1. #16
    verBAASd

    Reacties
    317
    08-12-2015

    Ik zat met mijn pen op mijn bureau te tikken, nadat mijn pauze was afgelopen. Mijn volgende patiënt had haar afspraak verzet dus ik had een uurtje niets te doen. Dus besloot ik, om me mentaal voor te bereiden op wat er zou komen. Ik wou Idriss netjes vragen of ie voortaan weg kon blijven, ik had namelijk besloten om zijn moeder gewoon alleen te behandelen en gewoon toe te geven dat ik al die tijd wel Arabisch sprak maar niet zeker wist of ik in een vreemde taal patiënten mocht behandelen. Helemaal zeker was ik nog steeds niet maar dat kon me op dat moment niets schelen. Er zijn namelijk wel bepaalde regels aan verbonden. De tijd tikte langzaam door toen ik bepaalde dossiers doornam. Ik keek wel elke 5 minuten naar de klok toe. Het was eindelijk klokslag 2 uur. En kreeg een telefoontje van de Alexia de receptioniste dat mevrouw al Rahmani aanwezig was. Met een ruk stond ik op en nam een diepe zucht. Ik streek met mijn handen langs mijn kleding en gooide mijn kin in de lucht. Klaar, ik ga hard doen en hem gelijk vragen of ie op kan rotten. Ik liep richting de deur en opende de deur. Daar stond mevrouw al Rahmani dan. 'Assalaam oe 3alaykum.' zei ik knikkend op een nerveuze toon tegen mevrouw al Rahmani. Ze keek blij verrast en antwoordde me met '3alaykum Salaam, benti.' Ik voelde me ontzettend opgelucht. Ons gesprek vervolgde in het Arabisch. Ik keek achter haar om uit te zoeken waar haar zoon was. En ik zag hem bij de receptie staan praten met Alexia de receptioniste. Een mooie Nederlandse dame die ontzettend opgewekt en lacherig was. Ik keek met geknepen ogen naar ze en ik zag dat ze het naar hun zin hadden. Wat een sociaal vlindertje is ie toch, gossie. Ik begeleidde zijn moeder de spreekkamer binnen, het was gewoon een check up om te kijken of de detox plan goed bij haar paste en of ze ergens last van begon te krijgen zodat ik veranderingen kon aanbrengen. Natuurlijk moest ik ook kijken of ze het een prettige dieet vond en of er aanpassingen gemaakt moesten worden. Ik liet haar op een stoel zitten, en ging zelf tegenover haar zitten. Ik vroeg haar hoe het met haar en het dieet ging en ook of ze elke dag bewoog. Ze antwoordde me beleefd en met een zacht stemmetje. Ik zag een vreemde blik, alsof ze opgelucht was dat ze zelf met me kon praten. Net voordat ze haar zin kon afmaken ging de deur open. Hij keek ons aan met een verbaasde blik en ik lachte een duivels lachje naar hem toe. In het Arabisch vroeg ie _aan ons allebei leek het wel_ of we al zonder hem begonnen waren. Ik kon het niet laten om een klein sarcastisch lachje te laten ontsnappen. Beiden keken me plotseling aan. Ik negeerde de blik van zijn moeder en antwoordde op zijn vraag. Ditmaal in het Nederlands. 'Je hoeft er niet meer bij te zijn. We redden het wel zonder jou. Je mag nu wel weer weg gaan hoor.' zei ik brutaal terwijl ie met gefronste wenkbrauwen naar mijn bureau liep. 'Oh is dat zo?' vroeg ie met een sarcastische ondertoon. In het Arabisch vroeg hij aan zijn moeder of ik wel beleefd tegen haar was. Wtf?! Ik raakte zo boos door zijn vraag. Zijn moeder stelde hem gerust, maar ik onderbrak haar, wat natuurlijk op dat moment wel onbeleefd was. Maar ik zag dat ze het niet erg vond omdat ze wist dat ie me beledigd had. 'Pardon?!' vroeg ik ontzettend hard. Ik hoorde een luide lach uit zijn mond komen, wat mij alleen maar nog bozer maakte. 'Hoe durf jij zulke suggererende vragen te stellen? En aan mijn formaliteit te twijfelen?!' zei ik nog luider omdat ie niet stopte met lachen. 'Ik eis dat je mijn kantoor verlaat, ik heb een geheimplicht met mijn patiënten en ik dien niet gestoord te worden door jou.' maakte ik verder af. Zijn moeder keek hem ontzettend verbaasd aan. Hij stopte gelijk met lachen en zette een serieuze blik op. 'Dit bedoel ik dus met onbeleefd' zei hij serieus maar met een knipoog erbij. Zijn moeder zag dat en gaf hem een klap op zijn arm. 'Breng dat meisje niet in verlegenheid, gedraag je zoals ik je heb opgevoed.' zei zijn mams streng tegen hem in het Arabisch. Ik schonk haar een glimlach en ze lachte terug. 'Ja, gehoorzaam je moeder en gedraag je of ga weg.' zei ik duister. Hij mompelde iets in zichzelf terwijl ie afwisselend naar ons toe keek. Het klonk zoiets als; onverwachte ontwikkeling. Maar ik kon het ook totaal mis hebben. Ik schudde mijn hoofd en keek hem verward maar serieus aan. 'Dat gaat helaas niet mevrouw Kader.' zei hij met een doordachte blik. 'En waarom gaat dat niet meneer Ahlami?' kaatste ik weer terug. Zijn moeder keek afwisselend naar ons allebei. Hij stond namelijk nog steeds naast haar. 'We komen vanuit Amsterdam Zuid en ik breng mijn moeder aangezien ze zelf niet kan rijden.' informeerde hij me.. Shit, dacht ik voor even, hier was ik niet op voorbereid. Ik dacht even snel en vond de perfecte antwoord. 'Weet je, de wachtkamer bestaat niet voor niets.' zei ik betweterig terug. Zijn wenkbrauwen gingen omhoog en het was voor even stil. Ik keek naar zijn moeder en vroeg haar in 't Arabisch of ze het erg zou vinden als haar zoon voortaan in de wachtkamer zou wachten. Onmiddellijk antwoordde ze met nee, dat ze dat niet erg vond en het juist een heel goed idee vond. Op de een of andere rare manier verwachtte ik dat wel. Tja, wie zou nou weer de hele tijd met hem opgescheept willen zijn. Hij keek geshockeerd naar me toe en ik keek met mijn stoerste blik terug. 'Dus meneer Ahlami, luister naar de wensen van uw moeder en verdwijn uit mijn kantoor.' zei ik met een voldane toon, ik kon het niet laten om een glimlach op te zetten. Hij moest weten dat ik hier serieus om was. Hij keek van me weg en keek twijfelend naar zijn moeder. Ze knikte naar hem als bevestiging. Ik zag dat ie zijn gezicht strak probeerde te houden om geen emotie te laten zien. Zonder mij aan te kijken liep ie naar de deur en verdween hij uit mijn spreekkamer. Ik ademde opgelucht met mijn gesloten ogen. Ik was voor even vergeten dat zijn moeder hier tegenover me zat. Ik opende gelijk mijn ogen en excuseerde mezelf. Ze lachte een lief lachje naar me en ik voelde me onoverwinnelijk.

  2. #17
    verBAASd

    Reacties
    317
    08-12-2015

    Zijn moeder was zo een ontzettende aardige vrouw, en dat zeg ik niet zo snel over mensen. We spraken over de dieet maar toen er nog tijd over was, wou ik hem expres irriteren en haar de volle uur laten uitzitten bij mij. Uit het niets begon ze me te vertellen over Idriss. Ik luisterde met gesperde ogen toen ze vertelde dat hij de enige persoon is die ze heeft. En dat hij dus daarom zo overbeschermend en koppig is. Op de een of andere manier kon ik hem wel begrijpen. Deze vrouw was ontzettend zachtaardig, respectvol, breekbaar en helaas niet zo mobiel. Ze was rond de 63 jaar oud. Ze vertelde dat ze zich schuldig voelde omdat ie niet de dingen kon doen die hij wilde doen, alleen maar omdat ie bang was haar het gevoel te geven dat ie haar verlaten heeft. Ik kon het niet laten om te vragen wat voor werk hij deed. Want hij zag er altijd ontzettend goed en zakelijk uit. Behalve dat, is ie ook ontzettend welbespraakt. Ze vertelde me dat ie de eigenaar is van verschillende hotelketens over de hele wereld. Voor even verbaasde mij dat wel. Hoe kon ie zoveel verantwoordelijkheid dragen en elke keer op elke afspraak komen opdagen samen met zijn moeder? Ik had het zelfs al druk genoeg, ach ja behalve in het weekend dan. Maar iedereen heeft zo zijn of haar rust nodig, toch? Ze vertelde dat ie keer op keer heen en weer reist om zo aan al zijn afspraken te komen. Heel vaak wilt hij haar meenemen, maar ze gaf aan dat ze het te fijn vindt hier in Nederland, aangezien ze hier al jaren leeft en gewend is geraakt. Daarom heeft ie zelfs een schoonmaakster en kok voor haar geregeld, om voor haar te zorgen en ook bezoekt hij haar regelmatig. Ik vroeg me stiekempjes af of zij niet nog meer kinderen had, maar ik schaamde me om dat daadwerkelijk te vragen. We hadden een heel fijn gesprek en ik vond het zelfs jammer dat de tijd voorbij was. Ze hoefde pas over 2 weken terug te komen omdat haar dieet wel beviel en ze nog verder moest ontgiften voordat ik haar de uiteindelijke dieet zou geven. Ik opende de deur voor haar en wenste haar nog een hele fijne dag en succes met de kuur, ik vertelde haar dat ze me altijd mocht bellen als ze vragen had of als er iets niet goed ging en gaf haar mijn persoonlijk telefoonnummer. Het maakte toch niet meer uit aangezien hij toch mijn nummer had. Hij stond tegen de muur naast de deur te wachten toen ie haar opving. Hij keek me met een ijzeren blik aan en liep gelijk met haar richting de buitendeur. Hij vroeg haar onmiddellijk hoe het was gegaan enzovoorts. Ach, alsof het mij wat kan schelen. Ik ben eindelijk van hem af, tenminste dat dacht ik toen.

    De rest van de week verliep soepel en best snel, helaas. Mijn broertje was in het weekend op bezoek gekomen. Met zijn vieren, Sav, Daff, Nass en ik liepen we de hele Zondagavond te gamen. Zelf ben ik nooit goed geweest in gamen maar ik vond het wel altijd gezellig om zulke dingen te doen met mijn dierbaren. Mijn moeder besloot maar om thuis te blijven en de dag te spenderen met haar luidruchtige Surinaamse buurvrouw. Mijn moeder voelde zich namelijk te oud om tussen ons te zitten. Wat ik natuurlijk heel goed begreep. We maakten foto's, we hadden zelfs een klein voedselgevecht gehouden. Iedereens gezicht zat onder appeltaart terwijl we het uitproestten van het lachen. Er was nog steeds een pauze gaande tussen Savannah en Darryl, wat Sav ontzettend rustgevend vond. Daphne en Martin waren officieel een koppel. Nu was zij degene met een relatie en alle bijbehorende lasten en lusten natuurlijk. Buiten begon het steeds warmer en zachter te worden want het was eind april. Ik kreeg het dan ook voor even nog drukker op werk omdat veel van mijn patienten pas net voor de zomer kwamen om een paar kilootjes af te vallen, voordat ze op vakantie zouden gaan. Ik heb nauwelijks aan Idriss gedacht maar wel aan zijn moeder. Ze heeft me niet gebeld dus ik nam aan dat alles nog goed met haar ging, hopelijk.

  3. #18
    verBAASd

    Reacties
    317
    08-12-2015

    Een nieuwe werkweek was aangebroken. Ik groette Alexia bij binnenkomst. Zoals altijd zat ze achter de counter, telefoontjes te beantwoorden. Ze begon altijd een uurtje eerder dan de diëtisten en mocht altijd een uurtje eerder naar huis. Alexia had rode krullen en sproetjes op haar bleke gezicht. Haar ogen waren felblauw en open. Ze had lachrimpeltjes op haar gezicht en ze was altijd spontaan en sociaal, in tegenstelling tot mij. Ik hoorde altijd van mensen dat ik chagrijnig keek, zonder dat ik het zelf door had. Ik kon het niet helpen maar ik was gewoon geen ochtendmens. 'Goedemorgen Jannat, hoe voelen we ons vandaag?' vroeg ze opgewekt, alsof ze van zonneschijn was gemaakt. Net voordat ik bij mijn spreekkamer deur was draaide ik me naar haar om. Ik moest lachen om haar gezichtsuitdrukking, hoe kon ze altijd zo blij zijn in de ochtend?! 'Ik ben een beetje moe, maar komt wel goed nadat ik een kopje groene thee heb opgeslurpt. En jij?' antwoordde ik.. 'Tip top in orde!' haar stem klonk als die van een opera zangeres. 'Voordat je naar je spreekkamer gaat, heb ik nog een mededeling voor je!' zei ze met een grote lach. 'Ja? Zeg het maar.' antwoordde ik nieuwsgierig. 'Er heeft zich een nieuwe patiënt aangemeld die jou heel graag wou hebben!' sprak ze uit met volle vreugde. 'Oh echt?' vroeg ik verbaasd. Ik was inmiddels al vergeten dat Idriss iemand wou aanmelden zodat ik diegene zou behandelen. 'Ja echt! Volgens mij begin je een beroemde voedingsdeskundige te worden! Hij heeft zijn naam en nummer achtergelaten, zal ik gelijk een afspraak maken of wil jij dat doen?!' vroeg ze me nieuwsgierig.. 'Doe jij het maar Alexia.' stelde ik voor. Zij kende mijn werkagenda bijna uit haar hoofd. En ik wou natuurlijk geen slechte eerste indruk geven. Vooral als je mijn intonatie zou vergelijken met die van Alexia. 'Komt in orde!' verzekerde ze me. 'Okidoki' antwoordde ik uit verbazing terwijl ik mijn spreekkamer binnenliep. Okidoki? Sinds wanneer zeg ik dat? Pft, het is moeilijk om niet geïnfecteerd te raken door Alexia's opgewektheid. De dag verliep moeizaam en stroef, vooral omdat ik nog moe was door de gekkigheid van gisteren samen met de meiden en mijn broertje. Ik had weer een uurtje niets te doen, alhoewel ik mijn boek bij me had, had ik geen zin om te lezen. Ik besloot de nieuwe patiënt te bellen voor een kennismakingsgesprek. Ik liep naar Alexia toe en vroeg haar of ze de nieuwe patiënt al heeft gebeld. Ze liep rood aan, wat heel makkelijk te zien was vanwege haar bleke huid. 'Geeft niets hoor, ik heb besloten om hem zelf wel te bellen.' zei ik op een geruststellende toon tegen haar. Ze voelde zich gelijk opgelucht. Ze dook achter haar bureau en begon door haar papieren te zoeken. 'Ik had kunnen zweren dat ik zijn naam en nummer had genoteerd.' mompelde ze in haarzelf. Ik wachtte terwijl ik de wachtkamer in keek. Het was best druk, alle soorten mensen met verschillende achtergronden kwamen naar onze voedingspraktijk. Ik wist meestal precies wiens welke patiënten het waren. De meeste Turkse vrouwen gingen voor mijn Turkse collega Elise. Ik had nog 3 andere collega's maar die waren niet zo interessant. Elise heeft samen met mij op dezelfde school gezeten in Osdorp. HVA voeding & dietetiek. We waren 2 van de weinige buitenlandse leerlingen op die school, wat natuurlijk best vreemd is omdat die school in Amsterdam west ligt, maar alle studenten kwamen van buiten Amsterdam. Helaas zaten Elise en ik niet in dezelfde klas maar we leerden elkaar wel snel kennen en trokken gedurende de 4 lesjaren met elkaar op. Samen zijn we ook op zoek gegaan naar werk, totdat we hier terecht kwamen. Vanaf toen heb ik haar niet meer zo vaak gesproken. Elke voedingsdeskundige hier, werkt zelfstandig en neemt pauzes op eigen tijd. Vandaar dat we elkaar niet meer zo vaak zien. Misschien moet ik haar eens een keer bij mij thuis uitnodigen, bedacht ik me. Na lang zoeken keek Alexia me weer opgelucht aan, ze was zelfs buiten adem. 'Gevonden!' riep ze luidkeels. Iedereen in de wachtkamer was stil toen haar operastem door de ruimte heen sneed.. 'Oeps.' maakte ze af. Een klein lachje ontsnapte uit mijn mond en nam haar papiertje van haar aan. 'Bedankt Alexia, en sorry voor de moeite.' zei ik tegen haar. 'Ach joh, geeft toch helemaal niets!' zei ze weer met haar opgewekte stem. 'Succes nog verder' wenste ik haar terwijl ik aanstalten maakte om weer terug te gaan naar mijn spreekkamer. Ik keek op het briefje en zag de naam; "Ricardo Cordones" staan. Aha, dit was zeker een Latino. Waarom zou hij mij nou weer willen als diëtiste. Ik ken deze gast nergens vandaan. Ach, het zal wel. Eindelijk in mijn spreekkamer aangekomen besloot ik het nummer te bellen. Tuut.. Tuut.. En zo ging het maar door totdat ik de voicemail kreeg, ik hing maar gelijk op. Ik was nooit goed in voicemail-berichtjes inspreken. Dus ik besloot om het later nog maar eens te proberen. De dag ging snel voorbij en ik was inmiddels alweer vergeten dat ik Mr. Cordones nog moest opbellen.

  4. #19
    verBAASd

    Reacties
    317
    08-12-2015

    De volgende dag was ik vrij in plaats van de Vrijdag. Ik was alleen thuis en zoals altijd bleef ik voornamelijk thuis. Ik deed mijn PC aan en surfte door verschillende websites heen. Voornamelijk door websites die gespecialiseerd waren in meditatie, sport, voeding en gezondheid. Ook ging ik webshoppen, want geloof het of niet. Ik haatte het om in winkels te shoppen. Ik heb nooit van drukte en chaos gehouden. Altijd voelde ik me opgejaagd als ik een winkel binnenkwam. Op deze manier kon ik gewoon gerust shoppen en mijn tijd nemen als ik twijfelde om iets aan te schaffen. Ik bestelde een kort leren jasje, een blazertje en nieuwe pumps. Ik kon mijn lange winterjas niet meer dragen als het binnenkort weer warm werd namelijk. Sinds een korte tijd hoefden we thuis ook de CV niet meer aan te zetten. Ik herinnerde me opeens dat ik mijn (hopelijk) nieuwe patiënt moest bellen. Ik pakte mijn telefoon van mijn tafel af en stelde mijn telefoon af op "Nummer verbergen". Niet iedereen hoefde mijn nummer namelijk te hebben. Ik pakte mijn tas om het briefje te zoeken waar zijn naam en nummer opstond. In mijn hoofd bedacht ik precies wat ik zou zeggen. Je weet wel, een beetje voorbereiden. Ik toetste het nummer in en de telefoon ging over. Aan de andere kant hoorde ik 'Goedemiddag' onmiddellijk hing ik weer op. Huh, dit klopte toch niet? Zou het? Was het? Huh?! Zijn stem leek precies op die van hem.. Ja, hem. En toen ging het belletje bij me rinkelen, letterlijk en figuurlijk. Onbekend nummer. Hij was het, en dat wist ik zeker. Ik was ontzettend goed in het herkennen van stemmen en nooit heb ik dezelfde stem gehoord bij 2 verschillende mensen. Wat is hij nou van plan, vroeg ik me af terwijl ik naar mijn telefoon staarde. Oproep gemist, gaf ie weer aan. Ik zal en moet duidelijkheid verkrijgen, besloot ik. Ik toetste laatste opgebelde nummer in en de telefoon ging weer over. Hij nam weer op. Hij begon gelijk met praten. Aan de andere kant van de lijn hoorde ik; 'Dat was niet zo netjes van je, mevrouw Kader.' grapte hij. Zie je wel, ik wist het wel! Hij was het, maar waarom deed hij dit? Ons gesprek vervolgde:

    'Wat was niet zo netjes van mij?' hij kon namelijk niet weten dat ik degene was die hem hiervoor had gebeld.

    'Doe niet alsof je van niets afweet.'

    'Hoe wist je dat ik het was?' vroeg ik verder.

    'Bedoel je nu of het belletje van hiervoor of allebei?'

    'Doe niet alsof je van niets afweet.' gebruikte ik zijn eigen woorden tegen hem. Terwijl ik op dat moment wel even begon te twijfelen of ik mijn telefoon wel goed had ingesteld.

    'Je bent voorspelbaar.' merkte hij op.

    'Oh, wil je het graag over mij gaan hebben?' vroeg ik sarcastisch. 'Want ik heb namelijk ook meer dan genoeg aan te merken op jouw gedrag en manier van doen.' maakte ik verder af.

    'Zeg het eens.' daagde hij me uit.

    'Luister, ik bel niet zodat we het over onszelf kunnen hebben.'

    'Ons? Is er een ons? Dat bevalt me wel.' zei hij speels.

    Ik gromde, waarschijnlijk niet hard genoeg want hij ging gewoon door.

    'Waarvoor bel je dan?'

    'Doe niet alsof je van niets afweet.' zei ik weer terug.

    'Verfris mijn geheugen, wil je?'

    'Ik moet jouw geheugen opfrissen Ricardo?' zei ik verbaasd en confronterend.

    'Ik vind het mooi hoe je die naam uitspreekt.' zei hij tegen me.

    'Luister Idriss, ik weet niet wat j...' en voordat ik mijn zin had afgemaakt onderbrak hij me weer. 'Maar ik vind het mooier hoe je mijn naam uitspreekt, doe het eens nog een keer.' zei hij oprecht, er was geen greintje humor in zijn stem te vinden.

    'Wat?!'

    'Oke, oke. Ik zal maar geduldig met je moeten zijn.' zei hij op een vermoeide maar toegefelijke toon.

    'Nogmaals, luister. Ik heb geen plek voor je als patiënt.' ik maakte een weerzinwekkende gezichtsuitdrukking bij dat zinnetje. Gelukkig kon hij dat niet zien.

    'Oh, is dat zo Jannat? Want ik heb andere dingen gehoord van die receptioniste bij jou op werk.' Die verdomde Alexia, zij was dus echt praatgraag, ik weet dat ze het goedbedoelde om mij te promoten met het feit dat 3 patiënten pas geleden hun doel hadden behaald bij mij. Maar ditmaal kwam het niet goed uit.

    'Ik heb geen plaats voor JOU.' zei ik, met nadruk op JOU.

    'En waarom niet?'

    'Jij hebt het niet nodig.'

    'Hmm, vind je?' zei hij vermakelijk.

    Hij wist dondersgoed dat ie er verdomd goed en gezond uitzag, en al droeg hij een pak kon ik me alleen maar voorstellen wat daaronder zat.

    'Ik help liever mensen met gezondheidsproblemen zoals bv. jouw moeder, dan ijdeltuitjes zoals jij.' zei ik op een giftige toon..

    Hij begon luidkeels te lachen terwijl ik geduldig wachtte met een rode kop, ik was nogmaals blij dat ie mijn gezicht niet kon zien.

    Hij kwam weer op adem en vervolgde; 'En hoe weet jij dat ik geen gezondheidsproblemen heb?'

    'Anders werd je wel doorverwezen door jouw huisarts.' zei ik betweterig terug.

    'Dus je wilt me niet behandelen.' zei hij serieus, meer tegen zichzelf dan tegen mij, althans daarop leek het. 'Dat zullen we dan nog wel eens zien.' zei hij op een hele serieuze toon, dat ik er even bang van werd. Ik kon niet terug antwoorden, omdat ie gelijk na dat laatste zinnetje de telefoon ophing.

    Ik ging op mijn bed zitten om na te denken. Verschillende vragen schoten door me heen. Hoewel ik deze situatie op de een of andere manier wel vermakelijk vond, vond ik het ook ontzettend raar en stalkerig. Zou hij geïnteresseerd in mij zijn? Waarom was hij zo mysterieus? Hoe is hij überhaupt bij mij terechtgekomen met zijn moeder? Hoe wist hij dat ik degene was die belde? Ik controleerde mijn telefoon en ik had hem toch echt afgesteld op 'Nummer Verbergen". Wat wilt hij eigenlijk van me? Ik wist zeker dat ik hem nog tegen zou komen omdat ik zijn moeder behandelde. Ik was nieuwsgierig geworden naar wat er allemaal nog zou gebeuren. Ik had namelijk het gevoel dat ie niet zou opgeven.

  5. #20
    verBAASd

    Reacties
    317
    08-12-2015

    De volgende dag op werk besloot ik Alexia aan te spreken om haar te informeren van wat er was gebeurd. Ik liep naar binnen en daar zat ze dan als een zonnetje achter haar desk. Ik boog over haar bureau heen om haar te vragen of we samen pauze konden nemen bij mij op de spreekkamer. Het zag er naar uit alsof ze dat echt een verrassing vond. Maar ik zei er nog achterna dat ik echt graag met haar wou spreken. Een nieuwsgierige blik verscheen op haar gezicht. We hadden een tijd afgesproken. Toen de tijd was aangekomen gaf ze me een belletje dat ze eraan zou komen. Ik nam mijn maaltijd altijd met me mee vanuit huis. Soms kwam het wel eens voor dat ik gewoon naar de albert heijn ging hier in de buurt om wat eten te kopen. Ik pakte mijn pastamaaltijd, salade en kwark uit mijn tas en zette het op tafel. Ik hoorde zachte geklop tegen de deur aan. 'Kom binnen.' riep ik naar Alexia toe. Zelfs haar geklop paste bij haar persoonlijkheid. Ze deed de deur open en ik zag haar opgewekte gezicht. Ze was slank, bijna breekbaar. Haar chocoladebruine pak maakte haar zelfs zoeter dan dat ze al was. Ze kwam binnen en ik zag dat ze geen eten bij haar had. 'Geen honger?' vroeg ik nieuwsgierig. Terwijl ze rustig tegenover me ging zitten. 'Euhm, euhm. Dit klonk belangrijk dus ben niet naar de supermarkt geweest om wat te halen.' stotterde ze. Ik vond het vreemd, want ik heb haar nooit zo zien struikelen over woorden. 'Hmm, Alexia, ik had wel kunnen wachten, of zelfs met je meegaan als je het gewoon had gevraagd.' zei ik tegen haar. 'Nee, dan was er geen tijd om te praten, ik heb maar een halfuurtje pauze.' informeerde ze me met een glimlach. 'Ik heb meer dan genoeg lunch bij me, dus schroom niet om met me mee te eten.' ergens in de la had ik nog plastic bestek zitten, dus terwijl ik ernaar zocht antwoordde ze; 'Ja graag.' op een iets opgewekter toon. We genoten samen van onze lunch terwijl we over ditjes en datjes spraken. Ze vertelde dat ze in friesland was geboren en getogen. Waarop ik haar vroeg waarom ze verhuist was. Ze vertelde me over haar ex die haar stalkte en daarom haar ouders haar maar aanspoorden om ergens anders te gaan wonen. Mohim, ze was heel erg open over haar leven. Maar we hadden niet veel tijd, dus ik begon te praten over hem. 'Oke Alexia, ik wil het graag ergens over hebben.'

    'Oh ja, ik was het bijna vergeten, omdat we het zo gezellig hebben, maar zeg het maar hoor!'

    'Die nieuwe patient.' begon ik..

    'Oh ja, hoe is het met hem afgelopen?' vroeg ze aan me.

    'Daar wil ik het met je over hebben.' vervolgde ik.

    Ik vertelde haar dat ik hem niet als patiënt wou nemen en dat Ricardo gewoon mr. Ahlami was. Nieuwsgierig vroeg ze naar de reden daarachter. Ik vertelde haar alles, hoe lastig ik hem wel niet vond en wat voor dingen hij deed en zei. Ik zag dat ze een lach probeerde in te houden. Ze vertelde me dat ik hem gewoon als patient moest nemen en erachter moest komen wat hij precies van me wou. Op een gegeven moment begon ze wel mysterieus te kijken. Waarop ik aan haar vroeg waarom ze zo keek? 'Nou...' begon ze.. 'Hij stelde wel vragen over je, toen ie hier laatst was. Hij zei dat ie een diëtiste zocht voor een werknemer van hem, en dat vond ik zo aardig...' vertelde ze snel...'Wacht, wacht? Hij stelde vragen over me?' vroeg ik verbaasd, terwijl ik me herinnerde dat ze een gezellig gesprek voerden laatst. 'Ja, dat vond ik wel een beetje raar maar het zag er onschuldig uit, dus ik antwoordde hem voor zover mogelijk ik die vragen kon beantwoorden.' vervolgde ze. 'OMG Alexia? Waarom? Wat voor vragen stelde hij allemaal?' vroeg ik in shock. 'Hij vroeg welke talen je allemaal sprak en hoe lang je hier al werkte en op welke dagen.' zei ze schuldig. Gelukkig vielen de vragen wel mee, bedacht ik bij mezelf. Ik wou haar vragen of zij degene was die mijn nummer aan hem had gegeven, maar ik bedacht me weer snel dat hij me al belde voordat ze elkaar hadden gesproken. 'Alexia, ik vind dit een beetje stalkgedrag, vind je niet?' zei ik tegen haar. 'Nou Jannat, ik heb een stalker als ex meegemaakt en mr. Ahlami is half niet zo erg als de mijne. Ik denk gewoon dat ie een oogje op je heeft.' zei ze terwijl ze een glimlach onderdrukte. 'Wat is er? Waarom moet je lachen?' vroeg ik wantrouwend. 'Het ziet er naar uit alsof je in een ontkenningsfase zit, Jannat. Begrijp me niet verkeerd, maar ik heb je hiervoor nooit met zoveel emoties gezien als nu.' zei ze lacherig maar met een serieuze ondertoon. Ik bedacht me hoe ik hiervoor was. Monotoon, sarcastisch, robotachtig, droog, koud, formeel, gevoelloos anti-sociaal en ga zo maar door. Ze vervolgde; 'Het ziet er naar uit alsof ie echt onder je huid zit en jij laat mensen nooit onder je huid kruipen.' mijn ogen sperden zich open. Ze had gelijk, ik heb me nog nooit onprofessioneel gedragen in vergelijking met de laatste paar weken. Ze ging verder met haar betoog; 'Ik bedoel, kijk nu maar naar ons. Je vraagt nooit 1 van je collega's om met je te komen eten. En nu, nodig je me persoonlijk uit om over mr. Ahlami te praten. Maak je er niet een beetje een big deal van? Vooral als je zegt dat je hem uit je leven wilt hebben. Anders had je toch gewoon zijn moeder doorverwezen naar een andere diëtiste.' maakte ze af. Voor eventjes was ik stil, terwijl haar woorden tot me doordrongen. Ze keek me met onderzoekende ogen aan, terwijl ik naar mijn handen op het bureau staarde. 'Wat moet ik doen Alexia?' vroeg ik haar als bevestiging van haar woorden. 'Kijk, mijn pauze is nu voorbij. Maar we kunnen hier later wel weer over praten. Misschien morgen tijdens de pauze of wanneer je maar wilt?' stelde ze voor. 'Is goed Alexia, ik laat je snel weten, oke? Ik moet hier eerst over nadenken.' zei ik tegen haar. Ze kwam heel dicht bij mijn gezicht, totally in mijn personal space en zei op een ondersteunende manier; 'Succes.' Ze stond op en verliet mijn spreekkamer.

  6. #21
    verBAASd

    Reacties
    317
    08-12-2015

    De rest van de dag was ik afwezig omdat ik diep in gedachten zat met betrekking tot Idriss. Voelde ik me aangetrokken tot hem? En al zou ik me aangetrokken voelen, doet dat er wat toe? Is hij echt geïnteresseerd in mij of ziet hij me gewoon als tijdvermaak. Moet ik hem bij mij op werk uitnodigen voor een gesprek? Nee, nee nooit. Zoiets zou ik nooit doen. Ik neem nooit initiatief wat dat betreft en ben te schijterig om afgewezen te worden, behalve dat hield hij van spelletjes spelen en ik weiger om met me te laten spelen. Zal ik gewoon afwachten totdat ie weer verschijnt en dan uitzoeken wat ie nou precies van me wil? Was het niet duidelijk wat ie van me wou? Maar hij was gewoon zo verdomd vaag! Waarom deed ie zoveel moeite om informatie over me te verkrijgen? Waarom had ie zichzelf aangemeld als patiënt onder een valse naam? Hoe kwam hij er überhaupt erachter dat ik Arabisch bloed heb? Hoe kwam hij aan mijn nummer? Hoe wist hij dat ik degene was die hem had gebeld? Is ie wel een eigenaar van een hotelketen of is dat een cover up? Waarom, waarom, waarom.... Zoveel vragen had ik en ik voelde me aangetrokken tot deze mysterie, misschien zelfs meer dan dat ik me aangetrokken voelde tot Idriss. Maar nooit zal ik dat aan hem laten merken. Als iemand mij wilt dan zal ie er voor moeten zweten. Dat is een belofte die ik aan mezelf heb gemaakt sinds jongs af aan. Maar zweette hij er niet al voor dan? Hij heeft me toch uit eten gevraagd en daarna begon deze hele rotzooi. Op de een of andere manier vond ik dit wel een hoge entertainmentgehalte hebben. Mijn leven begon op een soapserie te lijken, terwijl ik altijd al een saai leventje heb gehad en ik naar andere keek, hopend dat ik ooit erachter zou komen hoe zij zich zouden voelen. Is dit hoe ze zich voelden? Rusteloos maar toch geprikkeld door deze mysterie? Moet ik actie ondernemen? Het heft in eigen handen nemen en controle over deze situatie verkrijgen? Want het leek er namelijk op dat hij de touwtjes in handen heeft en ik maar een bijrolletje heb in deze hele situatie. Zal ik de regisseur worden van mijn leven en tegelijkertijd ook de hoofdrolspeelster? Hij is mijn leven binnengedrongen en godsamme wat was hij hardnekkig. Net een olijfolie vlek op mijn witte jurkje die er nooit meer is uitgekomen. Hij was zeer standvastig in zijn manier van doen, en op de een of andere manier vond ik het leuk maar toch ontzettend eng. Was het de spel die hem aantrekkelijk maakte of was ie gewoon aantrekkelijk. Aha, het zijn beiden die aantrekkelijk zijn. Maar wat zou de volgende stap moeten zijn? Moet ik de controle opgeven en hem weer achter mij aan laten gaan of zal ik het initiatief zelf in eigen handen moeten nemen? Of moet ik het spelletje gewoon meespelen? Of misschien zelf een spelletje met hem spelen? Maar wat zou ik dan doen als ie zou toegeven dat ie me wel wilt? Is dit waar ik al mijn hele leven van gedroomd heb? Waar ik mijn hele leven op gewacht? Waar ik mijn hele leven lang naar smachtte? Wat wist ik eigenlijk allemaal over hem? Bijna niets, besefte ik me. Ik wist niet eens hoe oud hij was. Terwijl al die gedachtes en vragen door me hoofd heen schoten, was ik inmiddels alweer thuis aangekomen na mijn werkdag. Ik werd echt gek van mezelf. Het was een chaos in mijn kop en ik wist niet wat ik ermee aan moest. Wat zou ik in hemelsnaam doen? Een deel van mij kon het ook niet geloven dat ie zoveel moeite deed om tijd met me te spenderen, maar daarom wantrouwde ik hem ook.





    Einde hoofdstuk 2

  7. #22
    verBAASd

    Reacties
    317
    08-12-2015

    3. Twijfel

    Daphne en Savannah waren thuis en Savannah had gekookt. Tijdens onze avondmaal was ik ontzettend stil en afwezig, ik luisterde nauwelijks naar ze. Gelukkig woonden we met zijn 3en want ik kon begrijpen dat ik op dit moment niet zo gezellig was. Damn, wat was Alexia toch confronterend met de waarheid. Zou ik echt wat voor hem voelen? Ik weet het eigenlijk niet? Want ik weet niet hoe verliefdheid of liefde voelt. Als je als buitenstaander naar iemands liefdesproblemen luistert dan denk je er echt makkelijk over. Maar Zodra je er zelf in zit wordt het gelijk een stuk ingewikkelder. Ik wist dat ik hier zelf uit moest komen. Maar advies van mijn huisgenoten zou op dit moment niet misplaatst zijn. Zij zijn namelijk de ervaringsdeskundigen. Precies op dat moment merkte ik op dat het ontzettend stil was rondom de eettafel. Mijn hoofd schoot naar Daff en Sav toe en ik zag dat ze me aanstaarden. 'Aha, ze is weer wakker.' deelde Sav mee met Daff. 'Sorry chicks, heb veel aan mijn hoofd, momenteel.' gaf ik toe. Nieuwsgierige blikken verschenen op hun gezichten terwijl ik weer naar mijn bord ging staren. 'Ga je nou eindelijk eens vertellen wat er aan de hand is?' vroeg Daphne aan me. 'Ik denk dat het met die Marokkaanse patiënte en haar zoon te maken heeft.' vertelde Savannah aan Daphne terwijl ze me met een onderzoekend blik aankeek. 'Hoe weet je dat zo zeker?' vroeg Daff aan Sav. 'Kom op zeg, het enige spannende aan haar leven is haar werk.' zei Savannah plagerig tegen Daphne over mij. 'Savannah, ik ben hier ook nog hoor.' zei ik serieus tegen haar. 'Oh echt Jannat? Ik heb er namelijk niets van gemerkt gedurende onze diner.' zei ze naar waarheid. 'Oke, daar heb je me.' gaf ik toe. Savannah gaf me een knipoog.. Daphne tikte met haar lange nagels op de tafel. 'Ga je ons nog vertellen what the deal is met die boy?' vroeg Daphne ongeduldig. 'Hebben jullie de tijd?' zei ik met een diepe zucht. 'Wij maken altijd tijd voor elkaars problemen, toch?' herinnerde Sav me. Lag het aan mij of was Savannah een beetje geïrriteerd? Ik besloot om een kansje te wagen. 'Heb ik iets gemist, Sav?' vroeg ik aan haar. 'Een hele scenario zowat.' deelde ze met me mee. 'Wat is er dan aan de hand?' vroeg ik oprecht bezorgd. 'Daar gaan we het later wel over hebben, Jann. Laten we ons zorgen maken om jou dan om mij. Ik red me wel, maar zo te zien jij niet. Wat is er met je? Je bent nooit zo afwezig geweest tijdens onze avondmaal.' vertelde ze. 'Jullie willen het echt weten he?' zei ik een beetje vermoeid terwijl ik afwisselend naar hun gezichten keek. 'Hell yea.' zei Daphne met enthousiasme. Savannah knikte terwijl ze een hapje aardappelpuree door slikte. Ik begon hun te vertellen waar ik de laatste keer was gebleven toen ik ze over Idriss vertelde. Met wijd gesperde ogen staarden ze me aan terwijl ik mijn verhaal afmaakte. Niemand van ons had onze eten afgemaakt en het was al inmiddels koud geworden, maar dat deed er niet toe. Ik was uit op advies van mijn huisgenoten. Toen ik eindelijk mijn verhaal afmaakte was hun mond uit verbazing opengevallen. 'Dus Sav, je had gelijk, het gaat over hem.' was mijn laatste zin. 'En dit vertel je ons nu pas!' wist Savannah eindelijk uit te brengen. De ogen van Daphne twinkelden terwijl ze met haar mee knikte. 'Ik voel iets opborrelen tussen jullie 2.' zei Daphne alsof ze door een roze bril keek. 'Ik weet echt niet wat ik moet doen.' zei ik hopeloos tegen hun allebei. 'Je beseft je toch wel dat ie tot het uiterste zal gaan, om te krijgen wat ie wil.' kaartte Savannah aan. 'Ik ben bang van wel.' zei ik zenuwachtig. Gadverdamme, waarom werd ik daar nou zenuwachtig van? 'Waarom nodig je hem niet een keertje bij ons thuis uit?' vroeg Daphne me. 'Dan kunnen we checken of die gast wel in orde is.' zei ze nog plagerig achterna. 'Oh, volgens mij is hij meer dan alleen maar in orde.' zei ik met een rode kop. Shit, waarom moest ik zoiets zeggen. Shit, waarom maakte ik me druk om wat ik zei. Dit zijn toch mijn huisgenoten en levenslange vriendinnen. Ik hoef me helemaal niet druk te maken. Savannah en Daphne kregen een hele grote glimlach op hun gezicht. Savannah keek op de klok want ze moest weer naar avondschool. Ze stond op terwijl ze me doordringend aankeek. 'Jij en ik, vanavond. Dodelijke gesprek die we moeten voeren.' zei ze vastberaden. 'Is goed, succes op school, en jij moet ook nog vertellen wat er aan de hand is.' knikte ik bevestigend naar haar toe. 'Oh, dat komt wel een andere x beeb.' ze snelde naar de deur toe waar haar jas en tas lagen. Ze gaf ons een handkus terwijl ze de deur uitvloog. Tja, daar zaten we dan. Daphne en ik. 'Ga je het doen?' sprak Daphne uit. 'Wat doen?' vroeg ik verward. 'Hem hier uitnodigen, of zal ik het voor je doen?' grapte ze. 'Natuurlijk ga ik dat niet doen!' zei ik verbaasd. 'Je kent me beter dan dit.' vulde ik nog aan. 'In liefde en oorlog zijn er geen regels.' zei ze dromerig. 'Zo te merken gaat het goed tussen jou en Martin he?' zei ik op een kinderlijke plagerige manier. 'Oh, we gaan echt niet van onderwerp veranderen.' zei ze opeens scherp. 'Hoe lang ben je van plan om alleen te blijven Jannat?' zei ze met een serieuze ondertoon. 'Auch, die deed pijn.' zei ik afwerend. 'Nee serieus, we gaan niet voor altijd samen blijven wonen, hoe erg dat ook klinkt. Jij bent de enige van ons die stilstaat in haar liefdesleven, ooit moet er verandering inkomen, toch?' zei ze serieus. Auch, nee die deed wel echt pijn. Hoe erg dat ook klonk, had ze wel gelijk. 'Je hebt gelijk.' gaf ik toe. 'Maar ik weet niet wat ik moet doen?' vervolgde ik. 'Kom we gaan op een double-date, Jij, hij, Martin en ik. Dan heb je tenminste back up?' stelde ze voor. 'No way in hell Daff. Ik ben nog van de oude garde. Als iemand mij wil dan doet hij maar moeite.' zei ik koppig. 'Hoeveel moeite moet hij nog doen, Jannat? Wie weet geeft hij het binnenkort op en dan ga je der spijt van krijgen. Want eerlijk, zo slecht klinkt hij niet.' adviseerde ze me. Kijk natuurlijk heeft ze gelijk, zoals altijd. Maar zolang ik zijn moeder nog behandelde wist ik dat ik hem nog zou zien en behalve dat lijkt hij me niet de persoon om snel op te geven. Besides that, heb ik niet eens voor de helft zoveel lef als Daphne, haar moed waardeerde ik dan ook ontzettend in haar. 'Hoe zou ik dat dan moeten doen?' vroeg ik aan haar. Niet dat ik dat echt zou doen, maar wie weet komt het ooit van pas. 'Bel hem gewoon op of vraag het aan hem zodra je hem ziet, zoals ik met Martin had gedaan laatst.' zei ze op een ervaren toon. 'Ik zie wel wat ik ga doen, ik hou je wel op de hoogte.' deelde ik met haar mee. 'Hell yea dat je dat zult doen!' zei ze opgewekt. 'Hij heeft de eerste stap en de tweede en de derde stappen genomen, het is echt niet erg als jij de volgende stap zou nemen, denk er gewoon over na' zei ze als laatst. We ruimden de tafel op terwijl we over van alles en nog wat spraken. Daarna besloot ik naar mijn kamer te gaan om alles op papier te zetten. Mijn gedachten, mijn vragen, mogelijkheden, opties, volgende stappen etc. Daphne ging ook op haar kamer aan haar muziek werken. Je zou denken dat we saai waren, maar als je zo lang samen met elkaar woont heb je op een gegeven moment ruimte en tijd voor jezelf nodig. Behalve dat, hebben we ook vaak lol hoor, maar dat was vaak in het weekend, iedereen had doordeweeks zo zijn eigen leven, gelukkig.

  8. #23
    MVC Lid

    Reacties
    175
    28-11-2010

    Upupuppppppp super leuk verhaal

  9. #24
    verBAASd

    Reacties
    317
    08-12-2015

    Terwijl ik in mijn kamer naar mijn PC zat te staren, besefte ik me dat way too much schijterig ben om initiatief in eigen handen te nemen. Wat nou als we op een date waren? Ik wist niet hoe ik me zou moeten gedragen, waar ik over moest praten, wat ik moest aantrekken en ga zo maar door. Pft, ik krijg alleen maar stress als ik hierover aan het denken ben, laat staan als het echt zou gebeuren. Ik moest weten hoe Savannah hierover dacht. Ik moest dit vanuit verschillende visies bekijken nu ze het gehele verhaal kenden. Savannah en Daphne waren mijn enige vriendinnen die wisten hoe ik in mekaar zat. Zij wisten hoe verlegen ik daadwerkelijk ben. Zij wisten hoe benauwd ik het kreeg bij het woord liefde. Zij wisten hoe afstandelijk ik was tegen het mannelijke geslacht. Daphne vond dat ik er gewoon voor moest gaan. Maar wat nou als ik afgewezen werd, dan moet ik zijn kop nog voor een paar weken aanzien en elke keer met de weigering geconfronteerd worden. Ik kreeg rillingen bij die gedachte. Het was al bijna 11 uur en Savannah zou bijna thuis komen. Normaal lag ik nu al te slapen, maar ik moest ook nog weten wat er gebeurd was met haar. Het had vast met Darryl te maken. Nee? Wat zou er gebeurd zijn dan? Ze hadden toch een pauze genomen? Darryl was een half-Surinaams half nederlandse jongeman die als advocaat werkte. Hij en Savannah waren elkaar eerste liefde sinds ze pubers waren. Op de een of andere manier besefte ik me dat ik Darryl ook best wel lang kende, maar dat kwam alleen door Savannah. Het zou best jammer zijn als ze dat allemaal zouden opgeven. Ik hoorde de sleutels in de deur en ik snelde naar de deur toe. Ik wou geen tijd verspillen en voor even voelde ik me als mijn broertje. 'Wat een verwelkoming.' kondigde Sav aan toen ze me voor de deur zag staan. 'Wil je wat drinken?' vroeg ik haar beleefd en ongeduldig. Het was niet dat ik niet met haar wou praten, maar ik moest morgen weer vroeg op dus wou dit snel afhandelen. 'Haastig he?' zei ze lacherig. 'Maak je niet druk Jannat, dit gaat niet lang duren. Ik zou nooit tussen jou en je nachtritme willen komen.' maakte ze melig af. 'Jeetje, jij ben vrolijk.' merkte ik op terwijl we richting mijn kamer liepen. Ze had inmiddels haar jas, schoenen en tas op de vloer gegooid. 'Ach, dat is gewoon van de moeheid zo.' zei ze toegefelijk. We sprongen op mijn bed en onze gesprek begon.

    'Wat is er tussen jou en Darryl gebeurd?' vroeg ik gelijk nieuwsgierig.

    'Na-aah, dit gaat niet over mij maar over jou en je mysterieman.'

    'Kom op Sav, je moet me vertellen wat er gebeurd is.'

    'Misschien straks als we nog tijd hebben.'

    'Oh ik wist niet dat we een tijd hadden afgesproken.' zei ik lacherig.

    'Oke, er is geen tijd voor ditjes en datjes Jannat. Wat wil jij?'

    'Huh wat bedoel je met "wat wil jij?'

    'Wil je hem of niet?' vroeg ze duidelijker.

    'Ik weet het niet.'

    'Zeg gewoon ja of nee.' drong ze aan.

    'Oke, ik ben wel benieuwd naar wat er zou kunnen ontstaat tussen mij en hem, maar meer niet.' gaf ik toe.

    'Maar je hebt geen gevoelens voor hem?'

    'Ik denk het niet.' zei ik verward, ik wist namelijk echt niet of ik gevoelens voor hem had.. Als ik liefdesgevoelens voor hem had dan zou ik alsnog niet weten hoe die voelden.

    'Je moet het zeker weten.'

    'Hoe kom ik daarachter?' vroeg ik.

    'Heel simpel is dat. Wat voel je als je aan hem denkt?'

    'Irritatie, aantrekkingskracht en prikkeling.'

    'Aha, daar zit wat in.'

    'Is dat liefde?'

    'Tot op de dag van vandaag dacht ik dat ik wist wat liefde was, maar nu ben ik er niet meer zo zeker van.' vertelde ze.

    'Pft Sav, als jij het niet eens weet. Hoe moet ik het dan weten?'

    'Op een manier kun je daarachter komen.'

    'En dat is...?' vroeg ik afwachtend.

    'Leer hem beter kennen en de tijd zal het je vertellen.'

    'Hoe moet ik dat doen? En zeg me alsjeblieft niet dat ik hem mee uit moet vragen, want dat weiger ik.' zei ik terug.

    'Iemand leren kennen kan op zoveel manieren. Je moet gewoon de juiste manier vinden. Wie weet voel je je niet meer aangetrokken tot hem als je hem beter kent en niet meer zo mysterieus is. Want op het eerste gezicht lijkt het wel alsof er iets begint te bloeien vanuit jouw kant. Maar zoals je al zelf zei weet je niet of je je aangetrokken voelt tot de mysterie of tot hem. Ontrafel de mysterie en kom daar vanzelf achter.' zei ze wijs.

    'Wow, daar heb je een punt.' zei ik alsof we samen een ingewikkelde vraagstuk hadden opgelost.

    'Ben blij dat ik je kon helpen. Wacht gewoon totdat je hem weer tegenkomt en stel hem vragen, probeer hem gewoon te leren kennen.' voegde ze eraan toe.

    'Oh, dat gaat een probleem worden, denk ik.' zei ik.

    'Nou?' vroeg ze verward.

    'Hij is mysterieus om een reden, elke keer als ik hem vragen stel zegt ie letterlijk: "dat zal een mysterie voor jou blijven".' zei ik terwijl ik hem probeerde na te doen met zijn stem.

    'Misschien stel je de verkeerde vragen.' zei ze met een knipoog.

    'Dat zou best kunnen, eigenlijk?' bedacht ik me.. Ik stelde hem alleen maar vragen zoals; Hoe kom je aan mijn nummer etc.

    'Leer HEM kennen.' zei ze nadrukkelijk.

    'Oke, ik ga het proberen.' en ik werd bang bij die gedachte..

    'Wie weet kun je hem wel als patiënt aannemen. Private time verzekerd. Zo hoef je zijn moeder niet lastig te vallen tijdens haar afspraken.' voegde ze er nog aan toe. Oh, damn ze had gelijk. Ik zou me echt schamen om hem beter te leren kennen tijdens de afspraken van zijn moeder. Misschien moet ik hem gewoon wel als patiënt aannemen. Hoe nerveus me dat ook maakte, bedacht ik me, dat ik dit misschien gewoon moest doen?

    'Pft Sav, ik zou niet weten wat ik zonder je moet doen.' zei ik tegen haar terwijl ik een kusje op haar wang gaf, ze knipoogde naar me. Ze stond op om uit mijn kamer te gaan. 'Nee nee, nu is het jouw beurt!' zei ik dwingend. 'Het is echt een lang en ingewikkeld verhaal Jannat en het is de tijd niet waard om het mededelen, trust me.' zei ze vermoeid en de gaap die er achterna kwam maakte het beeld af. 'Dan wil ik het kort en krachtig horen.' zei ik koppig met mijn neus hoog in de lucht terwijl ik nog op mijn bed lag. 'Oke, maar wel heel kort dan.' zei ze toegefelijk. 'Jahaaaa!!!' zei ik ongeduldig terug. 'Oke komt ie dan, in het kort.. Darryl heeft een nieuwe baan aangenomen waardoor hij minder tijd heeft net als ik. Ik dacht dat een goed iets zou zijn maar ik merk dat ie vaag doet over zijn nieuwe baan. Hij wilt me totaal niets vertellen. Ik weet dat ie een advocaat is en dat ie zaken geheim moet houden. Maar hij spreekt gewoon totaal niet over zijn baan. Hij heeft ook nog eens aanbod gekregen van dezelfde firma om in het buitenland te gaan werken en hij overweegt het. Hij wilt me dwingen om bij hem te komen wonen of anders neemt ie die aanbod aan in het buitenland. Een ultimatum zogezegd. En dat maakt me boos, vooral omdat we in een pauze zaten.' zei ze met een sarcastische glimlach. Ik keek haar met open mond aan. Hoezo vond ze dit niet belangrijk om te vertellen? Ze keek me aan met opgetrokken wenkbrauwen. 'So there you have it. Ik wil er echt niet aan denken of over praten dus ik ga lekker douchen en mijn bedje induiken.' melde ze en ze verliet mijn kamer. Ik bleef naar de plek staren waar zij stond. Wat gek? Waarom wilde Savannah eigenlijk niet samen wonen? Ze kennen elkaar al zo lang dat het er ooit van moest komen toch? Ik praat morgen wel met haar, dacht ik bij mezelf, terwijl ik langzaam in slaap viel.


    Reacties zijn trouwens welkom!!!

  10. #25
    verBAASd

    Reacties
    317
    08-12-2015

    De volgende dag had ik me gewoon verslapen. Gelukkig was het maar een halfuurtje dus ik maakte geen lunch thuis maar besloot tijdens lunchtijd om gewoon langs de AH te gaan. Ik was ontzettend moe op werk. Zo voelt het dus om een soort van "liefdesleven" te hebben en tegelijkertijd te werken. Alhoewel ik geen echte liefdesleven had, was ik er wel benieuwd naar geworden. Nadat ik van de AH was gekomen had ik mijn lunch samen met Alexia gegeten. Ik nam een kwartiertje eerder pauze dan haar om naar de supermarkt te gaan omdat zij ditmaal een boterham vanuit huis had meegenomen. Iets klopte niet aan haar. En ik moest achterkomen wat het was. Ik kreeg het gevoel dat ze maar een vrolijke masker op had en dat daarachter meer verschool. Ik had hele fijne gesprekken met haar. Een andere kant van haar persoonlijkheid werd dan getoond. Op de een of andere manier was ze best wijzer dan dat ze zich altijd voordeed. Zij hoorde niet voor de rest van haar leven als receptioniste te werken, dat wist ik zeker. Ja, we hebben het ook over Idriss gehad. Ik vertelde haar dat ik hem misschien toch wel als patiënt zou nemen om hem beter te leren kennen, maar dat ze dit niet aan hem moest vertellen. Ze maakte duidelijk dat ze no matter what mijn back altijd heeft. "Mocht ie vervelend worden dan moet je dat gelijk tegen me zeggen want dan bel ik de beveiliger op," zei ze tegen me.. Hoewel ze het goedbedoelde kon ik er alleen maar om lachen. Ze zag er zo schattig uit toen ze dat zei! Besides that, de beveiliger van het winkelcentrum (die we altijd mochten bellen als er problemen waren) was pietluttig vergeleken met Idriss. Idriss was misschien 1 meter 95 en goed gebouwd. Een getrainde oog zoals die van mij kon dat wel zien en zeker goed voorstellen. De zon scheen vandaag en ik hoefde mijn jas niet aan. Ik had gewoon een witte zijden blouse aan en mijn favoriete zwarte nette broek met zilveren pumps. Alhoewel ik niet echt een pumpdrager en bezitter was, vond ik van mezelf dat ik er formeel uit moest zien op werk. Dus ik leende vaak Savannah's pumps omdat we dezelfde maat 36 hadden. Gelukkig had ik laatst mijn eigen pumps besteld. Ik zette de raam van mijn spreekkamer open terwijl ik op het net surfte. Mijn werkdag was bijna afgelopen totdat ik een telefoontje ontving van Alexia die me een fijne avond wenste omdat ze naar huis ging. Dit deed ze nooit, maar we konden het de laatste paar dagen goed met elkaar vinden. Ik wist dan gelijk dat ik alleen nog maar een uurtje hoefde, aangezien zij rond 4 uur naar huis ging. Normaal had ik het laatste uur altijd tijd voor mezelf om de dossiers en alles op orde te maken, maar dat duurde misschien alleen maar 20 minuutjes. Nadat ik de PC zat was besloot ik om al mijn dossiers en planningen in orde te maken en te kijken wat ik allemaal voor morgen moest doen en wie er dan zou komen. Ik keek naar de rest van mijn werkagenda en zag dat Mevr. Al Rahmani volgende week Dinsdag aan de beurt was. Ik kon op de een of andere manier niet wachten om haar te zien, en hem ook natuurlijk..

    Ik hoefde blijkbaar niet lang te wachten totdat ik hem weer zou zien. Ik ruimde mijn bureau op en pakte mijn tas. Ik hoorde dat het rustig was in het gebouw aangezien het al 5 uur was. De meeste diëtisten, huisartsen, receptionisten en tandartsen gingen rond deze tijd weg en aangezien de zon scheen waren ze waarschijnlijk nog eerder gegaan. De plek waar ik werkte had verschillende verdiepingen, het was een gezondheidscentrum. Voorover gebukt zocht ik naar mijn telefoon in mijn tas. Natuurlijk omdat ik altijd meditatiemuziek luister terwijl ik naar huis liep. Totdat ik plotseling voetstappen hoorde in de gang. Met een ruk schoot ik omhoog toen ik hoorde dat mijn deur openging. Ik dacht dat het misschien de benedenreceptioniste was die de laatste ronde deed voordat zij wegging. Ik draaide me gelijk om. Maar ik besefte me dat ik verkeerd had gedacht toen ik hem in mijn deuropening zag staan.

  11. #26
    verBAASd

    Reacties
    317
    08-12-2015

    4. Verandering

    Met wijd gesperde ogen keek ik hem verrast maar geschrokken aan. 'Je liet me schrikken?' wist ik uit te brengen. Hij keek me onderzoekend aan van top tot teen, dus ik besloot hetzelfde te doen. Wat bleek, we hadden hetzelfde aan. Hij had een zwarte nette broek aan met een witte blouse. Natuurlijk had hij geen zilveren pumps aan. Dat zou wel grappig zijn geweest. En hij lijkt me ook niet het type voor zijden kleding. Hij had nette zwarte schoenen aan. Ik kreeg een raar gevoel in mijn buik nadat ik hem goed ging observeren. Ik keek naar zijn ene hand die niet in zijn broekzak was verstopt. Ik zag aderen die eruit sprongen, en damn wat had ie grote handen. Zijn blouse viel netjes over zijn borstkas heen. Niet te strak maar niet te los. Hij gaf net niet te veel bloot. Maar een paar knoopjes van zijn blouse stonden wel open. Ik keek verder omhoog en zag dat ie stoppels had en voor even vroeg ik me af hoe die stoppels tegen mijn huid aan zouden voelen. Ik vergaapte me aan zijn strakke maar brede kaaklijn die zijn gezicht goed vormde. Hij likte zijn lippen en ik was weer wakker. Ik keek hem gelijk recht in de ogen aan. 'Bevalt het je?' vroeg ie uitdagend. Oh dear lord, daar gaan we weer. 'Dat is niet zo netjes om te vragen.' maakte ik hem duidelijk. Hij deed een stap naar binnen en sloot de deur achter zich dicht. 'Zal ik jou eens vertellen wat niet netjes is?' sprak ie serieus terwijl ie naar me toe liep. Hij stond tegenover me aan de andere kant van mijn bureau. 'Hoe verdomd moeilijk je het voor me maakt.' zei hij met ingehouden woede. 'Pardon?' zei ik totaal verward. 'Ben ik degene die alles moeilijk maakt? Tot nu toe ben jij degene die mijn leven zo enorm ingewikkeld maakt.' zei ik bot terug. 'Oh heb ik zo'n enorme invloed op jouw robotleven?' zei hij beledigend tegen me. Voor even voelde ik een vlaag van woede door me heen gaan. En ik voelde me op dat moment zo'n idioot dat ik ooit overwogen had om hem als mijn patiënt te nemen, nu niet meer. Hoe zou ik ooit met deze gast in 1 kamer kunnen blijven voor een uur en dat op tweewekelijkse basis. No way in hell dat ik dat nu nog ging overwegen. 'What the fuck weet jij over mijn leven?' siste ik door mijn tanden heen. 'Nou wordt het mooi.' zei hij tegen zichzelf. Hij zette zijn handen op het bureau en boog naar me toe. Gelukkig kwam ie niet al te dichtbij, maar wel dichtbij genoeg dat ik zijn geur rook. Ik zag zijn gezicht heel goed voornamelijk ook door de zon die naar binnen scheen. Ik zag zijn lichtbruine ogen en perfect gevormde wenkbrauwen (nee niet geëpileerd maar ook geen evisu wenkbrauwen). Hij was misschien de knapste man die ik tot nu toe gezien had. Zijn kortgeknipte kapsel was een beetje verward alsof ie net uit bed was gekomen. Hij had zwart stijl haar, en het zag er zijdezacht uit dat ik er met mijn handen door heen wou gaan. 'Vertel mij eens wat het spannendste is dat er ooit in jouw leven is gebeurd.' zei hij langzaam op een bijna bedreigende toon. Op dat moment besefte ik me al te goed dat mijn leven tot sinds kort altijd monotoon is geweest. Was hij gewoon aan het raden of wist ie dit? Hoe kwam het dat ie altijd gelijk had? 'Weet je, ik heb hier totaal geen zin in.' zei ik terwijl ik langs mijn bureau liep om naar de deur te gaan. Op dat moment wist ik niet of ik hem gewoon zou achterlaten in mijn spreekkamer of dat ik hem de deur zou wijzen. Totdat ie me opeens afsneed en precies voor me stond. 'Het is hard hé als je geconfronteerd wordt met de waarheid.' zei hij bijna wrekend. Damn, ben ik zo makkelijk te lezen, dacht ik bij mezelf. 'Wil je alsjeblieft uit de weg gaan?' smeekte ik bijna. 'Gaan we nu pas beleefd worden?' zei hij sarcastisch terug terwijl ie me diep in de ogen aankeek. Ik voelde me ongemakkelijk dus ik keek weg. Dus hij vond "smeken" wel beleefd en zakelijke antwoorden onbeleefd. Deze gast is het volgens mij gewend dat ie op handen en wenken bediend wordt en natuurlijk aanbeden wordt door iedereen. Wat wou hij nu met dit bereiken? 'Bedenk maar wat je wilt zeggen, ik heb alle tijd.' met die woorden onderbrak hij mijn gedachten. Ik keek hem weer aan en zei; 'Ga toch weg met je nonsens. Je denkt dat iedereen jou moet aanbidden omdat je de eigenaar bent van een hotelketen, maar ik ben niet onder de indruk. Dus rot gewoon op, oke?' ik wist totaal niet wat ik moest zeggen want hij had me letterlijk en figuurlijk in een hoekje gedreven en er was geen ontsnappen mogelijk of ik moest door hem heen gaan en dat beloofde een moeilijke opgave te worden. Hij fronste zijn wenkbrauwen 'Is dat het allerbeste waarmee je kunt komen? Natuurlijk, ik verwacht ook niets meer van jou.' zei hij bot. 'Wat in godsnaam wil je van me?!' begon ik te schreeuwen, dat ik zelfs moest kuchen omdat het pijn deed aan mijn keel. Hij pakte me bij mijn schouders vast terwijl ik mezelf probeerde los te wikkelen. Hij hield me stil en dwong me om in zijn ogen te kijken. 'Is dat nu nog steeds niet duidelijk? Hoe vaak moet ik jou nou laten merken dat jij degene bent die ik wil.' zei hij fluisterend maar op een waarschuwende manier. Hij kwam echt gevaarlijk dicht bij mijn gezicht en ik zag de intensiteit in zijn ogen, zijn grip rondom mijn schouders verslapte en hij streek met zijn handen langs mijn armen. Kippenvel kreeg ik ervan en ik had nog nooit zoiets meegemaakt, het maakte me zelfs bang. Hij trok me dichter naar hem toe.. De adrenaline gierde door mijn lijf. Zijn handen bereikten bijna mijn handen en ik rukte me in een keer los en sloeg hem keihard in zijn gezicht met mijn platte hand en voor een miniseconde voelde ik zijn stoppels. Ik wou een 2e maal slaan met de achterkant van dezelfde hand die ik daarnet gebruikt. Maar zijn reflexen waren goed en hij pakte mijn pols vast. Hij drukte me tegen de muur aan terwijl mijn pols nog in zijn stevige grip vastzat. Hij hield mijn pols tegen mijn borst aan terwijl ik tussen hem en de muur zat. Voor even slaakte ik een diepe zucht in en mijn hart begon steeds harder te kloppen en ik trilde zelfs. Wat zou er nu gebeuren? Wat was hij van plan. Shit, was er maar iemand in dit gebouw die dit allemaal kon horen. Ik ben nog nooit in zo'n situatie verzeild geraakt. Hij hield mijn pols strakker tegen mijn borstkas aan en keek me met een serieuze blik aan. 'Doe dat nooit meer.' fluisterde hij als een waarschuwing. 'Niemand, maar dan ook niemand komt hier zomaar mee weg.' siste hij door zijn tanden heen. Met een ruk liet hij mijn hand los en draaide zich om terwijl ie de deur uitliep. Daar stond ik dan buiten adem en mijn hart klopte nog steeds als een gek. Ik slaakte een diepe zucht terwijl ik nog tegen de muur stond in dezelfde positie waar hij me achtergelaten heeft... Ik zakte door mijn knieeen heen vanwege de shock. Misschien zat ik daar minuten of urenlang in shock. Zonder na te denken pakte ik mijn spullen en rende nonstop naar huis.

  12. #27
    verBAASd

    Reacties
    317
    08-12-2015

    Thuis aangekomen, dook ik in mijn bed en verstopte me onder mijn lakens. Ik wou huilen, iets wat ik al jaren niet meer heb gedaan. De tranen liepen over mijn wangen heen en ze stopten niet. Hoe kon ik zo'n idioot zijn? Hoe was het mogelijk dat dit met mij gebeurde? Waar komt dit allemaal vandaan? Ik wou verdwijnen onder mijn lakens. Ik schaamde me hiervoor. Ik schaamde me voor mezelf dat er een man bestaat die mij kon laten huilen. Tot nu toe was het alleen mijn vader die mij in tranen had achtergelaten.

    De hele avond lag ik in mijn bed. Daphne en Savannah vielen me niet lastig. Want ze wisten dat als er iets met mij gebeurd was dat ik er vanzelf mee zou komen. Vragen stellen en informatie bij mij afdwingen lukten niet. Ik was als een zombie, afwezig en stil en verstopt in mijn kamer.

    De volgende dag kreeg ik een telefoontje van Alexia. Ik was namelijk vrij vandaag en had bijna de hele dag in bed gelegen. Alexia sprak nerveus met mij aan de telefoon. Ze zei letterlijk tegen me dat ik een brief had ontvangen en gelijk naar werk moest komen omdat het er niet goed uit zag. Met heel veel moeite snelde ik naar mijn werk toe. Ik had niet eens de tijd genomen om te douchen. Ik had casual kleding aangetrokken en mijn sneakers. Ik hoefde vandaag niet te werken dus waarom moest ik er formeel uitzien? Besides that, was ik niet echt in de mood om mezelf mooi te maken na wat er gebeurd was gisteren. Op mijn werk aangekomen liep ik rechtstreeks naar Alexia toe. Ze keek me aan en groette me niet. Ze was even stil. 'Wat is er?' vroeg ik geshockeerd. 'Euhm, euhm...' stotterde ze terwijl ze even om haar heen keek. 'Ik ga nu mijn pauze nemen en dan gaan we in jouw kantoor even praten.' zei ze afwezig terwijl ze de beruchte brief oppakte. Samen liepen we naar mijn kantoor. En bij het zien van mijn kantoor kreeg ik de kriebels en rillingen. Gadverdamme, nu al teveel herinneringen hier terwijl ik er pas een half jaartje werkte. Ze ging op mijn plek zitten en ik ging tegenover haar zitten. Ik voelde me nu als een patiënt. 'Luister Jannat. Er is iets ergs gebeurd.' zei ze met een blik vol medelijden. Waren die medelijden voor mij bedoeld vroeg ik me af? Hoe kon het zo zijn dat deze meid Alexia nooit down was en nu opeens wel? 'Wat is er gebeurd, Alexia?' vroeg ik ontzettend bang. 'Flip alsjeblieft niet.' waarschuwde Alexia mij. Ze probeerde dat op een rustgevende toon te zeggen maar het lukte haar niet al te goed. In haar handen had ze de beruchte brief. 'Zeg het alsjeblieft?!' wist ik uit te brengen. En ze begon me afschuwelijke nieuws te vertellen. Het was zo afschuwelijk dat ik geen reactie kon geven omdat ik dacht dat ik in een verborgen televisie programma speelde. Dit had een grap moeten zijn?

    Ik kreeg een brok in mijn keel door wat ik hoorde. Waar de fuck ging dit nou over? Kan hij dit wel doen? Waarom ik? Zulke vragen gingen er door mijn hoofd heen. Dit nieuws was te shockerend. Is dit überhaupt wel mogelijk? Ik ademde diep in en sloot mijn ogen. Het was stil. Ik deed mijn ogen weer open en keek naar Alexia die mij met grote ogen aanstaarde terwijl ze op haar volle onderlip beet. 'Kun je dat alstublieft nogmaals herhalen, Alexia?' zei ik met een wanhopig stemmetje. Alexia slikte even een brok weg. Ik ademde zwaar en dat was erg hoorbaar in mijn ontzettende stille kantoor. Alexia kuchte en herhaalde nogmaals het slechte nieuws. Met een zacht stemmetje zei ze: "Je wordt aangeklaagd wegens agressie op de werkvloer en het onjuist behandelen van patiënten. Het doel van de aanklacht is om jouw licentie in te laten trekken, zodat je niet meer aan de slag kunt als diëtiste. Je wordt over 2 weken verwacht bij de rechtbank in Amsterdam Zuid. Ik denk dat het een goed idee is om een advocaat in armen te nemen, Jannat."


  13. #28
    MVC Lid

    Reacties
    15
    09-12-2015

    Ga verder!!

  14. #29
    MVC Lid

    Reacties
    69
    26-07-2015

    Ga gauw verder

  15. #30
    MVC Lid

    Reacties
    175
    28-11-2010

    Hallooo schrijf verder