Salaam Alaykum, ik las vandaag dit stuk en kreeg tranen in mijn ogen..
Hier kunnen wij heel veel van leren!
''Toen ik thuis kwam na een avond dineren met mijn vrouw, pakte ik haar hand vast en zei: ''Ik heb iets te vertellen. Plotseling wist ik niet hoe ik mijn mond moest openen, maar ik moest haar laten weten wat ik wou. Ik wou een echtscheiding. Ik bracht het onderwerp kalm. En ze leek zich niet te ergeren aan mijn woorden, in plaats daarvan vroeg ze me zachtjes, waarom? Ik vermeed haar vraag en dat maakte haar boos. Ze schreeuwde tegen me en ze zei: ''Je bent geen man! Die nacht hebben we niet met elkaar gesproken. Ze huilde. Ik wist dat ze wilde weten wat er gebeurd was met ons huwelijk, maar ik kon haar geen bevredigend antwoord geven. Ik had mijn hart verloren aan een andere vrouw. Ik hield niet meer van mijn vrouw, maar had medelijden met haar! Met een diep gevoel van schuld, stelde ik een echtscheidingsconvenant waarin werd gesteld dat ze ons huis, onze auto, en 30% van de aandelen van mijn bedrijf kon bezitten. Ze keek er even naar en scheurde het in stukken. De vrouw die tien jaar van haar leven met mij had doorgebracht was een vreemde voor mij geworden. Ik had medelijden met haar verspilde tijd, middelen en energie, maar ik kon niet terug nemen wat ik had gezegd, want ik hield van mijn minnares. Het idee van de echtscheiding, die mij had bezeten een aantal weken geleden leek nu steviger en duidelijker. De volgende dag kwam ik heel laat thuis en vond haar aan de tafel aan het schrijven. Ik wou geen avond maaltijd, maar ging meteen naar bed en viel snel in slaap, want ik was moe na een drukke dag met mijn minnares. Toen ik wakker werd, was ze nog steeds aan tafel aan het schrijven. Ik had daar geen aandacht voor. In de ochtend presenteerde ze haar scheiding voorwaarden: Ze wilde niets van me hebben, maar had de behoefte één maand de tijd te hebben vóór de scheiding. Haar redenen waren simpel: Onze zoon had zijn examens in die maand en ze wilde hem niet verstoren met ons gebroken huwelijk. Dit was aangenaam voor mij. Maar ze had meer, ze vroeg me te herinneren wat we deden in de bruidskamer op onze trouwdag. Ik droeg haar toen in mijn armen over de drempel. Ze vroeg mij dat elke dag voor de duur van een maand uit te voeren, van onze slaapkamer naar de voordeur, elke ochtend. Ik dacht dat ze gek geworden was, maar om onze laatste dagen samen draaglijk te maken, accepteerde ik haar vreemde verzoek. Ik vertelde mijn minnares over de echtscheiding van mijn vrouw en omstandigheden. Ze lachte luid en vond het absurd. Mijn vrouw en ik hadden geen intimiteit meer. Toen ik haar droeg op de eerste dag, voelden we ons beiden ongemakkelijk. Onze zoon klapte van blijdschap, papa houdt mama in zijn armen. Zijn uitdrukking bracht me een gevoel van pijn. Vanuit de slaapkamer naar de woonkamer, vervolgens naar de deur, liep ik meer dan tien meter met haar in mijn armen. Ze sloot haar ogen en zei zachtjes: 'Wee onze zoon niet vertellen over de echtscheiding'. Ik knikte en voelde mij een beetje van streek. Ik zette haar neer voor de deur. Ze ging wachten op de bus naar haar werk. Ik reed alleen naar kantoor. Op de tweede dag, voelde het gemakkelijker. Ze leunde op mijn borst. Ik rook de geur van haar blouse. Ik realiseerde me dat ik niet had gekeken naar deze vrouw voor een lange tijd. Ik realiseerde me dat ze niet meer jong was. Er waren fijne rimpels op haar gezicht, haar haren waren grijs worden. Ons huwelijk had zijn tol van haar geëist. Voor een minuut vroeg ik me af wat ik gedaan had. Op de vierde dag, toen ik haar optilde, voelde ik het gevoel van intimiteit terug te keren. Dit was de vrouw die tien jaar van haar leven aan mij heeft gegeven. Op de vijfde en de zesde dag, besefte ik dat ons gevoel van intimiteit meer groeide. Ik vertelde mijn minnares hier niks over. Het werd makkelijker om haar te dragen met de tijd die verstreek. Misschien maakte die dagelijkse work-out mij sterker. Ze was aan het kijken van wat ze deze ochtend zou aantrekken. Ze probeerde een paar jurken, maar kon geen geschikte outfit vinden. Ze zuchtte: 'Al mijn jurken zijn groter geworden'. Ik besefte mij plotseling dat ze was vermagerd, en dat dat de reden was waarom ik haar makkelijker kon dragen. Opeens drong het tot me door... Ze had begraven pijn en bitterheid in haar hart. Onbewust stak ik mijn hand uit en raakte haar hoofd. Voor onze zoon was het dragen van mijn vrouw een gewoonte geworden dus zei mijn zoon op een dag: 'Papa, is het tijd om mama te dragen'! Voor hem was dat een essentieel deel van zijn leven geworden. Mijn vrouw gebaarde naar onze zoon om dichterbij te komen en omhelsde hem stevig. Ik draaide mijn gezicht weg, omdat ik bang was dat ik misschien van gedachten zou veranderen op het laatste moment. Vervolgens hield ik haar in mijn armen, lopend van de slaapkamer, door de woonkamer, naar de gang. Haar hand omringde mijn nek zacht en natuurlijk. Ik hield haar lichaam stevig vast, het was net als onze trouwdag. Maar ze kreeg steeds meer een lichter gewicht en dat maakte me verdrietig. Op de laatste dag, toen ik haar in mijn armen hield, hield ik haar stevig vast en zei: 'Ik had niet gemerkt dat in ons leven de intimiteit ontbrak'. Ik reed naar mijn minnares... sprong uit de auto, zonder de deur op slot te doen... Ik liep naar boven. Mijn minnares deed de deur open en ik zei tegen haar: Sorry, maar ik kan de scheiding niet doorzetten. Ze keek me aan, verbaasd, en raakte mijn voorhoofd aan. 'Heb je koorts?' Zei ze. Ik bewoog haar hand van mijn hoofd. 'Sorry', zei ik, 'Ik zal niet te scheiden. Mijn huwelijk werd saai, omdat zij en ik niet de details van ons leven waardeerden, niet omdat we niet meer van elkaar houden. Nu besef ik sinds ik haar droeg naar mijn huis op onze trouwdag, ik haar moet vasthouden tot de dood ons scheidt. Mijn minnares leek plots wakker te worden. Ze gaf me een harde klap en daarna sloeg ze de deur dicht en barstte in tranen uit. Ik liep naar beneden en reed weg. Bij de bloemenwinkel onderweg, bestelde ik een boeket bloemen voor mijn vrouw. De verkoopster vroeg me wat te schrijven op de kaart. Ik glimlachte en schreef, 'ik zal je dragen, elke ochtend tot de dood ons scheidt'. Die avond toen ik thuis kwam, met de bloemen in mijn handen, een glimlach op mijn gezicht, rende ik de trap op om mijn vrouw te vinden. Overleden. Inna Lillahi Wa Inna Lillahi Radj3oen! Mijn vrouw bleek te hebben gestreden tegen kanker, terwijl ik maanden zo druk was met mijn minnares en ik had het niet eens in de gaten. Ze wist dat ze op korte termijn zou komen te overlijden en ze wilde me redden van de negatieve reactie van onze zoon. De Profeet vrede zij met hem zei: 'De beste onder de mannen zijn degene die het beste zijn voor hun vrouwen'.
Geplaatst door Kasha123 
