"Forget not that the earth delights to feel your bare feet and the winds long to play with your hair."
-- Kahlil Gibran
Het beste is eerst een volwassen gesprek aangaan en hem herinneren aan hoe belangrijk het nakomen van beloftes is. Wat ook belangrijk is om de man te laten weten hoe ze zich voelt, dus niet gerespecteerd en of hij in het vervolg dingen eerst wilt overleggen met haar etc. Daarna uitleggen dat ze niks tekort komen dus er is geen reden zijn ouders voorrang te geven, broer in laten trekken moet ze ook aankaarten en dat hij maar voor zijn eigen woning moet zorgen. Dit natuurlijk respectvol en kalm, indien hij toch besluit om het te doen haar deel van je geld terug eisen en hem dingen ontzeggen.
*Account niet meer in gebruik*
En daarom kan je maar beter altijd je eigen geld hebben. Je offert zoveel op maar uiteindelijk bepaalt hij het en is het zijn geld.
Hmm Asfoureh... Mezelf kennende gaat dit voor een serieuze barst in het huwelijk zorgen. Het gaat niet om materie, maar om de afspraak/belofte.
Ik zou de beslissing op z'n minst proberen uit te stellen. Dus, zoals iemand hier eerder aangaf, nu even genieten van vakantie. Een we komen later terug om het verder eens te bezien.
Maar of ik zo rustig kan blijven? Hoogstwaarschijnlijk niet. Moeilijke situatie.
Ik snap btw niet dat mensen zichzelf of hun kids zaken ontzeggen om te sparen voor een woonst in Marokko. Kan ik daar iets kopen? Goed. Heb ik het financieel niet zo breed? Jammer.
Ja een woning daar is 'handig', maar bezie ik niet als noodzakelijk.
Maar dat ben ik uiteraard.
Ik voeg mij maar even zonder pardon in de discussie.
Ik snap in eerste instantie niet dat er ouders zijn die zoiets schaamteloos vragen aan hun kinderen.
Echt toevallig vandaag krijg ik telefoon van mijn schoonmoeder dat we een verdieping krijgen als we willen om aan te kleden enzo omdat we kinderen hebben. Denk ik bij mezelf neen dank je wel, we moeten het zelf doen.
Hoe kan je als ouder, zeker als je weet dat je kind verantwoordelijkheden heeft, zomaar een groter woning wensen/eisen/afdwingen. Je hebt er potverdorie 1 gekregen.
Die man zal denken ik werk er kei hard voor dus ik beslis want ik ben de kostwinner. Hij vergeet wel dat dit kan mede door zijn vrouw.
Als zijn beslissing vaststaat dan kan je er weinig aan doen. Asfoureh, zou jij daarvoor echt scheiden? Ook al heb je kinderen met hem?
Voor mij zou dat denk ik geen breekpunt zijn. Wel zal het zijn dat ik die woning niet hoef en wordt mijn levensstandaard anders. A sidi eerst ik. Dat zou dan weer mijn manier zijn en daarbovenop dat ik hem niet meer zal vertrouwen.
Wij hebben onlangs ook zo een voorval gehad, dat ik dacht wesh denk jij dat jij alleen maar dingen kan beslissen en doen onder het mom van voor ons gezin? Dus ik heb besloten om hem ook een koekje van eigen deeg te geven...ook even papieren onder zijn neus douwen van heyyy ik heb effe wat geïnvesteerd voor 25.000 euro.
Ik denk persoonlijk dat we binnen een huwelijk/relatie zwart/wit mogen/kunnen denken. Althans dat is de les die ik heb meegenomen naar mijn huidige situatie.
Veel sabr voor je vriendin want het is gewoon een chemta.
Verstuurd vanaf mijn SM-G970F met Tapatalk
Wees genadevol
Bwa, als mijn partner zegt dat zijn geld 'ons geld' is, dan beschouw ik dat als ons geld en handel ik daar ook zo naar.
Zo ken ik een koppel die beiden een inkomen hebben, waarbij ze dan een huis wilden kopen. Plots zei de man dat hij het huis alleen wilde kopen en dus enkel op zijn naam zal laten zetten. Hij ging dan lenen (familie en vrienden), nam er een extra job bij...
Ja daar zit je dan... Je hebt dan wel je eigen inkomen, maar je partner werkt elke dag van s morgens tot 's avonds om zijn huis te kopen die jullie samen wilden kopen, en vooral tijd voor vrouw en kids is er dan uiteraard ook veel minder/amper.