Maroccain girl in prison.

[Meysae.]

Proloog

"Najoua", hoor ik vanuit de verte. Ik stop abrupt met typen en sluit mijn beeldscherm. Zachtjes wordt er getikt op mijn bureau, ik kijk op en zie mijn baas ietwat chagrijnig naar me kijken. "Er is weer een flinke bankafschrift die geheel onbekend is plaatsgevonden vanuit jouw computer. Mocht je nog een zielige reden weten te vinden hoor ik het graag. Je bent ontslagen. Morgen om 5 uur kun je tekenen." Terwijl ik naar de juiste woorden zoek kijk ik levenloos voor mij uit. "Dit pik ik niet." sis ik zacht. Ik loop naar de dichtsbijzijndste computer en grijns, "Oh wat ben je duur." bulder ik en ik gooi hem op de grond, stamp hem kapot en loop tevreden weg. G38, computer G38. Maar liefst een half miljoen waard. G38, computer G38. Denk ik nogmaals. Ik tover een enorme grijns op mijn gezicht en pak de dichtsbijzijndste hamer in het kamertje van de concierge. Ik ram erop los totdat ik overal chipjes zie liggen. Komen goed van pas. Ik raap er een paar op en doe ze in mijn broekzak. Net na de verwoesting hoor ik sirenes en zie ik in alle chaos allerlei politie agenten op me afkomen. "Najoua Bouchrif, aangehouden wegens vandalisme en het verstoren van de omgeving, bedreigen en het ongepast taalgebruik tegenover de medemens." Een tweede agent neemt het woord van hem over, "Alles wat je zegt kan later tegen je gebruikt worden." opeens wordt alles wazig terwijl mijn zicht verdwijnt.

Piekerend loop ik heen en weer in mijn cel. Wat voor leven heb ik nog? Ik heb me laten gaan door mijn razernij en heb zowat mijn hele carrière opzij gezet voor een achterlijke baan, mijn werkcarrière zowel mijn eer in de Marokkaanse gemeenschap heb ik op dat moment vaarwel gezegd. Ik zit nog maar 8 uur in mijn cel en moet tot het einde van de dag wachten op de uitspraak van de rechter. Ik veeg mijn rollende tranen weg en herstel me als ik gesleutel hoor bij mijn cel. "Mevrouw Najoua Bouchrif, de uitspraak van de rechter is eerder vrijgegeven dan gedacht. Loopt u mee?" Ik knik en geef mijn armen zonder al te veel poespas over zodat ik de straf snel te weten kom.
"Ga zitten." zegt de politie agente. "Je hebt een geldboete van 1 miljoen euro die je binnen 15 jaar af moet lossen en je hebt een celstraf van 2 jaar waarvan 1 voorwaardelijk. Over een week mag je jouw familieleden zien en je wordt morgen overgeplaatst naar de vrouwengevangenis te Utrecht. Nog vragen?" Ik schud mijn hoofd terwijl de tranen vloeien en ik wordt begeleid naar mijn cel.

[Meysae.]

Niemand interesse in dit verhaal?

[Gaatjouniksaan]

Ik wel. Hoop dat je snel door gaat. En weet er zijn veel stille lezers haha.

[Meysae.]

Het is inmiddels al 6 uur en tijd voor mijn eerste maaltijd. Mijn maag knort al de hele dag, zeurend om een portie Nederlands voedsel. Zo een honger heb ik nooit eerder mee mogen maken, wij Marokkanen eten wanneer we honger hebben en aangezien ik altijd op straat eet wanneer het me uitkomt is dit de ideale mishandeling voor een een mens als ik. Al dat wachten, niet eens voor iets lekkers hoor. Gewoon voor 100 gram fijngeperste aardappels met een stukje haram vlees dat ik niet eens op mag eten. Er word weer gesleuteld en de agente maakt de deur op een kiertje open. "Aardappels met wat wortels en vlees." Hoe kon ik het weten, schaarse aardappels met vlees. Terwijl ik het bord aan het bestuderen ben zie ik dat de agente afwachtend kijkt of ik wat ga eten. "Ik mag geen varkensvlees." "Het is rund." "Ja maar niet halal geslacht." ze kijkt bedenkelijk. "Zover wij weten is alleen varkensvlees niet toegestaan, smakelijk eten." en zonder dat ze een reactie wilt horen doet ze de deur dicht.

Ik heb zo een honger, zo een honger. Ik besluit toch dat stukje aardappel te eten, mijn gezicht vertrekt. Nederlands voedsel is zo vies, en het is ook nog eens slecht bereid. Laat staan in de vrouwengevangenis te Utrecht. Ik zet me over mijn commentaar heen en maak mijn aardappels toch op. Het vlees laat ik staan, geen denken aan. "Alhamdoulillah ten alle tijden." fluister ik zacht. Het gaat helemaal niet goed met mij, mijn ouders zijn ter schande gebracht. Heel de familie Bouchrif lijd onder mijn handelingen en een normaal leven zal ik nooit meer terug kunnen krijgen. Ik zal nergens meer aangenomen worden en elke man zal terugdeinzen als het gaat om mij. Mijn hand zal nooit meer gevraagd worden en later zal ik leven met twintig katten, tien honden en een uitkering. Wat heb ik toch gedaan, wat heb ik toch gedaan.. Ik moet me richten op de islaam en Allah om vergiffenis vragen. Ik moet al mijn gebeden gaan verrichten en ik moet en zal een beter mens worden. Allah help mij, help mij tijdens de strijd van het aardse leven.. Dit is nog niks, de vrouwengevangenis is meerdere malen erger dan een celletje in een politiebureau. Er staat mij nog veel te wachten.

[asdiamantje]

leuk begin! ga snel verder.

[Meysae.]

Door de boeien en de trekkende politie agenten voel ik mijn handen snijden. Ruw word ik in het busje gezet, het is een rit van 2 uur lang door de weilanden heen. Dit doen ze voor wat extra veiligheid, je weet nooit wat er kan gebeuren op de snelweg tijdens de spitsuren en vooral niet in dit dichtbevolkte land. De motor wordt gestart en het busje beweegt zich langzaam voort. Een of andere bewaker zit bij mij in het busje en kijkt me voortdurend aan, zenuwachtig word ik er van. "Kun je alsjeblieft niet zo naar me kijken? Ik vind het niet fijn." zeg ik tegen hem. "Het is mijn baan, heel jammer dat jij je er niet fijn bij voelt." Verschrikkelijk, dit soort banen zijn gewoon weggelegd met mensen zonder hart. Ze hebben vast wel eerder moeten handelen met moordenaars en dat soort mensen maar zo ben ik toch niet! Ik heb gewoon toevallig een dure computer gesloopt, idioten. Het draait ook alleen maar om geld.

Schuddend word ik wakker gemaakt door de bewaker. "We zijn er, stap uit en strek je armen recht." Ik doe wat mij gevraagd wordt en er worden meer bewakers bij geroepen. Lopend, op een langzaam tempo bewegen we ons voort naar de gevangenis. Het is groot, emotieloos en grijs. Ik moet de slingers zelf maar ophangen luidt de gezegde. Eenmaal in het gebouw zie ik honderden, misschien wel duizend cellen. In iedere cel zitten twee mensen die bijna dezelfde misdaad hebben gepleegd. "Open cel 56." luidt de microfoon. De cel wordt automatisch geopend en mijn handboeien worden los gemaakt. "Dit is jouw nieuwe celgenoot." zegt mijn begeleider en hij loopt weg. "Ik ben Sasja, ben 19 jaar en heb een bankfraude gepleegd van 2 miljoen. Laten we maar gelijk door de deur heen vallen. Wie ben jij?" zegt het vrolijk uitziende meisje. "Ik ben Najoua Bouchrif, heb bankfraude gepleegd en twee computers gesloopt van beide een half miljoen waard."

[Meysae.]

Geen verdere interesses

[Meysae.]

"Krijgen jullie ook pauzes in een lucht plek, moet je hier ook werken met een soort team en zijn er ook kantines voor de hele gevangenis?" vraag ik aan Sasja. Sasja zit hier al een aantal maanden en weet ongeveer hoe alles nu in elkaar zit. "Jij hebt te veel prison break gekeken." grinnikt ze. "Maar het lijkt wel op Orange Is The New Black." zegt ze doodserieus. "Waar vrouwen worden gemanipuleerd voor seks?" ik kijk met een open mond naar Sasja. "Zoiets, je moet er dus op letten dat je niet de verkeerde indruk geeft. Dat gebeurd hier vrij snel." Ik blijf voor me uit staren. "Ik ben geen lesbienne voor het geval je dat dacht." zegt Sasja terwijl ze haar bed opmaakt. "Ik heb niks tegen lesbiennes hoor, zolang ik er maar geen last van heb!" Vanuit mijn ooghoek zie ik dat Sasja haar sokken en schoenen aantrekt. Ik werp haar een vragende blik toe. "Waar zijn die voor nodig?" "Om de twee dagen moeten we rond half drie altijd onze was doen en drogen. Hup, doe je schoenen aan!" Ik zoek vluchtig naar mijn enkelsokken en doe mijn Adidas superstars aan. "En denk eraan, wek niet per ongeluk de verkeerde indruk." zegt ze voor de tweede keer dit uur. Ik knik en wacht tot de cellen automatisch open gaan. Dat gebeurt al vrij snel en ik en Sasja lopen langs alle andere cellen naar de openbare was. Ik zie veel verschillende soorten vrouwen, mannen die zich voordat ze zijn gearresteerd hebben omgebouwd als vrouw. Vrouwen die mannenhormonen slikken, onverzorgde vrouwen en vrouwen waarvan ik nooit had gedacht dat ze überhaupt in een gevangenis zouden zitten. Ik val meer onder de laatste categorie alhoewel ik tot nu toe nog geen enkele Marokkaanse ben tegen gekomen. Schuddend haalt Sasja me uit mijn gedachtes. "Niet staren, weet je nog wat ik zei over de verkeerde indruk?" zegt ze. "Ik doe mijn best ja!" zeg ik wat harder dan dat de bedoeling was. Sasja knijpt me in mijn arm. "Niet zo hard, het is niet goed om op te vallen idioot." sist ze.

[Nietzo-]

Nieuwe fann!!
Ga gauw door meid, je.doet het goedd!!

[Nassimax]

Goed begin, ga snel verder! Upppp!

[HajarB010]

uuupp, nieuwe faannetje!! :thumbup:

[mrsverflokker]

kom op we wachten

[Meysae.]

Ik stop met dit verhaal door het tekort aan interesse vanuit jullie kant