Salaam ik moet mijn hart luchten. Mijn man en ik hebben beide fouten gemaakt. Ik wil toch samen verder gaan. Hij wil nu scheiden. Ik zie onze problemen niet als iets onoverkomelijk.
Samen kunnen we er wel uit komen, maar ik heb grote fouten gemaakt waar ik echt spijt van heb. Ik was te trots lange tijd. Ik wilde gewoon boos blijven zodat ik de waarheid niet onder ogen zou zien. Dit heeft het bij hem verpest, nu is het een kwestie van trots bij hem zegt mijn gevoel en niet meer van liefde. Ik hou van hem. Wil dat het goedkomt, ik heb de eerste stap tot verzoening gezet maar het lijkt te laat. Inmiddels woon ik al ruim twee maanden alleen. Ik ga kapot van binnen en ik mis hem zo erg. Ik ben te koppig geweest zeggen mijn zussen. Ik weet niet wat ik moet doen. Voel mij zo eenzaam en wil geen toekomst zonder hem.....
Update
Salam,
Ik zal een update geven:
Mijn man is de avond voordat de Ramadan begon terug naar huis gekeerd nadat er bemiddeld is.
Onze band is wel veranderd. Om een lang verhaal kort te maken. Hij is afstandelijker geworden.
Dat merk ik in heel veel dingen. Ik ben pas afgestudeerd en ben begonnen met werken gelijk. Dit wilde ik zelf. Hiervoor werkte ik niet mijn man betaalde alles voor mij. Omdat ik nu ook werk wilde ik ook een bijdrage leveren. Hij vond dat prima. Alleen ik draag nu best veel bij. De helft. Aan de ene kant ma3lish het is voor ons beide maar aan de andere kant vind ik de verantwoordelijkheid beetje eng. Hij heeft mij niet gedwongen het was vrije wil maar toch. We sparen ook apart en niet samen dat wilde hij niet. Hij heeft ze vaste baan opgezegd. Hij is nu eigenlijk bijna alleen maar bezig met zijn onderneming dat is zijn droom en hij werkt part-time ernaast om de helft van zijn deel van de vaste lasten te kunnen dekken.
De tijd die hij mij geeft is o.a. door het ondernemen niet optimaal. Hij is wel bijvoorbeeld op een korte vakantie van een paar dagen geweest met zijn vrienden. Het was niet alleen een korte vakantie maar was ook voor zijn onderneming dus gecombineerd. Tegen mij zegt hij ga maar op reis met je ouders of met je vriendinnen/nichten. Terwijl toen ik eerst met vriendinnen en nichten op reis ging het een ramp was.
Hij was altijd het type dat bezorgd was. Als er bijvoorbeeld een bruiloft was in Belgiƫ of Duitsland dan bracht hij mij altijd. Hij vond het onveilig voor mij om in de nacht 2 of 3 uurtjes te rijden. Pas na de Ramadan ws er een bruiloft, zelfde situatie, toen was het ja ga maar je hebt mij niet nodig, je kan altijd bellen er is wegenwacht etc. etc.
Zo zijn er meer dingen die mij dwars zitten. Ik merk gewoon dat hij denk ik minder om mij geeft. Ik weet niet waar het naar toe gaat, maar ik heb hier geen goed gevoel over...