Ik zat met mijn pen op mijn bureau te tikken, nadat mijn pauze was afgelopen. Mijn volgende patiënt had haar afspraak verzet dus ik had een uurtje niets te doen. Dus besloot ik, om me mentaal voor te bereiden op wat er zou komen. Ik wou Idriss netjes vragen of ie voortaan weg kon blijven, ik had namelijk besloten om zijn moeder gewoon alleen te behandelen en gewoon toe te geven dat ik al die tijd wel Arabisch sprak maar niet zeker wist of ik in een vreemde taal patiënten mocht behandelen. Helemaal zeker was ik nog steeds niet maar dat kon me op dat moment niets schelen. Er zijn namelijk wel bepaalde regels aan verbonden. De tijd tikte langzaam door toen ik bepaalde dossiers doornam. Ik keek wel elke 5 minuten naar de klok toe. Het was eindelijk klokslag 2 uur. En kreeg een telefoontje van de Alexia de receptioniste dat mevrouw al Rahmani aanwezig was. Met een ruk stond ik op en nam een diepe zucht. Ik streek met mijn handen langs mijn kleding en gooide mijn kin in de lucht. Klaar, ik ga hard doen en hem gelijk vragen of ie op kan rotten. Ik liep richting de deur en opende de deur. Daar stond mevrouw al Rahmani dan. 'Assalaam oe 3alaykum.' zei ik knikkend op een nerveuze toon tegen mevrouw al Rahmani. Ze keek blij verrast en antwoordde me met '3alaykum Salaam, benti.' Ik voelde me ontzettend opgelucht. Ons gesprek vervolgde in het Arabisch. Ik keek achter haar om uit te zoeken waar haar zoon was. En ik zag hem bij de receptie staan praten met Alexia de receptioniste. Een mooie Nederlandse dame die ontzettend opgewekt en lacherig was. Ik keek met geknepen ogen naar ze en ik zag dat ze het naar hun zin hadden. Wat een sociaal vlindertje is ie toch, gossie. Ik begeleidde zijn moeder de spreekkamer binnen, het was gewoon een check up om te kijken of de detox plan goed bij haar paste en of ze ergens last van begon te krijgen zodat ik veranderingen kon aanbrengen. Natuurlijk moest ik ook kijken of ze het een prettige dieet vond en of er aanpassingen gemaakt moesten worden. Ik liet haar op een stoel zitten, en ging zelf tegenover haar zitten. Ik vroeg haar hoe het met haar en het dieet ging en ook of ze elke dag bewoog. Ze antwoordde me beleefd en met een zacht stemmetje. Ik zag een vreemde blik, alsof ze opgelucht was dat ze zelf met me kon praten. Net voordat ze haar zin kon afmaken ging de deur open. Hij keek ons aan met een verbaasde blik en ik lachte een duivels lachje naar hem toe. In het Arabisch vroeg ie _aan ons allebei leek het wel_ of we al zonder hem begonnen waren. Ik kon het niet laten om een klein sarcastisch lachje te laten ontsnappen. Beiden keken me plotseling aan. Ik negeerde de blik van zijn moeder en antwoordde op zijn vraag. Ditmaal in het Nederlands. 'Je hoeft er niet meer bij te zijn. We redden het wel zonder jou. Je mag nu wel weer weg gaan hoor.' zei ik brutaal terwijl ie met gefronste wenkbrauwen naar mijn bureau liep. 'Oh is dat zo?' vroeg ie met een sarcastische ondertoon. In het Arabisch vroeg hij aan zijn moeder of ik wel beleefd tegen haar was. Wtf?! Ik raakte zo boos door zijn vraag. Zijn moeder stelde hem gerust, maar ik onderbrak haar, wat natuurlijk op dat moment wel onbeleefd was. Maar ik zag dat ze het niet erg vond omdat ze wist dat ie me beledigd had. 'Pardon?!' vroeg ik ontzettend hard. Ik hoorde een luide lach uit zijn mond komen, wat mij alleen maar nog bozer maakte. 'Hoe durf jij zulke suggererende vragen te stellen? En aan mijn formaliteit te twijfelen?!' zei ik nog luider omdat ie niet stopte met lachen. 'Ik eis dat je mijn kantoor verlaat, ik heb een geheimplicht met mijn patiënten en ik dien niet gestoord te worden door jou.' maakte ik verder af. Zijn moeder keek hem ontzettend verbaasd aan. Hij stopte gelijk met lachen en zette een serieuze blik op. 'Dit bedoel ik dus met onbeleefd' zei hij serieus maar met een knipoog erbij. Zijn moeder zag dat en gaf hem een klap op zijn arm. 'Breng dat meisje niet in verlegenheid, gedraag je zoals ik je heb opgevoed.' zei zijn mams streng tegen hem in het Arabisch. Ik schonk haar een glimlach en ze lachte terug. 'Ja, gehoorzaam je moeder en gedraag je of ga weg.' zei ik duister. Hij mompelde iets in zichzelf terwijl ie afwisselend naar ons toe keek. Het klonk zoiets als; onverwachte ontwikkeling. Maar ik kon het ook totaal mis hebben. Ik schudde mijn hoofd en keek hem verward maar serieus aan. 'Dat gaat helaas niet mevrouw Kader.' zei hij met een doordachte blik. 'En waarom gaat dat niet meneer Ahlami?' kaatste ik weer terug. Zijn moeder keek afwisselend naar ons allebei. Hij stond namelijk nog steeds naast haar. 'We komen vanuit Amsterdam Zuid en ik breng mijn moeder aangezien ze zelf niet kan rijden.' informeerde hij me.. Shit, dacht ik voor even, hier was ik niet op voorbereid. Ik dacht even snel en vond de perfecte antwoord. 'Weet je, de wachtkamer bestaat niet voor niets.' zei ik betweterig terug. Zijn wenkbrauwen gingen omhoog en het was voor even stil. Ik keek naar zijn moeder en vroeg haar in 't Arabisch of ze het erg zou vinden als haar zoon voortaan in de wachtkamer zou wachten. Onmiddellijk antwoordde ze met nee, dat ze dat niet erg vond en het juist een heel goed idee vond. Op de een of andere rare manier verwachtte ik dat wel. Tja, wie zou nou weer de hele tijd met hem opgescheept willen zijn. Hij keek geshockeerd naar me toe en ik keek met mijn stoerste blik terug. 'Dus meneer Ahlami, luister naar de wensen van uw moeder en verdwijn uit mijn kantoor.' zei ik met een voldane toon, ik kon het niet laten om een glimlach op te zetten. Hij moest weten dat ik hier serieus om was. Hij keek van me weg en keek twijfelend naar zijn moeder. Ze knikte naar hem als bevestiging. Ik zag dat ie zijn gezicht strak probeerde te houden om geen emotie te laten zien. Zonder mij aan te kijken liep ie naar de deur en verdween hij uit mijn spreekkamer. Ik ademde opgelucht met mijn gesloten ogen. Ik was voor even vergeten dat zijn moeder hier tegenover me zat. Ik opende gelijk mijn ogen en excuseerde mezelf. Ze lachte een lief lachje naar me en ik voelde me onoverwinnelijk.