43. Idriss' psyche
Ik deed nog een stap naar achteren, waardoor ik tegen het bureau aankwam. Idriss deed meer stappen naar voren totdat hij precies voor me stond. 'Hou je afstand.' zei ik tegen hem met een bepaalde vurigheid. Hij onderzocht mijn gezicht. 'Je bent toch niet bang van me geworden?' vroeg hij me. Ik slikte een brok van mijn keel weg. Het was zo hard dat je mijn slik gewoon kon horen. Ik staarde hem recht in de ogen aan, zonder antwoord te geven. 'Fijn, goed. Je hoeft geen antwoord te geven, maar je beseft je toch wel dat ik je niets zal aandoen?' Ik stapte naar rechts toe en begon richting zijn boekenkast te lopen. Ik bleef daar staan en draaide me om. 'Vind jij het normaal om een vrouw in haar gezicht te slaan?' bracht ik uiteindelijk vol ongeloof uit. Idriss grijnsde en keek even van me weg. 'Ja, eigenlijk wel.' zei hij uiteindelijk recht in mijn gezicht. 'Ben je serieus?' vroeg ik gechoqueerd. 'Als een hartaanval.' kaatste hij terug. Hij nam weer een stap naar mijn richting. 'Hou je afstand, alsjeblieft.' zei ik met een zware ademhaling terwijl ik mijn hand omhoog hief. 'Jannat?! Ik vind het niet normaal om iemand alsmaar in elkaar te slaan. Maar om iemand zijn of haar plek te laten zien door middel van een klap te geven, vooral als alle andere middelen niet werken, vind ik gewoon kunnen.' zei hij met gefronste wenkbrauwen. 'Jij bent echt gestoord in je kop en je hebt te veel aan vechtsporten gedaan.' mompelde ik in mezelf. 'Jannat, ik heb een paar vragen voor je en ik wil dat je zo eerlijk mogelijk antwoord, oke?' hoorde ik van hem komen. Wat was hij nou weer van plan? Ik zuchtte diep en knikte. 'In het algemeen, vind jij dat mensen voornamelijk goed of slecht zijn?' vroeg hij aan me. Ik greep naar de bankstel en ging erop zitten. Ik wreef over mijn slaap heen. met alles wat ik meegemaakt heb, wist ik het antwoord wel, maar waarom vroeg hij mij dit? 'Slecht. Mensen zijn egoistisch, jaloers, lustig, hebzuchtig en dom.' antwoordde ik aan hem. Hij rees zijn wenkbrauw geïnteresseerd op. 'Ik had eerlijk gezegd niet verwacht dat je zo zou antwoorden, lieverd.' zei hij zachtjes. 'Heb ik dan ongelijk?!' zei ik op een hardere toon. 'Nee, je hebt helemaal gelijk. Mensen zijn ver van perfect en zullen altijd voor hunzelf uitkijken. Wanneer iemand overlijdt en je ziet ze huilen. Ze huilen niet omdat ze zich zorgen maken over de overledene en waar hij naartoe gaat in het hiernamaals. Ze huilen omdat zij die persoon in hun leven moeten missen en wat diegene voor hun deed. Kun je dat begrijpen?' Ik knikte alweer naar hem toe. 'Weet je waarom dat is, Jannat?' Ik besloot Idriss aan te kijken, die naast zijn bureau stond, met zijn handen in zijn zakken. 'Omdat mensen egoïstisch zijn.' antwoordde ik een beetje twijfelend. Idriss begon in zijn studeerkamer te wandelen en keek ver voor zich uit, diep in gedachten. 'Het is veel meer dan dat, Jannat. Het gaat veel dieper dan dat. Kijk, uiteindelijk zijn wij net als dieren. We eten, we ****** en we planten ons voort. De meest basis gevoel die wij als mensen hebben, is overlevingsdrang. Behalve dat, zullen we er alles aan doen om ons leven makkelijker te maken, ookal is het ten koste van andere mensen.' Ik schudde mijn hoofd uit ongeloof. Waarom vertelde hij mij dit allemaal en waar sloeg dit allemaal op? Hij bleef in de midden van zijn studeerkamer staan en keek me diep in de ogen aan. 'Mensen zullen altijd willen overleven, het maakt niet uit hoe ze dat doen. Stelen, moorden of hun eigen dochters verkopen... Zonder destructie is er geen creatie.' Het bleef even stil tussen ons. Hij kwam langzaam mijn richting op lopen totdat hij voor me stond. Hij hurkte precies voor me neer. 'Wat wil je hiermee zeggen?' vroeg ik hem met een piepende stem. Hij glimlachte naar me toe en ging verder met zijn betoog, terwijl hij zijn handen op mijn benen legde. 'Wat ik hier mee wil zeggen, lieve Jannat. Is dat we allemaal overlevingsdrang hebben. We zullen alles in ons macht doen om te overleven. Wij (mensen) vechten toch ook? Dieren vechten ook. De natuur verwoest toch soms ook alles om haar heen? Dit betekent niet dat het perse slecht is. Het is gewoon wat het is. Alleen maar omdat wij een geweten hebben en ons schuldig zouden kunnen voelen betekent het niet dat het niet in ons natuur ligt, om net zo slecht te zijn zoals de mensen die ons in de rug steken. De waarheid is, is dat het niet perse slecht hoeft te zijn, zolang onze intentie maar goed is. Ik probeer ons te beschermen, Jannat. Ik wist dat Noon het serieus zou nemen als ik haar een goede klap in het gezicht zou geven, aangezien niets anders heeft gewerkt. Dit betekent niet dat je iedereen alsmaar in het gezicht moet slaan, anders gaat dat ook niet meer werken, maar als laatste redmiddel, waarom niet?' Ik ging met mijn handen door mijn korte haren heen. 'Toen je naar die trainingskamp was gegaan om MMA te leren. Voelde je je niet meer mens dan eerst?' vroeg hij me op een zachte charmante toon. Ik knikte naar hem toe maar ik wist nog steeds niet wat ik hier allemaal van moest maken. Zat het dan echt in onze natuur om te vechten en criminele dingen te doen? Eigenlijk wel ja, kijk maar naar alle oorlogen om ons heen. 'Vind jij het dan normaal dat er oorlog is om stukken land?' vroeg ik aan hem. Idriss stond op en keek me aan. 'Dat is niet met een goede intentie. Oorlogen zijn er omdat mensen hebzuchtig zijn.' antwoordde hij aan me. 'En dan heb je mensen die denken dat ze Gods werk aan het doen zijn met die oorlogen, maar dat is weer een andere verhaal.' maakte hij mompelend in zichzelf af. 'Zou je mij ooit in het gezicht slaan?' vroeg ik hem. Hij glimlachte en keek me met een mysterieuze blik aan. Plotseling ging zijn studeerkamerdeur open en Mark stapte naar binnen. 'Oh sorry, ik wist niet dat u in gesprek was.' zei hij met zijn handpalmen naar voren en nam weer een stap achteruit. 'Het is geen probleem, kom maar naar binnen.' zei Idriss. 'Ik ga Noon naar de jet brengen, maar ze wilt je nog even spreken.' zei Mark.