(terug naar Jannat)
What the fuck is er net gebeurd? Kwam ze nou net uit zijn slaapkamer met lingerie aan? Waarom gebaarde hij dat ze stil moest zijn? Ik gaf een vuist tegen de muur naast de deur, waardoor mijn knokkels gingen bloeden. Ik stond op en schopte tegen het bed aan. Oh mijn god, ik ga straks uit mijn vel springen. Ik ga straks echt iemand vermoorden. Wat was ik toch woedend! Ik keek naar mijn horloge en zag dat het net over 2 uur in de nacht was. Ik pakte zijn boek en scheurde het in tientallen stukken. Ik moest verdomme mijn woede inhouden. Waarom deed ik zo gek? Ik gedroeg me echt als een wild beest. Ik greep naar mijn buik en kalmeerde onmiddellijk. Haal diep adem, Jannat. Dit was namelijk echt slecht voor mijn kindje. Ik wilde mijn baby'tje niet verliezen. Ook al was zijn/haar vader een fucking vreemdganger. Ik begon zachtjes te huilen en mijn spullen in te pakken. Klaar, ik was er echt klaar mee. Ik moest hier weg. Waarom zou ik mezelf dit aandoen? Waarom zou ik door zo'n hel moeten gaan? Waarom zou ik met zo'n iemand willen blijven? Nadat ik alles met moeite ingepakt had, besloot ik alsnog eerst te gaan slapen. Ik zou de volgende dag pas weggaan nadat ik hem hierop zou aanspreken. Na een onrustige nacht pakte ik mijn grote tas de volgende ochtend en liep Idriss' studeerkamer in. Hij keek onmiddellijk naar me op met een zachtaardige houding. Fucking toneelspeler dat hij was. Ik sloot de deur goed achter me dicht en rukte mijn gezichtssluier af met agressie. Hij stond met achterdocht op en keek me voorzichtig aan. 'Ik ga van je scheiden, Idriss. Ik ga bij je weg.' zei ik met ingehouden woede tegen hem. Hij stapte op me af maar antwoordde niet. Hij sloot even zijn ogen en mompelde dit in zichzelf: 'Je hebt Noon uit mijn slaapkamer zien komen.' Ik had het gescheurde boek in mijn handen, die ik op hem gooide. Stukken papier vlogen over zijn hoofd heen waardoor het op confetti leek. 'Ik ga je ruineren, Idriss. Je gaat er spijt van krijgen.' beloofde ik hem met een wraakvolle houding. Idriss stapte onmiddellijk op me af en greep me bij mijn armen vast. Ik gaf hem de krachtigste stoot die ik maar kon geven, tegen zijn kaak. Hij deinsde achteruit en voelde onmiddellijk aan zijn kaak. Ik schopte hem tegen zijn knie aan en pakte mijn volle tas waarmee ik hem keer op keer sloeg. Hij deed zijn arm voor zijn gezicht om zich te bedekken tegen mijn slagen. Ik zag dat hij een spijtige houding had. Ik begon keihard te schreeuwen. 'Hoe kan je me dit aandoen?! Hoe kan je ONS dit aandoen?! Je hebt totaal geen respect voor mij!' Idriss rukte de tas van mijn handen af en pakte me onmiddellijk van mijn polsen vast. 'Jannat, het is niet wat je denkt. Ik ben niet vreemdgegaan. Ik zweer het op mijn zusje.' zei hij met een bezorgde toon. Ik rukte mezelf van zijn grip los en vertelde hem dat hij mij niet moest aanraken. Ik vertelde hem dat hij het recht niet meer had om mij aan te raken, aangezien ik van hem zou scheiden. Wacht nou even? Zweerde hij nou net op zijn zusje? 'Jannat, wil je alsjeblieft naar me luisteren. Als je na mijn uitleg nog steeds wilt scheiden, dan mag je dat doen, maar luister eerst alsjeblieft naar me?' zei hij zonder ego en zonder trots. Mijn zware ademhaling werd steeds minder zwaar maar ik keek hem nog steeds met een haatvolle blik aan. 'Je krijgt 30 seconden, vuil mens die je bent.' Hij deed zijn handpalmen naar voren. Op een manier van "rustig aan'. 'Ik was aan het slapen, Jannat. Zoals je weet heb ik geen slot op mijn slaapkamer. Ik droomde over jou, het was een natte droom, en toen ik net klaargekomen was, werd ik wakker en zag ik Noon met mijn geslachtsdeel in haar mond. Dat is wat er gebeurd was. Ik zweer het je, Jannat.' Godsamme, ik maakte me druk om mijn kleding in zijn slaapkamer maar ik moest me verdomme druk maken om Noon. Wat haatte ik haar! Ik viel op mijn knieën neer en greep mijn buik vast. Ik sloot mijn ogen vanwege ongeloof. 'Als dit zo doorgaat dan ga ik ons kindje verliezen. Ik kan dit niet meer aan. Het wordt me allemaal te veel.' zei ik met een paniekerige ondertoon. Idriss hurkte bij me neer en keek me vol medelijden aan. 'Het spijt me, Jannat. Ik weet dat dit allemaal te veel voor je is. Misschien moet je toch hier vandaan, vind je niet?' zei hij twijfelachtig met een zachte stem. Onmiddellijk kon ik mezelf bedaren. Het was alsof alle gevoelens van onmacht, frustraties en onzekerheid weg werden gewast. Ik haalde diep adem en keek hem met vuur in mijn ogen aan en stond op. Hij stond ook op en keek me medelevend aan. 'Nee, ik ga nergens naartoe. Het komt allemaal goed.' zei ik zelfverzekerd. Denk je nou echt dat ik ga opgeven? Ik heb geleerd dat het leven een grote strijd is. Zou ik als een mietje wegrennen of deze uitdaging als een echte strijder tegemoet komen? 'Jannat, weet je zeker dat je dit wel wilt doen?' Ik knikte naar hem met een glimlachje. Klaar, ik kon nu ook een knop omzetten. Je moest een beetje een gek zijn om dit te kunnen doen. Ik snapte het nu eindelijk. 'Trouwens, ik vind dat je dit moet weten over Noon. Er wordt door jouw werknemers vermoedt dat zij en Mark achter je geld aanzitten.' Idriss rees zijn wenkbrauw vol interesse en lachte uiteindelijk hardop vanwege mijn betoog. 'Hun vermoedens zijn onjuist. Er is wel wat aan de hand maar het heeft niets te maken met geld, Jannat.' antwoordde hij lachend. 'Laat me raden, je gaat me niet vertellen wat er aan de hand is toch?' Hij hield zijn lippen stijf op elkaar. Ik pakte mijn gezichtssluier op en deed 'm om. Ook pakte ik mijn tas van de grond en liep Idriss' studeerkamer uit. Eerlijk, wat kon ik anders doen op dat moment?