei hij terwijl hij doorheen zijn brik keek. “Ik ga het dit keer beter doen.” smeekte ze terwijl ze me zielig aankeek. “Dokter, ik neem de schuld op mij.” zei ik zonder na denken. “Hoezo?” vroeg hij verward. “Als bankdirecteur heb ik weinig tijd gehad om mijn vrouw in het oog te houden. Ik zal een week verlof nemen om haar grondig in het oog te houden. Nadien zal ik het rustiger aandoen en zorg ik er voor om op tijd thuis te zijn. Ze zal voldoende fruit en groenten eten en water drinken.” stelde ik hem voor. “Ik weet het zo niet..” zei hij twijfelend. “Stel dat we over een anderhalf week terug komen voor resultaten? Als haar waarden nog steeds laag staat, mag je haar hier houden.” probeerde ik hem nog steeds te overtuigen. “Hij geeft niet op!” grinnikte hij naar Lamis. Ik zag dat ze me heel even dankbaar aankeek. “Oké! Maar eens dat het niet goed gaat met je, kom je terug. Beloofd?” vroeg hij haar. “Zeker weten!” zei ze op gelucht. Ik was tevreden dat ik de dokter had overtuigd. Uiteraard zal ik me aan men belofte houden! Ik keek er naar uit om voor haar en ons baby te zorgen.